"Chata" - William Paul Young [ wstrzyknijcie mi do żyły kawę]

Pokaźna grupa znajomych czytających książki, ma swoje plusy i minusy. Plusem jest to, że nowości są omawiane na bieżąco i można uniknąć ewidentnych czytelniczych wpadek. Dlatego chociaż i okładka wznowionej Chaty jak i film na ekranach nie były w stanie przyciągnąć mnie do powieści. Uznałam za pewnik zdanie osób, które znam i cenię, z którymi mam kompatybilny gust, że to nie jest powieść dla mnie. A jednak krętymi ścieżkami prowadzi nas los i w poniedziałek pożyczono mi tę książkę. Asertywność równa zero, chociaż miałam złe przeczucia i wiedziałam, że Irena mi łeb ukręci bo mam kolejki książek do czytania. Ale to, to cienkie jest więc ile mogło mi zająć. Niewiele, ale to co wycierpiałam to moje :/. Temu gatunkowi i autorowi mówię nie!

Najmłodsza córka Mackenziego Allena Phillipsa Missy została porwana podczas rodzinnych wakacji. W opuszczonej chacie, ukrytej na pustkowiach Oregonu, znaleziono ślady wskazujące na to, że została brutalnie zamordowana, ale ciała dziewczynki nie odnaleziono. Cztery lata później pogrążony w Wielkim Smutku Mack dostaje tajemniczy list, najwyraźniej od Boga, a w nim zaproszenie do tej właśnie chaty na weekend. Wbrew rozsądkowi Mack przybywa do chaty w zimowe popołudnie i wkracza do swojego najmroczniejszego koszmaru. Jednakże to, co tam znajduje, na zawsze odmienia jego życie.Mack spędza w chacie weekend, uczestnicząc w czymś w rodzaju sesji terapeutycznej z Bogiem, nazywającym siebie Tatuśkiem, Jezusem, który pokazuje się pod postacią żydowskiego robotnika, i Sarayu, Azjatką uosabiającą Ducha Świętego.W czasach, gdy religia staje się coraz mniej istotna, „Chata” zmaga się z ponadczasowym pytaniem: „Gdzie jest Bóg w świecie tak pełnym niewysłowionego bólu?”. Odpowiedzi, które dostanie Mack, zadziwią Was, i być może odmienią tak jak jego. W otoczce twórczej błyskotliwości „Chata” jest głęboka duchowo, teologicznie oświecająca i ma moc wpływania na życie. „Chata” odcina się zarówno od komunałów religijnych, jak i tanich chwytów złego pisarstwa, i ujawnia coś ważnego i pięknego na temat tańca życia z boskością. Tę historię czyta się jak modlitwę, jak najlepszy rodzaj modlitwy, pełen męki, zadziwienia, jasności i zaskoczenia. Spostrzeżenia Williama Younga są nie tylko zniewalające, ale również prawdziwe i zgodne z Biblią. „Chata” to uprzejme zaproszenie do podróży do samego serca Boga.

Na początku mamy przydługie słowo wstępne, ale z tym to zawsze rosyjska ruletka. Później mamy opowieść o gościu, który kiedyś miał kochającą rodzinę, poukładane życie, owszem jakieś zaszłości z dzieciństwa, ale ogólnie pełna harmonia. Do czasu, gdy podczas pewnego wyjazdu jego córeczka, piękna, mądra i pobożna została porwana przez seryjnego mordercę. To wydarzenie spowodowało powstanie dystansu do Boga. Do tej pory życie tej rodziny było głęboko związane z Bogiem, oparte na silnej wierze. Teraz Mack, chowa w sobie pretensje. Aż pewnego razu dostaje list. List nie ma znaczka, a telefon na pocztę dodatkowo komplikuje sytuację, bo okazuje się, że listonosz nie mógł go wrzucić do skrzynki. List jest podpisany Tata a tak żona bohatera mówi na Boga, Mack tak nie mówi, bo słowo tata źle mu się kojarzy. Opcje są skrajne, Mack myśli, że to faktycznie może być list od Boga, albo to zabójca jego córeczki chce go zwabić w kryjówkę, dlatego Mack dostaje od kumpla broń. I jedzie. Bo w sumie dlaczego nie…

Nie jest to pierwsza z powieści religijnych z USA jakie czytam, więc mniej więcej wiem jak wygląda ten  gatunek. Jednak chyba spora przerwa, sprawiła, że książka mnie po prostu zabiła. Jako dziecko czytywałam prasę katolicką dla dzieci i historyjki z morałem, nie są dla mnie nowością. Uważam, że gazetki sprzed dwudziestu lat, napisane były lepszym stylem. Rozmowy w Chacie są tak infantylne, że nie da się tego czytać. Rozkminy o przebaczeniu, sile miłości, są komunałami, do których trudno się ustosunkować. Autor nie stawia, żadnej odkrywczej tezy, tylko powiela stwierdzenia obecne od lat w książkach z cytatami o zaufaniu, sile miłości, o tym jak wiele daje wybaczanie.

Jest kilka fragmentów, które nawet przykuwają uwagę, bo z daleka wydają się mądre i warte rozważenia, ale już po przeanalizowaniu tracą swój blask. Bo ok. ufamy ludziom, których kochamy, ale czy jeżeli ktoś kogo kochamy zrobi coś co nas zrani to zaufanie nadal trwa? Owszem, możemy wierzyć, że ktoś miał dobre intencje, ale jeżeli nas zranił, to i tak rana boli. Więc sorry dla mnie to wszystko jest tak słabe. Tak tanio-moralizatorskie i napisane słodko-złym stylem, że muszę iść zrobić sobie gorzką kawę, bo padnę i przedzwonię czołem w kant biurka….