Łańcuszek i ... :)

Dostałam nominację od Autorki tego uroczego bloga  Bardzo, bardzo dziękuję, chętnie biorę udział w tego typu akcjach, bo ja sama uwielbiam dowiadywać się ciekawych rzeczy o innych blogerach :)

I z lekkim poślizgiem odpowiadam na pytania.

1.Twój blog w 5 słowach…

Książki, wielka pasja, miłość do czytania

2.Jeden (jeden!), najważniejszy blog, który Cię inspiruje….

Nie wiem. Do pięciu mogłabym się ograniczyć. Ale jednego nie wskażę. Boję się ;)

3. Twój dotychczas największy sukces….

Ale w życiu czy w blogowaniu? Pytania dotyczące bloga to przy blogu zostanę. Mój największy sukces i radość to nie egzemplarze recenzenckie, to nie rekomendacje na okładkach czy w reklamówkach. Ale to ludzie, których za sprawą bloga poznałam, osobiście czy via internet. To mejle i komentarze o tym, że dzięki mnie odkryli wspaniałą książkę. Płakać mi się ze szczęścia wtedy chce.

4. Literatura: popularna czy klasyka?

Ta i ta. Nie umiem żyć, ani bez jednej, ani bez drugiej

5 słów, które – twoim zdaniem – charakteryzują blog http://gospodaliteracka.wordpress.com/

Piękne zdjęcia, ciekawe przepisy, smakowicie :)

6.Jak spędziłbyś/abyś dzień tylko dla siebie (bez ograniczeń czasowych, finansowych i przestrzennych)?

Zwiedziłabym całą Hiszpanie, przeszłabym camino, pojechała koleją transyberyjską, powtórzyłabym wszystkie ukochane książki i poszła na mecz Realu :)

7. Kuchnia: wegetariańska czy z potrawy z mięsem?

wegetariańska

8. Ulubiony deser.

Hmmm. Większość ciast mojej Mamy. To się stale zmienia

9. Co sądzisz o ziołolecznictwie?

Nie mam zdania. Sama piję tylko melisę - dla spokojności.

10.Twój sposób na dobry humor.

Dobra kawa/herbata i książka, albo towarzystwo osób, które rozumieją i podzielają moje szaleństwa. Albo dobry mecz ukochanej drużyny zakończony sukcesem 

11. Czym jest dla ciebie prowadzenie bloga?

Pasją, sposobem na pokazywanie innym, że wspaniale jest robić to co się kocha

Na sam koniec się pochwalę. Dziś przyszedł kubeczek, który wygrałam dzięki znajomym z FB. Kubeczek jest z Włóczykijem, wypiliśmy już pierwszą kawę, pokrzepiliśmy się mottem pięknym i mądrym. Ach!! miłość na całe życie!!!

Gdyby ktoś się wahał czy kupić taki muminkowy kubas - polecam. Kubas zapakowany był jak klejnoty koronne. Jak ten mi się opatrzy - kolejny nabędę!

A teraz uciekam bo pączki robię, taka powtórka Tłustego Czwartku. W sobotę Lublin, bo wolne w pracy dostałam a wykład jest, a w niedzielę praca.

Książek do czytania tyle, czasu mało... a dzienniki na uzupełnienie czekają.

"Dziennik Bridget Jones" - Helen Fielding

Ta książka sprawi, że polubisz się dokładnie za te cechy, których najbardziej się u siebie wstydzisz. A ponadto w trakcie lektury będziesz co rusz wybuchać śmiechem i wykrzykiwać: „Bridget Jones to ja!”.


Poznajcie Bridget Jones: singielkę trochę po trzydziestce, która jest pewna, że wszystko się ułoży, jeśli tylko:


•straci na wadze trzy kilogramy
•przestanie palić
•osiągnie wewnętrzną równowagę.


Bridget stara się odnieść w życiu sukces albo przynajmniej utrzymać się na powierzchni. Za każdym razem, gdy jej plany biorą w łeb, Bridget daje radę się pozbierać, szuka pociechy w życiu towarzyskim i mówi sobie, że wszystko będzie dobrze już rankiem, kiedy to jej życie będzie inne, wolne od alkoholu, zbędnych kalorii i emocjonalnych popaprańców.


