"Przypomnij mi kim jestem" - Matthew Thomas [ nie zawsze jest pora na ambitne książki ]

Rozdzierający literacki debiut, który przebojem wdarł się na listy bestsellerów. Zagadkowa okładka, która kojarzyła mi się z żaglami wielkiego statku, a przy bliższym badaniu okazała się dachami z typowego amerykańskiego osiedla, jakie znamy z filmów. Obiecywałam sobie po niej wiele, chociaż trochę się obawiałam czy nie okaże się to najeżoną frazesami, ambitną powieścią o wszystkim i o niczym. Wątek irlandzkich imigrantów w USA jest wątkiem o ogromnym potencjale, ale już sporo na ten temat napisano, w końcu Stany to imigranci, pogoń za marzeniami, poszukiwania Złotej Krainy i Ziemi Obiecanej, często, są to poszukiwania najeżone cierpieniem i wieloma złudzeniami. Nie do końca to rozumiem bo ja sobie emigracji nie wyobrażam, a wszystkie te twierdzenia, że Ameryka to jedyny kraj w którym żyje się jak w raju, tylko mnie śmieszą.

„Rozdzierająca debiutancka powieść… Szczera, intymna opowieść rodzinna, która wstrząsa aż po rdzeń.Janet Maslin, New York Times 
Długa, cudowna, epicka, pełna miłości i troski jedna z najlepszych powieści tego roku.New York Times Book Review


Eileen Tumulty, rocznik 1941, mieszka w Queens razem z rodzicami, imigrantami z Irlandii. Atmosfera w ich rodzinie, podgrzewana tabunem gości przewijających się przez mieszkanie i morzem wypitego alkoholu, oscyluje między udręką a euforią. Eileen obiecuje sobie, że nie popełni błędów swoich rodziców. Wydaje się, że drzwi do wymarzonego świata elit otworzy jej ujmujący, choć introwertyczny naukowiec Ed Leary. Kiedy się pobierają, Eileen zaczyna naciskać na męża, aby chciał więcej: lepszej pracy, lepszych przyjaciół, lepszego domu. Jednak Ed nie zamierza stawać w tym wyścigu. Precyzyjne zaplanowane życie Eileen zaczyna wymykać się spod kontroli, a z czasem pogrąża się w ciemności. Eileen, Ed i ich syn, Connell, rozpaczliwie próbują zachować pozory normalnej egzystencji i wbrew wszystkiemu pielęgnować wizję przyszłości, którą sobie wymarzyli.
Poruszający debiut, imponujący rozmachem i odwagą w kreowaniu postaci. Wielokrotnie nagradzany, zdobył uznanie zarówno krytyków, jak i czytelników, lądując na amerykańskich listach bestsellerów i w zestawieniach najważniejszych książek roku.
To znakomite dzieło przypomina nam, że życie jest czymś więcej niż spisem zwycięstw i porażek, że żyjemy, żeby kochać i być kochanym, i że musimy wciąż sobie o tym przypominać, zanim umkną nam ostatnie szanse.

Eillen jest córką irlandzkich imigrantów, urodziła się w latach czterdziestych i bacznie obserwowała życie swoich rodziców, mając nadzieję, że jej życie będzie lepsze. Jej matka rozpiła się przeżywszy załamanie nerwowe spowodowane poronieniem, ojciec zaś pił również, ale stanął na nogi, gdy dostał pracę w firmie transportowej, tam rozwija skrzydła i zyskuje szacunek współpracowników. Wspólne problemy, zamiast zbliżyć małżonków wykopują pomiędzy nimi przepaść Nie do pokonania. Eillen nie chce takiego życia, ma talent do nauki, dlatego wybiera szkołę pielęgniarską, mogłaby studiować medycynę, ale brak jej pewności siebie. Poznaje także Eda, inteligentnego lekarza, który może nie jest super przystojny, ale jest inteligentny i wydaje się być dobrym materiałem na męża, a jak będzie naprawdę? Któż to może wiedzieć. Życie to loteria.

Przypomnij mi kim jestem to ambitna opowieść o korzeniach, tożsamości, walce o lepsze życie. Napisana jest w charakterystyczny sposób, który nie sprzyja w zaczytaniu się. Lepiej tę książkę czytać fragmentami i zanim przyzwyczaimy się do tego stylu, to chwilę trzeba się przemęczyć. I moim zdaniem książka naprawdę miała ogromny potencjał, gdyby Autor wyciął część opisów, książka trochę trąci dłużyzną. Ostatnio wydaje mi się, że za łatwo książkę psuje nadmiar słów, nadmiar opisów, a przecież mniej to czasami lepiej, niedopowiedzenia tak wspaniale działają na wyobraźnię i potrafią rozedrzeć duszę, lepiej niż usypiający słowotok.

Książka recenzowana dla portalu Duże Ka