"Młyn nad Czarnym Potokiem" - Anna J. Szepielak

Wiecznie nieobecny mąż, chorowite dziecko, codzienna rutyna – dla Marty to aż nadto. Monotonne i w gruncie rzeczy samotne życie w stolicy coraz bardziej ją przygnębia. Kiedy dowiaduje się, że musi zorganizować zjazd familijny, na którym pojawią się także goście z Ameryki, początkowo nie jest zachwycona. Wkrótce jednak zrozumie, że właśnie tego potrzebuje. Powrót do rodzinnego miasteczka, spotkania z dawnymi przyjaciółmi i zwariowanymi krewnymi, przeglądanie pamiątek pozostawionych w starym młynie, a przede wszystkim magia wspólnego gotowania pomogą jej odetchnąć pełną piersią. Przy okazji Marta odkryje pewną skrzętnie skrywaną tajemnicę rodzinną…

Anna J. Szepielak snuje swoją opowieść niespiesznie, pozwalając czytelnikowi rozsmakować się w historii serwowanej niczym najlepsze danie według domowej receptury swoich bohaterek. A z wielbicielami gotowania dzieli się kilkoma przepisami na potrawy codzienne i świąteczne!

Wyczekiwałam książki Anny Szepielak od czerwca 2012 roku, czyli od momentu gdy przeczytałam „Dworek pod lipami”. Wczoraj przekraczałam próg Empiku z sercem na ramieniu: dzień premiery, może jeszcze nie być, a ja potrzebowałam czegoś na odstresowanie. Jest! Kupiłam. Za przedostatnie pieniądze. Już czekając na spotkanie zaczęłam czytać. Później dworzec, pociąg. Wspaniały klimat do czytania, na gładkiej, szklanej tafli błyszczały krople deszczu, za oknem przemykał pofalowany krajobraz Lubelszczyzny, a ja wracałam do domu z książką. Domniemywałam, że dobrą.

Marta jest po trzydziestce, mieszka w stolicy z zapracowanym mężem i ciekawską córeczką, niemalże po sąsiedzku mieszka jej młodsza siostra, Grażyna, robiąca błyskotliwą karierę. Tego samego nie można powiedzieć o Marcie, która z wykształcenia jest konserwatorem dzieł sztuki, jednak szybka ciąża i konieczność opieki nad wiecznie chorą córką uniemożliwiło jej zawodowe spełnienie. Teraz siedzi w domu i ma wieczne pretensje o wszystko, cały czas narzeka, czepia się męża, gotuje z siostrą i wylewa swoje żale na blogu. Mąż Marty – Adam jest archeologiem, każdą chwilę spędza w pracy, szczerze – nie dziwię mu się, skoro w domu czeka wiecznie niezadowolona z życia Marta, która ma pretensje do garbatego, że ma dzieci proste. Adam dostaje propozycję pracy za granicą,  kilka burzliwych dni i stawia na swoim. Marta jest jeszcze bardziej niezadowolona – tak to jest możliwe, chociaż ciężko mi to sobie wyobrazić. W końcu wszyscy, Adam, Grażyna i Rodzice Marty namawiają ją, aby z córką pojechała do rodzinnego miasteczka odpocząć, zmienić otoczenie córce i przede wszystkim przygotować wielki rodzinny zjazd, bo z Ameryki ma przyjechać córka siostry babci Marty, ze swoją córką.  Jako, że wizyta zbiega się z katolicką Wielkanocą, będzie zamieszanie większe, niźli miasteczko mieli najechać Hunowie. Marta z oporami zgadza się, jedzie z córką do rodziców, zaczyna drążyć rodzinne sekrety, nie przestaje narzekać i gotować.

Tak w skrócie mogę opisać zarys fabuły książki. Z trudem, bowiem moim zdaniem jest to jedna z nielicznych książek o niczym. Nie wiem czy to z powodu Masterchefa, czy skąd się wzięła  ta moda na gotowanie, jest to kolejna książka, która ma przekonać nas jaka to radość płynie z gotowania. Ok. przyznam, że byłam kilkakrotnie głodna podczas lektury, ale dlatego że cały dzień nie jadłam nic. Później  mi przeszło.  Na końcu mamy kilka przepisów, dosłownie – kilka. Kto chce skorzysta. Taka formuła to już nic nowego. Albo ktoś lubi akapity, które opisują co jest na stole, następujące po długich opisach wałkowania, mielenia, wycinania, albo nie. Kiedyś były opisy przyrody, teraz gotowania.  Signum temporis? Nie wiem.

Jak rzadko kiedy żałuję pieniędzy wydanych na tę książkę. Trzeba było słuchać Oli i kupić „Solo”. Podczas lektury dusza mi krzyczała „nihil novi” i tak mogłabym podsumować tę książkę. Nic nowego. Odkrywanie tajemnic rodzinnych z gotowaniem w tle, wystarczy wspomnieć „Cukiernię pod Amorem”, żeby zobaczyć jak można to zrobić tak, żeby zaangażować czytelnika. Tutaj tego nie ma, mamy jakąś rodzinną tajemnicę,  skrzętnie skrywaną. No tak, jest takowa, aczkolwiek gdy dojdzie się do finału opowieści to człowiek dochodzi do wniosku, że to po prostu wiele hałasu o nic.

Cała ta książka to wiele hałasu o nic. Wizyta krewnych,  tak wyczekiwana i budząca tyle emocji tak naprawdę niczego nie wnosi,  kończy się popijawką i tyle. Nie poznaliśmy w sumie Amerykanów bo są rzadko dopuszczani do głosu.

To jest mój główny zarzut książę zaliczyłabym do powieści obyczajowych, ale w sumie nic tam się nie dzieje. NIC! Mamy irytującą Martę, jej rozkapryszoną córkę, której dialogi i pomysły miały być chyba bardzo zabawne ale mnie usypiały, lub tylko irytowały.  Nuda i irytacja tak mogłabym streścić uczucia, które towarzyszyły mi podczas lektury. Żałuję wydanych na tę książkę pieniędzy. Po prostu.  Gdybym nie przeczytała tej książki nic by się w moim życiu nie zmieniło. Nic nie wnosi, nie porusza, nawet nie intryguje swoją treścią.

Szkoda… wielka szkoda. Moje domniemanie okazało się całkowicie do obalenia.  No nic! Życie książkowego mola to także książkowe zawody.