"Trylogia mocy i szału. Tom 1. Więź" - Anna Lewicka

Czy u Was też panują przejmujące upały? Powiem Wam, że mnie już żyć się nie chce. Pot się leje, a wydychane powietrze zdaje się palić. Wybaczcie, ja w takich warunkach nie dam rady czytać książek wymagających. Chętniej sięgam po powieści, które mają być lżejsze. Więź przeleżała u mnie na biurku bardzo długo. Nie znam autorki, nie słyszałam tego nazwiska, więc nie wiedziałam, czego się spodziewać. Do tej pory nie widziałam szczególnie wielu opinii o tej książce. To była dla mnie wielka niewiadoma. Jednak moje podejście do tej książki było ciężkie. Raz zaczęłam czytać, nie poszło, drugi, nie poszło. W końcu się zaparłam i uznałam, że jedna powieść mnie nie pokona. Zaparłam się i wyczytuję zapasy.

"W obronie konsytytucji. Kronika dobrej zmiany II" - Roman Giertych

Ostatnie lata, to okres, gdy w naszym kraju dzieją się duże zmiany polityczne. W moim życiu miałam różne poglądy na politykę, od etapu, gdy było mi wszystko jedno, przez etap gdy musiałam wiedzieć co w trawie piszczy bo wymagali w szkole i na studiach, później trochę odpuszczałam, a później miałam fazę, że interesowałam się bardzo, toczyłam ogniste spory, skakało mi ciśnienie, aż do stanu przedzawałowego. Teraz jestem na etapie, że owszem muszę wiedzieć co się dzieje, bo w końcu to co się dzieje w kraju, dotyczy i mnie, ale nie będę kruszyć kopi. Polityka ma to do siebie, że zazwyczaj politycy, pod sztandarami wielkich haseł troszczą się jeno o własne synekury.







Roman Giertych to niegdyś czołowy gracz polskiej sceny politycznej, pewnie osobom z mojego pokolenia będzie się kojarzył z maturalną amnestią. Jeden z czołowych polityków prawej strony sceny politycznej, broniący tradycji, wielu pamięta współpracę Jego partii z PiSem i chyba wiele osób widziałoby kooperację tych podmiotów, tymczasem Roman Giertych od jakiegoś czasu kojarzony jest raczej z opozycją, można Go oglądać jako pełnomocnika Donalda Tuska i krytyka obecnej partii. Ta książka to zbiór felietonów w których autor niezwykle elokwentnie rozpisuje się na temat naszej sytuacji politycznej. Nie ucieka od rozmów o Kościele o rekonstrukcji rządu, czy od afer, które wybuchają raz, po raz. Zachwyca elokwencją, oczytaniem i obyciem. Wydaje mi się, że osoby o otwartym umyśle, bez względu na sympatie polityczne powinny po nią sięgnąć. Nawet nie po to, żeby wyrobić sobie zdanie, ale by spojrzeć na codzienność i politykę z innej strony.

"Chłopak, którego nie było" - Elżbieta Rodzeń [ dajcie się porwać tej historii]

Moja przygoda z prozą Elżbiety Rodzeń zaczęła się przypadkiem, bo tak przez przypadek trafiła do mnie Dziewczyna o kruchym sercu, przypadkiem po nią sięgnęłam i do dziś pamiętam jak mnie ta książka wciągnęła. Pamiętam jak wykręciłam się od spotkania z przyjaciółmi, byle tylko doczytać. Świadczy to o tym, albo że książka była dobra, albo że jestem tak denną przyjaciółką gdy się zaczytam. Od tego dnia stałam się fanką autorki i śledziłam premiery każdej jej książki. Gdy dowiedziałam się, że pod koniec lipca czeka nas premiera kolejnej jej powieści, ooo oczy mi się zaświeciły. Strasznie chciałam tę książkę przeczytać i tak naprawdę nie czekała ona u mnie w domu nawet 24 godzin. Przed pracą ją dostałam, a wieczorem już czytałam. Dawkowałam sobie tę lekturę, chociaż na początku byłam trochę zdziwiona tym, w jaką stronę poszła autorka. 

"Wołanie w górach. Wypadki i akcje ratunkowe w Tatrach" - Michał Jagiełło

Wspinaczka górska jawi mi się jako ultra niebezpieczne zajęcie. Właściwie większość ludzi, gdy słyszy o jakiejś tragedii w górach, kwitują to stwierdzeniem, że pchanie się na wysokie szczyty to proszenie się o tarapaty. Pomimo tej postawy przeważającej w społeczeństwie, to jednak rocznie Zakopane jest całoroczną destynacją Polaków a zdjęcia z Giewontu, Kasprowego to porządny lans na fejsie, jak ktoś wdrapie się na Rysy to już szpan nad szpany(pamiętam, warsztaty z liceum, gdy mieliśmy się wzajemnie przedstawiać, a kolega gorączkowo przypominał mi, abym na pewno powiedziała, że wszedł na Rysy). Góry przyciągają, niektórych zdają się prowokować, do tego by stawać w szranki z własną wytrzymałością, czasami prowokują by kusić los.

"Artemizja" - Nathalie Ferlut, Tamia Baudouin

Niedawno Wydawnictwo Marginesy ogłosiło, że będą wydawać też komiksy. Od czasów Kaczora Donalda nie miałam dużej styczności z tym gatunkiem, ale jak już się okazało, przy okazji Neurokomiksu, niesłusznie, bo powieść graficzna ma tę zaletę, że szybko się ją czyta, a przy okazji mogę się zagłębić w nieznane dotąd historię, prosta forma, ale ja jestem jednak dzieckiem i lubię obrazki. Historię Artemizjii znałam, dawno temu czytałam powieść. Na pewno w tytule było to imię, książkę miałam z biblioteki. Historia dramatyczna, trudna. Ciężko przedstawić ją w lekkiej i prostej formie komiksu, jak do tej pory odbierałam właśnie ten gatunek.

