Jak nie poznałam Kasi Enerlich

Już się ucieszyłam, że nie taka ta moja prowincja straszna skoro zaproszono do Stalowej Woli, znaną pisarkę Katarzynę Enerlich. Wprawdzie zdziwiło mnie, że o tym, że pani Kasia przyjeżdża do miasta dowiedziałam się z FB, ze strony Autorki i z wiadomości od koleżanki blogerki. Przekopałam lokalne strony i nie znalazłam ułamka informacji. No, ale nic… gdy wyraziłam swoje zdumienie tym faktem na fanpejdżu,  ludzie specjalnie nie byli zdziwieni. Wiadomo, tutaj promuje się gwiazdy Wielkiego brata, a nie kulturę. Wbrew temu co mówi Prezydent.

Niezrażona tym faktem postanowiłam udać się do przepięknego gmachu nowej biblioteki. Madzia również przyjechała i to Jej mi szkoda. Nie tylko musiała znosić moje towarzystwo, ale również pokonać musiała kilkadziesiąt kilometrów. Lekceważąc brzydką pogodę wybrałyśmy się do biblioteki. Jakaż była nasza konsternacja, gdy okazało się, że biblioteka jest nieczynna, a sympatyczny pan ochroniarz poinformował nas iż wstęp bez zaproszeń jest niemożliwy.

Powiedzcie – o co chodzi?? Rozumiem jubileusz biblioteki, ale czy to miała być akademia ku czci z Prezydentem, klaskaniem i przemowami, bez czytelników? Bo po co komu oni? Jestem zażenowana, możemy gadać o trosce o kulturę o tym jak ważny jest czytelnik. Dziś okazało się, że jest nieważny.  Akademia z laurkami była ważniejsza niż żywy kontakt z tymi którzy tworzą prozę, którzy opisują nas świat, z tymi, których znamy tylko z okładek książek i krótkich biogramów na okładce. Rozumiem, że w Stalowej Woli spotkania autorskie są rzadkością, pewnie potrzeba na to pieniędzy a ciężko dogodzić wszystkim, ale skoro już się zaprosiło Autora, to może warto było dać czytelnikom Go poznać, a nie zatrzaskiwać drzwi przed nosem? I nie mam pretensji ani do miłego Pana Ochroniarza, który zachował się kulturalnie, mam pretensje do władz tej instytucji kulturalnej, która najwyraźniej mentalnie, wciąż pozostaje w głębokim PRL-u.

Smutne to, smutne i żenujące. Bardzo żałuję, że nie poznałam osobiście Pani Kasi, która też najwyraźniej była nieświadoma… Do Niej gdybym miała pretensje, to już chyba bym wzięła rozbrat z rzeczywistością.

A zerknijcie jak ładnie opisał tolokalny portal. Potiomkin byłby dumny!

znowu plany

Wracam do akcji planowania.
Ponieważ nagromadzone na półkach książki porastają kurzem, powzięłam postanowienie, że tygodniowo przeczytam jedną z tych, które zalegają na półkach.
Do końca roku zostało trzy tygodnie, więc proszę:

Tak się swego czasu nimi emocjonowałam, tak chciałam mieć i bach!
Szymborską kupiłam ha!! na wakacjach w 2012, Rowling to koniec ubiegłego roku. Stosunkowo "nowy" jest Myśliwski. Bo około lutego 2013 przybył. Te książki baaaaardzo chcą być czytane(jak Pierścień chce być noszony).
Może to postanowienie mnie zdyscyplinuje i weźmie w karby :)

Życzcie mi powodzenia i poradźcie, od której zacząć?

"Marina" - Carlos Ruiz Zafón

W trakcie pisania wszystko w opowiadanej przeze mnie historii stawało się jednym wielkim pożegnaniem, a kiedy już ja kończyłem, narastało we mnie wrażenie, że coś bardzo mojego, coś, czego do dziś nie potrafię nazwać, ale czego mi ciągle brakuje, zostało tam na zawsze. Piętnaście lat później nawiedziło mnie wspomnienie tamtego dnia. Zobaczyłem chłopca bładzacego pośród mgieł dworca Francia i imię Marina zabolało znowu jak swieża rana. Wszyscy skrywamy w najgłębszych zakamarkach duszy jakiś sekret. A oto moja tajemnica. (fragmenty książki) Barcelona, lata osiemdziesiąte XX wieku. Oscar Drai, zauroczony atmosferą podupadających secesyjnych pałacyków otaczających jego szkołę z internatem, śni swoje sny na jawie. Pewnego dnia spotyka Marinę, która od pierwszej chwili wydaje mu się nie mniej fascynujaca niż sekrety dawnej Barcelony. Śledząc zagadkową damę w czerni, odwiedzająca co miesiąc bezimienny nagrobek na cmentarzu dzielnicy Sarriá, Oscar i jego przyjaciółka poznają zapomnianą od lat historię rodem z Frankensteina i XIX-wiecznych thrillerów. Historię, której dramatyczny finał ma się dopiero rozegrać...

