"Królowa Saby" - Tosca Lee [ czy da się polubić starożytne opowieści? ]

Nie przepadam za starożytnością. Rzadko czytam książki, których akcja toczy się przed narodzeniem Chrystusa. Zwykle nie odpowiada mi klimat tych powieści. Oczywiście znam najważniejsze postaci ze Starego Testamentu, żałuję że wiem o nich tak mało. Do Królowej Saby mam sentyment. Kiedyś śpiewałam psalm w Trzech Króli, a tam właśnie jest mowa o tej krainie, zresztą w niniejszej powieści ten werset również jest przywoływany. W Polsce stosunkowo niewiele wydaje się takiej literatury religijnej. Na pewno Stany Zjednoczone przodują w tym gatunku. Od czasu do czasu udaje mi się zdobyć taką powieść. Czasami książki takie są nasycone taką religijnością, egzaltacją, taką typowo amerykańską nutą, że aż mdli. Byłam ciekawa czy Tosca Lee, autorka kilku powieści o bohaterach z Biblii również przesadziła, czy zachowała zdrowy umiar.

"Księga luster" - E. O. Chirovici [ życie to miraże ]

Po całym mnóstwie książek przygnębiających, postanowiłam sięgnąć po kryminał. Uznałam, że fikcyjne zbrodnie, wymyślone dramaty będą idealne na odciągnięcie. Powieść gości wśród nowości od pewnego czasu. Nie sprawdzałam, za bardzo czy jest pośród powieści, które są polecane fanom kryminałów. Postanowiłam się do niej nie uprzedzać. Zaczęłam lekturę wczoraj wieczorem, przyznam się, że rzadko zaczynam kryminały wieczorem, bo boję się zasnąć, a tu jeszcze ta psychodeliczna okładka.

"Rodzina O. Sezon I. 1968/69" - Ewa Madeyska [ życie to nie teatr - to telenowela ]

Oj nie jest lekko ostatnio. Instynktownie sięgam po książki o ciężkiej tematyce. Chociaż byłam pewna, że powieść zapowiadana jako pierwszy książkowy serial będzie bardziej radosna. W końcu przywykłam do seriali, które nawet gdy opowiadają o prozie życia, o troskach, trudach, zawsze osładzane są jakimiś optymistycznymi akcentami. Gdy książka pojawiła się wśród nowości, natychmiast zwróciła moją uwagę, chociaż od tak dawna nie oglądam telewizji, to jednak zwykle oglądam jakieś seriale na komputerze. Byłam ciekawa czy Rodzina O.  trafi w mój gust.

"Dobroć nieznajomych" - Katrina Kittle [ gdy złudzenia rozpryskują się w drobny mak ]

Klub Kobiety to czytają, to już marka. Zawsze sprawdzając nowości, zerkam, czy nie wyszło coś nowego. Gdy odpowiedź jest twierdząca, taka książka od razu wskakuje na moją chcieć listę. Dobroć nieznajomych to jedna z tych powieści, które są polecane, ale bardzo ostrożnie. Porusza piekielnie trudną tematykę. Człowiek czytając o takich rzeczach, czuje się jakby nurzał się w nieczystościach, boli go głowa, gardło ma ściśnięte. A jednak książkę na pewno będę polecała, wątpię by długo zagrzała miejsce na półce. Jest dobra, trudna, ale dobra. A mnie sprowadziła do parteru. Coś ostatnio mam tak, że czytam książki, które pokazują mi, że świat nie jest taki piękny, z drugiej strony, cień jest tam, gdzie jest światło, więc może nie warto tak generalizować?

