"A bodaj ci nóżka spuchła, czyli co nas śmieszyło i śmieszy" - Jerzy Bralczyk, Michał Ogórek

 

Bardzo lubię audycje profesora Bralczyka, lubię językowe rozważania, gdybym ogarnęła swoje radio na tyle, żeby znaleźć lokalną stację to w drodze do pracy chętnie słuchałabym jego audycji. Moją siostrę to niesamowicie irytowało. Gdy zobaczyłam, że jest dostępna kolejna książka jego współautorstwa. To nie jest pierwsza książka którą napisał razem z Michałem Ogórkiem, a że oboje mają świetne poczucie humoru, to byłam pełna dobrych oczekiwań.

"Pokochawszy. O miłości w języku" - Jerzy Bralczyk, Lucyna Kirwil, Karolina Oponowicz

 Oceniałam jakąś książkę na good reads i zwróciłam uwagę, że w zakładce teraz czytam mam sporo rozgrzebanych książek, już nie tyle chodzi o książki, które chomikuję i planuję przeczytać, to przecież sporo książek fizycznie zaczęłam, leżą w promieniu maksymalnie pół metra od łóżka, a ja czekam, sama nie wiem na co. Od dwóch lat mam dalej zaczętą ksiażkę na którą ongi bardzo chorowałam, czyli wywiad rzekę Jerzego Bralczyka i Lucyny Kirwil Pokochawszy. O miłości w języku jako że leżała najbliżej łóżka(chociaż bardzo nisko, pod dziesiątką książek), stwierdziłam, że koniec tego gnicia. Przeczytam. I tak się stało.

 

"1000 słów" - Jerzy Bralczyk [ odpowiednie dać rzeczy słowo ]

Gdy byłam dzieckiem, sobota kojarzyła mi się z programami językoznawczymi, ciągle obiecuję sobie poprawić te umiejętności. A jednak ciągle czasu brakuje, a jak już się chwila znajdzie to coś innego mnie zaprząta. Jednak, gdy kilka lat temu wpadła mi w oczy pierwsza książka, w której między innymi profesor Bralczyk rozprawia o języku, odkryłam półkę z literaturą, której istnienia nie byłam świadoma, a przecież okazuje się, że to książki w sam raz dla mnie, że można rozmawiać o językowej poprawności dowcipnie, z humorem, bez zadęcia które często jako traumę nosimy po lekcjach polskiego. 1000 słów to druga po 500 zdaniach książka, w której Jerzy Bralczyk opowiada nam o konstrukcjach, zwrotach, które znamy z codziennych rozmów a nad którymi pewnie bliżej nigdy nie myśleliśmy. 500 zdań już trzy lata czeka(prawie) na przeczytanie, no cóż, jednak blogowe zobowiązania są poważniejszą motywacją.

"Trzy po 33" - Jerzy Bralczyk, Jan Miodek, Andrzej Markowski [ dlaczego kolektyw jest toksyczny a nie trujący, dlaczego pochylamy się nad tym a nie schylamy]

Niestety rzadko wśród głośnych literackich nowości, a jeszcze rzadziej wśród bestsellerów pojawia się książka, która rości sobie prawo do miana popularnonaukowej. Ponieważ poprzednia książka trzech bóstw polskiego językoznawstwa, po prostu mnie oczarowała, tym większą ochotą zapałałam, na najnowszą i to jeszcze zachęcająco zieloną. Nie miałam okazji przeglądać jej wcześniej więc nie wiedziałam czego się spodziewać. Jednak trochę zostałam wprowadzona w błąd, gdyż zasugerowano mi, przynajmniej ja tak to odczułam, że kompozycja tej książki będzie analogiczna do Wszystkozależy od przyimka a bynajmniej, tak nie jest.

"Na drugie Stanisław. Nowa księga imion." - Jerzy Bralczyk, Michał Ogórek [Imię to człowiek, istniejemy gdy się nazywamy]

Tak się złożyło, że moja rodzina nie zdradza inklinacji do dziwnych imion. Wyłączywszy przypadek cioci-babci, to moi krewni mają imiona normalne, takie które były normalne za ich czasów i do dziś jakoś się bronią. Obie moje babcie to Józefy, dziadek Piotr i Mieczysław, Tatko i Matek też w normie, tylko siostra babci – Teodozja. Pradziadkowie mieli niesamowitą fantazję…  Długo myślałam, że ona Teodora zwie się bo zdrabnia się ją Dozia. Do dziś przeżywam Teodozję… Mnie nazwać chcieli Zdzisławą, co wpędziłoby mnie do grobu… Tak – mam hopla na punkcie imion, imię to człowiek, potrafi sprawić, że ktoś już na wstępie ma przegwizdane, np. taki Mietek, wyobrażacie sobie prezydenta Mietka? Z drugiej strony, zwykle stosunek do osób je noszących określa stosunek do imienia i tak, imię może być piękne, może kiedyś nam się bardzo podobało, ale jeśli jakaś Beata odbiła nam chłopaka, to córki tak nie nazwiemy. W imionach jest siła, w końcu istnieje to co nazwane… dlatego z taką radością przyjęłam zapowiedź książki Na drugie Stanisław, w której panowie Bralczyk i Ogórek biorą na tapet imiona… miałam przy tym nadzieję, że mają podobny do mojego stosunek do tych nowych wydziwionych. Bo… Mamusiu i Tatusiu, gdybyście mieli mnie nazwać Dżesiką, to chyba wolałabym być Zdzisławą, na pewno wolałabym nią być. Zresztą, do dziś nią bywam…. I nie!! Nie Zdzicha, jak już to Dziunia : P

"Wszystko zależy od przyimka" - Jerzy Bralczyk, Jan Miodek, Andrzej Markowski, Jerzy Sosnowski

Wszystko, co chcielibyście wiedzieć o współczesnym języku polskim, a nie macie kogo zapytać.
Trzej wybitni językoznawcy w rozmowie z Jerzym Sosnowskim mierzą się z problemami, które stają przed nami, gdy chcemy w epoce internetu, sms-ów, agresywnych reklam i krzykliwych mediów mówić naprawdę po polsku.

Moje dzieciństwo upłynęło pod znakiem Jana Miodka i poprawności językowej. Od Rodziców dostawałam w prezencie słowniki a kiedy tylko było można oglądałam „Ojczyznę Polszczyznę”, nie jestem językoznawcą, pochodzę z rodziny chłopskiej i prostej jak ruski, wiejski chłop, lub jak budowa cepa. Popełniam błędy językowe, bywa że nie przebieram w słowach, ale polski język uwielbiam. Chociaż coraz mniej go rozumiem. Jakbym żyła w  bańce mydlanej, czasowej do której zmiany nie docierają, albo docierają powoli. Wiele z archaizmów, form dziś już nieużywanych u mnie wciąż jest normą.  Bałam się jednak, jako laik brać za książkę postaci tak wybitnych, jak autorzy tej książki.  Moje obawy stopniowo szły precz, przyczyniły się do tego hurraoptymistyczne recenzje. Dziękuję wszystkim, którzy sprawili że jednak przeczytałam „Wszystko zależy od przyimka”. Było warto. Nawet jak człowiek ma takiego doła jak ja obecnie – naprawdę warto.