 Nigdy nie czytajcie zbyt wzruszających książek tuż przed snem. Te straszne można spokojnie czytać, włączy się dobrą muzykę i można przegonić widmo strachu. Ale nie da się uciec przed skowytem duszy, przed rozdzierającym uczuciem pustki. Przynajmniej ja nie mogłam uciec. Nie mogłam usnąć przez kilka godzin po północy, a  bohaterowie, których pożegnałam, zamykając książkę defilowali przed oczami mojej duszy, odganiając spokój i sen.

Uwielbiam Zafona, pierwszą jego książkę przeczytałam kilka lat temu tuż po zakończeniu pierwszego roku. Następnie wypatrywałam premiery każdej kolejnej książki. Gdy tylko wpadała w moje ręce była bezwzględnie połykana.  Pamiętam dzień gdy „Marina” przybyła do mnie do domu. Dokładnie cztery lata temu. Czytałam tuż przed świętami.  Byłam oczarowana książką, ba! Nawet ją kiedyś opisywałam, ale w początkach tego bloga recenzje były tak lakoniczne, że poczułam, że muszę to jeszcze raz uczynić. Zresztą kto bogatemu zabroni :P

Tak dużo książek, tak mało czasu, nie spodziewałam się, że będę miała czas wrócić kiedyś do „Mariny”, ale gdy demokratycznie podjęliśmy decyzję, jako lubelski klub z książką nad kawą(czy jakoś tak), że na spotkaniu 14 grudnia będziemy omawiać właśnie tę książkę, uświadomiłam sobie, że prawie nic z niej nie pamiętam. Pierwsze skojarzenia jakie miałam, to mrok, tajemnica, jakaś tajemnicza kobieta i ćma. Nie jest to jakaś grubaśna kniga. Lektura zajęła mi jedno popołudnie, podczas którego nieomal zeszłam na zawał. Kolejny raz jestem pod wrażeniem wrażliwości hiszpańskich dzieci, skoro są adresatami TAKICH powieści.

Akcja rozgrywa się w Barcelonie w latach osiemdziesiątych XX wieku, ale w retrospekcjach przeniesiemy się i w lata czterdzieste, jak również do Pragi przełomu wieków. Wypadki oglądamy oczami Oscara, który podczas włóczęgi po Barcelonie poznaje Marinę, zamieszkującą z ojcem, jeden z podupadających pałacyków.  Ojciec Mariny był kiedyś malarzem, ale trauma związana ze śmiercią żony sprawiła, że przestał malować, pogrążył się we wspomnieniach. Marina, zaś, pełna życia, radości, synonim zmiennych nastrojów, wciągnie Oscara w przygodę, rodem z horroru. Nie sposób się nie bać. Moim zdaniem, trudno będzie też nie popłakać się przy końcu.

To nie jest lekka i optymistyczna bajeczka dla dzieci, to mrożąca krew w żyłach opowieść o odwiecznym

ludzkim pragnieniu – nieśmiertelności. O miłości tak wielkiej, że skoro tylko przeminie odbiera człowiekowi zdolność trzeźwego myślenia i chęć do życia. Jakby z odejściem bliźniaczej duszy, zostało z nas tylko puste ciało, opuszczone jak skorupka ślimaka.  To także opowieść o wiernej przyjaźni, takiej, która zmienia życie, uzupełnia je.

Pomimo tego, że książka naprawdę straszy i odradzam czytanie jej nocą, bo Zafon, kolejny raz udowadnia, ze potrafi stworzyć atmosferę grozy, doskonale  dozuje napięcie i tka misterną, mistrzowską intrygę, to jest to przepiękna opowieść o tym co w życiu ważne. Książka mądra, stawiająca pytania i zmuszająca czytelnika do tego, by sam szukał własnej, satysfakcjonującej odpowiedzi, chociaż może na szukaniu upłynie nam życie.

Nie mogę doczekać się soboty i dyskusji o tej książce!

„Czasami to, co najbardziej prawdziwe, dzieje się tylko w wyobraźni. Wspominamy tylko to, co nigdy się nie wydarzyło.”

„Czas robi za ciałem to samo co głupota z duszą.”

„Uciekać mogą tylko Ci, którzy mają dokąd wracać”

„Kto nie wie, dokąd zmierza, nigdy nigdzie nie dojdzie.”

„(...) życie obdarza każdego z nas rzadkimi chwilami czystego szczęścia. Czasami trwa ono kilka dni lub tygodni, czasami kilka lat. Zależy, co jest nam pisane. Pamięć o tych chwilach nie opuszcza nas nigdy, przeistaczając się w krainę wspomnień, do której daremnie usiłujemy przez całe życie powrócić.”

„Młodość to kapryśna kochanka. Zaczynamy ją rozumieć i doceniać dopiero wtedy, gdy odchodzi z innym, by nigdy nie wrócić”

„Dopóki nie zrozumiesz śmierci, nie zrozumiesz życia - dodała Marina. Trzeba przyznać, że dość sceptycznie odnosimy się do wynalazków współczesnej nauki. Cóż bowiem warta jest nauka, która potrafi zaprowadzić człowieka na księżyc, nie potrafi zaś sprawić, by nikomu nie zabrakło chleba.”

