"Dziecioodporna" - Emily Giffin [ o tym, że nie każda kobieta marzy o pieluchach ]

Czasami mam wrażenie, że kobieta która zamordowała innego człowieka, znalazłaby więcej zrozumienia, niż ta, która otwarcie przyznaje, że nie chce mieć dzieci. Morderczyni, zawsze może jakoś wytłumaczyć, to że zabiła innego człowieka, znajdą się ludzie, którzy pomogą jej wytłumaczyć tę sytuację, tymczasem kobieta, która nie chce urodzić dziecka jest czymś sprzecznym z naturą, no bo jak to możliwe? To faceci nie chcą zakopywać się w pieluchach, kobieta, automatycznie powinna pożądać małego zawiniątka i wypatrywać bociana.  A Claudia, bohaterka tej powieści, nie chce.

Czy trzeba wybierać między dziećmi a karierą?Czy w miłości mają sens niezrywalne umowy?Czy w życiu warto mówić "nigdy"?
Claudia i Ben są szczęśliwym małżeństwem. Nie chcą mieć dzieci, realizują się w pracy i w życiu towarzyskim. Kiedy jednak w domu ich przyjaciół pojawia się niemowlę, w Benie coś pęka. Pragnie zostać ojcem. Jak w tej sytuacji zachowa się Claudia? Czy ich małżeństwo wytrzyma tę próbę?

Miała szczęście, bo po kilku, mniej lub bardziej udanych randkach, spotkała mężczyznę, który podziela jej pogląd. Ben też nie chce potomstwa. Oboje, kochają poczucie wolności, spontaniczność, swoje życie, czyli wszystko to, co odejdzie do lamusa, gdy zjawi się mały człowieczek. Nie ufajcie blurbowi, bo jest trochę napisany na wyrost, ale faktycznie sens jest ten sam. Oto mąż Claudii zmienia zdanie, chce być ojcem, chce mieć dzieci. Dzieci, które ma urodzić mu żona, a żona nie chce. Zawarli przecież umowę, oboje weszli w ten związek z postanowieniem, że nie chcą przedłużać gatunku. Idealne małżeństwo rozsypuje się w zderzeniu z tą różnicą zdań. Bo czasami największej miłości, nie wystarcza by zasypać kanion różnych dążeń. Jak można ułożyć sobie życie po trzydziestce po rozstaniu z człowiekiem, który był naszą bratnią duszą?

Bałam się tej książki, sama nie przepadam za dziećmi, już przywykłam do tych spojrzeń pełnych zdziwienia i dezaprobaty. Spokojnie, dzieci mnie lubią, ja umiem się nimi zająć, nie robię im krzywdy, ale męczą mnie okrutnie. Nie cierpię gadania o tym, że macierzyństwo dopiero nadaje sensu kobiecej egzystencji. I byłam ciekawa, jak to zostanie w książce rozwiązane. Różnice w tym zakresie, należą do najtrudniejszych punktów zapalnych w związków. Nie da się ich rozwiązać kompromisem, dziecko zmienia wszystko. Ciekawiło mnie jak Giffin rozwiąże ten problem, a byłam pewna, że nie będzie to tandetne rozwiązanie.

Nie zawiodłam się! Lubię książki Giffin, że są świetnymi materiałami na film i czytając, mam wrażenie, że oglądam lekki i przyjemny film, ale z przesłaniem. Ta powieść też nie jest banalna, bo mamy w nią wplecione sporo wątków, bagaż nieszczęśliwego dzieciństwa, zdrady, problemy z ciążą i kilka innych. W tej książce jest kilka bohaterek z którymi możemy się utożsamić. To bardzo lubię. Teraz to sobie chyba dzień przerwy zrobię od Giffin, ale nie na długo! Nie ma nawet takiej opcji.

Polecam i Wam!