"Syrenka" - Camilla Läckberg

Za oknem ekstremalne upały, w głowie jedno marzenie, by przenieść się za Koło Podbiegunowe i móc w końcu wyjść z domu, bez pokrycia się lepką wilgocią i bez wrażenia, że oto weszliśmy do rozpalonego pieca chlebowego. Ochota na czytanie opuściła mnie zupełnie. Jak nie machałam rakietą, to oglądałam turniej w Toronto(w domu są zachwyceni), to leżałam wypompowana, patrząc w jakiś serial. Zaczęłam kolejną książkę Lackberg, bo na upały najlepiej robią mi kryminały i tym razem, tę przecież nie jakąś grubaśną książkę czytałam prawie tydzień. Dramat, a może i tragedia. Jednak w końcu ruszyło, wczoraj się wczytałam i poszło z kopyta. A dziś pada, więc  może przypomnę sobie, jak się oddycha.

Szósta część rewelacyjnej serii kryminalnej o Fjällbacka
W Fjällbace w tajemniczych okolicznościach ginie mężczyzna. Cztery miesiące później przypadkowy spacerowicz natrafia na jego zwłoki w skutym lodem jeziorze. Sprawa komplikuje się jeszcze bardziej, kiedy znajomy zmarłego, pisarz Christian Thydell, zaczyna dostawać anonimowe pogróżki.
Ktoś szczerze go nienawidzi i nie zawaha się spełnić groźby. Kiedy znalezione zostają zwłoki kolejnego mężczyzny, policja doszukuje się wspólnego wątku, a tropy prowadzą w przeszłość...

W znanej nam Fjallbace życie płynie spokojnie, Erika z Patrikiem spodziewają się bliźniąt, co nieco ich w stresuje, znajomy Eriki wydaje książkę. Szef miejscowego posterunku oszalał na punkcie przybranego wnuka. Dzieci się rodzą, starsi umierają… no właśnie, czy tylko. Jeden ze spokojniejszych obywateli, Mangus, wychodzi z domu i ślad po nim ginie. Zrozpaczona żona regularnie zachodzi na komisariat by zapytać o postępy w śledztwie, a tych brak. Znajomy Eriki, Christian, który właśnie debiutuje swoją powieścią, dostaje dziwne listy, jeden z bilecików, na premierze powieści, sprawia, że facet mdleje. Okazuje się, że nie tylko jemu grożono? Jaki sekret tkwi w przeszłości kilku mężczyzn, że ktoś posuwa się do takich gróźb, a później dokładnie planuje zemstę.  Jaki to ma związek z opuszczonym chłopcem, łaknącym uwagi i odrzuconym przez wszystkich?

Strasznie długo nie mogłam się wczytać w tę książkę. Ponieważ od lektury Niemieckiego bękarta minęło trochę czasu, to myślałam, że pozapominałam o jakichś ważnych ludziach, to mnie męczyło. Pogoda mnie męczyła, a może ta książka ma po prostu długi rozbieg. Czego bardzo nie pochwalam, bo oczekiwanie, że przez pół książki czytelnik się przemęczy, to niepoważne nieco.  Owszem, retrospekcje, jak zwykle u Lackberg są wielkim plusem, one stopniowo coraz bardziej intrygują i zmuszają do zadawania pytania, o co w tym chodzi. Tym razem zgadłam, głównie na podstawie retrospekcji, jaki jest motyw i kto zabija. A mimo to, już od wczorajszego popołudnia, oj zbiegło się to z deszczem i ochłodzeniem, już nie mogłam się od książki oderwać.

Książka jest dosyć mroczna, zakończenie całej intrygi, po prostu jest ciosem w żołądek. Zawsze mnie przeraża w jakiś sposób młodzieńcze okrucieństwo, ci złoci chłopcy, którym wydaje się, że świat do nich należy i mogą deptać po innych. Zaś książka kończy się w taki sposób, że walczę z sobą, aby nie zabrać się natychmiast za kolejną część.