„Ciekawi ludzie, ci Szwajcarzy[...]Podczas, gdy inni ukrywają swoje grzechy, oni dodają do nich likieru, opakowują w sreberka, przewiązują wstążeczką i sprzedają za duże pieniądze”

"Upadły anioł" - Daniel Silva

Gabriel Allon, as izraelskiego wywiadu, który ledwo uszedł z życiem z ostatniej operacji, a także konserwator dzieł sztuki, znajduje chwile wytchnienia w murach Watykanu, gdzie zajmuje się restauracją jednego z największych arcydzieł Caravaggia. Jednak pewnego ranka wzywa go do Bazyliki św. Piotra Monsinior Luigi Donati, wpływowy osobisty sekretarz Jego Świątobliwości papieża Pawła VII. Pod wspaniałą kopułą Michała Anioła leży w nienaturalnej pozie ciało kobiety, która spadła z dużej wysokości. Watykańska policja podejrzewa samobójstwo, choć Gabriel ma inną teorię. Wygląda na to, że Donati również. Jednak monsinior obawia się, że publiczne śledztwo może oznaczać kolejny skandal związany z Kościołem. Prosi więc Gabriela, aby ten po cichu zbadał sprawę. Musi tylko pamiętać o watykańskiej zasadzie numer jeden –– nie zadawać zbyt wielu pytań. Gabriel ustala, że zmarła odkryła niebezpieczną tajemnicę – taką, która zagroziła organizacji przestępczej o światowym zasięgu, zajmującej się kradzieżą skarbów starożytności i sprzedającej je tym, którzy zaoferują najwyższą cenę. Jednak tą szajką kieruje coś więcej niż tylko chciwość. Pewien tajemniczy agent planuje akt sabotażu, który pogrąży świat w konflikcie o wymiarze apokalipsy… 

"Złożenie do grobu" Caravaggia -

 źródło: Wikipedia

Cóż może być bardziej klimatycznego, gdy za oknem wieje, jest mrocznie i sypie śnieg, niż kryminał? Chyba tylko horror, jako że ja horrorów nie uznaję(naprawdę boję się później sama spać), to poprzestaję na książkowych opisach zbrodni i intryg. Już to wystarczająco mnie przeraża. Idąc w czwartek do pracy chwyciłam najnowszy kryminał SIlvy. Kryminał, dobry kryminał nie ma prawa znudzić czytelnika. Przede mną było kilka godziny konsultacji, a musiałam się liczyć, ze nikt nie przyjdzie. Coś trzeba było poczytać. Po ostatnich stresach książki filozoficzne, ambitne, wymagające myślenia traktaty – odpadały. A ja kryminały uwielbiam. Bardzo lubię też książki Silvy z przystojnym i utalentowanym Gabrielem Allonem. Czy, zresztą da się nie lubić Allona, skoro nawet prezydent Bill Clinton, deklaruje, że as izraelskiego wywiadu jest jego ulubionym bohaterem literackim?

Tym razem, akcja rozpoczyna się w Wiecznym Mieście. Gabriel Allon po wyczerpujących misjach, w których ryzykował życie, ba stracił dziecko, wraz z żoną udaje się na zasłużoną emeryturę. Wykorzystując swoje umiejętności, genialnego konserwatora dzieł sztuki „zaczepia się w Watykanie” i konserwuje słynny obraz „Złożenie do Grobu”. Wiele zachodu wymagało, aby Allon z małżonką mógł pojawić się na terenie Republiki Włoskiej. Ma zająć się tylko konserwacją obrazu, ale gdy w Bazylice św. Piotra pracownica popełnia samobójstwo, zostaje poproszony o konsultację. Okazuje się, że Claudia była pracownicą zajmującą się artefaktami znajdującymi się w Watykanie, dostała zlecenie, aby sprawdzić, czy któreś z dzieł sztuki zgromadzonych przez Watykan są niepewnego pochodzenia. Sprawdzała, czy aby Watykanowi nie grozi proces i skandal związany z zagrabieniem w niejasnych okolicznościach bezcennych dzieł sztuki. Dlatego, gdy pewne poszlaki każą przypuszczać, że to mogło nie być samobójstwo, Allon ma zbadać, kto miał interes w tym, aby przeciętna kustoszka straciła życie w tak widowiskowy sposób. Okazuje się, że afera ma bardzo nieprzyjemne oblicze, kto wie, może wstrząsnąć fundamentami Kościoła.  Czy Gabriel Allon znów wespnie się na wyżyny swojego geniuszu i pokrzyżuje plany złoczyńcom, rozwiązując zagadkę? Przekonajcie się sami!!

