"Mroczny Eros" - Michał Rusinek [ o języku polityki - ponownie]

 Nie mogę sobie przypomnieć w jakich okolicznościach trafił do mnie pierwszy zbiór felietonów Michała Rusinka. Każdy z tych zbiorów leżał i czekał bardzo długo, aż się zlituję i przeczytam. Do lektury „Mrocznego Erosa”, skłoniła mnie premiera „Ptaka Dodo”, bo w przedmowie do tej książki wspomniany jest właśnie Eros, traf chciał, że ta część leżała u mnie przy łóżku. Sięgnęłam, zaczęłam czytać i przypomniałam sobie, jak wspaniale jest uczyć się – bawiąc. To też solidna podróż w czasie, bowiem znajdziemy tutaj felietony z roku 2020 i 2021. Niestety, refleksja nad historią, będzie mieć gorzki posmak, bowiem chociaż skończyła się pandemia i człowiek nie musi chodzić w maseczce, to rewolucja się nie dokonała, a jeszcze wybuchła wojna.

 

Po "Pypciach na języku", "Niedorajdzie" i "Zerze zahamowań" czas na "Mrocznego "Erosa". O pypciach w języku polityki.

Powiedzmy to sobie od razu, żeby nie było niedomówień: nie jestem ani specjalistą od języka polityki, ani tym bardziej jego miłośnikiem. Język ten jednak ma pewną cechę wspólną z piosenkami disco-polo, którym w dużej części poświęciłem poprzednią książkę. Otóż ani jednego, ani drugiego nie da się nie słyszeć.

Wpadłem więc na pewien pomysł: żeby się przed nim bronić, żeby nie zaczął on infekować mojego języka, postanowiłem — wprost przeciwnie — uważniej się w niego wsłuchiwać, brać pod lupę poszczególne jego frazy, interpretować, psychoanalizować i dekonstruować. Mam poczucie, że w ten sposób wzmacniam własny układ odpornościowy, bo w jakimś sensie rozbrajam ten nieznośny język — także śmiechem. Jeśli zdecydują się Państwo tę książkę przeczytać, to istnieje prawdopodobieństwo (badania laboratoryjne w toku, efektów ubocznych nie stwierdzono),że i Państwa układ odpornościowy zostanie wzmocniony.

Michał Rusinek

Gdy sięgniemy pamięcią do roku 2020 i 2021, jawi nam się on, jako rok pod znakiem pandemii i strajków kobiet. Oczywiście stałym motywem była retoryka partii rządzącej, która sięga po sprawdzone chwyty(opisywane chociaż w książce o języku dobrej zmiany), ale po nowe słowa, które wchodzą do języka, jak chociażby miękiszon, lepiszcze – niestety nie weszło na salony, a szkoda! Czy wiecie co łączy bitwę pod Azincourt i poseł Lichocką(a raczej jej gest)? Jakie błędy logiczne popełnia prezydent Duda(prócz tego, że rozliczne). Chcecie sobie przypomnieć najlepsze strajkowe transparenty? A może chcecie zadumać się nad upływem czasu i nad tym, że polska polityka – w sumie – się nie zmienia. Mijają dwa lata, a dyskurs wciąż jest żenujący, zamiast bycia za, jesteśmy raczej przeciw czemuś. A kobiety… nie wywołały rewolucji – może dlatego, że wiele kobiet tak lubi bycie wyjątkowymi, że musiały się zdystansować do koleżanek, które śmią mieć jakieś zdanie i chcą mieć jakiś wybór. Wiadomo, że kobieta wybierać nie powinna, zachodnia ideologia narzuca takie fanaberie.

 

Pomimo upływu czasu książkę czyta się bardzo dobrze. Okazało się, że Michał Rusinek miał intuicję i wybierał takie tematy, że po latach w większości je kojarzę. Może jest to zadanie łątwe, bo rok 2020 był rokiem statycznym, rokiem w domu i przed telewizorem, mam wrażenie, że tematy z 2021, były już mniej utrwalone(ale zmieniłam wtedy pracę i rzadko bywałam w domu). Nie musiałam jakoś intensywnie się zastanowić o co chodzi, spory o szczepionki, o imigrantów, strajki kobiet, cnoty niewieście. Oj płodna jest ta polityka jeśli chodzi o językowe kwiatki a Michał Rusinek z niesamowitą erudycją bierze je na tapet, ba! Odwołuje się przy tym do klasyki, do tekstów kultury, co sprawia, że kwiatki owe, zyskują dodatkowy kontekst. Fantastycznie się bawiłam przy lekturze, chociaż – jak wspomniałam – zasmuciło mnie, że – zwłaszcza w temacie kobiet – nic się nie zmieniło. Wody może i odeszły, ale rewolucja się nie narodziła.