"Motylek" - Katarzyna Puzyńska [sapienti sat]

O matko moja z jakim marazmem się mierzyłam. Rozważałam już porzucenie blogosfery, książek i zajęcie się czymś satysfakcjonującym. Ot np. w zestawieniu z marnymi książkami, obtłukiwanie kamieni na drodze zapowiadało się nieźle. Dosłownie w nic nie umiałam się wciągnąć. W końcu pomyślałam, tak mnie ostatnio męczyliście tym Motylkiem… cała blogosfera zachwyca się Katarzyną Puzyńską, a ja niedawno kupiłam tom pierwszy i pomyślałam, dlaczego nie? Kryminału dawno nie czytałam. Jeśli już to mi nie spasuje, daję sobie spokój. Bo ile można? Książka miała pod górkę bo wczoraj był dzień śpiączki afrykańskiej, po popołudniowej drzemce, zaczęłam ją czytać, po dziesięciu stronach usnęłam i obudziłam się o północy, żeby zgasić lampkę i iść spać, ale za to wstałam o świcie!

Doskonale skonstruowany kryminał, gęsta atmosfera małej społeczności i zagadki z przeszłości, które nigdy nie miały ujrzeć światła dziennego.
W mroźny zimowy poranek na skraju mazurskiej wsi zostaje znalezione ciało zakonnicy. Początkowo wydaje się, że kobietę potrącił samochód. Szybko okazuje się jednak, że ktoś ją zabił i potem upozorował wypadek. Kilka dni później ginie kolejna osoba. Ofiary nie wydają się być ze sobą w żaden sposób związane.Zaczyna się wyścig z czasem. Policja musi odnaleźć mordercę, zanim zginą następne kobiety. Śledztwo ujawnia tajemnice mrocznej przeszłości zakonnicy, przy okazji odkrywając też mniejsze lub większe przewiny mieszkańców sielskiej – tylko na pozór – miejscowości.

Spokojna wieś Lipowo, do której sprowadza się rozwódka z Warszawy, z psem oraz z koniem, który dopiero dojedzie. Za pieniądze od byłego męża, kupiła dworek i chce zacząć nowe życie.  Spokojna wioska nie jest tak spokojna, jak mogłoby się wydawać, bo oto na drodze znalezione zostają zwłoki zakonnicy. Chociaż na początku wygląda to jak zwykłe śmiertelne potrącenie i ucieczkę z miejsca wypadku, to jednak dużo niejasności, a ostatecznie raport lekarza sprawiają, iż miejscowa policja zaczyna drążyć. Lekarzu ulecz sam siebie, chciałoby się zakrzyknąć, bo lokalny posterunek targany jest licznymi problemami. Jeden policjant jest tak wnerwiający, że rzuciłabym go na ogrodzenie pod napięciem, drugi nie panuje nad tym co się dzieje w domu, trzeci jest starym kawalerem mieszkającym z matką, a czwarty też ma swoje za uszami. No dobra, ale kto zabił zakonnicę? I czy ten ktoś zaatakuje ponownie?

Nie ukrywam, że na początku niewiele zapowiadało spektakularny sukces. Autorka nakreśla tło, więc można się pogubić w bohaterach, wiejskich relacjach, ja na szczęście mieszkam na wsi od lat i wiem jak ważną osobą jest gospodyni proboszcza, ile wie sklepowa i kto pracuje na wiejskich posterunkach. O właśnie! Słusznie ostrzegano przed nadużywaniem stopni policyjnych. Gdy widziałam któryś z kolei akapit rozpoczynający się od młodszy aspirant to w pewnym momencie się roześmiałam. Na szczęście ten epizod też miałam w życiu, więc przeżyłam. Faktycznie ten stopień bardziej razi niż inspektor, czy komisarz, do czego jesteśmy w końcu przyzwyczajeni w kryminałach.

Nim się zorientowałam, już dałam się wciągnąć w zagadkę, oj szukałam, kombinowałam. Ciekawy zabieg autorki, aby dać nam z jednej strony fragmenty dziennika sprawcy, z drugiej wgląd w jego przeszłość, chociaż tak naprawdę i tak to niewiele daje. Tak jak w przypadku Agathy Christie, dałam tyle razy wyprowadzić się na manowce, że nie zliczę.

Przez ostatnie kilkadziesiąt stron, siedziałam już jak na szpilkach, gryząc palce.

Nie wpadłam na to, chociaż miałam chwilami takie przypuszczenia…

Co mogę Wam powiedzieć, porwała mnie ta książka. Pierwsza od dawna. Oj zaczytałam się. Jest napisana świetnym stylem. W oko wpadło mi jedno zdanie, wymagające redaktora i jeden błąd ze święceniami, które są kapłańskie, bo zakonne to są raczej śluby. Nigdy się nie spotkałam z zakonnymi święceniami, ale może obie formy są dopuszczalne?

Bardzo podoba mi się styl Katarzyny Puzyńskiej, jest klimatyczny, super czułam wioskę, bohaterowie są wyraziści, nie ma takich, którzy by przemykali jak cienie, do każdego żywiłam jakieś uczucia, dobre lub złe. Najchętniej już dziś skoczyłabym do całodobowego Tesco w poszukiwaniu tomu II bo mam tylko IV i V a zbyt mi zależy na tym, żeby zobaczyć jak autorka poprowadzi wątki, zbuduje relacje między bohaterami. Będę czytała po kolei.

Bardzo polecam!!