Ja ze swej strony będę polecała Wam te książkę. Osobiście uwielbiam styl Silvy, pełen dyskretnego humoru

czytanie w pracy

, ironii. Nie wiem czy ten piękny język jest zasługą tłumacza czy autora. Nie wpadłam na to by porównać czy to jedna i ta sama osoba tłumaczyła, wszystkie trzy książki o izraelskim szpiegu, jakie czytałam.  Wydaje mi się, że „Upadły anioł” jest najlepszą książką o Allonie jaką czytałam. Lektura była niemalże fizyczną przyjemnością, smakowałam słowo, upajałam się zdaniami i opisami. Kolejny raz Silva, przenosi nas do miejsc, które opisuje. Słyszymy gwar miasta, czujemy zapach wsi, twarz owiewa nam chłód kaplic i kościołów a w nozdrza wnika zapach środków do konserwacji obrazów.

Pomimo faktu, iż jestem wielbicielką raczej klasycznych kryminałów. Więc nade wszystko przedkładam powieści Christie, a raczej sceptycznie podchodzę do tych współczesnych kryminałów, to nie mogę powiedzieć, by Silva mnie zniesmaczył, czy zawiódł. Moim zdaniem wart jest uwagi, przy całym zamieszaniu i modzie na skandynawskie kryminały, te Daniela Silvy nie ustępują pola książkom z północy.

Naprawdę polecam, będziecie mieli zapewnioną wybitną rozrywkę na zimowe wieczory. Świetna intryga, wyczuwalna groza, napięcie. Czego chcieć więcej od kryminału? No może tylko tak doskonałego bohatera jak Gabriel Allon, gdyby nie był tak idealny, chyba bym się zakochała ; - )

 czytanie w stanie rozłożonym

wieczorne relaksowanie

"Igrzyska śmierci: W pierścieniu ognia"(2013)

Nieco ponad rok temu uległam masowej histerii związanej z „Igrzyskami Śmierci”. No, może histeria to dużo powiedziane, ale wpadłwszy w świat pierwszego tomu, z automatu nabyłam dwa kolejne tomy i z radością witałam pracę, która umożliwiała mi czytanie. Poznawałam kolejne perypetie bohaterów z wypiekami na twarzy. A później oglądnęłam film… nie mogę powiedzieć, że mój zawód był bezgraniczny. Ale nie wczułam się w historię… W związku z wejściem na ekrany kin, ekranizacji drugiego tomu, postanowiłam odświeżyć sobie pierwszą ekranizację. Wciąż bez rewelacji. Ale drugi film zbierał tak świetne recenzje, że postanowiłam wieczór przed dniem H, poświęcić na wycieczkę do Panem i obserwowanie zmagań z Kapitolem itp.

Katniss i Peeta odbywają obowiązkowe Tournée Zwycięzców. Dowiadują się o fali zamieszek, do której przyczynili się, łamiąc reguły igrzysk.

Kolejny raz nie kupuję wizji twórców. Boję się co będzie z ekranizacją trzeciego tomu(podobno podzielonego na dwa filmy – jakżeby inaczej), książka była specyficzna i raczej nie wzbudziła zachwytów. „W pierścieniu ognia” to jeszcze dobra książka, którą przeżywałam, spaliłam się przez nią na słońcu, a film… oglądałam wyprana z uczuć.

Dla mnie to kolejny kiepskawy film, z drewnianymi aktorami, którzy może i są fizycznie atrakcyjni, to ich warsztat aktorski potrzebuje, wiele, wiele pracy. Aktorka odgrywająca rolę Katniss, jest śliczna, nie wiem czy młodzi mężczyźni walą drzwiami i oknami do kin aby podziwiać losy ślicznej trybulki.  Tak, obiektywnie stwierdzam, że jest śliczna, ale o matko, jak ona gra. Ten sam zestaw min. Nieco mi ulżyło, bo obawiałam się, że to tylko polska maniera.

Film jest brutalny, ale chyba żaden nastolatek nie uzna, że jest za dużo przemocy, chyba tego typu filmu, współcześnie podpadają już pod „bajka”.

Ja czytałam książkę, wiedziałam więc o co chodzi. Ciężko mi powiedzieć, czy  ktoś kto nie zna powieści zrozumie przesłanie i treść filmu. Moim zdaniem ten film jest po prostu o niczym. Nie ma położonego akcentu w odpowiednim miejscu. Nie jest pokazane- przynajmniej dla mnie – w odpowiedni sposób, że oto Panem podnosi głowę aby zrzucić jarzmo Kapitolu.

Naprawdę, dla mnie pomyłka i stracony czas.

Być może taka reakcja to wina stresu, dam temu filmowi drugą szansę i jeśli tylko zmienię zdanie - opisze to ;)

ciasto marchewkowe

Kochani! Dziękuję za komentarze.

