"Szkoła bardzo prywatna. Moja elitarna brytyjska edukacja" - Charles Spencer [jak łamie chłopców szkoła z internatem]

 

Listopadowa lista zapowiedzi ekscytowała wielu fanów tematów około królewskich. Otóż, cieszący się raczej złą sławą, brat księżnej Diany, wydał książkę i oto miała się ukazać na polskim rynku. Brat znany raczej z monetyzacji pamięci o siostrze nie wydawał jednak książki o życiu w cieniu korony, ale napisał wspomnienia z życia potomka znanej rodziny, a właściwie jej brytyjskiego aspektu czyli szkoły z internatem. Pojawiły się już pierwsze recenzje w których przebijało się zdziwienie(które jest i moim udziałem), nad dobrym piórem Charlesa Spencera, ja się poważnie zastanawiam, czy nie miał ghostwritera, ale miał czy nie miał to i tak treść książki, która jest sednem – po prostu porusza.

 

Brytyjskie szkoły z internatem kojarzą się z elitarnością i wysokim poziomem nauczania. Kończyły je najwybitniejsze postaci w historii Wielkiej Brytanii, jak choćby Winston Churchill. Uczęszczające do nich dzieci wychowywano z myślą o służbie imperium – ojczyzna, wiara i szkoła tworzyły świętą trójcę, której należało być bezgranicznie wiernym. Trzeba było jak najszybciej zdusić w sobie tęsknotę za domem, aby w dorosłym życiu bez obaw wyruszyć na drugi koniec świata: do Kalkuty, Kapsztadu czy Calgary.

Dla rodziców wywodzących się z kręgów brytyjskiej arystokracji pozostawienie potomka w szkole z internatem stanowiło element tradycji, od której nie wyobrażali sobie odstąpić. Rzadko przyjmowali do wiadomości, jak wygląda drugie oblicze tej edukacji. A jej nieodłącznym elementem było przeświadczenie, że dobre wychowanie polega na złamaniu dziecka.

W latach 70. Charles Spencer, brat księżnej Diany, rozpoczął naukę w Maidwell Hall – elitarnej szkole dla chłopców. Trafił do niej jako ośmiolatek. Szybko się okazało, że w tej powszechnie szanowanej instytucji panuje przyzwolenie na przemoc ze strony nauczycieli, a także silniejszych uczniów wobec tych młodszych i słabszych. Podczas pięciu lat spędzonych w Maidwell Spencer był ofiarą psychicznego znęcania się, kar cielesnych i molestowania seksualnego. W Szkole bardzo prywatnej w przejmujący sposób opisał własne doświadczenia. Opowiedział także o losach swoich rówieśników – dziś dojrzałych ludzi, dla których edukacja w szkole z internatem stała się źródłem wieloletniej traumy.

Jak dowiadujemy się na wstępie, zwyczaj wysyłania kilkuletnich, małych chłopców do szkół z internatem, daleko od rodzin nie miał na celu ani dobra dziecka, ani dobra rodzin. Służyć miał rozwojowi Imperium Brytyjskiemu. Chłopcy z uprzywilejowanych rodzin, zabrani tak szybko od rodziców, poddani zimnemu chowowi, pozbawieni przywiązania do domu, jako azylu, mogli stać się później urzędnikami wysyłanym w odległe rejony Imperium nad którym nie zachodziło Słońce.  Charles Spencer urodził się w latach sześćdziesiątych, gdy Imperium przeminęło, ale pewne zasady przetrwały, zwłaszcza jego sfera zmieniała się niechętnie. Miał pecha urodzić się w rodzinie niezbyt kochającej się. Chociaż z tej książki przebija się obraz ojca jako kochającego człowieka, zmagającego się z depresją po odejściu żony, a przecież ze świadectw starszej siostry Charlesa Diany, mamy inny obraz starszego pana Spencera, to jednak wiemy na pewno, że rodzina szybko się rozpadła a chłopiec wcześnie stracił poczucie przynależności i bezpieczeństwa. Jako ośmiolatek został wysłany do szkoły z internatem Maidwell, odległej znacznie od domu rodzinnego. Dlaczego tak daleko? Otóż ojciech Charllesa liczył że jego własny ojciec szybko umrze przekazując mu rodzinną siedzibę, mieszczącej się już rzut kamieniem od szkoły. Dziadek umrze dopiero gdy Charles będzie nastolatkiem. Ośmioletni chłopiec, który boryka się z rozstaniem rodziców, boleśnie przeżywa perspektywę wyjazdu do odległej szkoły, nie chce porzucać domu, życzliwych mu ludzi, swoich zwierząt, które kocha, nie wie jak przerażająca rzeczywistość go czeka, bo ta szkoła okaże się prawdziwym piekłem.

Z pełnego życia ciekawego świata chłopca, Charles stanie się przygaszonym, zamkniętym w sobie człowiekiem, któremu dopiero dwa rozbite małżeństwa dadzą znak, że potrzebuje terapii, która odkryje przed nim, że szkoła, przemoc, także seksualna, odebrały mu dzieciństwo. Nauczyciele, którzy katowali i mol^%towali dzieci, brak intymności, ciągły strach, inwigilacja. Niesamowite, że rodziny tak uprzywilejowane rodziny, pozwalały dzieciom uczestniczyć w takim procederze. Nie wierzę w wymówki, że nie wiedzieli, że to co opisuje Spencer jest ewenementem, sądzę że ojcowie sami tego doświadczali, więc tym bardziej ciśnie się na usta pytanie: „dlaczego”?

 

W pełni się zgadzam, że Charles Spencer napisał bardzo poruszającą książkę o tak oburzającym procederze. O takich przemocowych zrachowaniach czytałam w książkach o pralniach magdalenek w Irlandii, czy szkołach dla rdzennych mieszkańców Kanady, ale te przypadki dotyczyły jednostek słabych, które nie miały środków by się bronić. Tymczasem tutaj mamy latami trwający festiwal zła, okrucieństwa, obrzydliwych praktyk, wokół którego panuje zmowa milczenia, o której rodzice nie chcą rozmawiać z dziećmi po dekadach.  Za sprawą tej książki inaczej będę patrzyła czy na wspomnienia traumy obecnego króla Karola, czy innych arystokratów poddanych takim praktykom. Polecam, naprawdę czyta się jednym tchem, chociaż psychicznie ta książka obciąża.