"Historia Polski 2.0: Polak potrafi, Polka też... czyli o tym, ile świat nam zawdzięcza" - Jan Wróbel, Ewa Wróbel [dowcipnie i inaczej o historii]

Mam wielką awersję do książek, które obiecują mi, że zapłaczę się ze śmiechu. Z zasady ich nie tykam. Rzadko się na nich śmieję, zwykle jestem sfrustrowana. Gdyby nie przypadek, ta książka nie trafiłaby pod moją strzechę, nie wiem czy byłabym z tego powodu szczęśliwa – raczej nie. Bo książka jest ciekawa, zwłaszcza dla osób, które nie parają się historią, ale chcieliby tego bakcyla złapać, może akurat w tej książce znajdą coś, co będą chcieli zgłębić i tak po nitce – do kłębka.

Niepokojące jest jednak to, że humor, który miała mi ta książka poprawić, zważył się, gdy na początku przeczytałam o jednym z bohaterów, który  na przełomie XIX i XX wieku wyjeżdża do stolicy Rosji – Moskwy… Już momentalnie książka staje się pozycją tylko dla mnie i nie pożyczę jej nikomu z tego względu, że nie zwykłam pożyczać książek z błędami. No przykro… A jeden z autorów uczy historii.

BĘDZIESZ PŁAKAĆ ZE ŚMIECHU. BĘDZIESZ PĘKAĆ Z DUMY. BO ŚWIAT JEST MADE IN POLAND!

Pierwsza kamera filmowa, słynne amerykańskie mosty, telewizja, kamizelka kuloodporna, laptop, a nawet kasownik – to wszystko dzieła naszych rodaków. Cóż począć? Wynaleźliśmy prawie wszystko! Tylko czasem sami o tym nie pamiętamy.
Spektakularne kariery, niezwykłe dokonania, epokowe odkrycia – gdzie nie spojrzeć… Nasi :)
Gdyby nie my, świat wyglądałby dziś zupełnie inaczej. A więc na bok narodowe kompleksy i skłonność do narzekania. Są powody do dumy!
Jeśli nie wierzysz, że jesteśmy najwspanialszym narodem pod słońcem, widocznie nie zajrzałeś do środka!
Oto zestaw genialnych osiągnięć Polaków podany lekko i mądrze, z przymrużeniem oka i wspaniałym humorem. Drugą książkę z serii Historia Polski 2.0 pochłoniesz jednym tchem. I będziesz chciał więcej.

Książka w zamyśle jest świetny pomysł na popularyzowanie historii i promowanie Polski. Jak na pierwszym miejscu zobaczyłam Banacha, aż podskoczyłam! Myślę sobie – w końcu, w końcu ktoś pisze o nim(prócz cudownej biografii Mariusza Urbanka). Dowiedziałam się o nowych bohaterach z polskim pochodzeniem, jest tego naprawdę sporo, w ciekawy sposób wyłuskane, przedstawione… nowocześnie. Jak dla takiego dinozaura zbyt nowocześnie chyba, tą nową formę można było poświecić na rzecz rozleglejszych biografii, bo niestety gdy o niektórych mamy sporo i nie zawsze ciekawie, tak niektórych bohaterów potraktowano bardzo po macoszemu. Czułam niedosyt. Ale gdyby było bezbłędnie byłby duży plus.

Inny powód – ale to już bardzo osobisty – braku plusa dużego, to styl. Ma być śmiesznie i młodzieżowo. Otóż wiecie, kiedyś koleżanka mówi do mnie, bym się wybrała z nimi na jakieś spotkanie młodych, ja jej na to, że ja już nie jestem taka młoda. Ona, że w końcu wszyscy jesteśmy 20+, replikowałam, że ja już raczej -30. I tak się czułam czytając tę książkę, jako niewłaściwy adresat, mnie nie trzeba wabić czatami i hipsterskim młodzieżowym językiem. Nie uważam bynajmniej by to było jak profanum pry sacrum, bo bez przesady, ale to przypodchlebienie się odbiorcy jest jak dla mnie zbyt namolne. Zapewne świetnie sprawdzi się na vlogu, może jako wprowadzenie do lekcji historii, ale ja do szkoły nie chodzę od ładnych paru lat – tzn. ok. chodzę, ale nie w tej roli i nawet, gdy byłam uczniem nie lubiłam nauczycieli, którzy próbowali udowadniać, że są jednymi z nas i zaczynali mówić jak młodzież joł joł.

Książka jest świetnym pomysłem i została ciekawie zrealizowana – rysunki, komiksy¸ więc tym bardziej niedokładność mnie razi. Jednak to nie jest mój styl, nie nadaję się na odbiorcę takich publikacji, jestem starym Entem, kobietą o duszy staruszki. Przykro mi.