"Dziewiętnaście minut" - Jodi Picoult

Być sobą i narazić się na wykluczenie ze społeczności? Czy udawać, że jest się kimś innym? Poruszająca opowieść o tym, jak trudno poznać kogoś do końca i jak bolesna bywa utrata niewinności. 

Siedemnastoletni Peter Houghton, od lat poniżany psychicznie i fizycznie przez szkolnych kolegów, zostaje doprowadzony do ostateczności. Feralnego ranka wyrusza do szkoły z plecakiem wypchanym bronią. Dziewiętnaście minut – tyle wystarczy, żeby dopełnić zemsty i na zawsze zmienić życie mieszkańców Sterling. 

Alexandra Cormier, sędzia przypisana do sprawy Petera, a prywatnie matka Josie, jego najlepszej przyjaciółki i świadka dramatycznych zdarzeń, znajduje się w dość trudnej sytuacji – czy biorąc udział w tej najpoważniejszej sprawie w swojej karierze, zburzy i tak kruche relacje z córką? Tymczasem Josie zeznaje, że nie pamięta, co się tak naprawdę stało, a rodzice Petera bezustannie badają przeszłość, by dociec, czy w jakikolwiek sposób natchnęli syna do zbrodni.

Powoli odzyskuję książki, które poszły do ludzi. Niedawno wróciła do mnie powieść „Dziewiętnaście minut”, już jakiś czas temu miałam ochotę zrobić sobie powtórkę, chociaż wydawało mi się, że Jodi nie pisze książek wielokrotnego czytania, wszak ogromnym atutem jej powieści jest zaskakujące zakończenie… Gdy spojrzałam na datę wydania, uświadomiłam sobie, że mija właśnie 6!! Lat od chwili gdy ją czytałam. Pamiętam moment premiery, jechałam na zlot do Warszawy, wszystkie półki Empiku były nią zastawione a gazety prześcigały się w reklamach. Pamiętam też jak ją czytałam, złożona chorobą… pamiętam też że wywarła na mnie ogromny efekt, okazało się jednak, że sporo szczegółów jednak uleciało. Usiadłam i zaczęłam czytać, bo nic tak dobrze nie robi na kryzys czytelniczy jak dobra książka.

Uwikłanie - 2011

Jakiś czas temu oglądnęłam… no właśnie,  na potrzeby tego wstępu uznajmy, że była to ekranizacja powieści Zygmunta Miłoszewskiego – „Uwikłanie”. Pierwszy tom serii o prokuratorze Szackim został przeniesiony na ekran, w tak specyficzny sposób że naprawdę wszystko we mnie buntuje się gdy próbuję go nazwać ekranizacją.

Pierwsze co się rzuca w oczy – akcja została przeniesiona do Krakowa, czytałam że dlatego iż Królewski Gród zapłacił sporo za promocję, ponieważ Warszawa nie grała w akcji takiej roli, jak już chociażby Sandomierz w drugim tomie, aż tak bardzo zmiana lokalizacji nie uwierała. O wiele bardziej gryzł fakt, że twórcy chyba naoglądali się Seksmisji i doszli do wnioski, że Szacki była kobietą. Tak moi Państwo, Teodor Szacki, będący w książce doświadczonym prokuratorem, mizantropem, dostał porcelanową urodę Ostaszewskiej i stał się babeczką, która została przeniesiona z Tarnowa, gdzie pracowała w tak zawalonym dziale, że aż go zamknęli. Tak jak Szacki, tak jego damska wersja ma rodzinę – męża i córkę, mąż nie jest też prawnikiem, ale bodajże lekarzem, a Szacka córka profesora prawa, dostaje sprawę dziwnego morderstwa i musi pracować ze swoim dawnym chłopakiem. Gdyby aktor grający komisarza Smolara został Szackim nie byłoby problemu. Zresztą, producenci filmu popłynęli dalej z przeróbkami i w efekcie z całkiem niezłego kryminału zrobił się dramat, skrzyżowany z romansem i traktatem o problemach z rodzicami.

Nie dano szansy dobrym aktorom, żeby się wykazać, bo cały film jest taką papką, miałką i bezsensowną… oglądałam ten film i nie mogłam uwierzyć jak można zepsuć tak dobrą książkę. I co najważniejsze – dlaczego?

Nawet gdybym chciała nie mogę słowem zachęcić do oglądnięcia… naprawdę – nie mogę!

