"Tajemniczy ogród" - Frances Hodgson Burnett [powrót do dzieciństwa]

Niestety, gdy byłam dzieckiem literatura dla starszych dzieci nie była wydawana tak ślicznie jak teraz. Do dziś pamiętam, byłam z Mamą w mieście i Mama kupiła mi Tajemniczy ogród. W księgarni, zaczarowanym miejscu, które dziś jest ledwie kioskiem, próżno tam szukać literatury. Powiem Wam, bałam się, nie byłam duża a grubawa książka, bez śladu obrazka, z wyłączeniem okładki… no była wyzwaniem. Ach, gdybym dostała takie piękne wydanie jak to, którym ostatnio się delektowałam wracając to tych bezgrzesznych lat.

Maria, dziewczynka urodzona w Indiach i wychowywana przez hinduską niańkę, jest dzieckiem samolubnym i niegrzecznym. Po śmierci rodziców zamieszkuje w Anglii u swojego wuja. W położonym pośród wrzosowisk starym domu Maria jest całkiem sama. Do czasu… Pewnego dnia kolorowy ptaszek wskazuje jej wejście do tajemniczego ogrodu, który staje się jej królestwem. Wkrótce odkryje też sekret wielkiego domu…

Dziewięcioletnia Mary mieszkająca z rodzicami Indiach(mamy bowiem do czynienia z kolonialnym Imperium Brytyjskim), jednego dnia traci wszystko. Jej rodzice, służba, umierają na cholerę, a ona sama zostaje w domu. Trzeba przyznać, ze rodzice nie poświęcali jej czasu, matka nie chciała mieć dzieci, więc oddała córkę pod opiekę nianiek. Mary jest kapryśna, despotyczna. Teraz trzeba ją odesłać do wuja, jest to nawet nie jej krewny, a powinowaty, jego zmarła żona, była siostrą ojca Mary. Po śmierci ukochanej żony pan na Paszkocim Dworze, pogrążył się w goryczy, podróżuje, nikogo nie widuje, podobno jest garbaty. Ale jest jedyną osobą, która może zająć się dzieckiem. Co oznacza, że ją przyjmie i zleci opiekę nad dziewczynką służbie. Mary trafia do Paszkociego Dworu, posępnego domostwa na skraju dzikiego wrzosowiska. Z nudów, zaczyna obcować z przyrodą, a majątek do którego przybyła jest siedliskiem tajemnic. Jej wyobraźnię pobudza zwłaszcza zamknięty od dziesięciu lat tajemniczy ogród, ale to tylko początek sekretów.

Z radością odesłałam na emeryturę mój wysłużony egzemplarz, który był już zaczytany, bo korzystały z niego okoliczne i rodzinne dzieci, jako iż książka była lekturą. W tamtym wydaniu, nazwę dworu podano po angielsku, tutaj z nieznanych powodów tłumacz zdecydował się ją przetłumaczyć. Gryzie mnie to nieco, ale tylko dlatego, ze byłam przyzwyczajona do innej nazwy, nie ma to jednak znaczenia dla całości.

Wydaje mi się, że książka jest po prostu  jest po prostu lepiej przystosowana dla czytelnika.

Nie pamiętam ile lat miałam, gdy pierwszy raz ją czytałam, wiem, że wtedy byłam bezgranicznie zachwycona, im byłam starsza, tym dostrzegałam drugie i kolejne dna, autorka nie cacka się z bohaterami, gdy wczytamy się uważniej, jako dorośli, dostrzeżemy smutek Archibalda, to jak głęboko musiał cierpieć po stracie miłości swojego życia. Mamy to co jest takie ludzkie, czyli plotki, bo ludzie uważają, że matka Colina, wyszła za Archibalda dla pieniędzy, mamy biedną rodzinę Marthy i Dicka, ale z ideałem matki. I wreszcie mamy Mary, brzydkie dziecko, ślicznej matki, dla której jest zawadą. Ta książka ma warstwy, które odkrywa się z każdym kolejnym rokiem i kolejnym czytaniem. I wtedy można się popłakać.

Miewam łzy w oczach, gdy czytam o zwycięstwie radości, nad rozpaczą, tryumfie życia nad śmiercią, uśmiechu, nad posępną miną.

Mam nadzieję, że lata będą mijały, a kolejne pokolenia będą się zachwycały tą książką. Zwłaszcza, że to wydanie jest cudowne – zerknijcie tylko: