"Fosa" - Sylwia Siedlecka

Fosa rozpoczyna się w dniu ślubu Arka i Lizy. Zanim staną przed ołtarzem, Liza musi jeszcze raz, w gąszczu pozornie błahych spotkań, rozmów i wędrówek przez rodzinne miasteczko, powrócić do zapomnianych miejsc i zdarzeń. Co się wówczas stanie w życiu bohaterki, które pełne jest lęku i zdziwienia otaczającym światem? Powieść Sylwii Siedleckiej to zabawna i okrutna proza o samotności i bliskości, o władzy nad człowiekiem i o tym, że przemoc bywa mylona z dobrem.

Jednym z gatunków które bardzo cenię i czerpię ogromną przyjemność z lektury, to literatura refleksyjna. Niespieszna, pisana specyficznym językiem, gdzie dygresja goni dygresję a ważne przemyślenia sąsiadują z prozaicznymi opisami. Takie książki są trudne, specyficzne, czyta je się w szczególny sposób, ale trudy lektury wynagradza ładunek emocji jaki wynosimy z książki wynagradzają wszystko.

"Królewskie romanse" - Leslie Carroll

Te romanse wydarzyły się naprawdę, a mimo to zachwycają bardziej niż te znane z bajek. Rozgrywały się na przestrzeni siedmiuset lat, w ciągu których monarchowie ryzykowali wszystko, by zaspokoić swoje pożądanie.

Eleganckie pałace, połyskujące klejnoty i gra o największą z wygranych - nic nie może się równać z autentycznymi historiami miłosnymi koronowanych głów. Ludwik XIV sprzeciwił się Bogu i prawu ziemskiemu, pozwalając swojej zamężnej kochance Madame de Montespan przejąć rolę królowej Francji, po czym w tajemnicy ożenił się z jej następczynią - Madame de Maintenon. Grigorij Potiomkin był równoprawnym partnerem dla Katarzyny Wielkiej zarówno w jej łożu, jak i na rosyjskiej scenie politycznej. Dziarski hrabia Axel von Fersen niejednokrotnie ryzykował wszystko, by ocalić życie Marii Antoniny, i być może odwzajemniał jej uczucia. Niezachwiane oddanie śp. umiłowanej "Królowej Matki" pomogło królowi Jerzemu VI Windsorowi, oraz Anglii, w najczarniejszej godzinie.

A bezpretensjonalne, pełne splendoru małżeństwo Księcia Williama i Kate Middleton wciąż pasjonuje cały świat.

Seks! Intryga! Skandal! Najnowsza propozycja Carroll przedstawia dobrze znane małżeństwa europejskich monarchów na przestrzeni ostatnich 700 lat. Jej świeża i tętniąca życiem opowieść pokazuje bez upiększeń całą kolekcję często źle dobranych małżeństw.

"The Historical Novels Review"

W ubiegłym roku miałam okazję sięgnąć po książkę „Kobiety które zawładnęły Europą” był to wybór biografii kobiet, które wycisnęły niezatarte piętno na losach swojej epoki, swoich krajów. Książka zawojowała mnie, o czym mieliście okazję przeczytać w notatce, którą napisałam o tej książce.

Trudno się dziwić, że napaliłam się również na „Królewskie romanse”, książkę która wydana została przez to samo wydawnictwo, w podobnej szacie graficznej.

"Jedwabnik" - Robert Galbraith

Pisarz Owen Quine zaginął. Jego żona zleca sprawę prywatnemu detektywowi Cormoranowi Strike’owi. Kobieta sądzi, że mąż potrzebował kilku dni dla siebie, jak to zdarzało się już wcześniej. Strike ma go odnaleźć i sprowadzić do domu. W trakcie śledztwa okazuje się, że powód zniknięcia Quine’a może być znacznie poważniejszy niż podejrzewa żona. Pisarz właśnie ukończył rękopis będący jadowitym portretem niemal wszystkich jego znajomych. Gdyby książka została opublikowana, zrujnowałaby niejedno życie, więc wielu osobom mogło zależeć na uciszeniu autora. A kiedy ten zostaje odnaleziony – brutalnie zamordowany w dziwacznych okolicznościach – rozpoczyna się wyścig z czasem, by zrozumieć motyw bezwzględnego zabójcy, zabójcy, jakiego Strike do tej pory nie spotkał…

