"Prowincja pełna smaków" - Katarzyna Enerlich [ Nie mamy przecież wpływu na to, że pada deszcz]

Jestem umarta. Autentycznie. Przesadziłam z ruszaniem się. Nie jestem do tego raczej przyzwyczajona, jako rasowy malkontent, spodziewam się najgorszego, w związku z tym staram się zachować wszystkie siły na niepewne jutro. A może to po prostu życie tak mnie przygnębia i cała energia idzie mi na najzwyklejsze życie? Tymczasem cały tydzień, łażę machać rakietą, bo grą w tenisa na pewno tego nie można nazwać. Ponieważ tam gdzie gram, nie wolno używać słów powszechnie uznanych za wulgarne, to opanowałam do mistrzostwa sztukę gotowania się wewnętrznie. A jeszcze te upały, więc pojechałam nad wodę, popływałam – to umiem i lubię, później znowu tenis, w efekcie więc jestem nieżywa. A jeszcze meczowe emocje. Nie mam siły ruszyć żadną kończyną. Pisząc ten akapit, muszę robić przerwy. Dlatego sięgnęłam po książkę, tak sielską, mądrą i dobrą. I niespieszną. Katarzyna Enerlich, jej głęboka mądrość i spokój, są jak plaster na rany ciała i ducha.

W książce Prowincja pełna smaków Katarzyna Enerlich prowadzi nas drogami i bezdrożami polskiej prowincji, proponując skosztować jej smaków. Pisze o ludziach i spotkaniach, które choć przypadkowe, okazują się zawsze znaczące. Snuje opowieść pełną smaków, zapachów i barw. Opisuje naszą polską prowincję pięknymi słowami: Moja prowincja pełna marzeń, gwiazd i słońca… Miejsce na ziemi, w którym mogę robić rzeczy ważne dla mnie i żyć w zgodzie z zegarem natury. Żyję tu i teraz i chcę być szczęśliwa. Lubię swoją wiejską samotność. W samotności tworzy się bowiem rzeczy piękne. Od paru tygodni zamykam się więc wieczorami w swoim drewnianym domu i piszę powieść, w której znajdzie się miejsce na miłość, czułość, modlitwę dotyku.

Niestety mam dwie książki przerwy, więc losy Ludwiki poznaję, nie do końca chronologicznie, ale początek książki zawiera streszczenie najważniejszych wydarzeń. Więc wracam do tej mądrej, nietuzinkowej kobiety, tak jakby tylko na trochę wyjechała. Życie Ludmiły meandruje, jak sinusoida, raz leci w dół, by następnie piąć się w górę, powoli, ale niezmiennie. Niestety, jak to często bywa z miłością, ona też przemija, ale wydaje dobre owoce, dziecko, nowe doświadczenia, teść, który też układa sobie życie i wreszcie przeprowadzka na wieś. Ta książka jest opowieścią o codzienności, o takich cudach, które zdarzają się nam codziennie, a które trzeba po prostu dostrzec. Pełnią szczęścia, nie musi być kawior i szampan, gdzieś na Lazurowym Wybrzeżu, wspaniałym cudem, może być smak domowej zupy, z produktów własnoręcznie wyhodowanych, tylko kto zachwyca się zupą, jedząc ją we własnej kuchni z widokiem na codzienność? A wystarczy tylko lepiej popatrzeć. Życie Ludki nie jest idealne, jak to się mówi, zawsze mogło być lepiej, ale może też być gorzej. Tymczasem ja od niej i od Autorki, którą odnajduję w każdym zdaniu, uczę się afirmacji codzienności, spokoju, mądrości, której nabiera się obcując z tym co odwieczne.

Wiele osób ostrzegało mnie, że ja na tej serii usnę, że tam nic się nie dzieje i nie ma emocji. Oj jak mnie nie znali. Ja w powieściach Katarzyny Enerlich odnajduję mój świat, zachwyty zachodem słońca, wsłuchanie się w szum liści, obserwowanie esów i floresów kreślonych na niebie przez ptaki. Odnajduję sielskość wsi, widzę miejsce w którym mieszkam i którego tak nie chcę zostawiać. Kocham prowincję, a u autorki odnajduję tę miłość i zrozumienie na poziomie, do którego nie doszłam jeszcze.

Ciężko mi te książki opisywać. Zachęcam przede wszystkim do przeczytania. Jest idealna pora roku, by wraz z tymi książkami odkryć własną prowincję!!