"Zanim się pojawiłeś" - Jojo Moyes [roztrzaskana na milion kawałków]

Vacatio legis książek na moich półkach jest przeróżny. Czasami nie wytrzymuję trzydziestu sekund, innym razem czekają latami. Zanim się pojawiłeś czekało od końca 2013 roku, o ile mnie pamięć nie myli. Słyszałam o niej skrajnie różne opinie, ale najbardziej zapadła mi w pamięć krytyka zaufanych Glogerów, że książka w sumie średnia, że cała ta seria – bo ta książka zaczynała serię Leniwa niedziela, to dużo hałasu o nic. No i tak książka co i rusz kusiła, trafiała na listę do wyboru i ciągle wracała na półkę. Jedna książka Moyes została przeczytana, druga mnie dobiła. Wtedy postanowiłam potrzymać tę, żeby mieć coś Moyes na gorszy okres. I ten nadszedł. Bezdyskusyjnie ubiegły tydzień był ciężki, bo choroba, bo książkowe zawody i gdy Oleńka nakrzyczała na mnie, żebym czytała Moyes – ugięłam się! Potrzebowałam takiej książki, tylko że teraz mam wrażenie, że umrę, jeśli nie przeczytam następnej tak dobrej książki…

"Na imię jej Rose" - Christine Breen [Irlandzka opowieść z tajemnicą, kwiatami i skrzypcami w tle]

Leniwa niedzielajest moją ulubioną serią wydawniczą, jak na razie żadna książka z tej serii mnie nie zawiodła i ciągle mam ochotę na więcej. Te książki dostarczają mi niesamowitych przeżyć, emocji. Po każdą książkę sięgam z coraz większą ciekawością. Niestety oczekiwania też są coraz większe i towarzyszy im lęk, że tym razem, no kurczę, może nie uda się im sprostać. Gdy za oknem śnieg(który uwielbiam), równie chętnie sięgam po powieści właśnie z takimi okładkami, morze, letnia sukienka, plaża.  Chociaż te okładki w tej serii bywają zwodnicze, często za bardzo pogodną, optymistyczną okładką, kryje się trudna treść.

"Ostatni list od kochanka" - Jojo Moyes [ upłakałam się, zarwałam noc i się zachwyciłam]

Jeśli pierwsza książka przeczytana w tym roku ma być wróżbą, to czeka mnie wspaniały literacko rok. Rok wzruszeń i zachwytów, rok upajania się słowem, przeżywania wielkich emocji. Sama sobie zazdroszczę. A miało nie być tak pięknie. Lekturę Ostatniego listu od kochanka odkładałam, nie wiem czy decydowała o tym różowa, landrynkowa okładka, czy romansowy tytuł, czy może fakt, że pierwsze akapity mnie nie porwały… Jednak mając ochotę po lekturze Czas pokaże, na książkę pełną miłości, perturbacji, motylków i wzruszeń, wiedziałam, że wybór będzie pomiędzy dwoma książkami Moyes, z serii Leniwa Niedziela. Ponieważ Ola!! Tyle razy namawiała na ten Lista, złamałam się i zaczęłam czytać. Znowu, początek mnie nie zwojował, ale się zaparłam. Nie mogę porzucić pierwszej książki w roku!!! Skończyłam o drugiej w nocy, zapłakana, bezsenna, pełna myśli i absolutnie zachwycona. I przyznam się, do bycia afektowaną, sentymentalną idiotką – nie wiem jak wczytam się w coś innego. Ustawy!!! Przybywam ; )

"Sekretna herbaciarnia" - Vanessa Greene [herbata i przyjaźń]