Oto pełna humoru kronika zdarzeń jednego roku z życia druzgocąco samokrytycznej Bridget Jones, roku, w którym Bridges postanawia: zmniejszyć obwód swoich ud o cztery centymetry, chodzić na siłownię trzy razy w tygodniu nie tyko po to, by kupić kanapkę, i stworzyć sensowny związek z odpowiedzialnym mężczyzną.

Od momentu gdy ta książka została wydana, dziesiątki powieści dla kobiet zostały okrzyknięte „jakąś tam Bridget”, tych polskich Bridget było już sporo. Pierwszy raz przeczytałam  „Dziennik Bridget Jones” z dekadę temu, ale lubię wracać do takich książek. Zresztą – ekranizacja też jest już kultowa. Świetny pomysł ze wznowieniem, pretekstem – najprawdopodobniej – była premiera trzeciego, najnowszego tomu.

Okładki klasyczne, niby filmowe, ale neutralne.  Ale wiadomo – nie czyta się okładki. Pierwszy raz czytałam tę książkę jako nieopierzona nastolatka, naiwny podlotek. Teraz wzięłam się za nią jako dorosłą kobieta. I oszalałam. O ile wcześniej książka tylko mi się podobała, tak teraz w pełni dostrzegłam czym porwała tyle osób. Tyle kobiet.

Bridget jest kobietą po trzydziestce, waży za dużo, ma problem z nałogami, pali i pije. Ma problem z mężczyznami, zazwyczaj cierpi raczej na ich brak, niż nadmiar. Jeśli jakiś facet się pojawi, to jest emocjonalnym popaprańcem, związkofobem, albo ma żonę. O! zdarzają się też geje. Bridget ma rodziców , którzy nie mogą się pogodzić z wolnym stanem córki i próbują ją wydać za każdego kto jest wolny i bogaty. Nie zważają na to, że kompromitują córkę po całości.  Na progu nowego roku Bridget czyni szereg postanowień, rozpoczyna pisanie dziennika, postanawia więc między innymi: rzucić palenie, zrzucić kilka kilo, ograniczyć picie, zmniejszyć obwód ud oraz znaleźć faceta.  Książka jest zapisem rocznych przygód Bridget, jej wzlotów i upadków sukcesów i rozczarowań. W tej powieści , jak w mało której odnajdzie się większość kobiet.

Dziesięć lat temu, widzę że byłam dziewczęciem bez doświadczenia, wiodącym sielskie i proste życie. Niestety, z latami do kobiety przychodzą różnorodne szaleństwa i bolączki.

Po pierwsze: kompleksy. Bridget nie jest kobietą o figurze modelki. Jak każda kobieta truje się tym, przekłada to co je na kalorie. Martwi się bo za dużo je, a później zjada zmartwienia – która przynajmniej raz tego nie przeżyła.  Bridget ma problemy z rodzicami, którzy gdy spełniają jej niewypowiedziane marzenie, aby przestali zajmować się życiem córki, wpadają w porządne tarapaty i to Bridget musi się o nich martwić. Skąd my to znamy… o rzucaniu zgubnych nałogów i przyzwyczajeń – nie wspominam.

Mnie uwiodły fragmenty w których Bridget czeka na telefon od faceta i sprawdza czy nie próbował się z nią skontaktować. Boże mój, chyba każda dziewczyna mnie zrozumie, ileż takich upokarzających prób się zaliczyło…

„Dziennik Bridget Jones” jest książką niesamowitą. Prawdziwą, podbitą wybornym humorem, żartem sytuacyjnym. Z każdą stroną rozumiałam dlaczego ta powieść tak zachwyciła kobiety. Bridget jest taka jak my, jak każda dziewczyna. Uwierzcie mi – mam sporo koleżanek. Tak samo czekamy na telefon, narzekamy na rodziców, nie słyszymy dzwonka bo suszymy włosy, a gdy szykujemy się na randkę nie możemy znaleźć całych rajstop a najfajniejsze ciuchy są brudne, albo mokre. Do tej pory w filmach, książkach bohaterowie byli idealni. Perfekcyjny makijaż, bladym świtem  ubrania zawsze wyprasowane. A w życiu tak nie ma!

