"Ross Poldark" - Winston Graham [osiemnastowieczna Kornwalia]

Kilkukrotnie pisałam, że telewizji to ja nie oglądam. Ot czasami Jeden z dziesięciu, jakiś mecz, może raz na jakiś czas wiadomości. Tym sposobem przegapiłam wszystkie zwiastuny serialu o Rossie Podlarku. Dobrze, że jednak usłyszałam o tej książce, grunt to mieć znajomych z dobrym gustem. Książkę zaczęłam czytać na dobrą sprawę s poniedziałek wieczorem, ale już we wtorek, robiłam przerwy. Chciałam, żeby mi jej starczyło na jak najdłużej. Niestety… A następna część dopiero w maju. Przecież to eon!! Nie wiem czy sama okładka by mnie przyciągnęła, taka sztampowa, no poharatany facet. Nie do końca w moim guście, chociaż… Serial zaraz będę nadrabiała. Nie dajcie się zwodzić okładkowym impresjom,  tę książkę chcecie przeczytać.

Ross Poldark, zmęczony krwawą wojną w Ameryce, wraca do domu w Wielkiej Brytanii. Długo wyczekiwane spotkanie z bliskimi ma jednak gorzki smak: jego ojciec nie żyje, majątek jest zrujnowany, a ukochana zaręczyła się z kuzynem.Ross, współczujący ubogim kornwalijskim górnikom i farmerom, zabiera do domu ubogą dziewczynę spotkaną na jarmarku. To wydarzenie zmienia całe jego życie.

Ross Poldark wraca do rodzinnej Kornwalii po wojaczce. Ojciec umarł, majątek jest w ruinie, a dziewczyna, którą kocha, jest zaręczona z kuzynem. Może być gorzej? Oczywiście! Zapuszczony majątek, zapijaczona służba, rodzinny interes w stanie rozkładu. A jednak Ross, chce podźwignąć swój ród. W pierwszym odruchu, chyba tylko po to, żeby nie rozsypać się po stracie kobiety, którą kochał. Pomaga mu kuzynka. Ross podrywa małolaty, upija się, pociechy szuka u cór Koryntu. Aż w końcu trafia na targ, a tam poznaje dziewczynkę odzianą w męski strój, która próbując uratować swojego psa, dostaje lanie. Ross podejmuje impulsywną decyzję by dziewczynę przyjąć do pracy w dworze. Upływa czas, los nie oszczędza bliskich Rossa, a on wciąż raczej wegetuje, niż żyje naprawdę. Rozwija majątek, pomaga pracownikom, wspiera kuzynkę, ale żyje jak mnich. Do czasu.

Wiek osiemnasty nie jest moim konikiem, taki chaotyczny, prymitywny, te stroje cudaczne, obyczaje grubo ciosane. Wszystko to zbyt odległe. Mało kto umie o tych czasach pisać, tak, żeby nie było to szyte grubymi nićmi,  a jednocześnie, żeby mnie to zainteresowało. Trochę więc bałam się tej lektury, jednak gdy zaczęłam czytać, porwała mnie. Nie wiem na ile realia są zachowane. Akcja mnie tak wciągnęła, że moje podręczniki mogły zacząć tańczyć makarenę na półkach, a ja miałabym to w nosie.

Książka jest niespieszna, płynie sobie, jak ten San po równinie, rozlewa się szeroko, ale jednak trzyma się konkretnego koryta, a jak się do niego wejdzie, to jakiś wir porwie nas i nie mamy już nic do gadania.  Bardzo podoba mi się styl w jakim napisano tę książki, ani wulgarny, ani zbyt napuszony. Zdania są proste, mają opisywać rzeczywistość, rozważania filozoficzne zminimalizowane. Realistyczna książka z bohaterami, którzy twardo stąpają po ziemi.

Bardzo polubiłam bohaterów tej powieści, przypadł mi do serca Ross i gorąco kibicowałam mu, aby ułożył sobie życie. Później pojawia się Demelza, która też się zadomawia i intryguje. Pod koniec książki szczerze interesuję się losem Verity, też jest jednoznacznie dobrą postacią i bardzo jestem ciekawa jak będzie kontynuowany jej wątek. Mam nadzieję, że Ross się ugnie i jednak pojedzie na przeszpiegi.

Jaką naukę można wyciągnąć z tej książki? Ano, że nic nie jest nam dane raz na zawsze. Zarówno fortuna, powodzenie, może zniknąć, czy to sama, czy też przez nasze lekceważenie i brak starania, także zły los, też nie trwa wiecznie.  Trzeba tylko chcieć go odmienić. Bo bywa, że zasklepiamy się w cierpieniu i nosimy żal jak medal. A to nie jest dobra droga.

Jest to naprawdę świetna książka, z naprawdę sporą ilością motylków, nie spodziewałam się, bo jednak wydawała mi się, taka typowo męska, a tutaj naprawdę, jest trochę miodu na serce romantyków. Czyta się szybko, za szybko niestety. Cieszę się, że mogłam ją przeczytać i naprawdę gorąco Wam polecam.