Powtórzę po raz milion piąty, uwielbiam serię Leniwa niedziela te książki nie są dobre, tylko w niedzielne poranki, ale sprawdzają się dosłownie w każdych warunkach. Ta powieść kusiła mnie i przyzywała, ale nie chciałam zabierać się za nią tak od razu. Okazało się, że okres przedświąteczny będzie idealny. W sklepach kolejki, od ho ho ho boli głowa, brak śniegu wpędza w depresję a ja przeżywam kryzys wiary w ludzi, potrzebowałam czegoś pokrzepiającego. Bardzo lubię herbatę, wprawdzie pijam ją zwykle w domu, bo wychowana na wodzie ze studni, pysznej, czystej, niestety nie toleruję herbat pitych w mieście, a w Polsce klasyczne herbaciarnie nie są popularne i zwykle, gdy wychodzę gdzieś ze znajomymi pijemy piwo, w domu jednak zapijam się nimi na hektolitry. I podczas czytania tej książki również, ciągle coś sączyłam. Gdy książkę już przeczytałam, było mi cudownie ciepło od środka… czułam święta i pokój, wprawdzie później pojechałam do miasta z Siostrą na zakupy i to ciepło i pokój szlag wziął i trafił, ale książka jednak mnie wyciszyła.

"Mamifest" - Linda Green [ zarwana noc, płacz i cała masa ciepła]

Będzie chaotycznie. Skończyłam książkę o trzeciej nad ranem, a miałam jeno kilka rozdziałów poczytać i dla odmiany iść spać wcześniej. Tak wiem – żart stulecia. Przeczytałam kilka książek z serii Leniwaniedziela, żadna mnie nie rozczarowała, większość wciąż czeka na półce, ale to co zrobił ze mną Mamifest o ludu… to piękna książka. Zadawałam sobie pytanie podczas lektury, po co ludzie czytają książki? Bo nie szukając odpowiedzi, tych można poszukać w encyklopedii, jeśli czytamy by uwierzyć, by mieć siłę i nadzieję, to Mamifest jest idealna. Dziwię się, że tak o niej cicho, bo jest naprawdę wyjątkowa.

"I wtedy to się stało" - Linda Green

Wzruszająca powieść o miłości wystawionej na ciężką próbę, książka dla fanów „P.S. Kocham Cię” Cecelii Ahern i „Jednego dnia” Davida Nichollsa. Mel Taylor już jako trzynastolatka poznała miłość swojego życia. Dwadzieścia lat później nadal kocha Adama, ma wspaniałą córkę, świetną pracę i wymarzony dom. Cieniem na tym pozornie idealnym życiu kładzie się ponury sekret z przeszłości i poczucie, że jej szczęście nie będzie trwało wiecznie. Chociaż Adam powtarza żonie, żeby żyła teraźniejszością i nie martwiła się o przyszłość, Mel nie może się pozbyć najgorszych przeczuć. Nie chce nawet świętować ich dziesiątej rocznicy ślubu, by nie kusić losu. Okazuje się, że kobieca intuicja to potężna siła; wkrótce Mel musi zdecydować, o czyje szczęście powinna najpierw zawalczyć.

Książki z serii Leniwa niedziela mają już stałe miejsce na mojej półce. W chwili kryzysu patrzę na tęczowe grzbiety ułożone schludnie na półce. Wciąż wielu brakuje… jakby w odpowiedzi na moje potrzeby Biedronka zrobiła promocję i w cenie 25 zł można było nabyć trzy książki z tej serii, taaaak oczywiście tej, której chciałam najbardziej nie było – normalne. Obleciałam wszystkie Biedronki, zawróciłam głowę moim znajomym, ale w końcu jak zwykle dała radę Biedronka w Lublinie, złapałam ostatnią i dzierżyłam przy serduchu. Czytać zaczęłam już w busie, wiedziałam, że będzie dobrze. Później oczywiście trochę, życie mnie dopadło, ale w końcu dziś normalnie jedną ręką mieszałam zupę a drugą trzymałam książkę… Pod koniec miałam łzy w oczach. Książka jest z serii kobiecej, o lekkich przyjemnych okładkach, ale treść nie jest banalna, to nie jest powieść dla głupiutkich i puściutkich panienek, ale zdecydowanie warto przeczytać.