Bridget pokazuje, że można być normalną, szaloną, roztrzepaną kobietą a to nie zamyka furtki do znalezienie idealnego faceta. Chociaż ideał to pojęcie względne – przecież.

Idę do drugiego tomu… Was zachęcam do lektury – jeśli nie znacie, a jeśli znacie – powtórka to też fajny pomysł.

"Chwila szczęścia" - Federico Moccia

Gorące lato, Rzym, wszechobecne piękno i pragnienia, by spełniły się marzenia.
Dwóch młodych Włochów różnych jak ogień i woda i dwie turystki z Polski.
Każde z nich otrzyma swoją szansę na szczęście… ale czy wszyscy ją wykorzystają?
Federico Moccia, włoski celebryta i autor bestsellerów.
Kolejne książki jego autorstwa trafiają na duży ekran!

Federico Moccia, autor powieści dla młodzieży. Włoch. Jego powieści zawojowały cały świat. Słynny już zwyczaj wieszania kłódek na mostach, aby uczynić miłość wieczną, związek nierozerwalny. Najnowsza powieść „Chwila szczęścia” ma mieć premierę 19 marca… a okładka przyzywa lato. Piękna, błękitna – jak niebo w maju. Arcydzieło!

Okładka jest piękna, jak to zwykle bywa z książkami Mocci. Ma on też zwykle fajne pomysły na fabułę, zwykle już sam opis wystarczył mi abym po prostu musiała zabrać się za czytanie. Tutaj też, opis zachęcał, jeszcze polski akcent. Oto na pierwszym planie miały być Polki. Czy trzeba było większej zachęty? No trochę się bałam, bo o ile – jak już wspomniałam- pomysły na powieść Moccia ma świetne, o tyle, często bywało tak, że jego styl, nie wiem czy za sprawą tłumaczenia, czy za sprawą różnic kulturowych męczyłam się czytając. Ostatnio „Amore 14” mnie zauroczyła, więc  pełna najlepszych chęci wzięłam do rąk nową książkę.

Nicco, młody Włoch ma dziewczynę, którą kocha miłością pierwszą i prawdziwą. Jak może troszczy się o swoją dziewczynę, pracuje i w rodzinnej firmie i w biurze nieruchomości, spotyka się ze swoim przyjacielem – Grubym, który jednocześnie kręci z dwiema dziewczynami. Nicco próbuje się uporać ze stratą ojca, z racji tego że został głową rodziny to siostry zwalają mu się na głowę. Jakby wybryków dziewczyn było mało, jego ukochana Alessia z nim zrywa. Dla Nicca to cios. Chłopak nie może się pozbierać, nie może znaleźć sobie miejsca. Każdy go zrozumie, kto miał dwadzieścia lat, był zakochany, ale stracił osobę który darzył taką miłością. Nicco wciąż żyje nadzieją, że Alessia zmieni zdanie, czeka na znak od niej, sms`a, sygnał, cokolwiek. Nawet gdy los do niego się uśmiecha i na drodze Nicca i Grubego stawia dwie śliczne Polki, które przyjechały na wakacje i razem z chłopakami zaczynają znajomość. O ile Gruby nie ma żadnych wątpliwości i korzysta, jak może, z nadarzającej się okazji. Nicco próbuje się dobrze bawić, ale jego myśli krążą wokół Alessi, jednak niepostrzeżenie, młoda, śliczna Polka wkrada się do jego życia.

okładka - urocza

Tyle o fabule. „Chwile szczęścia” towarzyszyły mi od ubiegłego czwartku gdy z Bujaczkiem postanowiłyśmy wspólnie czytać. Gdyby nie dużo pracy na weekendzie , to dawno bym przeczytała. Z drugiej strony, gdyby książka mnie porwała, za nic miałabym niewyspanie. Oto cała istota problemu Książka mnie nie porwała. Jest interesująca, na pewno niejednemu się spodoba. Moccia jest bardzo sentymentalny, dużo miejsca poświęca rozkładaniu uczucia na czynniki pierwsze. Nicco jest ucieleśnieniem marzeń kobiety, prawie, bo jednak trochę rozwiązły jest. Nastolatki będą się nim zachwycać, bo nie wiem czy trochę starsze kobiety nie uznają go za mazgaja ; ) Akcja powieści jest niespieszna, ot takie czytadło, może na ciepłą majówkę, może już na wakacje. Język współczesny, młodzieżowy… W gruncie rzeczy nie mam tej powieści nic do zarzucenia, tyle tylko, że mnie samej nie porwała…