"Słowik" - Kristin Hannah [ "Miłość trwa. My trwamy" ]

Naprawdę jestem dumna z tego, jak regularnie wyczytuję trupy z półki. Nie jest to sprint, że od razu wynik powala na kolana, ale solidny maraton, mniej – ale regularnie. W poniedziałek przeżywałam jakiś kryzys książkowy. Nie miałam ochoty na żadną książki i każda lektura szła mi topornie. Jednak na podróż pociągiem książka jest niezbędna, toteż miałam motywację, żeby jednak coś znaleźć. W wyniku kilku zbiegów okoliczności, na tapecie znalazł się Słowik, książka o której było głośno w ubiegłym roku. Powieść, która zebrała wiele nagród i również dużo krytyki. Ciekawa byłam jak ją odbiorę, podchodziłam do niej nieco sceptycznie, bo jednak osoby, którym ufam książkę krytykowały. Z drugiej strony wielu solidnych recenzentów wynosiło ją pod niebiosa. To jak to będzie ze mną, zastanawiałam się.

"Grantchester" - Grantchester (2014) serialowa miłość.

źródło - filmweb

Dawno nie pisałam o filmach ani o serialach, ale ostatnio zauważyliście zmniejszoną aktywność na blogu, a spowodowane jest to tym, że wsiąkłam w pewien serial. Głupim przypadkiem dopiero teraz. Otóż onegdaj zakochałam się a niejakim Jamesie Nortonie, który grał w mini serialu Wojna i pokój z ubiegłego roku. Grał księcia Andrzeja, a więc postać, którą łatwo pokochać, chociaż na początku jest bucem. Zresztą, bywa i później tym mega bucem, ale jest i tak cudowny. I tak zanotowałam w pamięci, żeby nadrobić filmografię tego aktora. I traf chciał, że zaobserwowałam go na insagramie, a tu neews, że trzeci sezon serialu. Nagle mnie olśniło, przecież ja czytałam książkę, na której okładce był ten młodzian!!! A że ja seriale angielskie uwielbiam, to tak na próbę włączyłam. Ładna mi próba, poszłam spać po pierwszej.

"Zapach czekolady" - Ewald Arenz

Wielkanoc to zwiększona sprzedaż czekolady, zajączki, jajka, czekolada zewsząd nas atakuje. Zresztą umówmy się, fani czekolady nie potrzebują wymyślnych pretekstów. Akurat czekolady jestem umiarkowaną fanką, ale nie umiałam oprzeć się takiej okładce. Zapach czekolady to książka, która atakuje wszystkie zmysły. Długo ta książka czekała, ale przyszedł jej czas, zagryzając najlepszym ze świątecznych ciast(polanym czekoladą), mogłam udać się w podróż pełną samu, zapachu, do klimatycznego Wiednia i do świata wielkiej miłości. Miłości, która inspiruje!

"Monsieur Jean szuka szczęścia" - Thomas Montasser [ cieszmy się z małych rzeczy ]

Ciekawa jestem czy u Was za oknem, też jest taka pogoda jak pod psem. Wiem, że gdzieś w Polsce leży śnieg, ale u nas go nie widujemy, za to słyszymy szalejący wiatr. Od świąt wieje niemiłosiernie od tego szumu pęka głowa, ciśnienie spada, każdy chodzi jak na kacu i to nie wina świątecznych spotkań. W obliczu takiej aury człowiek jak kania dżdżu łaknie dobrej, pełnej ciepła powieści, aby jakoś umilić sobie nastrój, który wpycha w letarg(zabierzcie ten wiatr bo oszaleję, jakbym mieszkała nad brzegiem rozszalałego oceanu). Słyszałam wiele ciepłych słów o powieści Mounsier Jean szuka szczęścia, okładka jest wspaniała, jak niedzielne śniadanie, w ogrodzie z najbliższymi. Ma się od razu ochotę na croissanta  z filiżanką aromatycznej czekolady. Szkoda tylko, że taka biel zostałaby w moim przypadku od razu zbrukana przez  p o t w o r y.

"Zima świata" - Ken Follett [ drugi tom Trylogii Stulecie ]

Zdaję sobie sprawę, że przesadzam w chomikowaniu książek, na tak zwaną czarną godzinę. Kupuję, zbieram, układam w stosy, a później one czekają, aż… aż przestanę zbierać? A może jak wygram milion ekstra godzin na czytanie? Wielokrotnie robiłam postanowienia, że nie będę tak zbierać. I dlatego, gdy kilka lat temu wyszedł drugi tom Trylogii Stulecie, dzielnie oparłam się zakupowi, bo w końcu nie mam czasu. Oczywiście, w końcu, ponad dwa lata temu złamałam się i kupiłam tom drugi i trzeci. Oba stały na półce z hałdami książek, które czekają na swój czas. Ponad tysiąc stron, miało mi wystarczyć na tydzień. Wystarczyło raptem na trzy dni.