"Przy mnie będziesz bezpieczna" - Amy Hatvany

Wzruszający portret dwóch matek, które połączyła tragediaNieszczęśliwy wypadek kładzie kres dotychczasowemu życiu Hannah Scott. W rok po podpisaniu dokumentów o przekazaniu organów córki do przeszczepu kobieta wciąż bardzo cierpi. Wtedy poznaje rodzinę Bellów. Ich piętnastoletnia córka Maddie żyje tylko dlatego, że Emily umarła. Zafascynowana tą kruchą więzią, bojąc się ujawnić, kim jest naprawdę, Hannah nawiązuje niespodziewaną przyjaźń z matką dziewczynki, Olivią.Państwo Bell mają jednak własne problemy. Olivia, jeszcze niedawno gotowa opuścić bogatego, ale despotycznego męża, czuje się z nim związana po przeszczepie, który uratował życie ich córki. Tymczasem Maddie, zmęczona ograniczeniami, jakie narzuca jej słaby stan zdrowia i lęk przed coraz częstszymi wybuchami gniewu ojca, regularnie ucieka w świat, gdzie może być tym, kim chce: świat internetu.Mistrzowsko poprowadzona narracja i sugestywnie zarysowane postaci bohaterów, którzy muszą stawić czoło prawdzie, to główne atuty tej trzymającej w napięciu lektury.

Seria Leniwa niedziela zasłynęła urokliwą nazwą, uroczymi okładkami i hasłem, że może zdarzyć się codziennie. Akurat te książki, które mam i czytałam bardzo mi się podobały, muszę nadrobić te, które leżą na półce. Wczoraj przyszła kolejna książka z serii i od razu podbiła serce moje i Mamidła okładką, chociaż ja przyznam się, że nabrałam na nią ochoty ze względu na blurba. A naprawdę potrzebowałam książki, która mnie wciągnie, bo jakoś do niczego nie mogłam się przypiąć. A jak zapakowałam się do łóżka z termoforem i Przy mnie będziesz bezpieczna to przepadłam,  czytałam, czytałam i przeżywałam. Książka reklamowana jako powieść w stylu Picoult, faktycznie porusza tematykę ciężką i odcina się od bajkowej okładki.

"Zastępcza żona" - Eileen Goudge

Zaskakująca powieść o miłości, rodzinie i przewrotności losu
W swej najnowszej powieści Eileen Goudge stawia czytelniczkom pytanie: Co byś zrobiła na wieść o tym, że zostało ci pół roku życia? Dla Camille, właścicielki biura matrymonialnego, odpowiedź jest prosta: musi znaleźć swoją następczynię w roli matki i żony.
Camille Harte, prowadząca eleganckie biuro matrymonialne na Manhattanie, niejedno przeszła w życiu. Jako mała dziewczynka straciła matkę i trafiła pod opiekę wiecznie nieobecnego ojca. Jako czterdziestoparolatka ma na swoim koncie pozornie wygraną walkę z rakiem, podczas której jej mąż Edward nie najlepiej poradził sobie z samotnym ojcostwem. Kiedy następuje nawrót choroby, Camille postanawia wykorzystać swoje doświadczenie i wiedzę zawodową, by zapewnić dzieciom stabilność, a mężowi szczęście. Próbuje znaleźć kobietę, która godnie zastąpi ją po śmierci.
Niektóre życzenia lepiej wypowiadać ostrożnie. Konsekwencje poczynań Camille oraz przypadkowego zrządzenia losu okazują sią dla małżonków wielkim zaskoczeniem.
"Eileen Goudge pisze prosto z serca, tworząc postacie, które łatwo pokochać i z którymi ciężko się rozstać" - Nora Roberts
EILEEEN GOUDGE jest jedną z najpopularniejszych amerykańskich powieściopisarek. Pierwsze książki pisała dla młodszych czytelniczek w ramach popularnej serii Sweet Valley High. W 1986r. stworzyła pierwszą powieść dla dorosłych, zatytułowaną Ogród kłamstw, która trafiła na listę bestsellerów New York Timesa i sprzedała się w sześciu milionach egzemplarzy. Od tamtej pory wydała kilkanaście powieści. Mieszka i pracuje w Nowym Jorku.

Seria Leniwa Niedziela to propozycja Świata książki dla kobiet, lubiących dobrą literaturę, odpoczynek z filiżanką kawy przy powieściach oferujących wzruszenia i masę emocji.  Na „Zastępczą żonę” miałam ochotę długo. Myślałam o nabyciu audiobooka, ale ostatnio mniej się roweruję czy kijaszkuję. Zaczęłam ją czytać, tematycznie, w niedzielę. Wbrew pozorom nie jest to książka lekka, na jedną, leniwą niedzielę. Okładka – na pewno – zachęca. Jest, jak wszystkich książek w tej serii, stonowana, intrygujące i po prostu ładna, chociaż wiadomo de gustibus, no ale w mój gust trafiła.

