"Wojna i pokój" - Lew Tołstoj. [ tom I i II rosyjskiej powieści wszechczasów]

Powiem Wam, że klasykę kocham miłością wielką. Po klasyczne powieści sięgam, z różnych powodów, a później tylko szukam pretekstu do powtórki. Wojnę i pokój, pierwszy raz przeczytałam, jakieś 10 lat temu, gdy w telewizji leciał serial, Polska też brała udział w produkcji, chociaż symboliczny. Najpierw chciałam przeczytać książkę, więc pamiętam, że korzystałam z przerwy świątecznej i czytałam, tylko czytałam. Oj, ile nocy nie przespałam. Bo ta powieść wgryza się w serce, ale jak już się przywyknie do stylu Tołstoja, który po prostu, mam wrażenie, nie cierpi kobiet. Wydawnictwo Zysk i S-ka, uszczęśliwiło nas wznowieniem a ja wypatrywałam tej książki do tego stopnia, że od wyglądania poczty zaczynałam dostawać skrzywienia kręgosłupa.  W końcu zawitał do mnie pokaźnych rozmiarów tom i mogłam zacząć się delektować.

Imponujące dzieło Tołstoja to książka, do której ciągle się wraca. Ta wielowątkowa rosyjska epopeja narodowa opowiada losy obywateli Cesarstwa Rosyjskiego w czasach wojen napoleońskich. Wierne tło historyczne oraz wciągająca fabuła obejmująca bohaterów z różnych klas społecznych sprawiają, że czytelnicy z zapartym tchem śledzą wojenne zawieruchy, wystawne przyjęcia i polityczne decyzje.
„Wojna i pokój” to powieść, którą trzeba znać – jest nie tylko historycznym arcydziełem, ale też inspiracją dla wielu współczesnych pisarzy. Wychwalali ją Fiodor Dostojewski i Gustave Flaubert, a Ernest Hemingway od Tołstoja uczył się pisać o wojnie. Jako nieprzemijający klasyk doczekała się też wielu, również oscarowych, ekranizacji, a najnowszą jest widowiskowy miniserial BBC z 2016 roku.
„Znam w życiu tylko dwa prawdziwe nieszczęścia: wyrzuty sumienia i chorobę. Szczęście to tylko nieobecność dwóch nieszczęść”./ z tomu II /

Coś w tym jest, że książki ważne dla narodów Europy mają wojnę w tle, Polacy swoją epopeję mają z Napoleonem w tle, a Rosjanie, z drugiej strony barykady, nie będą postrzegali Bonapartego jako oswobodziciela, z wyjątkiem idealisty Pierre`a, ale taka już dola Polaków i Rosjan, zawsze po przeciwnych stronach.

Przenosimy się do dziewiętnastowiecznej Rosji, kraju bezwzględnego. Gdzie dramaty prywatne, splatają się z losami Europy. Poznajemy szereg barwnych postaci. Od Pierra nieślubnego syna, bogatego Bezuchowa, po dziewczęcą, naiwną i finalnie głupią Nataszę Rostową, mamy dumnego księcia Bołkońskiego, którego nie da się nie kochać, chociaż mężem jest podłym, mamy wiarołomną Helenę, jej podłego brata, Dołochowa który hula, ale jest wzorowym i tkliwym synem.  Panorama społeczeństwa, szeroki wybór ludzkich charakterów, w najróżniejszych sytuacjach. Wojna i pokój to tetralogia, więc w tym wydaniu jeden wolumin zawierający  tom I i II to dopiero połowa, więc więcej napiszę Wam przy okazji ostatnich części, ale powiem Wam, że warto. Niezwykła książka.

Nie wiem, za co najbardziej kocham tę książkę. Za bohaterów? Pełnych wad, ale i niepozbawionych zalet? Chociaż mam wrażenie, że ten bilans jest zachowany najbardziej w przypadku mężczyzn, nie umiem oprzeć się wrażeniu, że Tołstoj mniej chętnie usprawiedliwia kobiety. Mężczyźni prędko dostają od Tołstoja jakąś dobrą cechę dla równowagi, kobiety zaś są puste, głupie i łatwo wpadają w sidła. Jak potoczą się losy bohaterów, które pod koniec tomu II znalazły się na skraju przepaści? Oj pozostaje nam czekać na to, aby Wydawnictwo wznowiło i pozostałe tomy!