"Romans na receptę" - Monika Szwaja

Eulalia jest reporterką telewizyjną; kocha góry i robienie o nich filmów. Ma pracę (zajmującą), dom (pół bliźniaka właściwie), samochód (niezły), dwoje dzieci (udanych), nawet przyjaciół. Właściwie to Eulalia ma wszystko poza stałym mężczyzną (kiedyś miała, ale jego stałość okazała się niezbyt stała). A że mimo wyraźnego postępu w umniejszaniu mężczyzny dzisiejsza kobieta wyzwolona nie zawsze radzi sobie bez onego i czasem nawet brakuje jej przyjemności z nim związanych, pani reporter zaczyna bystrzej spoglądać na otaczających ją panów... Okazuje się, że nie jest z nimi tak źle... ten i ów może by się nawet do czegoś nadawał.

Monikę Szwaję znam od ponad dekady, ta była drugą z kolei po którą sięgnęłam. Kupiła mi ją Mama, bo wiedziała, jak mi się podobała „Nudziara”. Od tamtego czasu wielokrotnie do niej wracałam.

Może to nie jest idealna książka dla osób w moim wieku, ale lubię ją czytać. To naprawdę doskonałe czytadło.

Eulalia, telewizyjna dziennikarka tuż przed pięćdziesiątką. Ma dwójkę dzieci, które właśnie zdały na studia. Sama jest po rozwodzie, bo mąż za granicą znalazł sobie lepszą panią. Eulalia wiedzie życie spokojne i poukładane, nie przelewa się jej finansowo, ale otoczona jest grupą przyjaciół i ma pracę, którą kocha. Podczas kręcenia filmu o górach jej drogi przecinają się z Gburem, facetem, który pokiereszowany przez życie ma alergię na telewizję. Gbur, kilka razy odtrącił przyjazne gesty Eulali, skutkiem czego zamiast sympatii, nawiązuje się pomiędzy nimi wrogość. Tymczasem w życiu Eulalii następują nieprzyjemne zmiany. Po pierwsze jej namolna bratowa jedzie do Londynu do męża i dziecko podrzuca szwagierce. Razem z bratanicą do domu Eulalii sprowadzają się jej rodzice. Matka, próbuje układać jej życie. Dzieci wracają z wakacji, przywożąc Eulalii przyjaciółkę, która w ciąży została wyrzucona z domu przez rodziców. Eulalię w przepełnionym domu powoli szlag trafia, a gdy jeszcze bratowa wróci z Anglii – dobrze na pewno nie będzie. A jeszcze klimakterium na karku.

Nie jest to traktat filozoficzny, nie jest to ambitna powiastka, ot historyjka o tym, że wystarczy patrzeć na świat z dystansem a wtedy widzi się ładniejsze rzeczy. Moim zdaniem jest to najlepsza powieść Autorki. Może dlatego, że jest w Niej tak dużo Jej samej! Nie ma sztuczności, jest tylko ciepło i humor i piękno Karkonoszy po których aż chce się pochodzić.

Lata mijają, a ja wciąż lubię Szwaję w tym wydaniu, za optymizm, nienachalny humor, ciepło bijące z każdej strony.

Gdy wracam do starszych książek autorki, żałuję że obecnie popadła w okropne moralizatorstwo i poniekąd snobstwo, łatwiej i surowiej ocenia ludzi, robi się z tej prozy współczesna Musierowicz, już nie ciepła i przyjazna, ale taka – od której raczej chce się uciec z krzykiem. Może te starsze książki nie są tak wyrafinowane, nie epatują wyższą kulturą, ale są swojskie i radosne. Może i przewidywalne, ale co z tego. Co z tego, że już na drugiej stronie, wiem jak powieść się skończy, jeśli mam podładować tylko akumulatory…?

W tym starszych książkach nie wszystko było tak idealne, czarno-białe, jak w tych współczesnych…