"Tamte cudowne lata" - Marian Izaguirre [ za co??]

Uwielbiam mój Dyskusyjny Klub Książki, uważam, że pójście na pierwsze spotkanie było bardzo trafną decyzją i chociaż bywa różnie, bo raz książka zachwyci, raz mniej, ale zawsze poznaję coś nowego, coś po co prędko sama bym nie sięgnęła. Właściwie nie wiem dlaczego pięć lat temu umknęła mi premiera książki Tamte cudowne lata, bo właściwie tematyka bardzo moja. Opowieść o miłości do książek, Hiszpania, wojna domowa, naprawdę powinnam ustawić się w kolejce do księgarni w dniu premiery. A dowiedziałam się o niej dopiero z DKK. Czytając opis zapałałam chęcią posiadania i z drobnymi perturbacjami zagościła pod moją strzechą.  Zaczęłam czytać… napalona jak szczerbaty na suchary.

Niezwykła historia o wielkiej mocy książek i prawdziwej miłości, porównywana do powieści Carlosa Ruiza Zafóna.
„Tęsknię za czasem, kiedy byliśmy panami życia”, mówi, krzątając się po kuchni, Lola. Jej dawna egzystencja, pełna marzeń, poświęcona była książkom i dyskusjom w kawiarniach, leniwym sjestom i snuciu wizji lepszej Hiszpanii, która w tamtym okresie powoli uczyła się demokracji. Jednakże przyszedł rok 1936, rok wybuchu hiszpańskiej wojny domowej, i życie zamieniło się w walkę. Teraz, po piętnastu latach, Loli i jej mężowi Matíasowi pozostał jedynie mały antykwariat, na wpół ukryty w jednej ze starych madryckich dzielnic, i sprzedawanie przypadkowym klientom romansów i zapomnianych klasyków. To tutaj, w tej skromnej księgarence, pewnego popołudnia roku 1951 Lola pozna Alice, kobietę, która znalazła w literaturze sens istnienia. We dwie, czytając wspólnie jedną książkę, zabiorą nas do Anglii początków XX wieku, gdzie poznamy pewną dziewczynkę, dorastającą w nieświadomości, kim byli jej rodzice. Powieść Marian Izaguirre to hołd złożony lekturze, ale również opowieść o dwóch kobietach, które wiedzą o życiu zbyt dużo, by móc o tym mówić.

Akcja powieści, a właściwie jej część zaczyna się w Madrycie w 1951, w kraju panuje dyktatura generała Franco. Hiszpania podnosi się po stratach, które spowodowała krwawa wojna domowa. Staruszka, w wieku lat 51 na ulicy widzi mężczyznę, zaczyna za nim chodzić. Okazuje się, że jest to antykwariusz, który prowadzi mało obiecujący biznes, ot ledwo przędzie. Razem z żoną jednak starają się nie zatonąć. Alice – bo tak się przedstawia zawiązuje z żoną owego Matiasa znajomość, Lola – ta żona, czyta staruszce książkę. I ta książka jest drugą częścią tej powieści. Ta książka, w książce opowiada o dziewczynce, przenoszonej z miejsca na miejsce jak pakunek. Dziewczyna dorasta w ciekawych czasach, snuje swoją opowieść o romansach, cele brytach, podróżach, gdzieś losy tych bohaterów się przetną, ech wcale nie można się tego domyślić na początku. Podobno jest jakiś trzeci wątek i intensywnie dyskutowałyśmy co to może być, czyżby mężczyźnie, romanse? Ja nie wiem Zresztą chyba widać, że książka mnie znudziła.

Boże i to jak mnie znudziła, chociaż byłam pewna, że mnie oczaruje bo przecież tak jest wszystko co sprawia, że książkę kocham. Za porównanie do Cienia wiatru to sorry ale powinni powiesić. Kogoś, sorry, ale Cień wiatru  to była wspaniała, epicka powieść, a to, to jakiś książkowy żart, nudny i niezbyt śmieszny. Właściwie zastanawiam się co autorka chciała osiągnąć pisząc tę książkę. Chociaż Marian Izaguirre urodziła się w Bilbao, to mieszka w Madrycie, a więc należałoby oczekiwać, że pokaże nam więcej z klimatu tego miasta, a mnie oczy zapaliły się raz gdy przeczytałam o Cibeles. A tego Madrytu nie ma, akcja mogłaby się toczyć w każdym mieście, zresztą gdy czytamy tę książkę z przeszłości, niby poznajemy kawałek Europy, ale jest to również powierzchowne i bez klimatu. Niby są romanse, ale tak pełne pasji jak fabuła książki telefonicznej. Nic mnie nie urzekło w tej książce, może prócz tego antykwariatu, bo obiecywana moc książek, to też obietnica bez pokrycia. Naprawdę wielki zawód.