"Samotnia" - Charles Dickens [ XIX wieczne opus magnum ]

Panuje u nas przekonanie, że klasyki w Polsce nikt nie czyta, a blogerzy rzucają się na stare powieści, jedynie gdy jakieś wydawnictwo wznawia w ślicznym wydaniu, jakąś zapomnianą perełkę. Nie do końca mogę się z tym zgodzić, że właśnie tak ten mechanizm wygląda. Czasami po prostu stare powieści są nie do dostania, bądź cena osiąga bajońską sumę.  Tak było z dekadę temu, z Samotnią oraz Naszym wspólnym przyjacielem, obie te znakomite powieści Dickensa, zostały zekranizowane przez BBC i gdy chciałam najpierw zapoznać się z książką, weszłam na alegro i oniemiałam. Każda z powieści kosztowała ponad dwieście złotych. Dla biednej studentki to było sporo, więc musiałam się wstrzymać… aż znalazłam aukcję, gdzie komplet pięciu, czy tam czterech powieści kosztował taką kwotę… ostatnia transza stypendium w danym roku akademickim, a także kilkanaście dni życia o samych czereśniach i tym co miałam w ogródku, było kosztem nabycia owego kompletu. Naszego Wspólnego przyjaciela przeczytałam, Samotnia, czekała sobie na półce. Chyba bałam się tego co o niej słyszałam, trochę odstraszał mnie tytuł. Aż w końcu wydawnictwo Zysk mnie zmotywowało. Powiem Wam, że przez ostatnie tygodnie podczytywałam sobie te apetyczne grubaski i chyba mam ochotę na kompleksową powtórkę Dickensa. Chociaż moim zdaniem powieści te warto sobie dawkować.

"Opowieść o dwóch miastach" - Charles Dickens [ wysmakowana opowieść o ostatnich przedrewolucyjnych dniach ]

Karola Dickensa darzę ogromnym szacunkiem. Nie, nie miejcie mnie za snoba, ja bardzo niewiele jego książek przeczytałam, ale te z którymi miałam kontakt mnie zachwyciły. Opowieść o dwóch miastach chciałam przeczytać po odcinku serialu Friends w którym jest mowa o tej powieści, a konkretnie jeden z bohaterów ma wystąpić w musicalu na podstawie powieści, a że Joey jest lotny jak worek cementu to nie kuma, że to Dickens napisał, ale chłopak uważał, że Jo Stalin to fajny pseudonim sceniczny. Nie miałam tej książki w domu, ani nie widziałam w bibliotece, chociaż stosunkowo mało znany w Polsce Nasz wspólny przyjaciel gości i w mej domowej biblioteczce i w tej publicznej, o ile ktoś nie gwizdnął, bo swego czasu na aukcjach chodził za straszne pieniądze. Podobają mi się te książki wydawane przez wyd. Zysk, mają piękne ryciny i pasują do innych powieści Dickensa, które mam w domu. Trochę się bałam, bo opis sugeruje powieść ciężką, a nie byłam pewna, czy to odpowiedni moment.

"Maleńka Dorrit" - Charles Dickens [wznowienie klasyki, w nowej odsłonie ]

Jestem zapaloną fanką klasyki. Dickens jest klasą samą w sobie, ustalił pewne standardy wiktoriańskiej powieści, był guru, mentorem pisarzy w tamtej epoce. Stworzył swój styl, mroczy, nieco cięższy. Mój pierwszy kontakt z tym pisarzem, to nie, Olivier Twist, a Nasz wspólny przyjaciel, na którego ongi polowałam na pewnym portalu. I chociaż kilka tych powieści stoi na półce, to Dickens jest moim wyrzutem sumienia. Mama zachwalała mi Maleńką Dorrit, a ja skorzystałam z tego, że Wydawnictwo Mg wznowiło tę powieść i postanowiłam nadrobić braki w klasyce.

"Opowieści wigilijne" Charles Dickens

Ekskluzywne wydanie nowego tłumaczenia dwóch przypowieści świątecznych Dickensa, w tym najsłynniejszej opowieści wigilijnej wszech czasów - Kolędy prozą, czyli bożonarodzeniowej opowieści o duchach, z oryginalnymi ilustracjami m.in. Johna Leecha z pierwszych wydań z 1843 i 1848 roku.

