"Cieszę się, że moja mama umarła" - Jennette McCurdy[poruszająca historia o zniszczonym dzieciństwie]

 

Ominął mnie szał na Cieszę się, że moja mama umarła, nie przekonywała mnie cukrowa okładka połączona z tytułem. Nazwisko autorki nic mi nie mówiło, ale kiedyś stojąc w kolejce w biedronce pochyliłam się nad opisem i mnie zaintrygował i to była kwestia czasu kiedy kupię, ale kiedy przeczytam no to już chwilę musiała książka odleżeć. Tyle czekała, aż trafiła do słoika z trupami. Chociaż mamy tutaj prawie czterysta stron, to książka jest napisana takim stylem, że przeczytałam w mniej niż dobę w przerwie między sprzątaniem.

 

Poruszające wspomnienia jednej z najsłynniejszych dziecięcych aktorek amerykańskich i pełen emocji zapis zmagań dziecka, które wbrew własnej woli zostało wrzucone w środek piekielnej machiny amerykańskiego show-biznesu. „Cieszę się, że moja mama umarła” to przejmująca opowieść o wychodzeniu z zaburzeń odżywiania, uzależnień i toksycznej relacji z przemocową matką, a także o mozolnym odzyskiwaniu kontroli nad własnym życiem.

Jennette McCurdy od dziecka marzyła o tym, żeby zostać pisarką, jednak jej mama miała wobec niej inne plany. Dziewczynka miała sześć lat, kiedy po raz pierwszy wzięła udział w castingu, a jej świat zmienił się na zawsze. Debra zdecydowała, że jedyna córeczka zrobi karierę aktorską. Cena nie grała roli. Liczyła jej kalorie, wydzielała racje żywnościowe, opóźniała jej dojrzewanie, ważyła pięć razy dziennie, a nawet kąpała do szesnastego roku życia! Jennette, pragnąc za wszelką cenę zadowolić najważniejszą osobę w swoim życiu, godziła się na ten okrutny układ.

Marzenie Debry o sławie córki w końcu się spełniło, ale status gwiazdy najważniejszych seriali Nickelodeonu (w „Sam i Cat” grała obok Ariany Grande) Jennette przypłaciła zaburzeniami odżywiania, masą niszczących i toksycznych relacji damsko-męskich, alkoholizmem i depresją. Kiedy jednak odkryła, że terapia może pomóc jej wydobyć się z piekła, odważyła się rzucić aktorstwo i robić to, co od zawsze pragnęła – pisać.

Pełna czarnego humoru i przenikliwych spostrzeżeń na temat życia przejmująca biograficzna opowieść „Cieszę się, że moja mama umarła” stanowi fascynujący zapis walki o niezależność, własne granice i czerpanie radości z życia.

Jennette, Net jest kilkuletnią dziewczynką, ale już wie, że musi robić wszystko by mamusia była zadowolona. Mamusia prawie umarła na raka, trzeba o nią dbać i zapobiegać jej wybuchom furii. Matka Net marzyła o byciu aktorką, ale jej rodzice nie wspierali jej w tych dążeniach i dlatego to Net teraz może spełniać te marzenia, a matka wmawia jej, że dziewczynka o tym marzy. Net spełnia te wymagania, chodzi na przesłuchania, ćwiczy taniec, ćwiczy aktorstwo, bo gdy tylko jest za mało entuzjastyczna to rani mamusię. Matka ją kąpie i intymnie ją bada do siedemnastego roku życia. Gdy dziewczynce zaczynają rosnąć piersi, co może znaczyć, że ciężej będzie jej dostać role, to wtedy matka pokazuje jej jak żyć na deficycie kalorycznym i wpędza córkę w anoreksję. Matka jest tak niezrównoważoną osobą, która ucieka się do szantażu emocjonalnego, ale jak coś idzie nie po jej myśli pojawia się furia, agresja. Net jest okaleczona emocjonalnie, uzależnia się od alkoholu, z anoreksji wpada w bulimie, a gdy matka umiera to dziewczyna traci swój punkt odniesienia. Ta książka to przejmująca opowieść dziewczynki, zmuszonej do zadowalania matki, życia skupionego na zaspokajaniu jej zachcianek.

 

Ta książka jest porażająco szczera. Zaczyna się w momencie, gdy matka Net jest w śpiączce, cała rodzina staje przy łóżku i próbuje ją wybudzić. Net mówi mamie, że osiągnęła wymarzoną wagę, wierzy że jeśli ta wiadomość nie obudzi matki, to już faktycznie koniec. Polowa książki to opowieść o spełnianiu ambicji matki, która jest antypatyczna od początku, to jak gra tym, że miała raka, to jak pcha córkę, chociaż Net nie chce, gdy dziewczynka to werbalizuje, matka w furii prawie powoduje wypadek. Jedyną osobą, która wspiera Net i kocha dla niej samej, jest dziadek, ale on nie ma siły przebicia, chociaż jako jedyny próbuje rozmawiać z córką o tym, że robi źle. Druga połowa książka, to opowieść Jennette o życiu po śmierci mamy, okazuje się, że odejście przemocowej matki, nie przynosi wyzwolenia, ale ona traci lustro w którym może się przeglądać, są nałogi, bulimia, próby terapii, mężczyzna z problemami psychicznymi. Długa droga do odkrycia, że ona potrzebuje pomocy, dużo pracy.

Mówi się o tej książce w kontekście dzieci influencerów, ale jako że niewielu obserwuję, to mnie ta książka to poruszająca opowieść o kulisach sławy, o aktorach dziecięcych i o tym co przechodzą. Nie dziwię się wcale, że ta książka robiła furorę.