Wreszcie stos, stosinek

Witajcie Moi :) Przypominam skromnie o ankiecie która po lewej na górze jest i ma na celu wskazanie mojej kolejnej lektury :)

Powyżej prezentuję... w końcu - wybaczcie na weekendzie miałam duuużo pracy. Tak jak ostatnio pisałam, semestr się zaczął. Znowu uczę. Fajne dzieci mam, prawie zupełnie ;) Na tym weekendzie też zjazd i niestety muszę pochylić się nad prawem karnym(kasiek nie lubi).

Pokazuję Wam moje cuda, które mi frajdy masę zrobiły.

Od dołu:

"Ptasi śpiew" - książka z listy BBC, nareszcie w Polsce, swego czasu widziałam ekranizację była kiepska... książka mam nadzieję będzie lepsza.

"Ukraina. Po obu stronach Dniestru" Już czytana, bardzo, bardzo dobra! 

"Tajny raport Millingtona" - Niespodzianka od Znaku, nic nie wiem o tej książce, oby nie zawiodła.

"Sen Kleopatry", premiera coraz bliżej niedługo - w tym tygodniu będę czytała.

"Cud" - Prezent < 3 

"Podróże z nim i samotnie" - o trzeciej żonie Ernesta Hemingway`a. Zachwyciłam się jego książkami. Zwłaszcza "Komu bije dzwon" efekt wizyty w ogarniętej wojnie domowej Hiszpanii, ciekawa jestem kobiecego punktu widzenia :)

"Wymarzony dom" - jak wiecie już czytałam ;) 

"Zorkownia" - cudowna, polecam < 3

W lutym ani jednej książki nie kupiłam. Podkreślam jeszcze raz, bo dumna jestem :))

I w nagrodę kupiłam sobie "Dziecko śniegu". Polecaliście to i mam :))

Polecacie którąś ze stosikowych książek szczególnie?

Co mam czytać w najbliższym czasie, w ankiecie możecie wskazać. A ja oddalam się do pracy :))

"Ukraina. Po obu stronach Dniestru" - Andrzej Kępiński

Polskę z Ukrainą łączą ponad tysiącletnia historia, wojny i wielkie miłości, radości i dramaty, braterstwa broni i przelana krew. A tymczasem? Jesteśmy sąsiadami, żyjemy tak blisko siebie, a prawie nic o sobie nie wiemy. Każdy kraj obiera swój kierunek, Polska na Zachód, Ukraina na rozdrożu. Czy drogi te mają szansę się spotkać?

Odpowiedź na to pytanie nie jest łatwa. Wyzwanie podejmuje Andrzej Kępiński, który podróżował po Ukrainie dziewięć lat, poznał ją i opisał lepiej niż ktokolwiek inny.


Ukraina zaskakuje swoim stylem narracyjnym – mnogością dygresji i emocjonalnych interpretacji, odniesieniami do źródeł o charakterze naukowym i popularnym. W niej historia przeplata się z teraźniejszością, osobiste komentarze z informacjami prasowymi i relacjami mieszkańców.


Autor podkreśla, że wyprawa na Ukrainę może być zupełnie nieprzewidywalna. Z jednej strony osławione stepy Akermanu, ruiny zamków i pałaców pośród malowniczych pól, magia głęboko zakorzeniona w folklorze, przywiązanie do tradycji i serdeczność mieszkańców. Z drugiej zaś wieloetniczność i regionalne separatyzmy, kościoły zamienione na cerkwie, synagogi przekształcone w magazyny, pozory demokracji i zależność od Rosji.
Andrzej Kępiński zabiera do kraju pełnego kontrastów, którego wyjątkowość przyciąga jak magnes coraz więcej osób ciekawych świata. Trudno przejść obojętnie obok tej autorskiej wizji podróży!

