"Muzeum luster" - Luis Montero Manglano [ czerwcowy trup]

 Dobiega końca czerwiec a ja dopiero uporałam się z pierwszym trupem tego miesiąca. Dokładnie pamiętam kiedy i dlaczego kupiłam Muzeum luster, to wszystko wina Bartka, bo On mi pokazał serię Poszukiwacze i dał znać, że Luis Montero napisał nową książkę. Nawet zaczęłam czytać, chociaż okładka bynajmniej nie kojarzyła mi się z Madrytem, a z nazizmem, budynek, ale megalomańskie sny Hitlera i flaga. Zaczęłam czytać, bo ksiązka była założona najśliczniejszą pocztówką świąteczną, w kształcie świątecznych kamienic. No bajka. Bajką nie był początek książki bo dosyć mnie znużył i odłożyłam. Na lata. Jednak w losowaniu jestem bardzo konsekwentna i trupa trzeba pochować.

 

Jaką śmiertelną tajemnicę kryją obrazy w Muzeum Prado?

Dobry obraz to nic więcej jak lustro.

Podczas Międzynarodowego Konkursu Kopistycznego w Muzeum Prado dochodzi do serii brutalnych zabójstw. Sprawcy odtwarzają w nich najsłynniejsze obrazy ze zbiorów galerii. Policja tkwi w martwym punkcie. Dwie osoby mogą pomóc rozwikłać tajemnicę makabrycznych zbrodni: kopistka amatorka i ekscentryczny specjalista od symboli.

Mrożący krew w żyłach thriller o sekretach ukrytych w obrazach Velazqueza, Goi czy Boscha. Nawet sobie nie wyobrażasz, ile ich się tam kryje…

Książka zaczyna się od retrospekcji, przenosimy się dwieście lat w przeszłość, gdy znaleziono zwłoki, przedziwnie upozowane na dzieło sztuki, jakby ktoś odgrywał (nie)żywy obraz. W tej retrospekcji mamy zalążek tajemnicy, spisku, dziwności. Koniec retrospekcji.

Czasy współczesne, zbliżają się obchody dwustolecia Muzeum Prado, to znane muzeum wcale nie jest tak monumentalne, w porównaniu ze innymi znanymi muzeami nie jest bogate w eksponaty, ale znajdziemy tu kilka perełek. Rembrandt, Bosch no i oczywiście Goya. Z okazji jubileuszu organizowany jest konkurs kopistyczny. Z całego świata zjeżdżają się młodzi adepci sztuki by rywalizować o stypendium. My najdłużej towarzyszyć będziemy Judith, wnuczce słynnego malarza, która ma po dziadku pracownię, ale prywatnie nie ma pieniędzy i stypendium jest dla niej jedyną szansą.

Tymczasem życie, w makabrycznym anturażu traci dyrektor muzeum, później współpracownik Fundacji Miłośników Prado, również upozowano go na podobieństwo makabrycznego dzieła sztuki. To dopiero początek dziwny śmierci nawiązujących do słynnych obrazów. Coraz częściej pojawia się Kolorowy Inkwizytor. Co się dzieje za murami muzeum, jakie tajemnice skrywa gmach i jaki z tym związek ma pewna figura.

 

Czytałam tę książkę kilka dni i nie uważam, że to jest dobry sposób, najlepsze wrażenia miałam, gdy wciągałam się w akcję i czytałam kilkadziesiąt stron cięgiem. Gdy ciachałąm po małych fragmentach, nie byłam w stanie się wciągnąć w akcje. Dlatego najlepsze wspomnienia mam z niedzieli, wtedy wpadłam w tę powieść, to jak Luis Montero pisze o sztuce uwiodło mnie tak jak przed laty, dałam też się porwać intrydze. Wprawdzie nadal uważam że trylogia o Poszukiwaczach to mistrzostwo, to jednak ta powieść nie jest zła. Dużym plusem jest, że z tyłu na wklejce mamy najważniejsze obrazy z książki, zanim to odkryłam – guglowałam.