"Singielka. Życie i miłość z nutką śmiałości" - Mandy Hale

Szczęście to mimo wszystko wciąż szczęście, nawet jeśli nie zawiera w sobie hollywoodzkiego "i żyli długo i szczęśliwie". Radosna. Niezależna. Zadziorna. Fantastyczna. Bycie singielką ma dużo zalet!Mandy Hale pokazuje, że singiel to ktoś, kto jest zabawny, szczery, dowcipny, mądry - to ktoś, kto jest swoim najlepszym przyjacielem. Bycie singlem to przygoda, którą możesz się rozkoszować - pełna śmiechu, przyjaźni i dobrych chwil. Zatem podkręć muzykę i tańcz!

 "Singielka. Życie i miłość z nutką śmiałości"

Zwykle staram się nie uprzedzać co do konkretnego gatunku literackiego, ale dwóch z zasady nie czytuję: horrorów i poradników. Horrorów z prozaicznego powodu – za bardzo się boję, poradników zaś nie tykam z powodu przekonań. Uważam, że nie istnieje uniwersalna recepta i skoro ze świstami w oskrzelach idę do lekarza, aby dobrał indywidualnie antybiotyk, to jak mogę uważać, że tak jednostkowa kwestia jak życie i szczęście zmieszczą się w uniwersalne schematy.

"Przeminęło z wiatrem" - Margaret Mitchell

Była kiedyś kraina kawalerów i pięknych panien, kraina plantacji i pół bawełny, którą nazywano Południem; tu po raz ostatni widziano niewolników i ich panów, murzyńskie piastunki i rozkapryszone, śliczne dziewczęta. Lecz w ten świat z bajki wtargnęła wojna, niosąc śmierć, ogień i zniszczenie - i cała cywilizacja przeminęła z wiatrem, wymieciona lodowatym powiewem praktycznej, przemysłowej nowoczesności...

Nigdy nie wiemy czy dane spotkanie odmieni nasze życie… gdy zaczynamy czytać jakąś książkę, nie wiemy czy to właśnie ta będzie książką naszego życia, do której będziemy przez lata wracać, jak do domu, po otuchę, siłę do walki, natchnienie. Nie wiedziałam i ja… ile lat temu? Sama już nie wiem, kilkanaście. Chociaż treść znałam, nie umiałam jeszcze pisać, gdy Mama z Siostrą oglądały film. Od momentu pierwszej lektury przeczytałam tę książkę… najprawdopodobniej kilkadziesiąt razy, w całości, fragmentami, skacząc po rozdziałach. Byłam nastolatką i ta powieść dała mi wszystko, również wskazówkę, czego się wystrzegać. Starałam się i staram… z różnym skutkiem.

 Będzie długo i będą spojlery!

"Nutria i Nerwus" - Małgorzata Musierowicz

Nutria, piękny rudzielec z temperamentem, wyrusza na wakacje. Nieroztropnie zabiera ze sobą siostrzenice: Pyzę i Tygryska. Połączenie tych trzech osobowości nie może przynieść nic dobrego. A już na pewno ich przygody nie otrą się o nudę (już przedsiębiorczy Tygrysek o to zadba).
Kolejny tom Jeżycjady, zahacza o... kryminał. Cierpliwość dobrej ciotki zostaje wystawiona na próbę, nie obędzie się też bez przygody miłosnej.
Autorką opisu jest Agnieszka Budzyńska

Przyszła pora, żeby napisać znowu o Jeżycjadzie, trochę nie na czasie, bo część o której chcę pisać jest bardzo letnia, pachnie ziołami, maciejką, lasem, a za oknem… sami wiecie. Ta część, bardzo liryczna, nieco magiczna, jest mniej popularna, może dlatego, że jej cicha bohaterka, zwykle się się gdzieś na peryferiach akcji. Chociaż do nocy świętojańskiej jeszcze daleko, to jednak prawa czytania zgodnie z kolejnością – są święte!! A więc przenieśmy się do Poznania, w sam środek niezwykle upalnego lata.

"Szukaj mnie wśród lawendy. Zuzanna" - Agnieszka Lingas Łoniewska

Piękna Dalmacja Południowa, malowniczy Półwysep Pelješac, trzy siostry, trzy historie, trzy miłości.
Czy można zapomnieć o zdradzie i niespełnionych obietnicach? Mówi się, że każdy zasługuje na drugą szansę, ale czy takim dobrodziejstwem Zuzanna obdarzy Roberta? Nie tak łatwo przecież zamknąć karty przeszłości i napisać nową opowieść o wspólnym życiu.
Zuzanna to pierwszy tom historii trzech kobiet w gorących chorwackich klimatach. Opowieść o tym, jak łatwo i szybko można zniszczyć wszystko, co w życiu najcenniejsze i jak trudno potem to odzyskać.