"Czarnobylksa modlitwa. Kronika przyszłości" - Swietłana Aleksijewicz ["o Czarnobylu wolelibyśmy zapomnieć, bo przed nim skapitulowała nasza świadomość"]

O Czarnobylskiej modlitwie słyszałam od wielu lat, nawet nie wiem od ilu mam ją na półce. Długo. Kupiłam, bo słyszałam, że świetna. Zdążyła przeczytać ją moja Mama, ale jak zaczęła mi relacjonować co przeżywała, to chyba miałam dosyć. Później, kilka lat temu moja siostrzenica zainteresowała się tematem elektrowni, zapytała cioteczki co ma i pierwsze o czym pomyślałam to właśnie ta książka. Agatka książkę mi oddała, musze tylko zapytać czy przeczytała. A ja ciągle się bałam. W końcu serial, inna książka i stwierdziłam, że dobra, przecież nie wyskoczy z książki szkodliwe promieniowanie i mnie nie zabije, nie ma tam też tajemnego portalu który przeniesie mnie do ruin bloku nr cztery. Takich wrót tam nie ma, ale są wrota do innego stanu świadomości. Około dwieście stron w cztery dni, a ile tygodni jeszcze będę to przeżywała?

"Teraźniejszy przeszły, przeszły teraźniejszy" - Eugène Ionesco

Od czasu do czasu bierze mnie nastrój na nadrabianie czytelniczych zaległości, gdy widzę nazwisko, nasłucham się, czy naczytam. O Ionesco słyszałam od jakiegoś czasu, same pochlebne opinie. Trochę się bałam go czytać, bo jednak sporo się pisało o tym, że to ambitny twórca, a ja ciągle obawiam się tego, że mój gust czytelniczy nie jest znowu aż tak wysublimowany. Bardzo sobie cenię dzienniki, lubię wnikać do umysłu autora, nawet nie muszę być wielbicielką akurat danego autora często znajomość z danym nazwiskiem zaczynam od dzienników, a dopiero potem poznaję jego powieści. Czy mam ochotę poznać twórczość Ionesco? Zdecydowanie tak, chociaż nie ukrywam, że jego styl jest ideały do czytania w formie dzienników, mam obawy czy przekonam się do jego powieści.

"Owoc granatu. Świat w płomieniach" - Maria Paszyńska

Czasami udaje mi się przegapić premierę powieści, którą chciałabym przeczytać, jednak los o mnie dba i taka książka jakoś do mnie trafia. Tak stało się z serią Owoc granatu książka do mnie trafiła przypadkiem i pierwszy tom przeczytałam, dosłownie jednym tchem. Później, gdy już zapomniałam o książce, przyszedł do mnie tom drugi. Trzeci sama sobie kupiłam, bo byłam ciekawa co będzie dalej. Jak dla mnie bardzo godna uwagi seria. Byłam ciekawa jak autorka rozwinie wątki,, tak dramatycznie skończone w tomie drugim. Czy coś zmieni się w życiu kobiet, których świat runął w `39. Tym razem przenosimy się do Iranu, ale akcja się nie uspokoi. 

"Milioner i bogini" - Vi Keeland, Penelope Ward

W upalne dni w samym środku lata dobrze sięga się po książki lżejsze, takie, które mają nas rozerwać i pomóc zapomnieć o codzienności. Nieczęsto zdarza mi się czytać powieści, które są owocem współpracy pisarskiego debiutu. Zawsze mnie ciekawi jak dwie osoby pracują nad jedną książką, czy jest twarda granica pomiędzy tym, co pisze jedna osoba, a co pisze druga? Czy może dwie wizje, zlewają się w jedno? To moja pierwsza książka tego duetu okazało się, już po lekturze, że Polki znają już autorki i cenią ich twórczość, czuję, że będę musiała nadrobić braki. Pogoda za oknem sprzyja lekkim książkom i chociaż niektórzy uważają, że w lecie powinno czytać się lektury wymagające, bo na wakacjach w końcu możemy oddać się wymagającej lekturze, to jednak mój mózg stanowczo odmawia współpracy.

"Czarnobyl. Instrukcja przetrwania" - Kate Brown

Czasami mam wrażenie, że urodziłam się w cieniu Katastrofy w Czarnobylu, czasami dorośli się śmiali, że to jacy jesteśmy to wina promieniowania a ja z dzieciństwa pamiętam jakiś reportaż o chorych dzieciach, chorych, bo w powietrzu była śmierć. Moja Mama, opowiadała o tym kwietniu, o pochodach, które szły bo nikt, nie powiedział, że ze Wschodu idzie morowe powietrze. To chyba tak zafascynowałam się, fizyką jądrową, promieniotwórczością. Pewnie dlatego tak intensywnie czytałam o Czarnobylu co mogłam, bo już w wieku dziesięciu lat pochłaniałam artykuły o tej katastrofie. Marzę o wyjeździe do Zony, co podobno jest najlepszym dowodem, że nie uniknęłam zgubnego wpływu promieniotwórczości(a przecież nie było mnie na świecie nawet w fazie prenatalnej!!). Dopiero w ten weekend sięgnęłam po serial wyprodukowany przez HBO, który robi furorę nie tylko wśród fanów tego zagadnienia. Wiele osób polecało równolegle z serialem poznawać reportaż Czarnobyl. Instrukcja przetrwania.