Oczy wszystkich skierowane są na Ukrainę. Na Wschodzie rozgrywa się historia, kolejny wielki dramat. Chcąc uciec od myślenia o tym, czy wojna będzie czy nie będzie sięgnęłam po książkę o Ukrainie. Polski autor zabiera Nas w podróż po Ukrainie, związanej z Polską, setkami lat wspólnej historii. Byłam raz na Ukrainie… we Lwowie, może to wina sentymentu galicyjskiego, ale pokochałam te widoki, ziemię, powietrze. Zakochałam się we Lwowie, pomimo biedy, zapuszczenia. To przepiękne miejsce…

Nasza historia, różnie się toczyła, jednak przez lata narosły warstwy uprzedzeń. Pamiętam jak na początku liceum nasz polonista tłumaczył nam to na przykładzie nazw i języka. Ukraina ma takie samo brzmienie jak Argentyna, ale mieszkaniec Argentyny to Argentyńczyk, a Ukrainy – Ukrainiec, brzmi to nieprzyjemnie, wrogo. Sąsiedzi zza Buga padają ofiarami stereotypów, kradną, zabijają, trudnią się stręczycielstwem, mają złote zęby… czy zdajemy sobie sprawę, że nas za granicą też mogą nie kochać? A jednocześnie przecież z sentymentem wspominamy Kresy, Lwów, wschodni akcent… to rozdarcie jest obustronne, Ukraińcy też mają sentyment do Polaków. Historia Polski i Ukrainy splatała się, w warkocz dziejów, dziś ciężko odróżnić kto na kogo wywierał wpływ.

Czytając książkę Andrzeja Kępińskiego od początku czuje się ogromną pasję i miłość… Wydaje mi się, że dzięki licznym podróżom, jak mało kto rozumie mentalność Ukraińców, nie potępia ich, nie wyraża przesadnego zdziwienia… zna ich i kocha, nawet bez zrozumienia.  W książce umieszcza zdjęcia, fotografie, których nie znajdziecie w Internecie, klimatyczne, piękne, zapierające dech w piersiach, dające do myślenia.

Andrzej Kępiński wyrusza z Południa Polski, w kierunku Dniepru, to jest podwójna podróż, bo zmieniamy nie tylko miejsce, ale i czas. Autor przytacza teksty źródłowe, sięga do znanych, ale i zapomnianych wydarzeń, które miały swego czasu ogromny wpływ na losy państwa… Ukrainy, Polski, Rzeczpospolitej, Dwojga i Trojga Narodów. Pokazuje nam, że nie tylko Polskę ograbiono z dziedzictwa kulturowego, z historii, z prawdy, Ukrainę dotknął ten sam los. Dzieła sztuki, zabytki, poszły w ruinę… wypaczono historię, poprzeinaczano fakty. Co się stało ze Stanisławowem, który dał nazwę przedwojennemu, ważnemu województwu, jaki los przypadł w udziale, opiewanemu przez Mickiewicza Akermanowi? Co z słynnym kurortem Truskawcem? Czy koniec wojny i nadejście socjalizmu dobiło Państwo takiej historii?

Truskawiec, słynny kurort z II RP

O wielu rzeczach z tej książki się dowiedziałam, miejscami w gardle mnie dławiło, ze wzruszenia, sentymentu… Książka jest aktualna i ciekawa. Bardzo na czasie…

Naprawdę, bardzo Wam ją polecam, czyta się – świetnie i błyskawicznie, chociaż nie chce się opuszczać zielonych stepów i ciężko tracić z oczy zakola Dniestru .

 

krótkie podsumowanie

No i kończy się luty. Jako, że jutro będę cały dzień w pracy to raczej nie będę miała kiedy wrzucić podsumowania.  Wracam do swojej pracy, po prawie miesiącu ferii, ach! Miło było, ale się skończyło.

Luty, pomimo tego, że jest krótki był miesiącem bardzo dobrym pod względem książkowym.  Przeczytałam… niech policzę… dziewiętnaście książek (19). Naprawdę świetnie. Można  to tłumaczyć feriami. Wprawdzie bywałam w Lublinie i przygotowywałam się do zajęć, byłam wolna. Na szczęście – mimo wszystko – mój Promotor i moja Szefowa, przykręcają śrubę, więc akurat  będę miała „pretekst” by z beletrystyki przerzucić się na literaturę prawniczą. Nie będę tyle pisała i Was nudziła.

