'Uroki promiennych dni" - Edyta Świętek [ Finał Sagi Krynickiej]

 Edytę Świętek najlepiej jest czytać jednym tchem. Nie umykają wtedy niuanse, a cała historia jest całością. Niestety, mam takie podejście, że lubię wspierać autorów. Zdaję sobie sprawę, że wydawanie książek to biznes, a jeżeli wydawnictwo nie będzie widziało, że dana seria się sprzedaje, to nie będzie kontynuowało wydawania. Sporo padło takich serii, więc w swoim dobrze pojętym interesie staram się kupować na bieżąco, a później kurczę cierpię i wzdycham, że tyle czekania. Akurat z Sagą Krynicką  udało mi się naskładać. Kupiłam tom pierwszy, przeczytałam i kolejne zbierałam. Doskonały ruch i zafundowałam sobie świetny weekend z zaległymi trzema tomami.

 

Niespokojne lata, nowa miłość i nadzieja na lepszą przyszłość

Polska odzyskała wolność, jednak czas hucznych zabaw jeszcze nie nadszedł. Wróg ciągle jest blisko, a przez Europę przetacza się epidemia hiszpanki. Tajemnicza choroba zagraża wszystkim i budzi lęk. Prasa alarmuje o poważnym zagrożeniu, strasząc wizjami głodu. Nawet w takich warunkach trzeba jednak prowadzić normalne życie.

Aurelia martwi się o najbliższych. Marzy o powrocie Teosi, którą traktuje jak własną córkę. Dziewczyna jest pielęgniarką w szpitalu we Lwowie. Pracuje od rana do nocy i uważa, że nie zasługuje na własne szczęście. Nagle jednak w jej życiu pojawia się nadzieja na zmianę.

Edyta Świętek poprowadziła bohaterów sagi przez burzliwe lata, w czasie których musieli stawić czoła figlom kapryśnego losu, a końcu odnaleźć upragnione szczęście.

Czwarta część „Sagi krynickiej”

Ostatni tom to bardzo ciekawy okres międzywojenny, gdy w Krynicy się naprawdę dzieje, Kiepura zaczyna budować hotel w Krynicy, ludzie odpoczywają po wojnie, znawcy sztuki odkrywają Nikofora, a nasi bohaterowie mierzą się z codziennością. Ten tom jest przebogaty jeśli chodzi o wydarzenia, ogromna kumulacja. Najbardziej nie ukrywam, że kibicowałam Konstancji i tutaj mam niedosyt, myślałam, że autorka inaczej to rozwiąże i mam ból serduszka. Cieszę się, bo ona jest dynamiczną postacią i ciekawie ewoluuje. Wszyscy, którzy mieli nadzieję, że sprawiedliwość się odezwie, będą trochę ukontentowani, bo wróci Zuzanna. Jestem nieco mściwa. Autorka dopina wszystkie losy, ale nie porzuca też wątków politycznych bo mamy i wojnę z bolszewikami i walkę o suwerenność Łemków, bardzo to było dla mnie ciekawe. Chociaż czuję smutek, że to już koniec, ale z drugiej strony mamy już taką ilość bohaterów, że to byłoby nie do ogarnięcia. Jednak żal mi ich zostawiać, ale przyznać muszę, że koniec serii jest z dużą klasą.

 

Bardzo polecam tę serię. Uwielbiam to jak Edyta Świętek konstruuje opowieść, jak wplata ją w prawdziwe otoczenie i w prawdziwy świat, pamiętam Krynicę i czytając książkę czułam klimat tego urokliwego miejsca. Oczywiście bardzo się zaangażowałam i miałam swoich ulubieńców, bardzo kibicowałam Matyldzie, może też w myśl zasady, że trochę jej się gorzej wiedzie, ma więcej kłód pod nogi rzucanych przez los, ale tak jak pisałam wyżej, to Konstancji kibicowałam najbardziej. A i Wisława jest fenomenalną babką, ma ikrę. Byłam zła na Matyldę, która sama miała otwarty umysł, sama widziała jak kruche są zasady w których się wychowujemy, a właśnie los Wisławy i Konstancji pokazują, że takie asekuracyjne wychowanie może zrobić krzywdę, trochę przerażające. A wraca do nas miłość, którą dajemy drugiemu człowiekowi. Naprawdę polecam! No a ja cóż… czekam na kolejny tom Sandomierskich wzgórz.