Co jakiś czas przez polską blogsfere przetacza się awantura czy czytać polskich autorów, gdy ta dyskusja ucichnie ktoś uzna za stosowne wykpić czytanie tradycyjnych romansów i literatury kobiecej. Kończy się jedna, zaczyna druga i tak w nieskończoność… a myślałam, że czasy zasłaniania okładki gazetą minęły. Na szczęście jestem starsza niż wskazuje na to mój PESEL i mam to w nosie.  Przez większość czasu piję elegancko kawę, ale raz na jakiś czas mam ochotę na piwo, mam ochotę na książkowy romans, motylki i to wszystko za co czytelnicy kochają Agnieszkę Lingas-Łoniewską. A Ci co nie kochają? Ano jeszcze się taki nie narodził, co by wszystkim dogodził. Bywa. Jeden lubi róże, drugi piwo duże.

Motyl - Still Alice

źródło

Dawno, dawno temu zachwyciła mnie książka „Motyl”, ciężko właściwie opisać reakcję mą, bo książka dotyka trudnego tematu, utraty pamięci, własnej tożsamości.  Niecierpliwie czekałam na film, chociaż wiadomo jak to jest czekać na film w Polsce, dobrego można się nie doczekać, chłam wyjdzie na bank.

A jednak, Klaudyna mi o nim przypomniała i… postarałam się.  Byłam ogromnie ciekawa, bo jest to książka trudna do przeniesienia na ekran, większość akcji dzieje się w umyśle bohaterki, trudno pokazać jej myśli, bez robienia z tego długich monologów.

rzecz o... dzikich makach

Czerwone maki na Monte Cassino

Zamiast rosy piły polską krew.

Po tych makach szedł żołnierz i ginął,

Lecz od śmierci silniejszy był gniew.

Przejdą lata i wieki przeminą.

Pozostaną ślady dawnych dni

I wszystkie maki na Monte Cassino

Czerwieńsze będą, bo z polskiej wzrosną krwi.

Mama ma sentyment do tej pieśni. Mój Dziadziuś, a Jej Tatuś słuchaj tej piosnki, gdy za coś takiego można było mieć kłopoty. Ja długo jej nie lubiłam, była za smutna, dopiero po latach doceniłam jej piękno. 

Podobnie było z makami, są takie pospolite, zerwane więdną tak szybko, że nie da się ich donieść do domu, jakby zabijało je ciepło naszej dłoni. A przecież rosną w tak srogich warunkach, razem z bławatkami są synonimem krajobrazu polskiej łąki. Przyznam, że dopóki nie powąchałam tego wosku, nie kojarzyłam makowego zapachu...

 

"Podróż po miłość. Emilia" - Dorota Ponińska

Emilia znalazła bezpieczne schronienie za murami klasztoru. Niespodziewanie w jej poukładanym świecie pojawia się Tatar Selim, którego wizyta burzy spokój dziewczyny. Mężczyzna przynosi wiadomość, że jej zaginiony ojciec, uczestnik powstania listopadowego wcielony do carskiego wojska, żyje, lecz znajduje się w tureckiej niewoli. Muszą natychmiast wyruszyć, by go wykupić…W podróży nastąpi jednak dramatyczny zwrot… Czy tajemniczy wojownik Zakir, arogancki, lecz pociągający wielbiciel poezji, to ktoś, komu młoda kobieta może zaufać? Czy w dalekim kraju, w świece obcej kultury i obyczajów, Emilia zdoła odnaleźć szczęście i miłość?
Powieść przybliża polskim czytelnikom fascynujący świat Bliskiego Wschodu – w tym codzienność haremów i przepych stambulskich posiadłości. W prowadzonym równolegle wątku autorka przedstawia sylwetkę Rumiego, perskiego poety z XIII wieku. Czy losy mistyka i zagubionej dziewczyny mogą mieć coś wspólnego?

Kasiek to pies na sagi rodzinne. Jestem patriotką i uważam, że nikt nie pisze powieści z tego gatunku lepiej niż Polacy. Oczywiście czytałam sporo sag rodzinnych pisanych przez obcokrajowców, ale polskie powieści stawiam tym razem na piedestale. Jeśli tylko mogę sięgam po takie książki, uwielbiam śledzić losy polskich rodzin na przestrzeni burzliwych dziejów. I chociaż zdarzają się wpadki, to jednak niezrażona wciąż i wciąż szukam perełek.

"Opowieści wigilijne" Charles Dickens

Ekskluzywne wydanie nowego tłumaczenia dwóch przypowieści świątecznych Dickensa, w tym najsłynniejszej opowieści wigilijnej wszech czasów - Kolędy prozą, czyli bożonarodzeniowej opowieści o duchach, z oryginalnymi ilustracjami m.in. Johna Leecha z pierwszych wydań z 1843 i 1848 roku.