Camille wiedzie życie jak z obrazka. Ma męża o aparycji Georga Clooneya, dobrego otolaryngologa, sama prowadzi agencję matrymonialną. Camille i Edward doczekali dwójki dzieci, zgodnych, udanych, zdrowych. Pieniędzy im nie brakuje, miłości też jest w bród. Może kiedyś, każde z nich wiodło życie na którym były ryski, może nawet szramy, ale dziś są wzorcową, szczęśliwą rodziną. Do dnia, gdy Camille dowiaduje się, że rak, na którego chorowała, powrócił. Szanse na wyzdrowienie są marne. Ona ma dosyć szpitali, umierania, fałszywej nadziei. Sama straciła matkę gdy była nastolatką, po śmierci żony ojciec Camille nie umiał zająć się córkami i obowiązki spadły na Camille. Tym razem sprawa dotyczy jej dzieci. Kobieta postanawia wykorzystać doświadczenie zawodowe i znaleźć kogoś kto zajmie się jej rodziną i pocieszy męża. Zaczyna szukać zastępczej żony dla ukochanego męża. Wszyscy ostrzegają ją że igra z ogniem, a ona po prostu nie chce zostawiać niczego przypadkowi, chce by ci których kocha, po jej śmierci nadal byli kochani. Blurb stawia nam takie pytanie, co my byśmy zrobiły? Czy któraś z Was zrobiłaby to co Camille?

Pomysł na fabułę jest ciekawy. Wprowadzenie do powieści bohatera, który umiera zawsze dodaje dramatyzmu. Tutaj nie jest to osoba starsza, ani dziecko, ale dojrzała kobieta od dwudziestu lat mężatka. Matka i żona rodziny. Los dał jej dużo, a jednak nie mamy jakiegoś niedobrego głosu z tyłu czaszki, że już tyle dostała, wystarczy. Do pewnego momentu przejmuję się jej dramatem. Tragedią matki, która nie wie czy dożyje kolejnych urodzin swoich dzieci, tragedii kobiety, która zostawia swojego zapracowanego męża. Tragedii człowieka, który zaprzyjaźnia się ze śmiercią tańczącą dookoła niej z kosą. W pewnym momencie, oczywiście że nie zaczynamy życzyć jej śmierci, ale Camille staje się denerwująca. Każdy z Nas ma w najbliższym otoczeniu osobę, która swata nas za wszelką cenę. Camille idzie krok dalej, o jeden most za daleko, szuka mężowi partnerki. I jest tak wkurzająca w swoim działaniu, że to aż boli. Naturalnie, jeśli postaramy się wczuć w jej tok myślenia znajdziemy powody uzasadniające taką decyzję, ale jednak wydaje mi się, że sympatia czytelników jest po stronie Edwarda. W tej powieści – tak mi się przez długi czas wydawało – nie ma prawa być happy endu.

Jak już wspomniałam nie jest to książka, którą się połyka w mgnieniu oka. Czytałam ją długo i miałam swoje kryzysy. Ciągle nie mogę sobie odpowiedzieć, czy potencjał tej powieści został wykorzystany. Mam problem z odpowiedzią… Nie popłakałam się, ale mocno przeżywałam losy bohaterów. Książka ma niezaprzeczalny klimat i  coś takiego, że nie żałuję tego, iż ją przeczytałam. Do tej pory po macoszemu traktowałam książki z tej serii, widzę że niesłusznie czyniłam.

Summa summarum, polecam tę książkę. Na wieczory letnie i ciepłe będzie zacną lekturą. 

"Klub filmowy Meryl Streep" - Mia March

Trzy siostry - dwie rodzone i jedna cioteczna - dorastające w cieniu tragedii, jaka przed kilkunastu laty dotknęła ich bliskich, zostają wezwane przez matkę ostatniej z nich do prowadzonego przez nią pensjonatu, gdzie otrzymują szokującą wiadomość.
Isabel, June i Kat nieoczekiwanie zamieszkują w jednym pokoju na poddaszu pensjonatu. Lolly, ciotka dwóch pierwszych i matka trzeciej, prosi je o pomoc i zaprasza do uczestniczenia w cotygodniowym wieczorze filmowym. W pensjonacie trwa właśnie miesiąc filmów z udziałem Meryl Streep.
Każda z kobiet spogląda na swoje życie przez pryzmat oglądanych filmów i na własnej skórze doświadcza magii kina.