"Złapać milionera" - Max Monroe [ kiepścizna ]

O ja nie mogę. Miałam ochotę na romans. Zwykłe romansidło, co to uśpi mnie po tenisie(wtedy niewiele trzeba). Przecież sięgając po książkę Złapać milionera nie szukałam poradnika, chociaż nie powiem, miałam ochotę na odrobinę inspiracji, ale to wychodzi na to, że lepiej jak zacznę wystawać pod kolekturami. Książka jest ładnie wydana, od razu wpadła mi w oko, okładka nie sugeruje ambitnej lektury, czyli wszystko na co miałam ochotę, wydawało się być na wyciągnięcie ręki. Niestety, okrężną drogą książka w typie Greya wkroczyła w me progi.

"Mała zagłada" - Anna Janko [ wojna nie umiera nigdy ]

Zamiast w czasie świąt oddać się czytaniu książek miłych i przyjemnych ja poszłam w ciężki kaliber. Trochę wymogło to na mnie, zbliżające się spotkanie DKK, a zaraz po nim spotkanie z Anną Janko, pewnie w innym wypadku długo bym po Małą zagładę nie sięgnęła. Już okładka działała na mnie źle. Wyraz twarzy dzieci na okładce przerażał mnie i czułam, że ta lektura mną wstrząśnie. Nie miejcie mnie proszę za kogoś kto po taką tematykę nie sięga z wygody, bynajmniej, ja sobie po prostu takie przeżycia dawkuję, bo później serce boli, dusza cierpi, a ja nie mogę pewnych obrazów wyrzucić z głowy.

"Właśnie dziś, właśnie teraz" - Karolina Wilczyńska [ wieczna tęsknota ]

Tak się kończy nieczytanie opisów i recenzji przed rozpoczęciem lektury. Wybrałam sobie powieść Wilczyńskiej na Wielki Piątek. Miałam niskie ciśnienie, wszystko mnie już wieczorem męczyło i pomyślałam sobie, ooo ona podobno takie fajne pogodne książki pisała, to sobie ze dwa rozdziały przeczytam i padnę. Niestety, czytałam do po pierwszej, nie mogłam usnąć. Zaczęła mi się depresja. Miałam łzy w oczach w a piersi, ciążył mi ciężar. Nie dajcie się zwieść okładce, ta powieść niesie ze sobą duży bagaż emocjonalny. Jest ciężka, gorzka.

"Balią przez Amazonkę" - Dorota Sumińska [ rzucić wszystko i jechać do Amazonii?]

Pewnie nigdy nie pojadę do Amazonii, abstrahując od bajońskich kwot jakich wymaga taka wycieczka oraz od tego, że raczej jestem piecuchem, no i oczywiście nienawidzę robactwa, a pająki wielkości dłoni mogłyby przyprawić mnie o zatrzymanie akcji serca samym swym widokiem, to po prostu czuję, że na drugi koniec świata nie pojadę. W domu lubimy oglądać programy podróżnicze. Soczyste szaleństwo zieleni lasów równikowych. Zwierzęta, które wydają się pamiętać czasy raju, bo swoim pięknem po prostu zachwycają.  Kiedyś bardzo lubiłam oglądać programy Doroty Sumińskiej, Autobiografia na cztery łapy po prostu mnie zachwyciła, więc gdy zobaczyłam zapowiedź nowej książki, wiedziałam, że muszę przeczytać. Podczytywałam ją kilkanaście dni, bo po prostu nie chciałam kończyć.

