"Morderca bez twarzy" - Henning Mankell [ pierwsza z cyklu o Kurcie Wallanderze

Jedną z mocniejszych lektur końca 2015 roku były Grząskie piaski, już wtedy sobie obiecałam, że nadrobię prozę Mankella. Jeszcze na studiach, a więc ładnych parę lat temu, w oczy rzucił mi się serial z Kurtem Wallanderem, wtedy kupiłam jeden ze środkowych tomów, a że najlepiej zaczynać od środka, to książka czekała spokojnie aż zbiorę wcześniejsze tomy. Rok temu biedronka uszczęśliwiła mnie promocją i tak weszłam w posiadanie pierwszego tomu. Tomy kieszonkowe, wiec zapoczątkowały trzeci rząd na jednym z regałów, a ja nie miałam weny do skandynawskich kryminałów. Postanowiłam się zabrać za niego teraz, bo w wyzwaniu miałam przeczytać coś z literatury skandynawskiej, pomyślałam, że po tych romansach, książkach łzawych, pora na mrożący krew w żyłach kryminał. I zawiesiłam się.

W roku 1992 powieść otrzymała pierwszy Szklany Klucz – nagrodę przyznawaną corocznie pisarzom z krajów nordyckich za najlepszą powieść kryminalną.
Motywem przewodnim historii jest liberalne podejście Szwecji do imigracji, a także kwestie rasizmu i tożsamości narodowej.
Na podstawie Mordercy bez twarzy powstał w Szwecji w roku 1994 czteroodcinkowy miniserial telewizyjny, a w roku 2010 – jeden z 90-minutowch odcinków serialu o Wallanderze dla telewizji BBC, w którym postać głównego bohatera zagrał Kenneth Branagh.

W sennej, zasypanej śniegiem, szwedzkiej prowincji, w środku nocy, we własnym domu zostaje zamordowana para staruszków. Zbrodnia jest tak brutalna, że wydaje się niemożliwym, by napad był tylko na tle rabunkowym. Umierająca kobieta wypowiada jedno słowo, które ma wskazać sprawcę, a czyni sprawę polityczną i przypominającą szukanie igły w stogu siana. Poszukiwaniem zajmuje się Kurt Wallander, policjant z ojcem sklerotykiem malującym non stop ten sam motyw. Jakby problemów ze starzejącym się ojcem było mało, Kurta opuszcza żona, a nastoletnia córka sprawia problemy – jak to nastoletnie córki. Tymczasem sprawa, prócz tego że zapadająca w pamięć swoim okrucieństwem, naprawdę nie wydaje się łatwa. Tym bardziej, że im dalej w las, tym więcej komplikacji. A do tego pojawia się kolejny trup.  No i jeszcze te problemy świeżo upieczonego, opuszczonego faceta.

 

czytanie z najlepszym widokiem :)

Moi przyjaciele zachwycają się prozą Mankella, mnie te odcinki serialu, które widziałam, również przekonywały, ale sama powieść, chociaż mnie nie znudziła, to nie wciągnęła. Czytałam tak, mimochodem. Kurt jest ciekawym bohaterem, chociaż dosyć schematycznym, jednak biorąc pod uwagę czas akcji jestem w stanie uwierzyć, że to Mankell stworzył taki schemat, opuszczonego bohatera, walczącego ze złem, zrezygnowanego i pesymistycznego. Rzeknę herezję – wolę naszego Szackiego.

 

i z dodatkami

Chyba jeszcze nie naszła mnie wena na kryminały i muszę zostać w świecie historii i romansów, bo no nie czuję potrzeby kontynuowania znajomości z Wallanderem. Tak jak na jakiejś imprezie, spotkaliście człowieka, nie chcecie dać mu w pysk, albo oblać go drinkiem, ale nie chcecie od razu, następnego dnia rano umawiać się z nim na kawę. Ale jak za kilka miesięcy spotkacie się znowu, to powinno się fajnie gadać.