"Inicjały zbrodni" - Sophie Hannah

Prawie 40 lat po premierze ostatnich przygód Poirota — nowa powieść z udziałem słynnego detektywa i nowa autorka, wybrana przez spadkobierców Agathy Christie!
Od czasu, gdy w 1920 roku jej pierwsza książka ujrzała światło dzienne, powieści Agathy Christie sprzedały się na świecie w łącznym nakładzie ponad dwóch miliardów egzemplarzy. Teraz, po raz pierwszy w historii, spadkobiercy pisarki zgodzili się na publikację nowej powieści z udziałem jej najsłynniejszego bohatera.
Londyn, lata dwudzieste ubiegłego wieku. Gdy Hercules Poirot rozkoszuje się atmosferą spokojnej kolacji, nie wie, że jego śledczy talent zostanie wystawiony na próbę. Wszystko za sprawą młodej kobiety, która wyjawia mu, że zostanie zamordowana. Mimo przerażenia błaga detektywa, by nie szukał mordercy. Jej śmierć wyrówna rachunki.
Tego samego wieczoru Poirot dowiaduje się o zamordowaniu trzech gości w modnym londyńskim hotelu. W ustach każdego z nich znaleziono… spinki do mankietów. Czy zbrodnia ma związek z tajemniczą kobietą?
Podczas gdy Poirot usiłuje połączyć kolejne elementy układanki, morderca przygotowuje hotelowy pokój na wizytę czwartej ofiary…
Dzięki talentowi Sophie Hannah, niesamowicie skomplikowana zagadka z pewnością porwie zarówno oddanych fanów twórczości Agathy Christie, jaki i młodsze pokolenia czytelników, dla których będzie to pierwsze spotkanie z Herculesem Poirot. Nowa powieść z udziałem najsłynniejszego detektywa wszech czasów, stworzona przy pełnym poparciu spadkobierców Christie, to najważniejsze wydarzenie roku dla wszystkich fanów kryminałów na świecie.

Być może pamiętacie mój ogromny żal, po lekturze „Kurtyny”, strasznie ciężko było mi się rozstać z Poirotem, moim ukochanym detektywem… jednak gdy usłyszałam, że inna autorka porwała się na… nie na sequel, bo jednak akcja nie dzieje się po zakończeniu, nie na prequel, bo to też nie są wcześniejsze losy Poirota, tylko na nową książkę z akcją w latach dwudziestych, a międzywojnie to szczytowa forma Herkulesa, to miałam mieszane uczucia… z jednej strony było „jupiiiii Herkules wrócił” a z drugiej „o kurczę, czy ktoś odtworzy ten klimat”. Ta książka ma trudny start, nie towarzyszy jej jednoznaczny entuzjazm, to sceptycyzm, lub wręcz wrogość…

Jest rok 1920, Londyn Poirot odbywa dziwaczną rozmowę, młoda dama zwierza mu się ze swych obaw, czyni to chaotycznie ze strachem, jakby uciekała, jakby ktoś czyhający na jej życie, deptał jej po piętach. Poirot jest pod wrażeniem, autentycznie przejął się młodą dziewczyną, gdy dowiaduje się o trzech morderstwach popełnionych w wytwornym hotelu nabiera przekonania, że jego znajomej grozi niebezpieczeństwo, bo w usta ofiar włożono spinki do mankietów, a te występują w parach, czyli… gdzieś jest jeszcze jedna spinka… Jak to zwykle bywa, wraz z rozwojem akcji pojawiają się nowe wątki, wychodzą na jaw nowe sekrety…

Fabuła nie jest tak istotna, bo i tak zostaniemy okręceni jak przy grze w ciuciubabkę… czytając tę książkę zastanawiałam się czy gdybym nie wiedziała, że to NIE Christie, czy bym się zorientowała….