"Małe wielkie rzeczy" - Jodi Picoult [ nienawiść odczuwalna, namacalna, przygniatająca ]

Od kilku lat jestem wierną fanką powieści Jodi Picoult. Czaję się skrycie na każdą jej powieść. Wiem, że wiele osób zarzuca jej schematyczność, sama nie jestem fanką każdej książki, kilka zdecydowanie mi się nie podobało, ale nowa Jodi nie nabiera mocy urzędowej, ma zwykle nadaną klauzulę natychmiastowej wykonywalności. Z Małymi wielkimi rzeczami było tak samo. Nawet nie czytałam opisu, chciałam już czytać książkę. Pociągi są idealne, zamknięta przestrzeń, a jedyne co mnie może rozproszyć to telefon. A książka nadaje się do połknięcia na jeden raz, chociaż jak dla mnie niektóre momenty były tak ciężkie że musiałam robić sobie chwile przerwy. No, ale cóż… to przecież Jodi Picoult, nie może być lekko.

"Stan nie! błogosławiony" - Magdalena Majcher [ nadzieja umiera ostatnia ]

Mam problem z wykorzystywaniem w powieściach świeżych i głośnych problemów. Uważam, że aby coś rzetelnie opisać, trzeba czasu, który pozwoli realnie ocenić to co się stało, zamiast gdybać, formułować pospieszne i powierzchowne sądy. Gdy usłyszałam o powieści Stan nie!błogosławiony oczywiście domyślałam się czego będzie dotyczyła ta powieść. I chociaż uważam, że nie ma rzeczy słodszej niż dziecięce butki(no może tylko kawa z bitą śmietaną i toffee ; ) ), to trochę się bałam. Teraz jest moda na kategoryczne osądy. Problem aborcji to nie jest dyskusja nadająca się na świąteczne śniadanie, jak spór o to czy lepszy jest benzyniak, czy diesel. Z drugiej strony tak łatwo można popaść w banał. Nie czytałam debiutanckiej powieści Magdaleny Majcher, ale tej byłam niezmiernie ciekawa.

"Królowa Wiktoria" - Mariusz Miszta [ Victoria Regina et Imperatrix]

Nie tak dawno zauroczył mnie serial o młodej królowej Wiktorii, później przeczytałam fantastyczną beletryzowaną biografię Wiktorii, a kilka dni temu uznałam, że pora pochować kolejnego trupa z półki, czyli kupioną ze sto lat temu biografię Wiktorii wydaną przez Ossolineum, nabytą – a jakżeby inaczej w Lublinie. Ceniłam zawsze Ossolineum, w końcu piękna galicyjska tradycja z której czerpię pełnymi garściami. Swoje odleżała książka na półce, pora była najwyższa, żeby przeczytać.

"Taka jak ty" - Gabriela Gargaś [siła jest w nas ]

Powiem Wam, że jak ma się zwariowanych znajomych, to czas zostaje przedziwnie skurczony. Miałam się cieszyć wolną niedzielą, ostatnią przed świętami i doczytać wspaniałą powieść, a skończyło się, na miłym, szalonym spotkaniu, które się dosyć przeciągnęło. Dlatego dopiero teraz mogę z czystym sumieniem opisać książkę, która zachwyciła mnie w ubiegłym tygodniu. Jedną z nielicznych dobrych, bo miałam pecha do gniotów i teraz będzie kilka takich notek, dalekich od entuzjazmu. Taka jak ty to druga powieść Gabrieli Gargaś, którą czytałam i druga która mnie zachwyciła. Od pierwszej powieści Jutra może nie być, jestem fanką talentu autorki, nie złożyło się niestety i żałuję, że nie mam więcej jej książek, ale teraz wiem, że musowo będę nadrabiała.

"Od oddechu do oddechu. Najpiękniejsze wiersze i piosenki" - Wojciech Młynarski [róbmy swoje!]