Niewiele jest książek, które mają tak ugruntowaną pozycję w popkulturze jak Opowieść wigilijna, odwołań do tej pozycji są tysiące. Miliony ludzi na świecie czytają tę opowieść tuż przed świętami, albo oglądają jakąś filmową adaptację. Widziałam nawet jakieś wydanie z opracowaniem, więc zapewne jest również lekturą. Mnie w szkole jej lektura ominęła… być może czytaliśmy, ja sobie obiecywałam, że kiedyś… ale nie wyszło. Znałam tylko bajkową adaptację(też w książkowej wersji).

rzecz o...płatkach na wodzie

Oto mierzę się z kolejnym wielkim klasykiem od Kringle. Gdy wygrałam swoje pierwsze dwa woski miałam wybrać zapach. Wiele osób radziło mi właśnie płatki, bo podobno są cudowne, świeże, wspaniałe, aromatyczne. Woskowy cud. Wtedy wybrałam akwarelę i czekoladę, żałowałam trochę, że jednak nie mam płatków, bo kwiatowe zapachy kocham. Musiałam poczekać do pierwszej wypłaty. Było to dawno temu, ale dopiero  teraz piszę... tak się złożyło. W sumie mam problem z opisaniem tego zapachu i moich odczuć.

"Pierwszy telefon z nieba" - Mitch Albom

Często miłość nadal łączy ludzi, mimo że życie ich rozdziela.
Ile razy chcieliście złapać za telefon i zadzwonić do kogoś, za kim tęsknicie?Podzielić się radościami, smutkami i marzeniami?Ile razy wyrzucaliście sobie, że nie zdążyliście powiedzieć komuś, jak wiele dla was znaczy,że odkładaliście rozmowę na jutro, na kiedy indziej?Kochamy wciąż za mało i stale za późno, smucimy się, że nie można cofnąć czasu.A gdyby tak… niemożliwe stało się możliwe?
CO BYŚ ZROBIŁ, GDYBY OBOK CIEBIE WYDARZYŁ SIĘ CUD?
***Nowa powieść Mitcha Alboma, autora „Zaklinacza czasu”, to książka o sprawach najważniejszych i najbardziej intymnych: o pragnieniu bliskości, tęsknocie za ukochaną osobą i o sile nadziei.

W pewnym wieku każdy z nas żałuje, że czas ucieka, a my nie spieszymy się z kochaniem ludzi. Każdy z nas żałuje rozstań w gniewie, kłótni, niepotrzebnych słów, każdy marzy o  j e s z c z e jednej szansie na rozmowę. Każdy jeszcze raz chciałby zapewnić o swojej miłości. Takie jest życie… od wieków pragnienie przeniknięcia przez zasłonę śmierci towarzyszyło ludzkości, zapewne taka potrzeba pojawiła się, gdy pierwszy raz człowiek utracił na zawsze kogoś kogo kochał.  Na tej potrzebie fortunę zrobiły przeróżne wróżki, jasnowidze, zaroiło się od medium. Po ten motyw Albom już raz sięgnął, czyni to znowu, czy będzie dubel? Czy czytelnik zakrzyknie nihil novi? Ano sprawdźmy.

rzecz o... melonie

Powoli moje problemy zdrowotne odchodzą do przeszłości, a zmysł węchu zaczyna pełnić swoją funkcję. Dopiero wczoraj przekonałam się, że wyczuwam większość zapachów i postanowiłam w końcu coś odpalić, bo stęskniłam się za aromaterapią. Akurat na półce leżało pudełeczko z Honeydew Melon. Miałam w stosunku do niego ambiwalentne uczucia, bo z jednej strony uwielbiam melona, a z drugiej chemiczne odwzorowanie, nie zawsze do końca jest tym za czym przepadam.

"Dziecko piątku" - Małgorzata Musierowicz

Tytuł należy do popularnego cyklu Jeżycjada, sagi przedstawiającej rodzinę Borejków i jej przyjaciół. 
Kończy się rok szkolny. Nie wszyscy jednak spieszą się do domu. Aurelia Jedwabińska wątpi, aby ktokolwiek interesował się jej świadectwem (mama od roku nie żyje, a tata wydaje się zbyt zajęty nową rodziną), Konrad Bitner zaś woli przygotowywać przedstawienie swojej jednoosobowej trupy teatralnej aniżeli biec z cenzurką do starszej siostry, Beaty. Tak poznaje się ta dwójka on, młody, niespokojny artystyczny duch, i ona, troszkę zagubiona, z poczuciem osamotnienia, ale samodzielna i zaradna osóbka. Czas wakacyjny spędzony w Pobiedziskach pozwala im lepiej się poznać, daje też Aurelii szansę spotkania z niewidzianą od lat babcią i przynosi nową znajomość z Arturkiem Gburkiem. Oczywiście ta nowa znajomość niezbyt mile odbierana jest przez Konrada...