Twórczość Christie charakteryzuje się pewnymi elementami, dzięki którym fani ją kochają. Po pierwsze: zamknięte pomieszczenia i ograniczona liczba potencjalnych sprawców, tutaj w punkcie wyjścia mamy tych sprawców mrowie, bo wszyscy pracownicy hotelu.  Zawężenie sprawców… następuje w dosyć naciągany sposób, oczywiście – prawdziwy, ale ja pewnych osób tak prędko bym nie wyeliminowała. Poirot też nie. Druga rzecz, Christie zawsze dawała czytelnikowi, wszystkie informacje by ten mógł rozwiązać zagadkę, polemizowałabym… a razem ze mną wszyscy Ci, którzy dawali się zwodzić Agacie… w tej książce nie zgadłam, ani mordercy, ani scenariusza… zastanawiam się, czy można odgadnąć rozwiązania, zwłaszcza, że ważnym punktem w dojściu do tegoż jest coś co Poirot widzi, a co nie jest opisane…

Czy Poirot jest Poirotem? Z pozoru tak, jest arogancki, wnikliwy, oddaje szarym komórkom co boskie, jest pedantyczny, tylko że… nie umiem tego nazwać, coś zgrzyta… ja Poirota uwielbiałam, Christie nie tolerowała jego zarozumialstwa… dla mnie był w tym zarozumialstwe kochany, tymczasem ten Poirot jest irytujący… wszystko trzyma w sekrecie… ten kanoniczny Poirot też tak robił, ale książki były krótsze niż ta najnowsza i to aż tak nie wkurzało.

Właśnie… długość… klasyczne powieści Christie miały max 200 str. I to kieszonkowego formatu, ta jest w poró1)naniu z nimi… monumentalna. W pewnym momencie to strasznie dużo… w głowie nam się kręci od gry w ciuciubabkę a zakończenia wciąż nie widać.

Rzecz najważniejsza, u Christie intryga była prosta, tak prosta, że odgadnięcie jej zakrawało na geniusz. Ona była prosta jak koronka, składała się z prostych elementów, jak koronka składa się z oczek i półsłupków, po to by summa summarum stworzyć coś zachwycająco misternego. Te największe zbrodnie nie opierały się na przypadku, dyktowane były przez miłość, zazdrość, zemstę… w tym wypadku jest podobnie, tylko że plan na samym wstępie jest misterny.  Jest sporo komplikacji… i gdyby nie wielka mowa Poirota to zgłupiałabym do reszty. Właśnie – wielka mowa, zwykle to było ukoronowanie powieści, tutaj Autorka wzięła przykład ze współczesnych filmów, czyli finał musi być dynamiczny, co jest może zajmujące, ale nie pasuje do Christie z jej klasycznym wdziękiem.

Czas akcji. Christie czuła czasy o których pisała… autorka nie zna ducha lat dwudziestych, skrzywiłam się gdy przeczytałam wyraz cholera i wiem, że zgodnie skrzywiłaby się i Agata i skrzywiłby się Poirot, sto lat minęło i takie słowa nas już nie rażą, ale w latach dwudziestych to był zwrot, którym się nie rzucało.

Mogłabym tak pisać i pisać, ale to trochę bez sensu… ciężko naśladować Mistrzynię, może byłoby to łatwiejsze, gdyby Christie nie napisała tylko książek, bo wtedy czytelnicy nie mieliby kiedy poznać dogłębnie jej stylu. Autorka, której przyszło zmierzyć się z genialnie skonstruowanym belgijskim detektywem, miała zadanie ze wszech-miar trudne, napisanie kryminału w stylu Christie, jest praktycznie awykonalne(chociaż mamy udane próby i na polskim ryku).

Nie jest to doskonała próba naśladowcza ma liczne błędy, ale mimo wszystko jest to dobry kryminał, jak się przymruży oko, lub dwa możemy wrócić do klimatu retro znanego z powieści Christie.

Dobrze się bawiłam podczas lektury, gdy wyłączyłam instynkt Christie-loga i włączyłam tryb rozrywki.

Nie skreślajcie zbyt szybko tej książki…  będziecie żałować. Ale też nie nastawiajcie się na geniusz w stylu Orient Expressu, dziś nie ma już takich książek…