Bardzo lubię zbiory poezji i tekstów wydawane przez Wydawnictwo Prószyński. Gdy tylko zobaczyłam, że ma się ukazać tekst tekstów Wojciecha Młynarskiego, byłam uradowana. Wciąż mam wyrzuty, że czytam za mało poezji, a przecież czasami człowiekowi słów brak i najlepiej myśli się wierszem. Ostatnio z Siostrą na tapecie mamy Mickiewicza. Chyba każdy kojarzy Wojciecha Młynarskiego, pełnego radości, godności. Kultowa postać. Śmierć pana Wojciecha była wielką stratą, dla polskiej sztuki. Ta przykra okazja była pretekstem do zdjęcia książki z półki. Ot przewrotny los. Od tej chwili zasypywałam znajomych na FB fragmentami z tej książki. I mogę Wam zagwarantować, że to nie koniec!! Książka będzie długo przy łóżku leżała.

"Julia i jej córki" - Colleen Faulkner [ moja ulubiona seria wciąż w formie ]

Oj jak ja lubię takie słoneczne dni. Można korzystać wtedy z uroków mieszkania na wsi. Leżaczek na podwórko, książka w dłoń, ciemne okulary na nos i można czytać. Ponieważ, nadal wielką sympatią darzę serię Kobiety to czytają, bez namysłu chwyciłam z jedną z nowszych powieści z tej serii. Julia i jej córki zbiera fantastyczne recenzje i to od moich zaufanych recenzentów. Nie mogłam się doczekać kiedy i ja dam się porwać tej powieści. Powieść jakby napisana na tę porę roku, te pełne życia żółte kwiaty, to tyle energii na okładce, chociaż teraz, po przeczytaniu, zastanawiam się, co okładka ma wspólnego z treścią powieści. Nie chodzi mi o to, że okładka jest brzydka, bo to zawsze jest kwestią gustu, ale co ma wspólnego z zawartością? Moim zdaniem nic.

"Inwigilacja" - Remigiusz Mróz [ raz, dwa, trzy, władza patrzy ]

Nie lubię ganić. Musicie mi uwierzyć na słowo, że nie lubię krytykować książek. Zawsze się boję, że zniechęcę kogoś, kto akurat mógłby się zachwycić. Jednak czasami… oj nie mogę inaczej. A teraz muszę się wam wyspowiadać z trzech dni brnięcia w bólach przez piąty tom, zewsząd chwalonej. O ile pierwszy tom, był czymś nowym i drugi też nawet mnie zadowolił. Od trzeciego zaczął się poważny spadek, ale nadal mówiłam głośno, że lubię tę serię. O tyle tom piąty, został bardzo dobrze przyjęty, a ja nie mogąc się doczekać, w poniedziałek będąc na zakupach z Rodzinką, jak wydarłam tom z półki w Biedronce, tak już się z nim nie rozstałam. Nawet na korcie czytany był. Tylko czy to aby na pewno dobrze wróży.

"O ziołach i zwierzętach" - Simona Kossak [ "śniła mi się łąka" ]

Przyszła wiosna, nie ma co do tego wątpliwości. W narodzie dogorywa tradycja robienia zielników i nawet jeżeli ktoś zapragnie uczynić tradycyjne nalewki, spotka go rychło poważny problem, a mianowicie skąd brać popularne rośliny do nastawienia tych nalewek. Jako, że jestem admiratorką absyntu, czyli piołunów, zachorowałam ongi na przygotowanie domowe Zielonej wróżki, gdyż oryginalny absynt w Polsce za truciznę uznany jest a taki prawdziwy można najbliżej na Słowacji kupić. Zakupiony tam i przewieziony do kraju przez brata, tak mi ongi zasmakował, że no zatęskniłam. Ale pojawił się problem, skąd wziąć piołun, skoro nawet moja Mama miała problemy z lokalizowaniem, tego przysłowiowego ziela. W sukurs samorodnym wytwórcom domowych trunków, ale nie tylko przychodzi Simona Kossak i jej najnowsza książka wydana nakładem Wydawnictwa Marginesy. O ziołach i zwierzętach.