"W drodze do domu. Opowieści wigilijne z Norwegii" - Levi Henriksen

Dookoła płoną już świeczki na choinkach, wkrótce Wigilia. Udręczeni codziennością ludzie pragną spokoju. Rozwiedziony ojciec tęskni za dziećmi. Mały chłopiec chce, by jego samotna matka w te święta znalazła partnera. Sprzedawczyni choinek wśród świerków widzi dawnego kochanka. Pani pastor podczas wigilijnego nabożeństwa traci wiarę, a muzyk przebiera się za Mikołaja, by sprawić radość dziecku kobiety, której prawie nie zna.
Wszystkie zawarte w książce opowiadania mają związek z niewielką fikcyjną miejscowością Skogli, a ich akcja rozgrywa się w okresie Bożego Narodzenia, który dla wielu osób jest najtrudniejszy do przetrwania w całym roku, zmusza do refleksji i uświadomienia sobie swojego miejsca w życiu. Bohaterów różni wiek, sytuacja życiowa, charakter, stosunek do świąt. Opowiadania Leviego Henriksena łączy niezwykłe ciepło i otwarcie na ludzi, którzy znaleźli się na marginesie życia. Opisują momenty, w których ludzie przez krótką chwilę czują szczęście, albo nagle zaczynają rozumieć, czego im do szczęścia potrzeba. Tragizm i melancholia mieszają się z humorem i beztroską. Znakomity obraz męskiego sentymentalizmu i zagubienia we współczesnym świecie, tęsknoty za bliskością drugiego człowieka. Nastrojowe opowiadania świąteczne trafiają prosto do serca, to idealna lektura dla wszystkich, którzy chcą przydać świętom prawdziwej treści.
Na podstawie wybranych opowiadań ze zbioru powstał w roku 2010 film w reżyserii Benta Hamera, w Polsce znany pod tytułem W drodze do domu (sam autor zagrał w nim rolę ochroniarza).

Wiem, już długo, długo po Świętach, a ja tutaj wyskakuję z opowieściami Wigilijnymi, powód jest prozaiczny, spodziewałam się czegoś innego, byłam pewna, że przeczytam je prędko, tymczasem okazało się, że ze względu na ładunek emocjonalny, książką się trzeba delektować, czyta się ją bardzo powoli. Na pewno w tym roku zacznę ją czytać z początkiem adwentu, akurat wtedy wyrobię się do Świąt, chociaż ona jest uniwersalna. Pomimo choinki na okładce, świątecznego podtytułu jest uniwersalna, opowiada o tak ponadczasowych problemach i ludzkich bolączkach, że naprawdę nie trzeba czekać na Gwiazdkę.

rzecz o... szkarłatnych tulipanach

Byłam w Lublinie, wąchałam tulipany w świecy i jakoś mnie nie zachwyciły. Ucieszyłam się, że mam tylko małego samplera, a nie całą świecę. Chociaż etykieta taka wiosenna, to jednak zapach taki... no taki se. 

W niedzielę, gdy wracałam do domu, Mama postanowiła zrobić mi pachnącą niespodziankę i odpaliła samplera - dokładnie tak jak pali się świeczki. Wiele nie upaliła, ale jak zobaczyłam - prawie zeszłam na atak serca. W sumie odlanie wosku z palącej się świecy nie jest takim głupim pomysłem. Lepszym i mniej pracochłonnym niż moja wcześniejsza metoda... I tak zaczęła się moja przygoda z tulipanami.

"Biegaczka" - Carrie Snyder

Aganetha Smart, zwana niegdyś Aggie, ma 104 lata i mieszka w domu opieki. Przeżyła wszystkich członków swojej licznej rodziny i przyjaciół.Coraz częściej zawodzi ją pamięć, język wypowiada posłuszeństwo myślom, a nieodłącznym towarzyszem staje się wózek. Pewnego dnia spokojne, przewidywalne życie starszej pani zostaje zakłócone wizytą dwojga młodych ludzi, którzy deklarują chęć wzięcia jej na przejażdżkę. Rzekomy spacer okazuje się zaplanowaną od dawna, dłuższą wycieczką, w której nieznajomi mają swój cel.Podróż przeplata się ze wspomnieniami Aggie o swoim życiu – o licznym rodzeństwie, życiu na farmie, rodzinnych sekretach, zdobywaniu samodzielności, a przede wszystkim o jej wielkiej pasji do biegania, która dawno temu zaowocowała zdobyciem dla Kanady złotego medalu na igrzyskach olimpijskich.