Jestem tak zestresowana i zabiegana, że odpiszę jutro, albo dziś w nocy!!

pyszne, miękkie i pachnące :)

 A jak się czuję tak potwornie zestresowana, to albo się z kimś kłócę, albo piekę.
Połączyłam jedno i drugie i pokrzykując gromko upiekłam ciasto marchewkowe.
Przepis podała mi niezawodna i wspaniałą Paulina

Pozwolę sobie wrzucić.Co mi wczoraj ta zacna niewiasta napisała na FB

 1 szkl. cukru, 2 szkl. mąki, 1 szkl. utartej marchwi, 1 szkl. oleju, proszek do piecz., soda, cynamon, 4 jajka (białko ubite na koniec). 


Wszystko wybełtać, dodać białka, do piekarnika na 50 min w 170 stopniach. Wychodzi pysznościowy

Dokładnie tak zrobiłam. Tylko jak się okazało marchew trzeba było trzeć na drobnej tarce, ja starłam na największych okach ;)  Ale wyszło naprawdę wybornie. A oddzielanie żółtka od białka powinni terapeuci zapisywać jako terapię.
Od razu BYŁO mi lepiej.

Już nie jest. Robię kawę i chyba popracuję. Albo poczytam, wczoraj zrobiłam porządek w stosie w głowach łóżka, dziś z tego w nogach wyszarpnęłam Sokratesa... może użyczy mi mądrości.

Nadal proszę o kciuki!!!

co będę czytała podczas długich, wolnych wieczorów

Idzie zima, jak mawiają Starkowie, każdy szanujący się mól książkowy czyni w tym okresie zapasy herbaty, otula się w kocyk i w otoczeniu woluminów zapada w letarg. A raczej rusza  do krainy wyobraźni, by przeżyć przygody, poznać ludzi i zapomnieć o rzeczywistości. 

Oczywiście, ja też zaopatrzyłam się w apetyczny stos, książek na długie wieczory, gdy skończę pracować, wtedy nie ma innej opcji. Herbatka, jabłuszko - którego mi nie wolno jeść, ale lubię zgrzeszyć i coś z tych książek.

Moje prywatne nabytki z prezentu, wymiany i zakupu:

To nie są wszystkie moje prywatne nabytki. 

Biografię Diany kupiłam w okolicach początku października. "Strażnika Tajemnic" upolowałam na promocji w Weltbildzie. 

"Solo" to efekt recenzji Oli. Czytam i smakuję tę książkę jak najukochańszy deser. Ja pyszne zimne piwo w upalny dzień. 

"I Góry odpowiedziały echem" kupiłam przed sobotnim seminarium, gdy byłam tak zestresowana i niepewna tego co będzie za chwilę, że potrzebowałam pociechy.

"Na wysokim niebie" z wymianki na LC

A Wańkowicz to prezent.

Jest jeszcze brakujący Myśliwski. Który czeka aż przeczytam go w wersji recenzenckiej

Ten stos, to książki, które przybyły od wydawnictw i autorów. Również nie są to wszystkie książki które otrzymałam. Część już pożyczyłam, część już ma swoje miejsce na półce.

Recenzowałam:

"Ogród Kamili"

"Jesteś cudem"

"Tajemnicę Pigalonii"

"Wszystko w porządku"

"Antysemityzm"

"Wolną miłość"

Przeczytałam i czeka na napisanie recenzji "Obnażona"

Obecnie upajam się Myśliwskim i Proustem.

Są również książki, których nie pokazywałam, nie recenzowałam, ale są poupychane w miejscach w których je podczytuję. Jedna służy za podkładkę dla Spirydiona, jedna leży przy fotelu w kuchni. Inna obok telewizora. Jakąś mam w torebce.

Ferrin sie załapał, bo wczoraj czytałam do snu i leżała koło łóżku.

Jedno jest pewne mam co robić.

Niedługo odpadnie mi jeden obowiązek zawodowy, ale może dojdzie inny(trzymajcie kciuki proszę!!) to znowu przeorganizuję sobie czas.

No i święta idą - nic tylko czytać!!

Słuchając i otwierając się na doznania nie tylko literackie ;)

Muzyka, która dotyka duszy, rozświetla noc, porusza serce, otwiera okno rzez które wślizguje się nadzieja, wiara. Muzyka, dzięki której moja dusza trzepoce a serce śpiewa.

Nie mogę sobie wyobrazić życia bez muzyki, jak nie słucham, to podśpiewuję(pozostałość po okresie śpiewania w scholii, chórze i zespole ludowym), zwykle słuchając muzyki śpiewam, głośniej, lub ciszej.  Każdy etap mojego życia to wspomnienia związane z jakąś piosenką. Każdy dzień ma swój własny soundtrack. Wystarczy, że włączę daną piosenkę, a przed oczami staje mi Ta chwila, czuję Te emocje.

Obecnie rządzą dwie płyty. Imany – „The Shape of a Broken Heart”. Nie słucham radia, mam kontakt z audycjami, w sklepach, pracy, środkach komunikacji zborowej[jeśli nie słucham swojej mp4). Pewnie umknąłby mi ten fenomenalny album, gdyby nie koleżanka ze studiów, która mimochodem wspomniała o tej wokalistce. Oczywiście zapomniałam dokładnie jak się nazywa ta piosenkarka. Ale od czego jest FB.  Miłość od pierwszego przesłuchania.