O dziwo oglądałam też sporo filmów znajdziecie je pod tym Tagiem. Kilku jeszcze nie opisałam, ale zabiorę się do tego.  Z nowości lutowych polecam zwłaszcza „Czas na miłość”

A jak z książkami. Zawiódł mnie jak wiecie „Wymarzony dom”, „Powtórkaz morderstwa” też nie była ósmym cudem. Były też książki bardzo, bardzo dobre jak na ten przykład „Czas motyli”, „Wszystko jest po coś”

Kolejna książka z filozoficznej półki czyli „Mowy”

Kolejna z wyzwania agatowego, a więc „Kurtyna”(chlip, chlip).

To był dobry miesiąc, nie kupiłam ANI JEDNEJ książki. Ha!! Udało nam się z Bujaczkiem tego dokonać.

Nie zamknęłam się w domu, wychodziłam do ludzi, do baru, na spacery i wygłupiałam się jak zwykle. Naprawdę fajny miesiąc.

Co tam jeszcze? Ważną sprawę udało mi się załatwić... Jak sobie jeszcze coś przypomnę dam znać.

A jutro będzie stos :))


Edit. Wczoraj zapomniałam o zdjęciowym podsumowaniu. A dziś... dziś wróciłam taka padnięta z pracy a jutro znowu cały dzień, że zdrzemnęłam się i idę pracować dalej...

"Tajemnica Filomeny" - Martin Sixsmith

Film w kinach od 21 lutego 2014 roku!

Irlandia, rok 1952. Nastoletnia Filomena Lee zachodzi w przypadkową ciążę, rodzina wysyła ją do klasztoru w miejscowości Roscrea, w hrabstwie Limerick, do miejsca gdzie zakonnice „opiekują się upadłymi kobietami”. Kiedy chłopiec, którego urodziła, kończy trzy lata, zostaje odebrany matce, „sprzedany” przez zakonnice do adopcji amerykańskiej rodzinie i wywieziony z Irlandii. Zmuszona do formalnego zrzeczenia się wszelkich praw do dziecka, nigdy więcej go nie zobaczyła, kolejne pięćdziesiąt lat spędziła na poszukiwaniach. Przez te wszystkie lata nie miała pojęcia, że i syn szukał jej przez całe swoje życie.
Michael – jak nazwali go przybrani rodzice – Hess wyrósł na jednego z najlepszych waszyngtońskich prawników. Zajmował wysokie stanowisko w strukturach Partii Republikańskiej za czasów administracji George’a Busha Seniora. Ale syn Filomeny miał pewną tajemnicę: był gejem. Waszyngton w latach osiemdziesiątych nie należał do miejsc gdzie można było otwarcie i z dumą mówić o swojej odmiennej orientacji seksualnej. Kiedy zachorował na AIDS, starał się to ukryć tak długo, jak to było możliwe. Wiedząc, że zostało mu niewiele czasu, powrócił do Irlandii, by błagać zakonnice o pomoc w odnalezieniu matki, którą pragnął zobaczyć przed śmiercią. Odmówiły.
„Tajemnica Filomeny” jest poruszającą opowieścią o matce i synu rozdzielonych przez bezduszne instytucje oraz morze urzędniczej hipokryzji po obu stronach Atlantyku. Martin Sixsmith w fascynujący sposób opisuje miłość i stratę, wywołując łzy wzruszenia, ale i uśmiech nadziei, ponieważ jest to historia także o przebaczeniu.

Na ekrany polskich kin wkrótce trafi film w reżyserii Stephena Frearse’a. W rolach głównych zobaczymy Judi Dench i Steve’a Coogana.

Wykończona przygotowywaniem pączków miałam zrobić sobie przerwę od czytania, ale tak w łapki wpadł mi tablet, a na nim ebook „Tajemnicy Filomeny”. Uwielbiam Judi Dench która gra w ekranizacji? Tej książki, a na film ostrzę sobie pazury, toteż zabrałam się za książkę. Poszło mi piorunem, chociaż – przyznam szczerze- po tytule i blurbie spodziewałam się zupełnie czegoś innego.

