"Byłaś serca biciem" - Zbigniew Książek [ przypadki pewnego literata ]

Któż z nas nie zna tekstów Zbigniewa Książka, możemy nie wiedzieć, ale znamy, to ten facet co napisał teksty do muzyki Rubika, czy też Rubik pisał muzykę do Jego tekstów. Akurat nie mam problemu, żeby się przyznać, że chociaż leje się okrutny hejt na te piosenki to od czasu do czasu sobie słuchamy.  Decyzja o przeczytaniu tej książki była impulsem, termin trochę gonił, otworzyłam, przeczytałam pierwszą stronę, już się śmiałam, już wiedziałam, że kurczę warto.

Nie spodziewajcie się ani zwyczajnej autobiografii, ani fikcji literackiej. Zbigniew Książek, ale nie taki całkiem prawdziwy, bohater tej książki, to postać groteskowa i przerysowana.
Mamy opowieść autobiograficzną z kluczem do znanych postaci ze światka polskiego show-biznesu. Przewijają się w niej aktorzy, reżyserzy, muzycy, kompozytorzy. Bohater kursuje między rodzinnym Krakowem, niezbyt lubianą Warszawą i ukochaną Warmią, gdzie odpoczywa od świata. Jak wielu rodaków w latach 80. i na początku 90., jeździ na Zachód za chlebem. Odwiedził Anglię, spędził kilka miesięcy w Stanach Zjednoczonych, gdzie próbuje swoich sił jako robotnik budowlany, barman i literat w polonijnym czasopiśmie. Po przełomie próbuje odnaleźć się w nowej kapitalistycznej rzeczywistości.
Młodość i duża część dorosłego życia przypadła na lata PRL-u. Wtedy stawiał pierwsze kroki w artystycznym światku, zmagał się z cenzurą. 
Sukces w końcu przychodzi. Świadczy o tym dziewięć złotych płyt, które ma na koncie. Bohater stawia sobie jednak najważniejsze pytanie. Czym właściwie jest sukces? Jakie ma znaczenie? Pieniądze? Sława? Spełnione życie? Udane życie rodzinne? A może po prostu oglądanie pięknych krajobrazów Warmii z łódki na środku jeziora? 
Opowieść rozgrywa się równolegle w kilku planach czasowych – czasy młodości (nastolatek, student), dorosłe życie w PRL-u, wyjazd do USA, lata 90. w Polsce, w końcu koncert galowy w Sali Kongresowej z okazji odebrania dziewiątej złotej płyty.

Zbigniew Książek z niesamowitym gawędziarskim talentem, zabiera nas w podróż z przygodami. Podróż ta nie jest bardzo dynamiczna, przypomina raczej oglądanie zdjęć, ale w towarzystwie kogoś, kto wszystko potrafi opowiedzieć tak, że chce się słuchać i słuchać. Już sam opis podróży do Warszawy, prób dojechania do Pałacu Kultury i Nauki mnie ubawił, a później było tylko lepiej. Zbigniew Książek, w wyniku spisku, zostaje wysłany do USA, aby dorobić, zaś w czasie teraźniejszym autor odbiera prestiżową nagrodę i próbuje ją odebrać czyniąc jak najmniej szkód. Ta książka, zasadniczo dzieje się od wylotu do Stanów, do odebrania tej nagrody, jednak z licznymi dygresjami, które pozwolą opowiedzieć Zbigniewowi Książkowi o całym swoim życiu. I będzie to opowieść z pazurem.

Zbigniew Książek zadaje kłam tezie, że w Krakowie mieszkają napuszeni sztywniacy. Autor tych wspominek, bynajmniej nie jest sztywniakiem. Dystans z jakim opisuje swoje perypetie, chociaż niekiedy poraża intymnością wspomnień, rozczula.

Książka jest pełna trafnych spostrzeżeń i niebywałego talentu do opisywania ludzi i świata. A autor ma niezwykły talent do wpadania w tarapaty. Nie jest to gruba książka, ot zbiorek historyjek, które można czytać nawet wyrywkowo, żeby poprawić sobie humor, ale przeczytane jednym cięgiem, również bawią. Może i ta książka nie zmieniła mojego życia, ale uprzyjemniła mi wieczór i poranek i wiem, że będę ją szczerze polecała.

Co też i czynię!

Tekst pierwotnie ukazał się na portalu Z kamerą wśród książek