Piękny, melancholijny głos, taki do słuchania i odpływania we własny świat. Do odkrywania krain własnych uczuć.  Żeby upić się melancholią, słuchając tej płyty, nie trzeba alkoholu. Jak ta muzyka idzie do głowy

A ta piosenka jest chyba moją ulubioną.
Czy dlatego, że mniej więcej coś w jej klimacie przeżywam? Czy to dlatego, że opowiada o tym co chyba każdy/każda z nas doświadczyła. I przecież tekst jest smutny, dotyczy problemu, który kojarzy nam się ze złamanym sercem. Bólem, rozczarowaniem, palącym jak otwarta rana. A z tymi gorzkimi słowami, skontrastowano naprawdę świetną muzykę. Bo koniec, to nie tylko koniec, to zawsze początek czegoś nowego ; )


Płyta Imany - „The Shape of a Broken Heart”

źródło zdjecia i informacji o spisie utworów ;)

		Utwór			Czas trwania	Słuchacze
1		Slow Down			4:13	8 920
2		You Will Never Know			3:44	19 233
3		Kisses in the Dark			3:47	7 461
4		Where Have You Been			4:15	6 600
5		Grey Monday			3:13	6 933
6		Please and Change			3:10	7 159
7		Seat With Me			4:27	6 172
8		Shape of a Broken Heart			4:40	5 786
9		Pray for Help			3:12	6 803
10		I've Gotta Go			3:55	5 586
11		I Lost My Keys			4:28	5 171
12		Take Care			3:04	6 418

Drugim albumem, który ostatnimi dniami towarzyszy mi CIĄGLE, jest "Teraz" - Doroty Osińskiej.

Wokalistka brała podobno udział w czymś co się nazywa The Voice od Poland - wierzę na słowo, bowiem nie oglądam obecnie żadnego z tych programów, pokazujących jak Polska jest utalentowana.

Ja byłabym nieświadoma ogromnego talentu Osińskiej, gdyby nie... no właśnie... znowu Oleńka!

Czytając Jej bloga zaintrygował mnie tytuł jednej notki, wpisałam tekst w gugle i odkryłam:

Dorota Osińska - "Nasz codzienny psalm"

Od tej piosenki zaczęło się moje podróżowanie i wstawanie z Dorotą. Takty tej piosenki budzą mnie codziennie rano i przypominają, że konieczność wstania z łóżka to nie jest kara, ale dar. Jej niesamowity głos, skala jaka dysponuje, za każdym razem gdy słucham tej piosenki wprawia mnie w zachwyt. I serce zamiera mi z zachwytu.


Czekałam, odliczałam dni do nowej płyty Doroty. I wreszcie jest. Mój komputer może odtworzyć. Zamieniam się w słuch. Jedna piosenka, druga... Eudajmonia.
Nie ma osoby, która nie znajdzie na tej płycie czegoś dla siebie Można słuchać i słuchać i ciagle odkrywać coś nowego. Nie ma dnia, bym nie usłyszała czegoś nowego, nie odkryła nuty, która szczególnie uderzy w strunę mojej duszy.
Pierwszą miłością była piosenka "Szaleć"

Tak by oszaleć, oszaleć, oszalećTak by nie zgasić w sobie stu świecWszystko postawić na jedną szalę
I po pochylni do końca biecTak by w aortach czuć oceanyA w sercu jakby ktoś chleb piekł
I takie życie mieć pod stopamiJakby w tym biegu świat mi się zbiegł
Tak się wyszaleć, wyszaleć, wysza a a a lećŻeby już życiu żyć było dośćTak do ostatka mieć w sobie wiaręŻe jeszcze kogoś, że jeszcze coś
A kiedy staną w środku dnia zegaryRzucić się cała na stosI nim się ogień całkiem dopaliMinąć się z życiem o włos

A później przyszedł czas na to, aby każdą piosenką się fascynować, a jest czym. Gdy przesłuchacie płytę odkryjecie nowe pokłady wrażliwości w duszy. Płyta "Teraz" jest cudownie liryczna, melancholijna, ale i radosna. Ile twarzy pokazuje tutaj Dorota Osińska, pokazuje także inna ważną rzecz, ogromny talent.

Gdybym miała jeszcze wskazać "najulubieńsze" piosenki z tej płyty to byłyby to(prócz "Szaleć"
"Song o morzu", za energię, kopa jakiego daje i chociaż jest w tej piosence i smutek i tęsknota to ja odbieram ją jako manifest, bo cóż z tego, że życie przemija i spalamy się w tym procesie, nie powinno nam to przeszkodzić by z tego życia wycisnąć każdą kropelkę.
"Cztery słońca" - niezwykła, klimatyczna, usypiająca i kojąca piosenka. Sam spokój.
"Jestem chora" - za treść i sposób w jaki została zaśpiewana. Tak aby rozwalić słuchacza - totalnie!
"Biec w nadzieję" - melancholijna, pełna nostalgii, przepiękna, nie wiem czy nie moja ulubiona.
"To nie banał" niezwykle uniwersalna piosenka. To o czym śpiewa w niej Dorota spotkało chyba każdego, dzięki temu jest tak osobista, doskonała i poruszająca.

