"Kobiety niezłomnego ducha" - Edyta Świętek [ Sandomierskie wzgórza - nowy tom]

 

Seria Sandomierskie wzgórza to jedna z serii, która skradła moje serce. To właśnie za sprawą tej sagi wykupiłam abonament na Legimi, bo tam kolejne tomy pojawiają się z kilkunastodniowym wyprzedzeniem, a ja nie chcę czekać, chociaż później muszę dłużej czekać na premierę kolejnego tomu. Jak tylko książka się ukazała na portalu, natychmiast dodałam ją na półkę i w każdej wolnej chwili czytałam. Czekałam długo na mecz(czytałam w środę), no i tak sobie podczytywałam no i znowu jestem zachwycona.

 

Szepty odwagi, trudy codzienności i wiara w lepsze jutro.

Czasem trzeba przebyć długą drogę prowadzącą przez cierpienie, lęk i tęsknotę, by odnaleźć kogoś, kto da nam nadzieję. Marcjanna, kobieta z przeszłością, w końcu otwiera serce na nową miłość.Uczucie to dojrzewa w cieniu dramatycznych wydarzeń. Jej syn zostaje porwany i życie rodziny w jednej chwili rozpada się jak domek z kart.

Targany koszmarami wojny Eustachy postanawia szukać ratunku u najlepszego lekarza w Krakowie. W Alinie odnajduje nie tylko ukojenie, ale i światło, które rozprasza jego wewnętrzny mrok – nawet jeśli nadal nie wierzy, że zasługuje na miłość.

Weronika, matka licznej gromady dzieci, uwięziona jest w małżeństwie pozbawionym ciepła i zrozumienia. Niesłyszana, niedoceniana, samotnie dźwiga ciężar codzienności. Gdy zostaje doprowadzona na skraj rozpaczy, szuka pomocy u Aliny. Czy zielarka będzie w stanie uleczyć nie tylko ciało, ale i duszę? I czy Weronika odnajdzie siłę, by zawalczyć o siebie?

W ostatnim tomie działo się sporo. Po pierwsze, pomiędzy Aliną i Eustachem zapanowała harmonia, a teraz wiodą stabilne życie w kamienicy, która kiedyś należała do rodziców Aliny. Pod ich dachem znalazły miejsce matka dziewczyny oraz jej siostra z synkiem. Jednak Marcjanna jest nadal bardzo pogubiona i trawiona zawiścią, jednak rozmowa z matką, która może kiedyś nie umiała się ująć za córką, ale teraz skutecznie przemawia jej do rozumu i sprawia, że ta zaczyna nieco inaczej patrzeć na życie, chociaż to nie będzie koniec jej kłopotów. Eustachy zmaga się z nawracającymi koszmarami, na które nie pomagają już zioła Aliny i za namową żony jedzie szukać pomocy u doktorów. Ponieważ u dwóch sióstr sytuacja się stabilizuje, to więcej miejsca mamy dla Michała, który zaczyna żałować decyzji o ożenku, ponieważ żona jest kłótliwą sekutnicą, która ciągle się awanturuje. A po sąsiedzku mamy zupełnie inną sytuację i poznajemy bliżej nową rodzinę, a mianowicie młynarza Skoczylasa i jego biedną żonę, która spodziewa się trzynastego dziecka, jest ledwo żywa, bo ma tyle obowiązków, a jeszcze teściowa, jak może uprzykrza jej żywot. Weronika to moja nowa ulubiona bohaterka, której będę kibicowała z całego serca.

 

Myślałam, że autorka już niczym mnie nie zaskoczy i nie porwie, a tu proszę. O ile faktycznie losy sióstr Aliny i Marcjanny nieco wyhamowały, tak nadrobiła rodzina Skoczylasów. Tam się dopiero dzieje i nie możemy uważać, że to jest jakaś wydumana historia z kosmosu, mamy uciemiężoną dziewczynę, która wyrzuca sobie, że dwadzieścia lat temu nie słuchała matki, że nie poszła się uczyć, tylko poszła za głosem serca i wyszła za mąż z miłości, a po ślubie skończyła się bajka, zostały pieluchy i rola posługaczki, wyzywanej, pogardzanej, która będzie w końcu doprowadzona do ostateczności, bardzo ta historia mnie ruszyła. Bardzo polubiłam Wiktorię i naprawdę bardzo jej współczuję!

Powtórzę to co mówię od kilku wpisów, no czekam na kolejny tom!