Moja pierwsza styczność z książką z serii „Leniwa niedziela”, na pewno nie ostatnia.  Jestem wielbicielką tego typu literatury, niespieszna, emocjonująca książka, na spokojny dzień, lub na wieczór z kubkiem herbaty, po pracy. Zwłaszcza, gdy mają tak czarowne okładki. Ta jest klimatyczna, ten maślany popcorn działał na moją wyobraźnię.  Jestem fanką Merlyl Streep, a dzięki tej książce mam kopa, żeby nadrobić zaległości filmowe.

Trzy kobiety, kiedyś wychowywały się razem. Dwie siostry, które straciły rodziców w wypadku samochodowym i zostały wzięte na wychowanie przez siostrę ich matki, która w tym samym wypadku straciła męża i została z córką i dwoma siostrzenicami. Lolly prowadzi pensjonat, zmaga się z wdowieństwem i musi wychowywać trzy okrutnie zranione  i wchodzą w okres dojrzewania.  Ścieżki dziewcząt się rozchodzą, dla każdej z nich wspólne mieszkanie było traumą o której chcą zapomnieć. Kat zostaje z matką w pensjonacie i marzy o własnej cukierni. Isabel wychodzi bardzo młodo za chłopaka, który pomógł uporać się jej z żałobą i wyjeżdża. June wyjeżdża na studia do Nowego Yorku, tam tuż przed końcem studiów zachodzi w ciąże, nie może odnaleźć ojca swojego dziecka, wraca w rodzinne strony i żyje wciąż pielęgnując miłość do tamtego mężczyzny. Każda z kobiet jest na życiowym rozdrożu, Isabel przyłapuje męża in flagranti na zdradzie tuż przed dziesiątą rocznicę, June traci pracę i musi wrócić do rodzinnego miasteczka, a Kat… wciąż szuka swojej drogi. Wszystkie zostają wezwane na rodzinne spotkanie, które odwróci ich życie, zmieni perspektywy, odnowi relacje. W pensjonacie trwa miesiąc filmów z Meryl Streep, ukochaną aktorką Lolly, dzięki tym filmom kobiety zobaczą własne życie, własne wybory w nowym świetle. Nabiorą dystansu.

Powiecie, że motyw jest oklepany. Że podobnie było w „Klubie miłośników Jane Austen”(ta książka byłą niewypałem totalnym), po części będziecie miały rację, życiowe rozdroże, powrót do korzeni, odkrycie dobroczynnej mocy wsparcia rodzinnego. Moim zdaniem dobra książka nie musi opierać się na nowej fabule, można sięgnąć po znany motyw, ale opisać to w sposób niepowtarzalny, miły dla czytelnika.  Taki jest „Klub filmowy Meryl Streep”, tak jak obiecuje nam okładka, książka jest idealna do popcornu a i chusteczka się przyda. Książka jest z gatunku rozgrzewających jak gorąca czekolada, kojących. Takich które otulają nas kokonem,  nie jest to książka poruszająca fundamentalne problemy etyczne, chociaż to jak postępują bohaterki może budzić nas sprzeciw i wywoływać różne reakcje. Książka nie odmóżdża, ale stawia na emocje, stonowane, delikatne jak morska bryza. Odświeżające.

Czego uczy nas ta książka? Tego, że każdą porażkę, najgorszy upadek możemy przekuć na nowy początek przy pomocy miłości i wsparcia bliskich. Warto pokonać uprzedzenia, zasypać rowy,  odbudować mosty. Można to zrobić zawsze, trzeba chcieć. Brzmi tandetnie? Być może, ale po prostu tak jest. Nieco ponad czterysta stron czyta się szybko i dobrze.

Polecam, na leniwą niedzielę i stresujący poniedziałek. Intuicja mnie nie myliła. To dobra książka.