"Spóźnione wyznania" - John Boyne

Pasjonująca powieść o odwadze, namiętności i zdradzie z subtelnie zarysowaną psychologią postaci i zarazem przejmującym obrazem wojennych realiów.

Autor wielkiego bestselera „Chłopiec w pasiastej piżamie” powraca z nową, poruszającą opowieścią. Historia ryzykownego uczucia, które przydarza się w najmniej odpowiednim momencie i naznacza na zawsze życie kilku osób.
Jest rok 1919, Europa jeszcze długo nie otrząśnie się po koszmarze I wojny światowej. Dwudziestojednoletni Tristan Sadler wsiada do pociągu do Norwich, by dostarczyć paczkę listów siostrze niejakiego Willa Bancrofta, żołnierza, u boku którego walczył we Francji. Poza korespondencją przyjaciela, straconego na froncie za niesubordynację, wiezie ze sobą także mroczny sekret, który nie daje spokoju jego sumieniu. Pełen obaw odwiedza rodzinne miasto towarzysza broni.

Spotkanie z panną Bancroft w zaciszu małej restauracji będzie dla Tristana szansą na wyjawienie tajemnicy, która ciąży na jego duszy od zakończenia wojny.

Często bywa tak, że książka po kilkunastu stronach mnie pokonuje, odkładam ją, zaczynam coś nowego. Bywa też tak, że biorę się za coś nowego i skutek jest taki sam. Czasami takie książki czekają lata, inne trochę krócej. „Spóźnione wyznania” zaczęłam czytać tuż po otrzymani, nie wiem z jakiego powodu zarzuciłam lekturę, może wszystko razem? Najprawdopodobniej, bo książka powoli się rozkręca, pamiętam że raz w Lublinie ze mną była. Trzeba było kolejnego wyjazdu, abym wybrała ją jako lekturę na wyjazd. Tym razem okazało się, że to niezwykle trafny wybór, czytałam na korytarzach, w akademiku i wreszcie – odpoczywając po naprawdę ciężkim seminarium. W parku było pięknie, cieplutko a ja wreszcie doceniłam piękno tej powieści i dałam się jej porwać.

lubelskie, parkowe czytanie :)

Czytając opis – nie wiedziałam czego się spodziewać. Znałam prozę Boyna z niezwykle poruszającej, wstrząsającej wręcz powieści, „Chłopiec w pasiastej piżamie”. Bałam się, czy ta powieść spełni oczekiwania, czy wytrzyma porównanie.  Przez, sporo pierwszych stron, byłam przekonana, że będzie to trudne, że książka jest o niczym. Ot młody chłopak, ale już pokiereszowany przez wojnę przyjeżdża do jakiegoś sennego miasteczka, nie wiadomo po co, nie wiadomo z jakich powodów i nie miałam pojęcia co go tak dręczy. Autor zastosował zmyślny zabieg, mamy tutaj do czynienia z gradacją napięcie, tajemnice są wyjawiane stopniowo, a gdy następuje eskalacja, wtedy czytelnika ogarnia wręcz odrętwienie, z powodu nawału myśli i uczuć.

Tristan niedawno skończył dwadzieścia lat, jest młodym chłopakiem, który wkrótce po zakończeniu Wielkiej Wojny przybywa do Norwich. Jedzie spotkać się tam z kobietą, siostrą jego przyjaciela z wojny. Chłopak z którym przeszedł szkolenie przygotowujące go do walki, z którym walczył w jednym oddziale, nie przeżył wojennej zawieruchy. Tristan czuje się w obowiązku oddać jego siostrze listy. Wraz z rozwoje akcji dowiemy się dlaczego nie odesłał ich pocztą. Pomimo młodego wieku Tristan dźwiga na barkach ogromne brzemię, to nie tylko trauma spowodowana wojną, widokiem tak wielu śmierci ludzi bliskich. Czy chce uzyskać absolucję? Czy tylko chce wyznać swoje winy, aby móc oficjalnie się obwiniać, żyć z poczuciem, że na życie nie zasługuje?

„Spóźnione wyznania” to historia homoseksualisty, co w początku XX wieku było niemalże zbrodnią. To za sprawą swojej orientacji Tristan stracił rodzinę i dom, to z tego powodu stracił szanse na normalne życie. A może to nie wina orientacji tylko Tristana, specyficznego połączenia wrażliwości i znieczulicy jakiej nabawił się na wojnie? Nie znam natury męskiej aż tak, to oni zawsze prowadzili wojny, nie umiem jednak sobie wyobrazić dalszego, normalnego życia po tym co spotkało Tristana.

To jedna z niewielu książek w których występuje wątek miłości, zauroczenia homoseksualnego, który nie epatuje wulgarnością, który koncentruje się na faktycznym uczuciu, a nie na chuci.

Nie wiem czy ta książka zrobiłaby na mnie takie wrażenie, gdyby nie świetny styl autora. Niewielu pisarzy  nazywam wirtuozami, ale Boyne z pewnością do nich należy. Konstruuje piękne, pełne emocji zdania. Opisuje rzeczywistość w sposób plastyczny i tak prawdziwy, że nie trzeba zbytnio wyobraźni wysilać. Nie trzeba starać się AŻ tak, żeby CZUĆ, to co czuje bohater.  Zwłaszcza, że Tristan nie jest bohaterem jednoznacznym, wraz z rozwojem akcji pojawia się sporo ciemniejszych plam, a nie wszystkie można wyjaśnić wojną. Pomimo tej niejednoznaczności, a może właśnie ze względu na nią(bo kto lubi płaskich bohaterów), Tristan do samego końca budzi moje współczucie, jest mi go żal.

Polecam Wam tę książkę, nie zrażajcie się trudnym początkiem, jestem przekonana, że dalsza treść zrekompensuje Wam trud pierwszych stron, tak jak było w moim przypadku. Muszę znaleźć kolejną książkę Boyna!!

Facet piszę świetnie!