Nadeszła pora cyklicznej wizyty u fryzjera, obowiązek ani krótki, ani przyjemny, ale niestety konieczny. Do fryzjera wzięłam książkę którą zaczęłam jeszcze na weekendzie. Przez kilka dni nie przeczytałam tyle, co podczas metamorfozy. Książka o biegaczce, czyli temat dla mnie bardzo abstrakcyjny, bo ja i bieganie to dwa różne, nomen omen, bieguny. Kroku przyspieszam, gdy autobus ma mi odjechać sprzed nosa. Idea biegania – sama w sobie jest mi obca. Tym chętniej czytam o ludziach, którzy z jakiegoś powodu wybrali pęd na twarzy jako swoją filozofię życiową, zwłaszcza, że książka pisana jest z bardzo ciekawej perspektywy i intryguje od pierwszego akapitu.

rzecz o... czasie na herbatę

Doskonale pamiętam kiedy zakochałam się w celebrowaniu chwil z herbatą i książką. Wcześniej było mi wszystko jedno czy piję coś podczas lektury. Byłam w Liceum, było zimno i nieprzyjemnie a ja wróciłam do domu a Mama wręczyła mi, okrutnie modny wtedy "Kod Leonarda da Vici", kupiła też pyszną herbatę Ear Grey. Książka tak mnie wciągnęła, że nie mogłam się oderwać, w ten sposób dwie moje wielkie miłości spotkały się i od tylu już lat mi towarzyszą. Niezmiennie. 

"Bez mojej zgody" - Jodi Picoult

Annie nic nie dolega, a mimo to żyje tak, jakby była obłożnie chora. W wieku trzynastu lat ma już za sobą niejedną operację, wielokrotnie oddawała krew, żeby utrzymać przy życiu swoją starszą siostrę Kate, która we wczesnym dzieciństwie zapadła na białaczkę. Annie została poczęta w sztuczny sposób, tak aby jej tkanki wykazywały pełną zgodność z tkankami siostry. Choć przez całe życie postrzegano ją wyłącznie przez pryzmat siostry i tego, co dla niej robi, aż do tej pory Annie akceptowała tę swoją życiową rolę. Teraz jednak, wzorem większości nastolatków, zadaje sobie pytania dotyczące tego, kim jest naprawdę. Wreszcie Annie dojrzewa do podjęcia decyzji, która dla wielu osób byłaby nie do pomyślenia, decyzji, która podzieli jej rodzinę, a dla ukochanej siostry będzie wyrokiem śmierci.

Książka „Bez mojej zgody” była moim pierwszym kontaktem z twórczością Jodi Picoult. Wiem, że nie jestem osamotniona w takim podejściu do prozy Picoult. Wiele osób słyszało o filmie i sięgnęło po książkę, ja powieść przeczytałam sporo wcześniej, pamiętam, że tak mnie ruszyła, że od tej chwili zaczął się mój długi romans z Jodi i polowanie na każdą jej książkę. „Bez mojej zgody” zajmowało w moim sercu miejsce szczególne, dostałam je od przyjaciółki i dzieliłam się książką często. W końcu jakaś obraza człowieczeństwa nie oddała mojej książki a ja musiałam załatwić sobie następny egzemplarz… no mam nauczkę i miałam pretekst do powtórki powieści.

"Dom na jeziorze" - Sarah Jio

Ada jest zastępcą redaktora naczelnego w popularnym nowojorskim magazynie. Sukcesy w pracy przyćmiewa jednak osobista tragedia. Dwa lata temu kobieta straciła w wypadku ukochanego męża i córeczkę.
Uciekając przed bolesną codziennością, Ada postanawia zamieszkać na barce w Seattle. Tam niespodziewanie znajduje tajemniczą skrzynię i wpada na trop mrocznego sekretu sprzed lat. Pół wieku wcześniej młodziutka Penny właśnie w tym miejscu przeżywała wielką zakazaną miłość. Pewnego dnia jednak dziewczyna nagle zniknęła…
Ada rozwiązuje tajemnicę zaginięcia Penny z pomocą Alexa, przystojnego fotografa zajmującego pobliską barkę. Stopniowo zaczyna spędzać z nim coraz więcej czasu, poznając historię, która zaskakująco splata się z jej losami.
Czy Ada będzie miała odwagę pokochać na nowo?Kim była Penny i dlaczego nikt w okolicy nie chce o niej mówić?

Jio jest obecnie autorką po której każdą książkę sięgam po prostu w ciemno. Wydawnictwo się też stara i książki wychodzą w jednym graficznym stylu i przykuwają wzrok. Wiadomo, że w książce nie liczy się okładka. Sarah Jio do tej pory mnie zachwycała, jedynie „Marcowe fiołki” wspominam jako nieco słabsze, pozostałe książki jakie czytałam – po prostu mnie oczarowały. „Dom na jeziorze” nie nabierał długo mocy urzędowej, właściwie książka natychmiast wskoczyła na tapet. Oczywiście poszło mi błyskawicznie. I chociaż książką jestem oczarowana, jest we mnie uczucie tęsknoty, jakiś taki smutek, który emanuje z książek tej autorki... Do tych książek pasuje słodka kawa i dobra czekolada, najlepiej z precelkami w środku. Jednak z braku laku… Te książki bez niczego też smakują wyśmienicie!!

