"Jak rozbiłam szkło. Moje dorastanie wśród Świadków Jehowy" - Tulia Topa [ o rzeczywistości w sekcie]

Ponieważ słucham kanału Światusy, to naturalnie, że algorytmy podpowiadały mi inne filmiki w tym klimacie, a ostatnio z każdego kąta wyskakiwała na mnie Tulia Tołpa i informacja, że napisała o Świadkach Jehowy. Oglądałam sporo filmów, myślałam, że sporo wiem i postanowiłam, że na pewno tej książki nie kupię. Oglądnęłam kilka wywiadów z Tulią i uznałam, że już wiem wszystko, ale coś mnie jednak skusiło i nie mogłam doczekać się lektury. Gdy Tata żył, dosadnie powiedział Świadkom co myśli o ich wizytach i omijali nie tylko nasz dom, ale i całą ulicę, kilka tygodni temu świadkowie jednak przyszli, a ja raz że nie umiem robić awantur, dwa akurat miałam w głowie świeżo czytanie dnia, ale jednak dosyć stanowczo powiedziałam nie, ale czuję że jeszcze zadzwonią. Nigdy nie miałam więc do czynienia z tą religią, ale wychowałam się wśród praktykujących katolików i byłam ciekawa tego porównania.

 

Tulia przez prawie 30 lat nie dostała prezentu urodzinowego.

Nie mogła nosić krótkich spódnic. Wyrażać głośno swojego zdania. Nie było jej wolno spotykać się z ukochanym chłopakiem. Bo nie należał do Świadków Jehowy.

Wiedziała, że ktoś od razu doniesie o jej „grzechach” i godzinami będzie musiała opisywać je przed komitetem sądowniczym. Wierzyła, że tak właśnie powinno być. Bo powinna być posłuszna Jehowie. Bo tak mówili jej wszyscy, którym ufała.

Czemu więc zaczęła wątpić? Co sprawiło, że w kloszu, pod którym żyła, pojawiły się pierwsze pęknięcia?

Osobista historia o życiu w świecie, gdzie radość jest grzechem, prywatność jest sprawą zboru, a odejście – zerwaniem ze wszystkimi, których się kocha. Opowieść o dziewczynie, która wybrała wolność.

Tulia po prawie trzydziestu latach życia wśród Świadków Jehowy odchodzi. Jest świadoma z czym to się wiąże, że czeka ją ostracyzm, że odwrócą się od niej przyjaciele, rodzina. Ona nie zna innego życia, jej rodzice to małżeństwo oddane służbie, tata to starszy bardzo ceniony, na świeczniku, a mama pionierka. Z siostrą nie miała dobrego kontaktu, bo polityka donoszenia tak żywa w organizacji, sprawiła, że odsunęły się od siebie. Jak to się stało, że dziecko wychowane w tak oddanej rodzinie, pionierka, później misjonarka w służbie Jehowy, która wyjeżdża do Indonezji z mężem, to odchodzi w końcu i idzie do świata. Bardzo osobisty zapis życia zagubionej dziewczyny, którą miałam ochotę bardzo często przytulić i którą podziwiam za to, że zawalczyła o siebie chociaż wiedziała jakie są konsekwencje.

 

Przeczytałam tę książkę jednym tchem i miałam wiele refleksji, że jakkolwiek i Świadkowie Jehowy i katolicy to grupy wyznaniowe, które mówią, że opierają się na jednym źródle, teoretycznie na tych samych zasadach, a jakże inne są efekty. Z tej książki dowiedziałam się, że organizacja zmienia zasady co do ostracyzmu, ponieważ z tego powodu straciła subwencję w Norwegii, a jednak zasady apolityczności kończą się tam, gdzie zaczynają się pieniądze. Dowiedziałam się, że kiedyś obchodzono Boże Narodzenie, ale zmieniło się światło, więc już nie mogą, tak jak nie obchodzą urodzin. Bardzo to było wszystko dla mnie ciekawe i emocjonujące, dochodzę do wniosku, że cieszę się, że wychowałam się w katolickim środowisku, że mogłam mieć okres niechodzenia do kościoła, okres dewocji, okres normalności. Cieszę się i jestem za to wdzięczna, a jednocześnie podziwiam jak Świadkowie podporządkowują sobie grupę, jak trzyma ludzi w szachu.