"O pisaniu. Na chłodno" - Remigiusz Mróz

Nie wiem jak Wy, ale ja w święta jestem rozlazła jak glutoplazma która wylała się z pojemnika. Jestem jak budyń pozbawiony naczynia, nie pomagają spacery, walka wewnętrzna, zwykle dopada mnie kryzys czytelniczy i w nic nie mogę się wciągnąć. W sukurs przychodzą mi wówczas książki spod choinki. W tym roku padło na książkę, której nie miałam w planach, nawet uroczyście twierdziłam, że nie i już. Okazało się, że miałam rację i trzeba było dać sobie spokój, co nie zmienia faktu, że usnęłam na niej tylko raz. Czyta się szybko. Ci którzy oczekują autobiografii młodego i poczytnego autora będą zawiedzeni, ci którzy szukają wskazówek jak wydać powieść, może będą ukontentowani. Czytałam opinie, że książka inspiruje. Ludzie inspiracje czerpią zewsząd, mnie do poznania reakcji chemicznej w wyniku której powstaje cyjanek potasu, zainspirowała książka o procesie w Norymberdze.

W tej książce Remigiusz Mróz daje się poznać od dotychczas skrzętnie skrywanej strony. Opisuje swoją pisarską drogę i trzyma czytelnika w napięciu niczym w jednym ze swoich najlepszych kryminałów. Odkrywa kulisy własnego warsztatu, a ostatecznie udowadnia, że każdy z nas nosi w sobie przynajmniej jedną nienapisaną książkę.Wszystko to robi na chłodno, ale także z przymrużeniem oka - dzięki czemu pozycja ta tonie tylko wyczerpujące kompendium pisarskie dla wszystkich, którzy myślą o stworzeniu własnej powieści, ale także porywająca, zabawna i momentami poruszająca lektura.

Remigiusz Mróz, prawnik, po trzydziestce mający w dorobku kilkanaście, a może już kilkadziesiąt powieści z gatunków rozlicznych, nie ima się na razie jeno romansu i erotyków. W książce tej wprowadza nas w arkana swojego warsztatu, udziela rad jak pisać, jak redagować, czego unikać. Czasami miałam ochotę zakrzyknąć, że w niektórych punktach powinien zgłębić to co sam pisze, ale może z tymi zasadami jest tak jak to moja siostra mawia jak czegoś nie wolno, a się bardzo chce, to można. Prawie trzysta stron chaotycznej wypowiedzi, moim zdaniem o wszystkim i o niczym.  Według mnie książka jest zapychaczem czasu.

Gdy zestawimy obietnice zawarte na tylnej okładce, po skończeniu książki poczujemy się srodze oszukani. Chociaż nie powiem, wielbiciele pikatnych ploteczek czytając o młodości i wyskokach młodocianego autora będą zachwyceni, bo Remigiusz Mróz uchodzi za jednego z najbardziej ułożonych ludzi XXI wieku i czytelnik ma wrażenie, że gdy odcinano mu pępowinę, odziany był w wytworny garnitur i krawat od Armaniego. A tu takie rzeczy. Zastanawia mnie czy autor nie zmienił stanu cywilnego bo dziwnie często sięga po przykłady z życia męża i posługuje się żoną w kontekście anioła zemsty. To jednak moje żartobliwe supozycje. Jako rzekłam, nie dowiemy się kim jest Remigiusz Mróz, owszem dostaniemy kilka faktów z życia autora i sporo informacji o tym jak wygląda jego praca, o czym czytałam już mam wrażenie dziesiątki razy. Ciekawie czytało mi się fragmenty dotyczące jego pasji czytelniczej, ale jednocześnie po żadną z tych książek nie mam ochoty sięgnąć, opisane są dla mnie w drewniany sposób.

Co do rad o tym jak pisać, z kilkoma tezami się zgadzam(np. nie wolno czekać na muzę, natchnienie), inne autor opisuje bez konsekwencji, jednak czytałam to ze średnim zainteresowaniem, bo nawet jeśli noszę w sobie książkę, nie czuję potrzeby uwolnienia jej z wiecznych okowów mojego wnętrza. Autor ma językową obsesję, chociaż chce uchodzić za purystę i zżyma się na widok błędów językowych, sam je popełnia, zwykle dlatego, że lubuje się w słownictwie górnolotnym. Zdania napisane jakby ktoś połknął kilka słowników, są po przeanalizowaniu puste, jak sztuczne pieczywo, które po ściśnięciu zmieści się w dłoni. Treści w tym mało. Na kartach tej książki, nie chciało mi się liczyć, z lubością używa określenia tuzy, czy protagonista. Gdy pisze o języku, realistycznych bohaterach, mając w pamięci powieści autora doznawałam uczucia przedziwnego dysonansu.

Książka o wszystkim i o niczym, nadmuchana, chaotyczna, z mnóstwem dygresji, że gdy po x stronach wracamy do meritum, to jak z filmem na Polsacie, gdy kończą się reklamy z trudem usiłujemy się zorientować, co my oglądaliśmy.