"Paryż" - Edward Rutherfurd

Epicki portret miasta świateł. Poruszająca powieść o Paryżu, w której zostały przedstawione dzieje czterech rodów. Ich losy splatają się na przestrzeni wieków poprzez zakazane związki, małżeństwa z rozsądku, pragnienie zemsty i śmiertelnie niebezpieczne tajemnice. Historia Paryża ożywa na stronach książki poprzez intrygi, wojny, sztukę i chwałę jego mieszkańców. Edward Rutherfurd ukazuje Paryż tak, jak tylko on to potrafi: opowiadając o dwóch tysiącach lat miłości, codzienności i dramatów ludzi, którzy zmienili niewielką osadę handlową na błotnistym brzegu Sekwany w najbardziej uwielbiane miasto świata.

Ludzie mają bzika na punkcie Paryża. To miasto jest symbolem romantyczności. Ponieważ wcale nie jestem romantyczna Paryż postrzegam tylko przez pryzmat historycznej wartości tego miasta. Oczywiście chciałabym zobaczyć miejsce gdzie stała Bastylia, oglądnąć Luwr, Wersal, zobaczyć panoramę miasta z wieży Eiffla. Jednak nie pociąga mnie romantyczny aspekt Paryża. Za młodu naczytałam się „Nędzników” i miasto to kojarzy mi się głównie z kanałami, a przyznacie, że to średnio romantyczne skojarzenie. Szmaragdowa seria, to obecnie jedna z moich ukochanych serii wydawniczych na rynku, sięgam po każdą książką która się w niej ukazuje. Chociaż oczywiście zdarzają się zawody, to jednak rachunek i tak wychodzi bardzo na plus. Nakład „Paryża” wyczerpał się bardzo szybko, zdobycie tej książki nie było łatwe, ale jednak się udało! Wprawdzie z czytaniem trochę mi zeszło, w końcu to ponad 900 stron, jednak nie żałuję, ani czasu ani energii – niczego.

rzecz o... fioletowych kwiatach

Nie wiem jak u Was, ale na Podkarpaciu jest po prostu paskudnie. Może i słońce troszkę świeci, ale wieje tak paskudny wiatr, że każda chwila pobytu na polu kończy się czerwonymi, zmarzniętymi policzkami i nosem. Ja postanowiłam przywołać wiosnę, a ponieważ nic tak nie kojarzy się z dłuższym dniem, nadzieją na ciepło i wiosną nić fiołki... rosły w ogródku mojej babci i są bardzo popularne u mnie na wsi. Są dowodem, że wiosna przyszła, że można wyciągać ciepłe ubrania i wystawiać twarz do słońca. Wszyscy, którzy mieli styczność z VC oznajmili, że violet blossoms pachną właśnie świeżymi fiołkami, dlatego ni sekundy się nie namyślałam.

"Generał Bolesław Wieniawa Długoszowski. Polityk czy lew salonowy?" - Romuald Romański

Bolesław Wieniawa Długoszowski - plastyk, literat, aktor, dziennikarz, lekarz, polityk a przede wszystkim żołnierz. Sam mawiał o sobie, że jest pierwszym ułanem Rzeczpospolitej. O nim Warszawiacy mawiali - człowiek o złotym sercu. Postać, o której opowiedziano setki anegdot. To nic, że większość z nich nie pokrywała się z prawdą, ważne było to, że wszystkie były prawdopodobne. Przez wiele lat uważany za dziecko szczęścia. Na pierwszy rzut oka widać było jego szlachetne pochodzenie i tradycje wieków. Przystojny i szarmancki, wspaniały kompan i bożyszcze Polek. Osobisty doradca Józefa Piłsudskiego, uczestnik wielu misji dyplomatycznych. Karta jednak odwróciła się w pewnym momencie jego życia. Pierwszy ułan stał się ostatnim, który jak spadająca gwiazda oświetlił jasno dzieje najbardziej barwnej formacji wojskowej naszego kraju - ułanów.

W sobotę, przed pracą udałam się do Biedronki aby nabyć brakujący kryminał. Stojąc przy stoisku z książkami, wzrok mój spoczął na biografii bardzo ciekawej postaci. Generał Bolesław Wieniawa-Długoszowski, jest barwną postacią międzywojennej Polski. Słyszał o nim każdy, chociaż może nie do końca sobie uświadamia, że go kojarzy. To Wieniawa był tym, którego w pierwszej kolejności wyznaczył prezydent Mościcki gdy po internowaniu w Rumunii musiał zadbać o działanie najwyższych władz RP. Jednak to tylko jeden  z epizodów, który sprawił, że Wieniawa ma stałe miejsce w historii Polski i że zdobył serca wielu osób. Ponieważ od dawna polowałam na książkę o Wieniawie, oczy zapaliły mi się pożądaniem i uznałam, że w sumie jedzenie w pracy jest dla lamerów. Kupiłam książkę i w pracy przeczytałam. Niestety, lepiej byłoby gdybym kupiła paszę…