"Przewieszenie" - Remigiusz Mróz [co tam panie na Podhalu?]

Czytając Ekspozycję to podsypiałam, to zastanawiałam się nad fenomenem konstrukcji na zasadzie zabili go i uciekł, ale nie ukrywałam, że zakończenie tomu pierwszego mnie zaintrygowało. Nie oszukiwałam się i wiedziałam, że będę musiała rychło tę powieść w swoje łapska dorwać. Zaczęłam ją czytać tydzień temu w pociągu, drogę powrotną przespałam, a później przyplątała się zaraza stulecia, a nowa książka Remigiusza Mroza jakoś nie przyspawała mnie do siebie. Bywa i tak. Obiecałam koleżance z pracy tom I, może więc nie zajrzy na bloga i będzie miała niespodziankę, jak jej od razu II przyniosę. Innymi słowy, trzeba było się zebrać i doczytać.  Usnęłam chyba ze dwa razy. Jest postęp.

Podhalem wstrząsa seria wypadków w górach. Początkowo czarna passa wydaje się jedynie ciągiem pechowych zdarzeń, jednak śledczy ostatecznie odkrywają związek między ofiarami. Każe on sądzić, że ktoś morduje turystów na szlakach.Dochodzenie prowadzi komisarz Forst. Szybko zdaje sobie sprawę z tego, że zabójstwa powiązane są ze sprawą, nad którą pracował z Olgą Szrebską. Zaczyna tropić mordercę, zbierając okruchy informacji, które ten zdaje się z premedytacją zostawiać.Kiedy zbliża się do rozwiązania sprawy, doganiają go upiory z przeszłości. Wiktor Forst będzie musiał stawić czoła nie tylko człowiekowi, którego ściga, ale także ludziom gotowym zrobić wszystko, by go pogrążyć.

Drugi tom zaczyna się wkrótce po zakończeniu tomu pierwszego. Spotykamy Frosta nad grobem Olgi, co mnie zdziwiło, to iż chociaż dopiero zakończył się pogrzeb, mamy już grób, ale faktycznie, jak zwróciła mi uwagę, że niektórzy za życia nagrobek sobie stawiają i chociaż Olga nie wyglądała na taką, no cóż, różnie bywa, a tak chociaż mamy ciekawą inskrypcję na nagrobku. Bestia z Giewontu nie śpi i nadal działa. Tym razem motywowany personalną chęcią zemsty na Froście. Otóż owa Bestia zasadza się na turystów chodzących po Tatrach i chociaż początkowo nikt nie bierze pod uwagi morderstwa, w końcu w górach nietrudno o wypadek, to jednak nawet polskie organy ścigania, zaczynają się niepokoić. Bestia z Giewontu chce wrobić w te zbrodnie Frosta, który podejmuje wyzwanie i chce własnoręcznie dopaść zwyrodnialca i wyrusza w góra. I tak proszę państwa, kolejna część pod tytułem Niezniszczalny komisarz, znów się rozkręca.

Już w domu wczoraj się ze mnie intensywnie śmiano, bo gdy po ceremonii smażenia pączków, zaległam w łóżku z książką(celem dalszej rekonwalescencji), po przeczytaniu kilku stron usnęłam i podobno kilkukrotne zaglądanie do pokoju udowadniało, że śpię. Na książce, która mnie wciąga tak nie zasypiam. Bo z przykrością stwierdzam, że Przewieszenie mnie nie wciągnęło. Nie pomogły znajome krajobrazy, bo tak się zdarzyło, że będąc na jednych z wakacji w Zakopanem, spałam właśnie w pensjonacie przy Drodze na Antałówkę… Styl autora jest niezmienny i o ile w prawniczej serii, całkiem mi odpowiada o tyle ta seria o Froście… ujmijmy to tak – dobrze, że tylko jeszcze jeden tom.

Szczerze mówiąc, nie wiem jakim cudem Frost został komisarzem, bo logika jego przypuszczeń, już na pierwszy rzut oka tak się rozjeżdża, że żółtodziób by mu to wytknął. Jednak nie chcę spojlerować.

Faktycznie w porównaniu z Ekspozycją dzieje się mniej, ale opisane to jest wydmuchanym językiem, bohaterowie są schematyczni, a zakończenie – tym razem – zamiast mnie wgnieść w fotel, po prostu mnie… nie wiem jak to nazwać… zdegustowało? Od dziesięciu lat nie przepadam za takimi rozwiązaniami. Nie wiem czy to się zmieni.

Tym razem zdecydowanie, nie trafiła ta książka w mój gust… Muszę dla odmiany nadgryźć coś dobrego i mocnego bo inaczej nigdy nie wyjdę z chorobowego marazmu.