źródło zdjęcia i spisu piosenek 

Utwory:
1. Szaleć
2. To nie banał
3. Piosenka minimalistyczna
4. W samochodzie
5. Cztery słońca
6. Nieznani sprawcy
7. Song o morzu
8. Nie dla skorpionów
9. Jestem chora (oryg. Je suis malade)
10. Pomroczność
11. Biec w nadzieję
12. Coś z Cohena

"Ziele na kraterze" - Melchior Wańkowicz

Drugi tom z serii dzieł Melchiora Wańkowicza (po słynnej "Bitwie pod Monte Cassino") zawiera „rodzinną” beletrystykę pisarza oraz unikatowy zbiór listów, jakie Wańkowicz wymieniał z obiema córkami – Krystyną i Martą. 
"Szczenięce lata" opisują nieistniejący już świat dworów na Kresach. Ta prawdziwa gawęda, pisana piękną polszczyzną, jest kopalnią wiadomości na temat ówczesnych zwyczajów i tradycji. 
"Ziele na kraterze" zajmuje szczególne miejsce wśród książek Wańkowicza, nie tylko ze względu na zawarty w niej zapis osobistej tragedii pisarza, który stracił w Powstaniu Warszawskim ukochaną córkę Krystynę. Ta książka ma dużo głębsze przesłanie – jest afirmacją życia, rodziny i miłości. 
"Ojciec i Córki – korespondencja" to zbiór listów, jakie Melchior Wańkowicz wymieniał z córkami (Martą i Krystyną) w latach 1921-1941. Z ich treści wyłania się obraz skomplikowanych relacji rodzinnych Wańkowiczów. Korespondencja ta jest też bezcennym i fascynującym uzupełnieniem zarówno "Ziela na kraterze" jak i "Szczenięcych lat", które należą do najpopularniejszych i wielokrotnie wznawianych utworów pisarza.

W prezencie na urodziny dostałam drugi tom dzieł zebranych Melchiora Wańkowicza.  Wańkowicz zajmuje w moim domu szczególne miejsce. Moja Mama wspomina jak Jej Tata, a mój Dziadziuś zachwycał się tym pisarzem.  Dziadziuś był pod wrażeniem „Bitwy o Monte Cassino” o której opowiadał mojej Mamie i to dzięki Niemu i Radiu Wolna Europa moja Mama mogła dowiedzieć się o sprawach o których raczej nikt inny nie powiedziałby dziecku na podkarpackiej wsi w złotej erze PRL-u. „Bitwę o Monte Cassino” dostanie najprawdopodobniej Mama, na imieniny lub Gwiazdkę. Ja dostałam tom drugi i zaczęłam czytać polecane mi „Ziele na kraterze”. Nie przeczytałam w jeden wieczór, jak redaktor piszący przedmowę. Zeszło mi z tą książką kilka dni, z powodu obowiązków zawodowych i również dlatego, że tak mi ta książka do serca przypadła, że nie chciałam się z nią rozstać. Skończyłam wczoraj wieczorem, upłakana, zasmucona z poczuciem pustki.  Ciągle mam tę książkę w głowie…

Melchior Wańkowicz wychodzi od poczęcia swojej córki Krystyny, poprzez narodziny drugiej córki Marty(zwanej Tili) opisuje losy swojej rodziny, siebie nazywając Kingiem(od słonia z „W pustyni i w puszczy”, żony Królika, Krysi zwanej Pytonem i tejże Tili. Nie trzyma się chronologii, często uprawia dygresję, cofa się do swojego dzieciństwa, młodości. Pisze  perspektywy czasu, znając konsekwencje pewnych wydarzeń, mając szerszą perspektywę. Toteż nad sielską atmosferą czy to Domeczku, czy rodzinnych włości na Kresach, snuje się cień przyszłej tragedii. Nie wiem czy to, nie jest właśnie to, co czyni tę książkę tak wyjątkową i przejmującą.

Wańkowicz pisze z niesamowitym humorem, ironicznie, celnie puentuje sytuacje, które spotykają jego rodzinę. Z dystansem podchodzi do siebie i córek. Tworzy barwny obraz życia w dwudziestoleciu międzywojennym, ale jednym zdaniem potrafi z wyżyn genialnego humoru strącić czytelnika w dół, ku refleksji, smutkowi, rozważaniom. Wiele razy, śmiałam się w duchu, po to, aby za chwilę pogrążyć się w smutku. Skoro autor tak ironiczny pisze w ten sposób o bólu, czy możemy mieć jakiekolwiek pojęcie o rozmiarze tego cierpienia? Rzadko trafia się tak mocne świadectwo, które uderza tym mocniej, gdyż jest takie prawdziwe. Bez patosu, oszczędnie.