Mija prawie miesiąc od kiedy napisałam ostatnią opinię o książce Musierowicz. Te które opisywałam, ostatnie dwie, tematycznie kręciły się wokół Bożego Narodzenia. Święta się skończyły, po śniegu nie ma śladu, ale na Jeżycach życie wciąż trwa. Tym razem akcja nie toczy się tylko w Poznaniu, autorka zabiera nas do leżących nieopodal stolicy Wielkopolski Pobiedzisk. Kto będzie główną bohaterką? Jakie nowe perypetie spotkają Borejków? Ano poczytajcie.

"Genialni. Lwowska szkoła matematyczna" - Mariusz Urbanek

Stefan Banach, Hugo Steinhaus, Stanisław Ulam, Stanisław Mazur, Antoni Łomnicki i wielu innych uczonych tworzyło w latach międzywojennych tzw. lwowską szkołę matematyczną. Współpracując ze sobą, bądź rywalizując, przeciwstawiając matematykom z Warszawy i Krakowa, dokonali wielu odkryć, zdobyli sławę, zaszczyty i zrobili międzynarodowe kariery wykładowców, a Ulam został współtwórcą pierwszej bomby atomowej. Ich burzliwe losy, osiągnięcia, kariery naukowe i pozanaukowe, dramatyczne dzieje kończące się w wielu przypadkach śmiercią od kul hitlerowskich okupantów, opisuje Urbanek na tle zmieniającego się życia politycznego i kulturalnego Polski w czasie dwudziestolecia międzywojennego, w trakcie i po II wojnie światowej.

 Jestem mieszkanką historycznego regionu Polski – Galicji. Oczywiście z racji swojego wieku nie pamiętam czasów, gdy Lwów był w granicach RP. Chociaż moja rodzina jest bardziej związana z Rzeszowem, to jednak serce oddałam właśnie miastu lwów i ciągle ono krwawi na wspomnienie powojennej grabieży. Tylko raz – jak na razie – miałam okazję być we Lwowie, na wiosnę 2002 roku, to był piękny dzień, a Lwów skradł mi serce do reszty. Podczas wizyty na Cmentarzu Łyczakowskim odwiedziłam grób Stefana Banacha i coś pyknęło. Nigdy wybitnym matematykiem nie byłam i nie będę, ale mająca niedawno premierę książka bardzo mnie zainteresowała. Wprawdzie z dużej chmury mały deszcz, ale i ryzyk fizyk.

#70 chociaż pierwszy w tym roku

W tym roku jeszcze stosu nie było a przecież książki jakieś przybyły. Dlatego dziś zaprosiłam do łóżka to co w najbliższym czasie(lub dalszym), będę chciała przeczytać i Wam polecić, lub przed czym przestrzegę. 

Pewnie nabytków było więcej, ale już się przeczytały, a te z fotografii powyżej są do czytania, jedną przeczytała Mama, drugą ja kończę, Mama kończy chociażby Sorrento i muszę się wstrzymać ;)

"Zatoka trujących jabłuszek" - Monika Szwaja

ZATOKA TRUJĄCYCH JABŁUSZEK – istnieje naprawdę, w przeciwieństwie do Klubu Mało Używanych Dziewic, który ożył tylko na kartach książek Moniki Szwai. Jego „matki założycielki” zdobyły sobie wszakże taką sympatię Czytelników, jakby były najprawdziwsze w świecie. Czy to znaczy, że takie „dziewice” drzemią w wielu z nas? Że - podobnie jak one – wiemy, co w życiu jest najważniejsze i że niekoniecznie jest to zrobienie kariery za wszelką cenę? Że umiemy, a przynajmniej próbujemy dostrzegać piękno w świecie – takim, jaki jest? Że ciągnie nas do drugiego człowieka? Że staramy się po prostu być szczęśliwymi ludźmi?...

 No i będzie znowu czepianie się. Pierwszy raz w tym roku. Z mojej winy i głupoty. Idąc dziś do pracy, w kiosku rzuciła mi się w oczy książka „Zatoka trujących jabłuszek”, pierwszy i jedyny raz czytałam ją tuż po premierze, dużo mi z głowy wyleciało, a tak jakość ostatnio mam nawrót do staroci. I jednym okiem pracowałam, drugim zezowałam w książkę… Ani moja praca dziś nie wymagała aż takiego skupienia, ani książka nie wymaga znowu takiej uwagi, bo jest z gatunku lekkich i przyjemnych. Okazało się, że moje kiepskie wspomnienia z tej lektury nie były wynikiem wieku młodzieńczego i niezrozumienia tematu. Najwyraźniej  x lat temu byłam tak samo sceptyczna jeśli chodzi o ociekanie cudownością, jednorożce i mocny podział: czarno-białe.