Od kilku lat w polskiej kinematografii obserwuję fascynujące zjawisko – tłumaczenie tytułów. Może być zupełnie od czapy, byle nieźle brzmiało. A że nie będzie oddawało treści, ani nie będzie miało nic wspólnego z oryginalnym tytułem? Pal licho. Oryginalny tytuł brzmi: „The Lost Child of Philomena Lee” i o tym jest ta książka. Jeśli film nakręcono na podstawie, to o tym również jest film. Nie ma tu żadnej tajemnicy, no dobra – jest. Ale to nie jest tajemnica Filomeny, która jest postacią, raczej marginalną. Pojawia się na początku i na końcu. Treścią książki jest życie jej syna. A książka nie jest nawet o relacji marki z synem. To o czym. Posłuchajcie.

Lata pięćdziesiąte, nastoletnia Filomena, wpadła w pułapkę swoich czasów, wychowana przez zakonnice i cnotliwą ciotkę, wiedziała że nie wolno jej się całować z chłopcami. Nikt dziewczyny nie wtajemniczył to skąd się biorą dzieci. Filomena zachodzi w ciąże, lata pięćdziesiąte, nie jest łatwo. Trafia do placówki prowadzonej przez zakonnice, które z zakony urządziły obóz pracy, dla zhańbionych matek bękartów, a zamiast dorabiać haftem czy sprzedażą opłatków, sprzedają dzieci rodzinom, które nie mogą mieć własnych. Z niezwinionych powodów nie mogą. Tego wymaga zwierzchność. Proceder odbierania matkom dzieci i wysyłania ich, najcześciej za ocean trwa w najlepsze. Nim rozpęta się dookoła tego burza, rodzina ze Stanów zdąży zaadoptować syna Filomeny i córkę jej przyjaciółki. Dzieci są już spore trzy i dwa lata. Nagle odbiera się im to co znały, zabiera się je od matek. Zaczyna się ich życie w Ameryce. Książka skupia się na życiu chłopca, który  dostaje nowe imię – Michael i próbuje się odnaleźć. Jest ślicznym, mądrym i wrażliwym dzieckiem. Z tego powodu ma wieczny konflikt z wymagającym ojcem. Mike stara się zrealizować swoje plany i marzenia. Boryka się z demonami przeszłości i teraźniejszości, jego historia pokazuje Stany Zjednoczone na przestrzeni, prawie półwiecza. Zmiany społeczne, ewolucje moralne a gdzieś w tym wszystkim jest mężczyzna, we wnętrzu którego tkwi chłopiec, którego trauma z dzieciństwa nauczyła, że nie zasługuje na miłość.

Ciekawa jestem bardzo filmu. Musze zobaczyć kiedy na prowincji grają, bo bym się wybrała. Chociaż

trochę się boję, to trudna do sfilmowania książka, którą można spartaczyć. Filmy lubią akcje, spektakularne katastrofy, a ta książka jest o wewnętrznym zagubieniu. O odkrywaniu swojej tożsamości w czasach gdy ta była skazana na napiętnowanie. Tymczasem Mike robi karierę, szuka miłości i jeszcze zmaga się z demonami przeszłości. Nie mogę sobie wyobrazić tego co ten chłopiec, później mężczyzna, przeżywał. Strach, brak wiary we własną wartość, oschły ojczym i wmawianie sobie, że biologiczna matka go porzuciła bo był zły.

Ta książka jest ciekawym przeżyciem czytelniczym. Ja spodziewałam się akcentu na relacji matka-syn, czekałam tej tytułowej tajemnicy, ale nie jestem rozczarowana, bo historia którą dostałam jest warta uwagi. Jakiś czas temu wybuchła afera o lewych adopcjach w Hiszpanii za czasów Franco, teraz mamy coś w ten deseń, tylko w Irlandii, sama próba wyobrażenia sobie dramatu tych kobiet, którym odbierano dzieci i zmuszano do „odpracowania grzechów” jest niewyobrażalny. Jak żyć z takim ciężarem, ze świadomością, że gdzieś – tam jest moje dziecko. Niewyobrażalnie poruszające.

Jeszcze mocniej porusza historia Mike`a ale nie chce zbyt wiele pisac, żeby nie nasadzić spojlerów. Chociaż już blurb sporo zdradza. A uwierzcie, że to kropelka w morzu emocji

Sięgnijcie po książkę nim pójdziecie do kina!

