"Pani mi mówi niemożliwe..." - Marek Grechuta [ obudź we mnie pokłady wrażliwości, daj mi tomik wierszy]

Bardzo rzadko czytam wiersze. Prawdziwa poezja kończy się dla mnie na romantyzmie. Jednak Marek Grechuta to artysta na którym się wychowałam.  Jedną z pierwszych płyt jakie dostałam to była właśnie Marka Grechuty. Pamiętam jak po wyjściu ze szpitala zasłuchiwałam się jego muzyką, wiele z nich wtedy odkryłam. Nie wiem, czy będę umiała pisać o poezji, z którą mam taki problem, że po maturze z polskiego mam alergię na odczytywanie co poeta ma na myśli. Dla mnie – poezja ma sens jeśli uderza w czułą strunę naszej duszy, jeśli zalewa nas ocean uczuć. Czasami jest to smutek, czasami radość, w innej chwili rozbawienie, czy zaduma, a wszystko finalnie miesza się i tworzy przypływy i odpływy. A to wszystko miałam, podczas lektury Pani mi mówi niemożliwe…

Najpiękniejsze i najpopularniejsze wiersze oraz piosenki barda poetyckiej nuty.
W drugiej połowie lat sześćdziesiątych, kiedy na scenie królowało mocne brzmienie, pojawił się tajemniczy chłopak. Marek Grechuta zaskoczył wszystkich rozpoznawalnym głosem i lirycznymi tekstami. Jego wiersze natychmiast stawały się przebojami, które nuciła cała Polska: „Świecie nasz”, „Dni, których nie znamy”, „Będziesz moją panią” czy „Wiosna, ach to ty”. Od dziesięcioleci śpiewają je kolejne pokolenia, a ostatnio na nowo przypomniał je, między innymi, Kamil Bednarek.

Z poezją śpiewaną jest ten problem, czy to szczęście – bo zapewne to zależy od odbiorcy, że tekst jest nierozerwalnie związany z muzyką. Przeczytanie w oderwaniu od dźwięków jest niemalże awykonalne. Spróbujcie po prostu przeczytać, chociażby tytuł tego tomiku, bez zanucenia. W mojej głowie od razu pojawia się muzyka i ciąg dalszy, na szczęście, nie wszystkie te teksty słyszałam w interpretacji muzycznej Grechuty, bo ten tomik to nie tylko znane i kochane piosenki, to także liryczne teksty Marka Grechuty, o którym nie wiedziałam, że był takim poetą.  Nie wiedziałam, że sam napisał Dni których nie znamy, jakoś tak postrzegałam go raczej przez pryzmat Niepewności, czy też Niechaj mnie Zośka o wiersze nie prosi. Ta książka nosi podtytuł Najpiękniejsze wiersze i piosenki, notka wydawnicza wyjaśnia z jakich tomików pochodzą przedruki oraz przekazują iż mamy w tej książeczce teksty do tej pory niepublikowane. Ta książka jest według mnie ewenementem, wspaniałym prezentem, zarówno dla melomanów, jak i wrażliwych na potęgę liryki ludzi.

Życie,

 tysiącem ksiąg spisane Ludzkie życie

 Przeżyło tyle różnych chwil

Cudowny serca lot

 Tragiczny losu splot

Lecz wiem Że

 Pamięć

 zaciera wiele w myślach Lecz

nie kłamie,

Wierząc że oprócz cudów co

 Zmieniają życia ból

W komfortu ciepły tiul

 jest wiersz

Tomik jest podzielony na siedem rozdziałów, mamy więc podgrupy wierszy, lirycznych, miłosnych, ale również zainspirowanych przez obrazy wielkich mistrzów, czy poświęcone poszczególnym dyscyplinom sportu. Każdy ten rozdział jest wyjątkowy, w każdym są wiersze warte poznania. Gdybyście mnie zapytali, który z tekstów jest moim ulubionym, który zrobił na mnie największe wrażenie – nie umiałabym odpowiedzieć, wszystkie zagrały, każdy wywołał inne uczucia. Jak dla mnie, ten tomik jest idealnym, na tę jesienną aurę, tak, żeby się zaczytać i odpłynąć do innych krain wrażliwości.

Nie mogę, nie wspomnieć o cudownym wydaniu, niewielki format, piękna okładka, szlachetna, chociaż prosta, cudowny i gruby papier, szycie ta książka jest po prostu idealnym prezentem, na Gwiazdkę czy na Mikołaja. To nie jest tylko książka, to arcydziełko z przekazem, to cała feeria uczuć, którymi możecie kogoś obdarować.

Ja polecam bezkrytycznie!! Ten tomik, długo nie zniknie z szafki nocnej.

Książka pierwotne zrecenzowana dla portalu: