"Księżniczka z lodu" - Camilla Läckberg [przyszła kryska i na Matyska ;) ]

Książki Katarzyny Puzyńskiej były reklamowane jako powieści polskiej Camilli Lackberg, Kasiek nie byłby sobą, gdyby nie zaczął od innej strony. Kasiek najpierw zachwycił się powieściami Puzyńskiej i tym tropem wpadł na Lackberg. Ola kusiła mnie kompletem książek, faktycznie w okazyjnej cenie… Grzech się nie skusić, ale po wpadce z Marthą Grimes, uznałam, ze najpierw przeczytam tom pierwszy A żeby nie kupować, wyżebrałam od kochanej Beatki tom pierwszy. Zdania były podzielone. Jedni byli bezbrzeżnie zachwyceni, inni uśpieni – snem wiecznym. Tertium non datur. Zapowiadało się, że będę w grupie drugiej, bo lektura szła mi po grudzie.

W niewielkiej miejscowości na zachodnim wybrzeżu Szwecji, wśród małej, zamkniętej społeczności, gdzie wszyscy się znają i wszystko o sobie wiedzą – w jednym z domów odkryto zwłoki młodej kobiety. Początkowo wszystko wskazuje na samobójstwo, okazuje się jednak, że Alex została zamordowana. Prywatne śledztwo rozpoczyna Erika Falck – pisarka i przyjaciółka Alex z dzieciństwa, do której dołącza miejscowy policjant Patrik Hedström.


Księżniczka z lodu to doskonałe studium psychologii zbrodni. Jednak książka nie ogranicza się jedynie do intrygi kryminalnej. Jest to także powieść obyczajowa z ciekawie nakreślonymi postaciami i interesującym obrazem szwedzkiej prowincji. To mocna strona powieści, która oprócz Szwecji odniosła wielki sukces także we Francji, gdzie trwają przygotowania do produkcji filmu.

W szwedzkiej wiosce Fjallbace(na żywo, chyba nigdy tego nie wymówię) w swoim domu, w wannie zostaje znaleziona martwa kobieta. Przed laty wyjechała z rodziną, ale ostatnio z dziwną regularnością, zaczęła wracać. A teraz nie żyje. Wanna z zamarzniętą wodą, krew. Wszystko wskazuje, że popełniła samobójstwo. Jednak dlaczego młoda, piękna, mająca wszystko kobieta chciałaby sobie odebrać życie. Tym bardziej, że spodziewała się dziecka. Na miejscu zbrodni pojawia się prędko Erika, która niedawno straciła rodziców i porządkuje rodzinny dom. Erika znała Alex, gdy obie były dziećmi, jednak później, gdy Alex wyjechała, kontakt się urwał. Powoli staje się jasne, że kobieta nie popełniła samobójstwa a jej śmierć jest związana z tajemnicą sprzed wielu lat. Bo okazuje się, że nadmorska, senna wioseczka ma brudne tajemnice.

Sztuką jest napisać dobry kryminał, napisać dobrą kryminalną serię, to już wirtuozeria. Napisanie kilku dobrych kryminałów, każdego z innej bajki, to jedna sprawa, trzeba mieć dobre pomysły, sporą fantazję i dobre pióro. Żeby stworzyć całą udaną serię, która przywiąże czytelnika, to już trzeba wykreować świat, do którego będziemy chcieli wracać. Musimy mieć bohaterów opisanych w taki sposób, żeby nie zdominowali intrygi, ale żebyśmy poznali ich na tyle, że będziemy ciekawi tego co u nich słychać. Lackberg osiągnęła ten cel. Gdy piszę Wam o pierwszej powieści z tej serii, zdążyłam już przeczytać tom drugi. Teraz książka przerwy i tom trzeci…

Przyznam się, że na początku ciężko było mi się wciągnąć, przy tej książce trzymała mnie postać Eriki, która jest świetnie napisaną postacią, jej przeżycia, jej siostra zaangażowana w tak dziwne, małżeństwo, to wszystko sprawiało, że czytałam z ogromnym zaciekawieniem i zaangażowaniem. To zaś sprawiło, że z chęcią sięgam po kontynuację. Po lekturze tomu drugiego, powiem Wam, że moja ciekawość została podtrzymana.

Co do intrygi, ja lubię współczesne zbrodnie splecione z historią. Nim się spostrzegłam wkręciłam się w zgadywanie, tego kto zabił, co się stało, jak jest naprawdę, bo oczywiście autorka stwarza interesującą zasłonę dymną.

No cóż, ja jestem zaintrygowana, będę czytała dalej. Chociaż mam wrażenie, że jestem ostatnią osobą w Polsce, która poznaje prozę Camilli Lackberg. A Wy czytaliście? Jak wrażenia?