 

Trochę mnie niepokoi ta inskrypcja na okładce o niezwykłej kobiecie... fabuła filmu też specyficznie opisana. No nic - obaczym

"Wszystko jest po coś" - Mira Suchodolska, Krzysztof Ziemiec

„Wszystko jest po coś” to książka znanego i lubianego dziennikarza telewizyjnego Krzysztofa Ziemca, który uległ bardzo poważnemu wypadkowi, został poparzony ratując swoją rodzinę. To przejmująca opowieść o wygrywaniu życia, walce o zdrowie, ale też zmaganiu się ze swoimi słabościami i poszukiwaniu sensu życia. Ziemiec daje w tej książce nadzieje i siłę wszystkim tym, którzy stają oko w oko, z wydawałoby się niemożliwymi do przezwyciężenia problemami.

Po miałkiej i nijakiej książce sięgnęłam po książkę o której sporo słyszałam, jeszcze więcej oczekiwałam. Krzysztof Ziemiec, człowiek którego zna cała Polska, o którego wypadku wiedział cały kraj(ba! Kojarzę, że nawet mi coś o czaszkę się obiło). Ziemiec stał się symbolem, czy to tylko poza?

Mira Suchodolska przeprowadza wywiad ze znanym dziennikarzem, rozmawiają o tematach fundamentalnych o życiu, śmierci, cierpieniu. Padają mocne zdania, wstydliwe wyznania. Choroba nie jest przyjemna, nie jest tematem modnym. Ludzie z telewizji mają być piękni i zdrowi. Czy cierpienie ma sens?

"Nic w życiu nie dzieje się bez sensu, nic nie dzieje się bezcelowo."

Niby banał, ale tak naprawdę wiara w to zdanie, przekonanie, że naprawdę tak jest może stać się fundamentem życia. Krzysztof Ziemiec na każdym kroku wierzy, że tak miało być. Porywa się na coś, co według wielu, będzie świadczyło o szaleństwie Ziemca. Bo jak można wysnuć wniosek, że dzięki pożarowi, w którym prawie stracił życie, nie pojechali na wakacje i tam nie wydarzyła się tragedia. Szaleństwo. Ponieważ podzielam Jego wiarę, tak nie uważam. Sama gdy spóźniłam się w piątek na pociąg uznałam, że to ma sens. Może nie taki dosłowny, zresztą Ziemiec też używa tego przykładu, nie chodzi o to, że gdybym pojechała, pociąg by się wykoleił. Na życie składa się ciąg drobnych wydarzeń, nigdy nie wiemy kiedy maleńka roszada zmieni nasz świat.

Czy kogoś przekona banał, że oto dzięki wypadkowi Ziemiec zaczął chwytać dzień, chyba głupiec nie doceniłby życia, nie pokłonił głowy przed jego kruchością.  Krzysztof Ziemiec bez pożaru miał specyficzne podejście do życie, też nieco niemodne.

"Ja jako już dojrzały mężczyzna, jestem zdania, że życie to zmagania, ból, cierpienie."

 Patrzy na życie raczej jak na transakcję, za szczęście płacimy cierpieniem, musimy wyrównywać rachunki. To takie grecko-tragiczne, ale i prawdziwe, brzmi sensownie.

Niewiele jest ludzi z czubka piramidy cele brytów, którzy są tak poukładani, rozsądni. Którzy nie uważają, że praca w telewizji to wieczne imprezy z innymi znanymi, którzy nie uważają, że sukces mierzy się wypitymi kieliszkami. To nie jest obszerna książka, ale chwyta za serce, sprawia że dławi nas w gardle, a myśli same mkną ku odnalezieniu odpowiedzi na pytanie co jest ważne.

Cieszę się, że ktoś wydaje takie książki, cieszę się, że ludzie je czytają, dzięki temu nabierają siły, nadziei. Takie świadectwa dodają otuchy. Książka niewielka, ale jej siła jest ogromna!

"Może problem leży w tym, że za wiele myślimy o sobie, swoich uczuciach, o tym, jak nas postrzegają inni. Za mało o ludziach, którzy naszej uwagi potrzebują."

"Chłopaki nie płaczą, ale mężczyźni chyba już mogą, bo udowodnili, że potrafią, jeśli trzeba, być też twardzielami."