"Marek Trela. Moje konie, moje życie" - Ewa Bagłaj [ tylko koni, tylko koni, tylko koni żal! ]

Miałam nie tak dawno przyjemność, bycia w Stadninie koni w Janowie Podlaskim. Wycieczka była częścią konferencji, bo inaczej jak trafiłabym na kraniec Podlasia? Jestem piecuchem i wizyty w takich miejscach pokazują, że siedzenie w domu to wielka strata. Także dla wrażeń literackich. Bo czytając książkę MarekTrela. Moje konie, moje życie czułam się, jakbym wróciła do stadniny. Wszystko miałam wyraźnie przed oczami. Urokliwa architektura, piękne klacze w galopie, mam nawet filmik na telefonie, ale, że są na nim inni uczestnicy konferencji, a oni mogliby sobie nie życzyć publikacji swoich wizerunków, więc nie wrzucę niestety. Zapach stajni, aksamitne chrapy koni. Bardzo duży niesmak czułam, gdy wybuchła afera z arabami w tle. Akurat Pianissima padła miesiąc po mojej wizycie w Janowie. Jej śmierć była bezpośrednim powodem odwołania Marka Treli, długoletniego szefa Stadnin. Człowieka uznanego w świecie za autorytet. Od kiedy zobaczyłam książkę w zapowiedziach, chciałam ją przeczytać, a gdy zobaczyłam ją wśród nowości, długo się nie namyślałam.

"Najlepiej w życiu ma Twój kot. Listy" - Wisława Szymborska, Kornel Filipowicz

Niedawno wszędzie atakowała mnie książka Najlepiej w życiu ma Twój kot czyli listy Wisławy Szymborskiej i Kornela Filipowicza. Wszyscy zachwalali, zachwycali się, peanom nie było końca. A ja dochodzę do wniosku, że starzeję się i to błyskawicznie bo coraz chętniej czytam listy, wspomnienia, wywiady rzeki, szukając w przeszłości cieni wartości, których próżno szukać we współczesności. Wiadomo było, że Najlepiej w życiu ma Twój kot nie będzie długo czekała na czytanie, moja ciekawość była nienasycona i faktycznie, jak zaczęłam czytać, to nie mogłam książki wypuścić z ręki. Uwielbiam takie publikacje!

"Już nie uciekam" - Anna Sakowicz [ja nie odchodzę kiedy trzeba ]

Często do polskich autorów podchodzę jak pies do jeż. Wiem, że nie jestem w tym nastawieniu osamotniona. Wielu blogerów wzdryga się przed opisywaniem polskich książek z obawy przed autorskim hejtem. Znane są przypadki, gdy autor napuszcza na bezczelnego krytykującego Glogera swoich znajomych. Blogerowi się dostaje, jego tekst jest rozbierany na czynniki pierwsze, lincz po całości, z niesmacznymi wycieczkami osobistymi.  Na szczęście Anna Sakowicz jest kobietą na poziomie. Pisze świetne książki, ale nie ma problemu z krytyką. Jej książki można zapisywać na receptę, chociaż sama autorka nie ma chorych aspiracji. Czytałam dwie poprzednie części o Joannie i jej nowym życiu, lekkie i dobre powieści. Byłam bardzo ciekawa jak wypadnie trzecia, finałowa powieść.

kwiecień plecień i po marcu

Nie będę powtarzać po raz enty, że uwielbiam zimę. W marcu definitywnie przyszła wiosna. Zaczął się rowering, zaczął się tenis no i zaczęły się i spacery i czytanie w parku. Jak wracam z pracy jest jasno(uwielbiam ciemności), ale można chociaż poczytać na przystanku. Nie będę musiała się wycierać po kawiarniach, gdzie gwar, no i te dzieci ganiające pomiędzy stolikami. No i kanapy, co to na nich człowiek siedzi jak na ziemi, a jeszcze weź popijaj kawę i ciasto jedz z gracją. No nie da się. Na ławce w parku chociaż mogę zwinąć się w precelka.

A jest już tak cieplutko, że wczoraj pograłam w tenisa w krótkim rękawku, taka duchota była. Do pracy poszłam w lżejszym płaszczu, a i tak udusiłam się, jak gęś w piekarniku.