"Róża i cis" Mary Westmacott (Agatha Christie pod pseudonimem)

Jak wiecie, albo i nie ; ), możecie niedowiarki zerknąć do tagów poniżej, jest to pisarka, której książek przeczytałam spooooro. Bardzo lubię prozę Christie. O jej obyczajowych powieściach, pisanych przez nią i to pod pseudonimem. Od słów pełnych sceptycyzmu, przez umiarkowane opinie aż po skrajny entuzjazm. Przyszła pora, żeby się przekonać na własnej skórze. Trochę z tym zeszło, bo moi domownicy zafascynowani nowymi wydaniami, zajumali mi książki, oczywiście do tego się nie przyznali, a ja biegałam jak snajper po Stalingradzie i tylko szukałam, ale w końcu się udało!

Wszystko wskazuje na to, że Isabella Charteris, piękna, żyjąca pod kloszem arystokratka, wyjdzie za mąż za swego dalekiego kuzyna. Tymczasem w okolicy pojawia się John Gabriel, bohater wojenny kandydujący do parlamentu. Opinie o nim są skrajne — niektórzy uważają go za człowieka bystrego, oddanego lokalnej społeczności, wielkodusznego patriotę, zaś inni za bezwzględnego oportunistę, prostaka i awanturnika. Co jednak sprawia, że tak wielu ludzi mu ufa, a kobiety tracą dla niego głowy? Dlaczego Isabella porzuca dla niego snute od dawna plany matrymonialne, nawet za cenę wyrzeczenia się marzeń o domu i szczęściu?

Jak to u Agaty bywa, przepraszam, tym razem to nie Agata a Mary Westmacott, więc u Mary zaczyna się od dziwnej wizyty, niespodziewanej, niezapowiedzianej, a wręcz niepożądanej, gospodarz jak może stara się uniknąć gościa, ale niewiasta nie jest w ciemię bita i jednak udaje jej się wprosić. Przynosi ona wieści od pewnej osoby. I właśnie to wspomnienie staje się pretekstem do snucia opowieści. Opowieści pełnej tajemnic, o ciekawych postaciach. Coś zupełnie nowego.  I to coś nowego to słowo klucz. Główny bohater, będący jednocześnie narratorem – polubiłam go, ale wydał mi się ciapulowaty, a że baby bywają głupie… to wiadomo.

Ta książka jest inna niż wszystkie wcześniejsze Agaty jakie czytałam… chociaż…  były i wśród kryminałów powieści, które nie wciągały mnie bez reszty, a jeno mordowały. Gdy przeskoczymy z Morderstwa w Orient Expressie, powieści, owszem dosyć statycznej, ale emocjonującej niemalże jak sprawa TK : ) : P na Różę i cis, to odczujemy lekki dysonans. Nie usnęłam, ale nie zaliczam się do fanek tej powieści.

Mam jeszcze jedną obyczajówkę, zobaczymy jak tym razem pójdzie.

Ale czym jestem zachwycona, to wydaniem, jest absolutnie piękne, kolor i ta kobietka. Petarda!!