Moi znajomi z pracy przepadają za kryminałami. Ostatnio całe przerwy w pokoju przegadujemy o książkach. Kryminały są wdzięcznym tematem, chociaż ciężko w tym całym morzu zbrodni i krwi, które zalewa nas ostatnio znajdować ciągle perełki. Pod koniec ubiegłego roku odkryłam kryminalne wcielenie J.K. Rowling, bardzo się podobało, dlatego paliłam się wręcz do przeczytania drugiego tomu przygód Cormorana Strike`a. Jednak angielski kryminał to klasa sama w sobie.

rzecz o... afrykańskim safari

Mamy marzec, najgorszy miesiąc. Z domu wychodzimy rano, jest zimno, więc opatulamy się w ciepłe kurtki, rękawiczki, a wracamy w pełnym słońcu, zlani potem, a wieczorem znowu robi się zimno. Siedzę sobie w ciepłym domeczku i myślę sobie, dawno nic nowego nie paliłam. Może czas żeby coś wyciągnąć? Akurat na biurku leżał ten sampler. Przez folię nie zachwycał...Afrykańskie safari - przyznacie, że brzmi intrygująco? W domu rozhajcowano, więc przydałby się zapach świeży, a tutaj ciężko, zdecydowanie. 

"Miłość na szkle" - Barbara Sęk

Boleśnie prawdziwa, a momentami nieodparcie zabawna opowieść o współczesnych trzydziestolatkach, ich dojrzewaniu do roli rodziców i bezsilności towarzyszącej staraniom o dziecko

„Skończę z papierosami i trawą. A termin namiętności wpiszę do kalendarza” - obiecuje sobie Wojtek Raczyński, kiedy po wielomiesięcznych bezowocnych próbach spłodzenia potomka trafia z żoną do kliniki leczenia niepłodności. Aneta ma trzydzieści pięć lat, on trzydzieści osiem. Są odpowiedzialni, więc zdobyli wykształcenie, osiągnęli odpowiednią pozycję zawodową i status materialny, zaciągnęli kredyt na mieszkanie i kiedy już uznali, że są gotowi na dziecko, ono... jakoś się nie pojawia. Czy można temu zaradzić? A jeśli tak, to w jaki sposób?

Niepłodność wystawia małżeństwo Anety i Wojtka na ciężką próbę. Jest stale obecna w ich myślach i... sypialni, wisi w powietrzu, zapisuje się w historii wyszukiwania Google'a. „Niczym brzuch ciężarnej z każdym kolejnym miesiącem rozrasta się pomiędzy małżonkami i sprawia, że się oddalają”.

Miłość na szkle porusza i bawi; pokazuje problem z mikroskopową precyzją i zaskakuje jego złożonością. Akcja rozgrywa się w łóżku, w gabinetach lekarskich, na forach internetowych, na których ludzie szukają pomocy i wymieniają doświadczenia. "Miłość na szkle", doskonale osadzona w naszej rzeczywistości, jest świetną lekcją partnerstwa - także dla tych, którym dzieci przyniósł bocian i to od razu…

Szukałam książkowej inspiracji, dobrej mocnej! Jakby w odpowiedzi na moje palące potrzeby przybyła do mnie książka „Miłość na szkle”, tytuł i okładka nasunęły mi jednoznaczne skojarzenia. Temat starania się o dziecko za wszelką cenę nie jest tematem nowym. Spotkałam się z tą tematyką w literaturze i polskiej i obcej. A jednak, z tego co mi mignęło, książka zbierała naprawdę wspaniałe recenzje. Sięgnęłam po nią koło północy, impulsywnie i na przekór pięciu książkom piętrzącym się na stoliku nocnym ułożonych w żelazną kolejkę do czytania. Zaczęłam czytać… trzy godziny później, słuchając tylko swojego rozsądku poszłam spać, wstałam skoro świt i pierwsze co sięgnęłam po książkę, nie po kawę, telefon, po książkę, bezwzględny imperatyw. Cały dzień czytałam i przeżywałam, w kąt poszła praca, moja dysertacja, wszystko. Właśnie skończyłam… Chyba każdy powinien ją przeczytać. Wiem, że nie jest to debiut Barbary Sęk, ale nie znam jej poprzedniej książki, a bardzo bym chciała się z nią zapoznać. Sęk potrafi zabić ćwieka. Po prostu.

