"Downpour" - Maggie Gates

 

Nie tak dawno czytałam książkę Dust storm i wciągnęła mnie ona bezgranicznie, zainteresowałam się wówczas autorką i okazało się, że jakkolwiek wydała sporo powieści, tak w Polsce dopiero zaczyna być wydawana. Oj ale czekałam na premierę drugiego tomu o braciach Griffith, kiedy tylko się pojawił od razu dodałam go na półkę, ale musiałam chwilę odczekać, aby się uporać  najpierw z tymi, które już miałam na tapecie. Wiedziałam, że chcę tę książkę pochłonąć na jeden raz, bez irytujących przeszkadzacy, w rodzaju pracy, czy innych obowiązków. Jak postanowiłam, tak zrobiłam – z przerwą na niedzielną drzemkę.

 

Czasem wystarczy jedna osoba, byś znów poczuł, że żyjesz

Ray, niegdyś gwiazda rodeo, od miesięcy nie opuszcza swojego domu. Po tragicznym wypadku, który odebrał mu sprawność, odrzuca wszelką pomoc – aż do chwili, gdy pojawia się Brooke. Najmniej kompetentna pielęgniarka, jaką można sobie wyobrazić. A jednocześnie najlepsze, co mogło mu się przytrafić.

Brooke to mieszanka słońca i zamieszania. I jedyna osoba, która nie obchodzi się z Rayem jak z kruchą porcelaną.

Między zgorzkniałym mężczyzną a dziewczyną, dla której nie istnieją słowa „nie da się”, zaczyna się rodzić coś niespodziewanego. Uczucie, które nie prosi o pozwolenie – tylko wpada z impetem, jak burza. I zostaje na zawsze.

„Downpour” to historia o trudnych początkach, o miłości, która nie prosi o pozwolenie, i o tym, jak dwoje zupełnie różnych ludzi może znaleźć dom w sobie nawzajem. Dla fanów motywów grumpy & sunshine, forced proximity, kowbojskich klimatów i głębokich emocji.

Ta historia jest naprawdę SPICY. Sugerowany wiek: 18+

Pod koniec pierwszego domu, jeden z braci Christiana – Ray został okrutnie poturbowany podczas zawodów w ujeżdżaniu byków. Przez długi czas nie było wiadomo czy przeżyje, a później okazało się, że pęknięty kręgosłup unieruchomi tego jakże aktywnego mężczyznę. Całe jego życie było ruchem, nie miał planu B, teraz musi się pogodzić z zależnością od innych, z ograniczeniami ciała. Cała rodzina solidarnie go wspiera, ale on odtrąca tę pomoc i zwalnia każdą opiekunkę. Brook ma 22 lata i miała ciężkie życie, szybko straciła rodziców, później zmarła ukochana babcia. Teraz dziewczyna czeka do dwudziestych piątych urodzin, bo wtedy odziedziczy fundusz powierniczy. Do tego momentu jej codziennością mają być szemrani współlokatorzy i permanentne problemy finansowe. I tak Brooke trafia na ranczo i poznaje Raya, którego od pierwszego spotkania irytuje jej radość życia i pogodny charakter. Jest jego przeciwieństwem, ale oboje nie mają wyjścia. Ona potrzebuje pracy, a on potrzebuje kogoś do opieki, żeby rodzina dała mu spokój.

 

Och jakie to jest motylkowe czytadło. Wprawdzie gdybym miała porównać do tomu pierwszego to może jest nieco słabsze, ale tylko troszkę. Brakło mi odpowiedniej dawki dramatyzmu. Podoba mi się to jak autorka łączy wątki emocjonalne z fizycznością, bohaterowie są spójną całością. Brooke jest świetna, inna niż Cass, ale i tak pokochałam ją od razu, chociaż jeśli chodzi o Raya to jednak zdecydowanie wolę Christiana z poznanych bliżej braci. Tak jak w tomie pierwszym mieliśmy do czynienia z leczenia traumy po stracie, tak tutaj poruszany jest wątek niepełnosprawności, zmiany stylu życia. Tym razem to Ray musi dojrzeć do tego aby dać sobie szansę. Bardzo fajna, lekka lektura na ten zimny koniec lata. Czekam na trzeci tom!