Ale to nie jest książka obezwładniająco smutna, przez większość czasu możemy śmiać się i bawić. Grzać się w cieple rodziny Wańkowiczów. Na ile ta historia, to o czym pisze Wańkowicz jest prawdziwe, to inna sprawa. Czytałam teksty krytykujące „Ziele na kraterze” za naginanie faktów czy wręcz pisanie nieprawdy. Podobno gdy w latach dwudziestych córki Wańkowiczów przebywały u rodziny na Kresach, żona Melchiora, ów ukochany Królik, przedstawiany jako idealna żona, wspaniała matka, odeszła od męża do innego mężczyzny. Jak było naprawdę? Nie wiem. Ale wiem, że czytając  chciałam należeć do „znających Józefa” i mieć prawo wstępu do Domeczku, do grzania się w atmosferze tam panującej. Wśród dziewcząt o „kozaczym duchu”, wśród Rodziców mądrych, kochających, acz nieco niekonwencjonalnych. Wśród zwierząt niezwykłych, nad których losami również płakałam. Dlatego, fotografie pokazujące Domeczek w ruinie tak bolały.

Ta książka, jak mało która pokazuje dosadnie dramat świata, który przeminął. Czy to za sprawą ogromnego

talentu Wańkowicza, czy dlatego że opisuje to niby z dystansem, ale jednak bardzo osobiście, bo to sprawy, które dotyczą najbardziej jego, osób które kocha, to mamy wrażenie jakby wszystkie dramaty dotyczyły bezpośrednio nas.

Mam problem z tą książką. Wiem, że będzie siedziała we mnie jeszcze długo. Wiem, że mam też z głowy prezenty na najbliższe lata, bo chyba wszyscy domownicy będą dostawali ode nie któryś tom Wańkowicza, tak to bardzo egoistyczne i wredne :P Z drugiej jednak strony Rodzina i Znajomi mają problem z głowy Prószyński wydał szesnaście tomów Wańkowicza, to niewyczerpane źródło darów. Prawie jak Saga o Ludziach Lodu(której nie czytałam).

Jestem rozbita, zdruzgotana tą książką. Pomimo ironicznego humoru, jest to rozdzierająca historia o świecie, który przeminął. Świecie, który dziś stawiamy na półce w skansenie, a przecież żyją jeszcze ludzie, którzy jego upadek przeżyli. Zmierzch bogów. Koniec świata, pełnego klasy, wesołości, konwenansów. Dzięki temu, że Wańkowicz uwiecznił ten świat na kartach swojej książki możemy go poznać i pokochać.

A we mnie pozostał smutek… ale taki dobry smutek, który jeszcze długo będę odczuwać. Połączony z zadumą i zachwytem nad pięknym stylem. Polecam wszystkim.

podsumowanie listopada

Jak zwykle, nie wiem jak, zleciał mi listopad. Miesiąc w którym dużo się działo, łącznie z tym, że w tym miesiącu postarzałam się o rok ;)

Już widać lepszą organizację czasu. Czytam więcej, umiem godzić więcej rzeczy. Ale mam kilka zaległych recenzji, z powodu laptopa, który umarł. Chyba województwo lubelskie tak na niego działa. Lub uznał, że nie chce żyć nigdzie indziej - tylko a Lubelszczyźnie 

Sporo poczytałam. Na blogu ukazało się dziewięć recenzji książek. Na opisanie czekają przeczytane jeszcze w listopadzie:

"Korzeniec"

Dwa tomy Mikołajka

"Ziele na kraterze"

oraz "Obnażona".

Oglądnęłam też dobry film "Mała Matura" i też będę się chciała z Wami refleksją podzielić.

Najlepsza książka listopada? "Ziele na kraterze", skończyłam czytać w nocy i upłakałam się strasznie. To prezent jaki dostałam na urodziny i uważam, że chyba najtrafniejszy dar książkowy na urodziny od czasu gdy dostałam "Nędzników". Recenzja mam nadzieję, jeszcze dziś. 

Z książek opisanych na pewno wielkie wrażenie wywarły "Rozmyślania" Marka Aureliusza.

Pewnym zawodem było "Wszystko w porządku" Hołowni i Prokopa.

Naprawdę czuję, że wychodzę na prostą. Przeżyję tylko jeden wielce stresujący dzień i już odpocznę. Bo moje wieczne niewyspanie, nadużywanie kawy, wczoraj poszalałam w pracy i w domu kawowo. 

Życzcie mi dużo czasu w grudniu, bo jutro pokazać, Wam pragnę nabytki świeże i zobaczycie, że miesiąc świąt będzie też miesiącem zacnych lektur. 

A tutaj macie listopad zatrzymany w kadrze. Przeważa to co sprawiało mi największą radość, czyli wieczorne polegiwanie z książką, delektowanie się herbatą i kawą, mizianie Stfforooff, ale są i wyjazdy, widoki z okna, oglądanie filmów i czytanie w pociągu :))

(zdjęcie po kliknięciu zrobi się duuuże)