"Tam, gdzie pada śnieg" - Erin Doom [ książka na koniec zimy?]

 

 Specjalistką od autorki Rzeźbiarza łez jest dla mnie moja cudowna Agu, to z nią podzieliłam się informacją, że widziałam nową książkę autorki. Aga była ostrożna w zachwytach, a finalnie podarowała mi na Walentynki tę książkę, więc co oczywiste, zaczęłam ją czytać niezwłocznie. Piękna zimowa okładka, tak modne teraz barwione brzegi, ta książka krzyczy do nastolatek, żeby zacząć czytać, ale co ze starymi raszplami takimi jak ja? Byłam ciekawa, chociaż Rzeźbiarz łez dosyć mi się dłużył, ale finalnie dobrze ją wspominam, no i miałam pretekst by ponownie oglądnąć film i zachwycić się muzyką.

 

Ivy dorastała w śnieżnej krainie wśród zamarzniętych jezior. Po śmierci ojca siedemnastolatka, na której barkach spoczywa ciężar niebezpiecznej tajemnicy, musi opuścić ukochaną Kanadę, by zamieszkać z ojcem chrzestnym i jego synem Masonem. Miękki śnieg, w którym zawsze znajdowała ukojenie, zostaje zastąpiony chaosem i palącym słońcem plaż Santa Barbara.

Istnieje tylko jedna rzecz bardziej nieznośna niż kalifornijskie upały: Mason.

Chłopak już w pierwszej chwili oznajmia, że nie jest tu mile widziana, i udowadnia jej to na każdym kroku. Mimo to Ivy próbuje utrzymać się na powierzchni rwących fal nowego życia nad oceanem. Jej serce, zimne jak śnieg, musi rozkwitnąć na nowo.

Ivy mieszka w dzikich ostępach Kanady, tylko z ojcem. Jej matka zmarła tak wcześnie, że dziewczyna jej nie pamięta. Tworzą z ojcem idealną drużynę, Ivy poluje, zachwyca się zimą, ale jej ojciec umiera. Po dziewczynę przyjeżdża jej ojciec chrzestny i zabiera ją do Kaliforni, aby zamieszkała z nim i jego synem Masonem. Ivy nigdy nie poznała młodzieńca, ale John jest przyjacielem taty, pamięta go od najwcześniejszego dzieciństwa, ale już jego syn okazuje się być bucem. Wrogość jaką okazuje Ivy od pierwszego dnia jest zdumiewająca. Ivy ciągle zbiera się po stracie ojca, próbuje odnaleźć się w nowym miejscu a walka z Masonem nie pomaga. Na dodatek dziewczyna ma wrażenie, że jest śledzona. Okazuje się, że ojciec Ivy był wybitnym informatykiem, który stworzył coś, co może zmienić świat, może być zagrożeniem dla bezpieczeństwa narodowego. Okazuje się, że z jednej strony śledzą Ivy służby, by ją chronić i uzyskać kod, a z drugiej strony Ivy jest na celowniku złych ludzi, którzy chcą przejąć kod. Będzie dużo emocji zarówno takich sensacyjnych, ale też emocji młodzieżowego świata, szkoła, zauroczenia.

 

Erin Doom ma pewną manierę pisania, która jest dobra jeśli weźmiemy pod uwagę kryteria merkantylne, jeśli ktoś jej płaci za każde słowo. Akcja jest nieprawdopodobnie rozwleczona i rozwadnia całą akcję. Gdybym miała zsumować ilość stron, które wzbudzały we mnie mocniejsze emocje, to sądzę, że tak circa pięćdziesiąt. Wydaje mi się, że byłoby lepiej, gdyby akcja była bardziej skondensowana. Nie zarzucam tej książce wtórności. Oczywiście mamy młodych ludzi,  którzy teraz mają mieszkać ze sobą, nie łączą ich więzy krwi. Wiadomo, krew nie woda, tam może się coś wydarzyć, chociaż w tym kontekście z rozrzewnieniem wspominam Zmierzch, gdy jedna z bohaterek kwituje z niesmakiem relacje łączące przyrodnie rodzeństwo Cullenów. Te czasy przeminęły. Bezpowrotnie. Tutaj nie mogę się czepiać, bo Ivy i Mason nie są nawet przyrodnim rodzeństwem, nie wiążą ich więzy krwi, więc nic mi tu nie zgrzyta, prócz tej nienawiści Masona, później autorka nam będzie próbowała wyjaśnić, ustami bohatera, dlaczego tak się zachowywał, ale mnie to nie przekonuje. Przekonałoby, gdyby Mason miał siedem lat, ale jako nastolatek jest nieprzekonywujący. W książce macie samą sztampę, on piękny jak Adonis i gniewny ponad miarę, ona nowa w mieście, w Kanadzie nielubiana, bez koleżanek, tutaj od razu z kręgiem przyjaciół. Normalnie Bella Swan. W książce znajdziemy czy to elementy ze Zmierzchu, czy z powieści Moja wina, taki nastoletni standard. I Doom umie pisać o emocjach, umie pisać tak, żeby chwycić za serce, ale powinna zdecydowanie skondensować akcję, zamiast tak ją rozciągać.