"Zorkownia" - Agnieszka Kaluga

Zapis chwil, kilkanaście zdjęć z życia, z umierania, z pokory, cierpienia i nadziei oraz miłości

W hospicjum życie przecina się ze śmiercią. To miejsce rządzi się swoimi prawami i ma jasno określone zasady. Wchodzi się tu tylko raz. Zazwyczaj.

Agnieszka wchodzi tam od czterech lat. Jest wolontariuszką. Spędza czas z tymi, którzy potrzebują kilku ciepłych słów, pomocy przy jedzeniu, napisaniu ostatniego listu, spojrzenia, uśmiechu.

Niewiele, zaledwie bycie z drugim człowiekiem tu i teraz.

Być może dlatego to właśnie tutaj dając siebie, zyskuje się znacznie więcej.

"Zorkownia" to zapis chwil, kilkanaście zdjęć z życia, z umierania, z pokory, cierpienia i nadziei, z miłości tak wielkiej, że nie da się jej zamknąć w słowie.
To przepiękna, wzruszająca opowieść o życiu.

Agnieszka Kaluga bloga zaczęła pisać w roku 2010, żeby zrzucić z siebie ciężar życiowych doświadczeń w hospicjum, gdzie jest wolontariuszką.

Jej jest przede wszystkim zapisem nieustającej walki o życie, o jego sens i najważniejsze wartości.

Znowu bym to zrobiła. Gdyby nie Aga, znowu bym oceniła książkę po okładce. Byłam przekonana,  że „Zorkownia” to kolejna radosna i świetlista książka dla bab, na gorszy dzień. Gdy pół świata i cała Polska zachwyca się „Oskarem i Panią Różą”, jest ryzyko, że polska perełka, książka prawdziwa jak codzienność może przejść niezauważona.

Miłość i śmierć są nierozerwalnie związanie z życiem. Każdy kocha i każdy musi umrzeć. W obliczu śmierci ta miłość nabiera wyrazu, okazuje się, że „pozostanie po nas wszystko to, co uczyniliśmy z miłości”.

Agnieszka Kaluga pisze bloga. Nie słitaśniego blogaska, pisze – jak sama tytułuje – hospicyjną myśloodsiewnię. Autorka w swoim życiu przeżyła wiele, przeżyła to co kobiety załamuje, wpycha je w katatonię, Ona obiecała swojej umierającej córeczce, że się nie podda. Swoje siły poświęciła pomocy innym. Rozpoczęła pracę w hospicjum i opowiada o ludziach, których tam spotyka, o uczuciach, które nią targają.

Opowieść prawdziwa i piękna w swej normalności. Tak o śmierci i umieraniu potrafią pisać ludzie mądrzy. Agnieszka Kaluga nie popada w patos, nie kłóci się z Bogiem, nie dyskutuje o zasadności śmierci, nie szuka też w niej sztucznego sensu na siłę. Opisuje spotkania, rozmowy, gesty, drobne, ale jednocześnie takie, które zatykają gardło i wyciskają łzy.

Każda notatka napisana przez trzy lata(Autorka zaczęła pisać w 2010 roku) to osobna historia. To nie wirtualne byty, to realni ludzie, Marek, Ola, Gosia, Kazimierz… z szacunku dla Ich pamięci powinnam wymienić wszystkich, ale może lepiej gdy poznacie ich osobiście. Nie mogłam zostawić tej książki, a jednocześnie lektura była tak ciężka… tak ciężko było czytać przez łzy…

Do hospicjum trafiają młodzi i starzy, dzieci i dorośli, samotni i tacy, którzy mają zorganizowane życie rodzinne. Tyle ich dzieli, łączy jedno… nie wiem czy to dotyczy tylko mnie, ale po lekturze tej książki poczułam taki lęk o tych, których kocham a jednocześnie ogromną wdzięczność że ich mam.

Ta książka jest tak mądra, mądrością życiową, bo pokazuje realizm,  owszem sączy się z niej smutek, ale to chyba od nas zależy czy damy się mu pokonać, a może powinna zatryumfować miłość i nadzieja.

Polecam!  Trzeba przeczytać!

 To książka z gatunku tych, które nie tylko trzeba przeczytać, ale również z tych po lekturze których ma się książkowego kaca, problem z wyborem kolejnej lektury. Ten natłok myśli... ale to dobre myślenie