"Za cudze grzechy" - Hanna Cygler [a mnie przecież żal, że tu w drzwiach nie pojawi się Puszkin]

Zapewne, gdybym wierzyła w psychologię, u psychologa szukałabym odpowiedzi na pytanie dlaczego to co najlepsze zostawiam na koniec. Uwielbiam świadomość, że to na co czekałam, jest jeszcze przede mną. Jak u Puchatka, najlepsza chwila – tuż przed jedzeniem miodku. A jednak, gdy na coś czekam, to gdy już się pojawi rzucam się na główkę(chociaż nigdy na główkę do wody nie skaczę), a jeśli to na co czekałam, spełnia moje oczekiwania, to przerywam, delektuję się, przedłużam przyjemność. Tak było kilka lat temu z powieścią W cudzym domu. Na kontynuację tej powieści czekałam od października, gdy książka do mnie dziś doszła(około godziny 14), nic nie było w stanie mnie od niej odczepić, w domu nie było obiecanej zupy, nie upiekłam krakersów, nawet Klarę bawiłam z nosem w książce. Chociaż robiłam przerwy, wychodziłam na spacer, powzdychać do księżyca, żeby starczyło mi książki, chociaż na te pięć minut więcej.

Europejska podróż pełna namiętności.
Kontynuacja powieści "W cudzym domu", to prawdziwie europejska, pełna przygód podróż. Los nikogo nie oszczędza. Rozalia skazana jest na rodzinny areszt w Krakowie, Luiza i Joachim próbują dotrzeć do Ameryki przez Paryż. Pozostali zniknęli - czyżby bez śladu? Spiski, terroryści, wybuchające bomby i namiętności nie pozwalają bohaterom cieszyć się spokojem. Nie znajdują go nawet we własnym domu. I za co to wszystko?

Za cudze grzechy jest powieścią, ściśle związaną z W cudzym domu akcja rozpoczyna się dokładnie tuż po wydarzeniach z tomu pierwszego i jeżeli ktoś go nie czytał, naprawdę niewskazanym byłaby lektura tej książki najpierw. Sama gdy napotykałam wątek, którego nie rozumiałam, sięgałam po tom pierwszy i przypominałam sobie. Bo pamiętałam jedno Rozalia i Dima, moja ukochana para, która mnie motylkowała i której kibicowałam, oto kurczę będzie dobrze. Niestety w książkach jak w życiu, już niby jesteś w ogródku, już witasz się z gąską… Bo chociaż pierwszy tom obiecywał happy end, to jednak się skiepściło. Rodzina umieszcza Rozalię w domowym areszcie, jest wściekła, że zadała się z carskim żołdakiem i dziewczyna ma wyjechać do Krakowa, albo zamkną ją w domu dla obłąkanych. Rozalia jedzie do Galicji, oddana pod opiekę drobnomieszczańskiej rodzinie i nie ma pojęcia co się dzieje z Dimą. Ten tymczasem dochodzi do zdrowia długo i powoli i cierpi, targany tęsknotą, a także pewnym listem. U Luizy i Joachima, faktycznie doszło do wyjaśnienia nieporozumień, które zasnuły ich małżeńskie szczęście i para wybiera się do Ameryki, mają przy okazji zawitać do matki Luizy, co dla tej nie jest powodem do radości. I słusznie. Koniec XIX wieku to okres rewolucyjny, nasi bohaterowie nie będą się nudzili i będzie im groziło śmiertelne niebezpieczeństwo. Mam nadzieję, że skusicie się na podróż po ogarniętej rewolucyjnymi nastrojami Europie?

To niesprawiedliwe, że autorka każe tyle czekać, znowu. Bo ucięła akcje w takim miejscu, że… czysta desperacja. Ale chociaż na chwilę ucieszyła moje serce, bo też już myślałam, że mi pęknie.  Jak widzicie czyta się jednym tchem, są emocje… wielkie. Autorka tworzy cudowny klimat. Jest Bella epoque, Polska pod zaborami, kobiety niby słabe, a tak naprawdę to one dźwigać muszę wszystkie troski a jednocześnie udawać, że bez mężczyzn, by sczezły. Powiem Wam szczerze, że w tej książce zmonopolizował mnie wątek Rozalii i Dimy, ciekawość czy się spotkają, mnie po prostu jadła. Chociaż ja wiedziałam, że pięknie być nie może bo życie jest podłe. Za to spieszę nabyć jakieś wiersze Puszkina. Autorka cytuje takie piękne fragmenty, że serce zamiera z zachwytu.

Ta książka jest pięknie dopracowana, widać ile autorka włożyła w nią pracy, sądzę że miłośnicy Krakowa będą ukontentowani klimatem retro, plastycznie odmalowano Warszawę. Zadbała o to by przewijały się postaci historyczne, autentyczne wydarzenia, gdzieś w tle Cudnie, dopieszczona książka.

Ja znowu jestem pod wrażeniem, jak autorka oszczędnie gospodarując słowami, tworzy cudowny klimat, są motylki, wzruszenia, są żywe uczucia do bohaterów. Jednych się kocha, innym się współczuje, jeszcze innych chce się zastrzelić.

Umrę, naprawdę umrę czekając na trzeci tom. Mam nadzieję, że rychło się ukaże.

Książka recenzowana dla portalu