"Dziewczyny z Powstania Warszawskiego" - Anna Herbich

1 sierpnia 1944 roku w Warszawie było pół miliona kobiet. Wiele z nich poszło do Powstania jako sanitariuszki, łączniczki, część chwyciła za broń. Wszystkie walczyły o przetrwanie. Panienka z dobrego domu w myślach powtarzała: „Boże, spraw, abym wytrzymała tortury”. Matka, która urodziła tuż przed godziną „W”, kołysała dziecko w rytm wybuchających bomb. I ośmioletnia Helenka, prowadzona na pewną śmierć. „Mamo, ja nie chcę umierać” – szeptała.

Przez 63 dni heroicznej bitwy walczyły, bały się, śmiały, kochały, opłakiwały bliskich. Mężczyźni stwierdzili: „Ojczyzna jest pierwsza. Musicie sobie jakoś radzić”. Kobiety zostały same, w obliczu dramatycznych dylematów. Włożyć coś do garnka czy kupić bandaże dla rannych? Jak zginę: z głodu czy z rąk Niemców? Ale pytanie, czy warto walczyć, w ogóle nie przychodziło im do głowy. Bo odpowiedź była tylko jedna.

Usłyszmy głos dziewczyn z Powstania.

Pół roku minęło od chwili gdy wszyscy zaczytywali się tą książką i opowieściami o Powstańcach. Ponieważ czasami idę pod prąd ja dopiero teraz zebrałam się i zaczęłam czytać te historie. Mimo wszystko lubię tę serię wydawniczą ze Znaku, jak nie trafi się bubel, to książki te bardzo wzruszają. Dobrze się je czyta. Temat kobiet w Powstaniu Warszawskim, nie jest znowu taki nowy, ale jednak nie zdążył się bardzo opatrzeć, bo jednak przez lata albo o Powstaniu mówić nie wolno było, później krytykowało się Sowietów, później się gdybało, dyskutowało o metodach walki, a los jednostki jakoś ginął, teraz gdy tych żyjących pomników tej historii jest coraz mniej, łapiemy co się da i słuchamy opowieści o upalnych dniach sierpnia, gdy Warszawiacy powstali, a przecież w piwnicach, ruinach, nadal toczyło się życie jednostek.

"Obietnica Łucji" - Dorota Gąsiorowska

Kiedy Łucja pierwszy raz zobaczyła pałac rodziny Kreiwetsów, od razu poczuła, że w starych komnatach zdarzyło się coś wyjątkowego. Małe miasteczko, urokliwy Różany Gaj, nad którym górowały malownicze ruiny, także skrywało niejeden sekret. Tajemnice aż prosiły się o odkrycie.

Łucja uciekła od zgiełku wielkiego miasta, od bolesnych wspomnień, by ukojenie odnaleźć właśnie tam. Przeprowadzka miała być próbą odzyskania siebie. Nie mogła wiedzieć, że w czarującym zaciszu na prowincji będzie musiała zmierzyć się z poważnymi wyzwaniami. Kiedy umierająca przyjaciółka prosi ją, aby odnalazła ojca jej małej córeczki, Łucja nie podejrzewa, że zadanie to zaprowadzi ją w nieoczekiwanym kierunku.

Okazuje się, że miłość czeka na nas tam, gdzie nigdy byśmy się jej nie spodziewali.

Poruszająca powieść Doroty Gąsiorowskiej to przesycona emocjami, pełna nieoczekiwanych zwrotów akcji, magiczna historia, od której nie można się oderwać.

W Polskiej, ale nie tylko, literaturze wciąż modna jest ucieczka z wielkiego miasta, jako remedium. Zwykle model jest ten sam, kobieta w średnim wieku, znudzona swoją karierą, małżeństwem, które nie wyszło, ucieka gdzieś na zapadłą więc, rodem z Reymonta i zaczyna tam nieść kaganek oświaty, niczym Siłaczka. Na zapadłej wsi, są ludzie którzy mówią dziwnym akcentem, są dzieci z problemami, albo dorośli zagubieni w życiu. Misją uciekinierki jest naprostowania im życia. Problem jest taki, że: albo dlatego że nie jestem w średnim wieku, albo dlatego że mieszkam na wsi i wiem jak to wygląda, nie mogę jakoś przekonać się do takiej wizji jaką przedstawiają autorki.

Esy floresy. Kolorowy trening antystresowy

Nowy, świetny sposób na odstresowanie! Piękne, wyszukane ilustracje do kolorowania. Malowanie i kolorowanie to świetna zabawa, rozwijająca zdolności plastyczne, manualne i wyobraźnię. