"Upalne lato Gabrieli" - Katarzyna Zyskowska - Ignaciak

Rok 2015. Gabriela Kern, uznana pisarka i spełniona matka, opuściwszy Warszawę, wiedzie leniwą egzystencję w urzekającym zakątku Mazur. W jej hermetycznym, pozornie poukładanym świecie nie ma miejsca na rozpamiętywanie przeszłości i rozdrapywanie ran. Gaba do perfekcji opanowała sztukę życia hic et nunc, toteż nie tęskni za nikim i za niczym. Incydentalnie wikła się w niezobowiązujące związki, lecz od kochanków nie oczekuje deklaracji uczuć – sama także nikomu ich nie składa. Zamiast tego afirmuje wolność, ceni niezależność i uważa, że samotność to stan niezwykle wygodny, mimo że współcześnie niedoceniany… 
Tymczasem nadchodzi kolejne upalne lato. Gaba wydaje kontrowersyjną powieść o swoim ojcu, znanym opozycjoniście okresu przemian. Rozliczenie się z fragmentem najnowszej historii z osobistych przyczyn nie jest dla niej proste. Ponadto w wyniku nieoczekiwanego telefonu na nowo powracają do niej sprawy, które jakiś czas temu z rozmysłem zamiotła pod dywan niepamięci. Wiadomości z Francji – gdzie przed laty spędziła brzemienne w skutkach wakacje – sprawią, że Gaba będzie musiała opuścić swoją strefę bezpieczeństwa, rozwikłać rodzinne tajemnice i zajrzeć w głąb siebie. Tylko czy na wybaczenie zadawnionych krzywd nie jest już za późno?
Saga Upalne lato… której trzecią część stanowi Upalne lato Gabrieli to opowieści, której rytm nadają zawirowania historii. Dwudziestolecie międzywojenne, okupacja, PRL i gorączka lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku stanowią barwne tło dla psychologicznego portretu trzech pokoleń kobiet.

Katarzyna Zyskowska – Ignaciak nie produkuje dwudziestu książek rocznie, ale jak już napisze… Eleganckie kobiety, nie czytają powieści… eleganckie kobiety czytają ambitne książki, na och i ach, bo jak się ma oczy pomalowane i czyta się powieść, to jest ryzyko, że ta elegancka kobieta się rozpłacze… i tusz, eyeliner… mogą się rozmazać, pomimo wodoodporności. Finał trylogii o upalnych latach. Poprzednie dwie książki mnie zachwyciły… ta też. Jestem oddaną fanką autorki do grobowej deski.

Po  zakończonym cliffhanegerm tomie o losach Kaliny, czytelniczki trwały w zgodnej nadziei, że oto koniec rodzinnego fatum, że w końcu Kalina dojrzała do macierzyństwa, do miłości, do szczęścia i szczęśliwego zakończenia. O ironio,  poznajemy Gabrielę, córkę Kaliny. Gabriela, jest kobietą po czterdziestce, odchowała syna, rozwiodła się z mężem. Prowadzi z pozoru szczęśliwe życie, jest spełniona, jej ojciec – profesor – zmarł. Matka praktycznie nieobecna w jej życiu, jest gdzieś… na marginesie marginesu. Jeden telefon, że matka umiera, że chce się spotkać, burzy całe uporządkowane życie Gaby. Kobieta wraca pamięcią do pewnego lata, które zmieniło jej życie, a później – co nieuniknione, do lat kluczowych dla jej antenatek. Zyskowska-Ignaciak wyjaśnia pewne tajemnice, niedopowiedzenia. Wykłada karty na stół, tylko zakończenie, dające nadzieję i otwarte…

Jak tylko zobaczyłam zapowiedź tej powieści zapaliłam się jak snopek od uderzenia pioruna. Poprzednie tomy, chociaż w odwrotnej kolejności, dosłownie połknęłam, czytałam z wypiekami na twarzach i autentycznym wzruszeniem. Po lekturze Gabrieli mam ochotę na powrót do poprzednich tomów. Na kartach tych książek wykreowano piękne postacie, piękna ale nieszczęśliwe, zranione. Życie im połamało skrzydła, a każda walka o lepszy los przynosiła większą tragedię, większą zgryzotę.

Zaczęłam czytać i nie mogłam się oderwać, no nie mogłam… czytałam i przeżywałam. Naprawdę jest co… książka z gatunku katharsis. Pozostawiła we mnie mgiełkę delikatności, smutek, melancholię…

Dziękuję za tę książkę… jest piękna, wspaniałe zakończenie cyklu, upstrzone fragmentami Tuwima i Gałczyńskiego. Piękna historia miłości, trudnej. Opowieść o uczuciach, złych, które trują, jątrzą rany i o tych dobrych, które uzdrawiają.

Polecam Wam  całą tę trylogię!!

|| Upalne lato Marianny ||   || Upalne lato Kaliny ||   || Upalne lato Gabrieli ||