Niewiele jest książek, które mają tak ugruntowaną pozycję w popkulturze jak Opowieść wigilijna, odwołań do tej pozycji są tysiące. Miliony ludzi na świecie czytają tę opowieść tuż przed świętami, albo oglądają jakąś filmową adaptację. Widziałam nawet jakieś wydanie z opracowaniem, więc zapewne jest również lekturą. Mnie w szkole jej lektura ominęła… być może czytaliśmy, ja sobie obiecywałam, że kiedyś… ale nie wyszło. Znałam tylko bajkową adaptację(też w książkowej wersji).

"Wielkie Nadzieje" - Charles Dickens

Młody Pip to sierota mieszkający z siostrą i jej mężem kowalem. Kiedy zostaje zatrudniony

do zabawiania ekscentrycznej panny Havisham i jej ślicznej podopiecznej Estelle, poznaje całkiem inne życie niż w kuźni. Po latach i mozołach pracy kowala, Pip niespodziewanie dostaje propozycję zagospodarowania sporej sumy pieniędzy, pod warunkiem, że wyjedzie do Londynu i wykształci się na dżentelmena. Zakochany w Estelle, zdobywając przyjaciół i wrogów, będzie musiał radzić sobie w wielkim świecie, aż w końcu odkryje, kto jest jego dobroczyńcą... 
Od 7 czerwca 2013 na ekranach polskich kin!

Z okazji wejścia na ekrany ekranizacji „Wielkich nadziei”, wydawnictwo Prószyński i S-ka zrobiło miłą niespodziankę miłośnikom klasyki wydając powieść w filmowej okładce. Bardzo mnie to ucieszyło, był bowiem czas gdy powieści Dickensa były niedostępne, osiągalne ewentualnie na allegro, ale w koszmarnych cenach, około dwustu złotych za książkę. Utrudniało to przeciętnemu czytelnikowi dotarcie do, bardzo wartościowej – moim zdaniem – prozy tego wiktoriańskiego pisarza.

Tym razem Pan Dickens opowiada nam historię sieroty – Pipa, chłopca, którego rodzice obumarli, a jego na wychowanie wzięła siostra – żona kowala. Paradoksalnie, dobry kontakt ma ze swoim szwagrem kowalem, który chłopca rozumie i darzy go sympatią. Jego siostra jest apodyktyczną, skorą do wybuchów matroną, która nie żałuje rózgi. Pip sporo czasu spędza na cmentarzu na grobie swych rodziców, pewnego dnia dopada go tam zbiegły galernik, grożąc chłopcu straszliwymi męczarniami każde przynieść mu pilnik i coś do jedzenia. Przerażony chłopiec robi, to co mu nakazano. Więzień zostaje jednak schwytany, całe zajście wywiera duży wpływ na chłopca. Życie jednak toczy się dalej, Pip poznaje ludzi, którzy sprawiają, że jego poglądy, aspiracje i marzenia się zmieniają. Spotkanie panny Havisham i dziewczynki która z nią   mieszka. Ale czasy w jakich żyje Pip,  w normalnych warunkach nie dawały szans na awans społeczny. Chłopiec powinien był się pogodzić z tym, że pisane mu zostać kowalem. Tylko, że los czasami płata figle i zsyła nam prezenty, których byśmy się nie spodziewali. Tak jest i w tym przypadku. Pip dziedziczy fortunę, staje się dżentelmenem, porzuca swój dom i rozpoczyna nowe, eleganckie życie w świecie wyższych sfer.

Stęskniłam się za Dickensem, lubię jego prozę pomimo, a może zwłaszcza za atmosferę tajemnicy, pewną dozę ponurości. „Wielkie nadzieje” to, dobra wiktoriańska powieść, warta uwagi dobra klasyczna powieść.  Poruszająca, zabawna. W książce mamy cały korowód niezwykłych, barwnych bohaterów, którzy przykuwają naszą uwagę. Jednych polubimy bardziej, innych mniej, ale Ci bohaterowie żyją!!

Polecam „Wielkie Nadzieje”, jak również inne powieści Dickensa, sama muszę się zabrać za „Samotnię” która ongiś nabyłam a już kilka lat stoi na półce.  Wydaje mi się, że jest to książka, dla każdego miłośnika klasyki, obowiązkowa dla miłośników filmów kostiumowych, bo zanim się oglądnie film lepiej przeczytać książkę. Ja jutro planuję urządzić sobie takowy seans  filmowy.  Wydaję mi się, że to będzie miłe doświadczenie, sądząc po spisie aktorów występujących w tej ekranizacji.