"Nie oddam dzieci: - Katarzyna Michalak

Najmocniejsza powieść Katarzyny Michalak. Roztrzaskuje serce na kawałki, wzbudza skrajne emocje, wzrusza do łez. A przecież ta historia może się przydarzyć każdemu…

Michał Sokołowski, młody i utalentowany chirurg oddany swojej pracy, nie zauważa momentu, w którym staje się ona ważniejsza niż rodzina. Dopiero gdy jego ukochana żona i najmłodszy synek giną pod kołami rozpędzonego samochodu, Michał zrozumie, co tak naprawdę jest ważne. Za późno…

Ale to nie koniec jego tragedii. Los bywa okrutny, a ludzie jeszcze bardziej. Pogrążonego w rozpaczy mężczyznę czeka jeszcze jeden cios, który spadnie z najmniej spodziewanej strony.

Zrozpaczony ojciec musi podjąć o desperacką walkę o prawa do opieki nad pozostałymi dziećmi i stawić czoła nie tylko wymiarowi sprawiedliwości, ale i tym, którzy powinni stać po jego stronie.

Michał musi znaleźć w sobie siłę, by wykrzyczeć: Nie oddam dzieci! Albo… utraci je również.

Tę powieść musisz przeczytać…

Ta historia może zmienić Twoje życie…

Ten dramat może się rozegrać tuż obok Ciebie…

Dramatyczna, wstrząsająca i do bólu prawdziwa – oto długo oczekiwana książka Katarzyny Michalak z obyczajowej „serii z czarnym kotem”.

Wiem, że powinnam spać, oczy przypominają piaszczystą plażę, ale czytam. Ciężko się oderwać. Seria z czarnym kotem tak ma. Niezmiennie, od czasów Nadziei, walczę z rozsądkiem i czytam, myślę i przeżywam.  Sytuacje niby abstrakcyjne, ale jednak do wyobrażenia, przeżycia. Takie które mogą nas spotkać, chociaż zaklinamy los, że tfu tfu.

Trzech mężczyzn, jeden zdegenerowany i zakompleksiony, drugi zblazowany, rozkapryszony pan świata, trzeci dobry człowiek, który trochę za bardzo kocha pracę i zapomniał co się liczy. Każdy jest w takim punkcie, że może jeszcze zawrócić, bo zaraz droga gwałtownie poleci w dół. Urwisko, nic już nie będzie takie samo. Streszczenie fabuły tej książki nie jest takie proste, bo ciężko opisuje się wiele emocji, które towarzyszą obserwacji degrengolady, na różnym etapie. Sam motyw walki o dzieci, oczywiście nie jest niczym nowym, ale studium upadku człowieka, zawsze nas czymś zaskoczy, zdziwi, sprawi że z niepokojem i lękiem spojrzymy na drugiego człowieka. Nie chcę wam niczego streszczać, blurb jest dobry, a nic ponad nie napiszę, bo wszystko będzie miałkie. W tej książce jest tak wiele emocji, smutku… zdecydowanie smutku. Seria z czarnym kotem jest przesiąknięta smutkiem.

Tak, teoretycznie nie ma w niej nic co nowością wstrząsnęłoby światem. Bo kogo dziwią młodzi ludzie szalejący za kółkiem na haju, są jak kamikadze-niespodzianki. W jednej chwili rujnują życie rodziny, może nie idealnej, ale kochającej, zabierają dzieciom matkę, mężowi żonę. Upływa trochę czasu, wszystko powinno wrócić do normy, ale nie wraca, bo coś co rozprysło się w drobny mak, nie da się poskładać, ci co odeszli nie wrócą. Oczywiście są ludzie którzy wychodzą z tego bez szwanku, niebieskie ptaki – tak ongi nazywano takich ludzi, tylko że dziś ten związek frazeologiczny jest śmiesznie infantylny i nie pasuje do tego okrucieństwa, głupoty, bezwzględności. Czy na tym świecie można szukać sprawiedliwości? Oczekiwać, że oliwa będzie sprawiedliwa? Chcemy wierzyć, że tak…

Katarzyna Michalak stworzyła książkę o tematach trudnych, na pewno nie jest to książka z tych – za które autorkę pokochały miliony. Trafi za to do fanów „Nadziei” i „Bezdomnej”, tych którzy polubili Katarzynę Michalak za to, że masakruje wnętrze i myśli, za to że nie da się o książce po prostu przestać myśleć. Ją się przeżywa, zaczyna się znowu myśleć o życiu, konsekwencji własnych wyborów, kruchości naszego świata…

Mnie ruszyło, nie mogę przestać myśleć o tej książce…