"Rey Blanco. Biały król" - Juan Gómez-Jurado [ finał serii o Antonii Scott]

 Walczyłam ze sobą by nie skusić się na pierwszy tom serii o Antonii Scott, a nie było to łatwe, bowiem swego czasu miałam wrażenie, że ta książka jest dosłownie wszędzie. W końcu, gdy znudziłam się reportażami i obyczajem, uznałam, że mam ochotę na cos w tym stylu. Ale kupiłam tylko pierwszy tom, bo już za dużo razy nacięłam się na serię, którą kupiłam hurtem a okazywała się mierna. Tom drugi i trzeci zamówiłam, będąc w połowie tomu pierwszego. Lubimy takie, o kimś upośledzonym społecznie, ale genialnym. Książki w których ten zły jest w cieniu, a my czekamy aż pokaże twarz.

 

 

KONIEC TO DOPIERO POCZĄTEK.

„Mam nadzieję, że o mnie nie zapomniałaś. Zagramy?”

Kiedy Antonia Scott otrzymuje tę wiadomość, doskonale wie, kto ją wysłał. Wie też, że w tej grze prawie nie da się wygrać. A Antonia nie lubi przegrywać.

Uciekała, ale rzeczywistość w końcu ją dogoniła. Antonia ma czarny pas w okłamywaniu samej siebie, ale teraz jest dla niej jasne, że jeśli przegra tę bitwę, przegra całą wojnę.

– Królowa to najsilniejsza figura na szachownicy – mówi Biały Król. – Ale bez względu na to, jak jest silna, nie może zapominać, że zawsze jest ręka, która ją przesuwa.

– To się jeszcze okaże – odpowiada Antonia.

Konfrontacja z panem Whitem jest nieuchronna, gdy porywa Jona, Antonia jest bardzo zdeterminowana, by uratować przyjaciela. Jon prędko wraca, ale z niewyjmowalną bombą przytwierdzoną do kręgosłupa, a żeby go ocalić Antonia musi zagrać w grę White`a. Otóż dostaje po kolei trzy adresy i musi wyjaśnić co naprawdę się stało, kto zabił, kto oszukał. Wydaje się to banalnie proste, ale już przy pierwszej sprawie pojawiają się niespodziewane komplikacje. Trwa zabójczy wyścig a my możemy cofnąć się w czasie do treningu Czerwonej Królowej, bo był czas gdy było ich dwie.

 

Pierwszy tom podobał mi się bardzo. Drugi tom robił wrażenie, ale trzeci tom moim zdaniem jest przekombinowany. W drugim tomie mamy eskalację napięcia, wiemy, że wkrótce staniemy z panem Whitem twarzą w twarz, dowiemy się o co dokładnie chodzi, ale akcja jest bardzo nierówno rozłożona, są fragmenty, gdy się nielitościwie dłuży, żeby później zacząć gnać na łeb na szyję, a już końcówka, to kaskada wydarzeń. Za dużo, zbyt chaotycznie. Trochę nie wiem jaki był zamysł. Strzelają wszystkie strzelby Czechowa i jeszcze kilka znikąd. Czuję, że autor chciał zaimponować akcją, pomysłami i skutkiem czego jest to przeładowane, jak stylizacja w złym guście. Do połowy czytało mi się w sumie bez zarzutu, później czułam się zmęczona. Trochę mi szkoda.