"Trzy połówki jabłka" - Antonina Kozłowska [bo miłość jest niepokojem]

Czasami tak sobie myślę, czy my sobie tą popkulturą nie robimy największej krzywdy. Czytamy o tej miłości po grób, pożądaniu jak tsunami i zakochaniu, jak grom z jasnego nieba. I szukamy niezwykłości. Jakby cudownością nie mogła być wspólnie wypita herbata, uśmiech wieczorem, to musi być coś wow. O tych książętach czytamy, później filmy co to piękni i namiętni i całują w promieniach zachodzącego słońca, a z nieba leci konfetti i łopocze amerykańska flaga. Moim zdaniem sporo kobiet potrzebuje silnego ciosu w potylicę tudzież wiadra zimnej wody wylanego na głowę. Przewraca im się w głowie i same nie wiedzą czego chcą. Czy taką sytuację obrazuje moje pierwsze spotkanie z Antoniną Kozłowską? Powiem, że sprawa jest trudna, ale autorka wskakuje na szczyt podium, obok Moniki Oleksy, jeśli chodzi o słowno-klimatyczne zaklinaczki.

Intrygująca powieść o miłości i trudnych życiowych wyborach.
Teresa ma pracę, męża i dwójkę dzieci. Jest szczęśliwa. Tylko czasami zastanawia się, czy z innym mężczyzną jej życie nie byłoby ciekawsze.Niespodziewanie upomina się o nią przeszłość. Przypadkowe spotkanie z Marcinem, jej młodzieńczą miłością, przywołuje wspomnienia i na nowo budzi wzajemną fascynację. Teresa staje przed wyborem: rzucić się w ramiona dawnego ukochanego i przekreślić ostatnie dziesięć lat, czy być dalej wierną żoną i zmagać się z ciągłym uczuciem niespełnienia?

Teresa jest tuż po trzydziestce. Jej życie jest poukładane jak pudełko wiedeńskich pralinek. Pracuje dla satysfakcji, bo mąż finansista zarabia na rodzinę. Mąż ten sam od lat, mężczyzna wierny, również ułożony. Dzieci urocze, a jednak Teresie czegoś brakuje. Gdy pewnego razu w tramwaju widzi znajomą sylwetkę, odzywają się wspomnienia… Teresa wraca do czasów gdy była ledwie trzpiotką, świeżo opierzoną studentką, kosztującą życie. Ścieżki jej i Marcina już raz się splotły, to było szalone uczucie, które pcha człowieka by skoczyć ze skarpy i lecieć, ku niebu, do gwiazd. Spotkanie po latach owocuje odnowieniem znajomości. Nie baczą na to, że najbliżsi cierpią, bo żona Marcina właśnie zachodzi w ciążę, a mąż Teresy wyczuwa ochłodzenie relacji, która w sumie od dawna jest zbyt poprawna politycznie, miałka i nijaka(chociaż w kontekście ostatnich politycznych swarów, chyba większość par, chciałaby aby ich pożycie było tak emocjonujące). Teresa i Marcin zaczynają ryzykowną grę, bo czy dojrzałość, dorosłość coś w nich zmieniła? Czy potrafią stworzyć coś głębszego niż fizyczna fascynacja? Zwłaszcza, ze stawką w tej grze nie jest tylko ich serce, ale spokój i szczęście ich rodzin.

 

pada, zimno, rano i w pociągu nie grzeją

Od razu muszę zaznaczyć, że książkę czyta się fantastycznie. Autorka pięknie operuje słowem, tworzy bardzo realistyczny klimat. Nie znam Warszawy, a jednak czułam atmosferę, wyobrażałam sobie miejsca, przystanki. Autorka jest cudownie liryczna, pisząc jednocześnie w taki sposób, że bohaterowi są wielowymiarowi. Mam tak naprawdę wielki problem z ich oceną, bo chyba największą sympatię obudziły postacie drugoplanowe, które mają najwięcej do stracenia w całej tej sytuacji.

Powiem Wam, że ja mam problem z taką fabułę, bo ciężko skonstruować bohaterkę niezadowoloną z życia, żeby ona nie była totalną idiotką, której chce się zmienić konstrukcję twarzoczaszki. Już bardziej mam ochotę dotelepać Marcina, Teresę lubię, chociaż zwykle nie zadaję się z takimi osobami. Uważam za moralnie naganne bieganie za facetami jak kotka w marcu i robienie krzywdy mężczyźnie, który nas kocha. Powinno zamknąć się sprawy bieżące(widzicie – wybrnęłam). Z drugiej strony rozumiem, że Teresa ma problem z rozeznaniem swoich uczuć. Dlatego Marcin powinien oderwać. Powinien dostać nauczkę taką solidną.

jaka miła odmiana

Nie dostałam w Lublinie Kukułki, więc muszę sobie Autorkę dawkować!!!

A Wam polecam, mądra książka, pięknie napisana!!!