No
i proszę rzutem na taśmę trup z czerwca ostatni. Książkę nabyłam bo Tosia
chwaliła. To przeważyło szalę i proszę, Tosia czytała z sześć lat temu i teraz
ja się dołączyłam. Ujęła mnie okładka, jest prosta i bardzo ładna – stylowa.
Jakoś nigdy nie byłam fanką tematu polowania na czarownice, bo przeraża mnie
zabobon, strach który przemienia się w lincz, przeraża mnie jak inność stawia
pod pręgierzem. Książka jest oparta na faktach, chociaż sama historia jest
beletryzowana.
W
tym roku moje stosikowa losowanka musiała chwilę poczekać. Tym razem los
postawił na Gdzie poniesie wiatr, uwielbiam książki Hannah i kupuję
każdą, ale każda musi chwilę poczekać. Tę nabyłam już jakiś czas temu, może
trzy, może dwa lata temu i jeszcze leżała na zapomnianej półce. Opis okładki
intryguje, bo temat Kryzysu w USA, wątek pustynnienia Wielkich Równin jest mało
znany w Polsce. Chyba gdzieś słyszałam o tym temacie w jakimś programie
historycznym. A tutaj będziemy mieli to wszystko z perspektywy kobiety, a te –
wiadomo – nigdy nie mają lekko.
Dobiega
końca czerwiec a ja dopiero uporałam się z pierwszym trupem tego miesiąca.
Dokładnie pamiętam kiedy i dlaczego kupiłam Muzeum luster, to wszystko
wina Bartka, bo On mi pokazał serię Poszukiwaczei dał znać, że Luis
Montero napisał nową książkę. Nawet zaczęłam czytać, chociaż okładka bynajmniej
nie kojarzyła mi się z Madrytem, a z nazizmem, budynek, ale megalomańskie sny
Hitlera i flaga. Zaczęłam czytać, bo ksiązka była założona najśliczniejszą
pocztówką świąteczną, w kształcie świątecznych kamienic. No bajka. Bajką nie
był początek książki bo dosyć mnie znużył i odłożyłam. Na lata. Jednak w
losowaniu jestem bardzo konsekwentna i trupa trzeba pochować.
Kiedy
zobaczyłam zapowiedź książki Jacka Hołuba o autyzmie, od razu zrobiłam screen i
czekałam na premierę. Powodów jest zasadniczo dwa, no dobra – trzy. Po pierwsze
czytałam wcześniejsze reportaże autora i były świetne, pożyczałam znajomym i
naprawdę wszyscy byli zadowoleni(średnio pasuje to określenie, bo książki nader
trudne), po drugie ostatnio mam dookoła siebie dzieci z autyzmem i chcę lepiej rozumieć
i te dzieciaki i ich rodziców, wiedzieć co zrobić, a po trzecie – wiąże się to
trochę z tym po drugie, jak rozmawiam ze znajomą i omawiamy jakieś bieżączki to
ona często moje zachowanie kwituje – o ciekawe, autyści często tak mają. Nawet
myślałam o tym, żeby pójść na diagnozę, ale w sumie po co… W każdym razie byłam
bardzo ciekawa tego reportażu.
Czerwcowa lektura na
Dyskusyjny Klub Książki to Yellowface, żółta okładka, prosta grafika i
wydawnictwo, które kojarzy się z fantastyką. O tej książce słyszałam już jakiś
czas, ale nie lubię angielskich tytułów i omijam tytuły znane z tego, że są
głośne, a jednak los zadecydował. Powieść autorki Wojen makowych,
pierwsza która odchodzi od fantastyki i wprowadza nas w świat literatury. W
sumie po opisie okładki nie wiedziałam zupełnie czego się spodziewać.
Ostatnio
stosunkowo rzadko ulegam namowom znajomych, by sięgnąć po jakąś książkę. Nie
bez powodu. Kolejka tytułów do przeczytania jest dłuższa niż mój okres
oczekiwania na emeryturę, a według platformy ZUSu, ten okres wynosi 123 lata.
Jednak gdy Aga tak zaczęła się zachwycać książką Jak trafić do piekła,
to poczułam zew, czułam, że muszę ją przeczytać i faktycznie szybko ją
zamówiłam, byłam ciekawa tych wszystkich emocji, które zachwalała Aga. Pewnie książkę
przeczytałabym w dwa dni, gdyby nie spacery do późna i napady senności. Nie
mogłam się oderwać, nigdy nie byłam tak bliska, by odwołać wyjście.
Długo tom Ania ze Złotego Brzegu był tomem, którego
nie miałam i w związku z tym miałam do niego niewytłumaczalny sentyment.
Dorosła Ania i przygody jej dzieci były dla mnie naprawdę tomem, który często
pożyczałam. Później nabyłam swój egzemplarz i wracałam już rzadziej, ale i tak
nie mogłam sobie odpuścić nowego tłumaczenia. Znowu mamy zmianę nazwy. Nie ma
już Złotego Brzegu, są Złote Iskry. Tłumaczka znowu tłumaczy czym jest
spowodowana ta zmiana, mniej rewolucyjna i obrazoburcza niż pożegnanie
Zielonego Wzgórza, ale wciąż.
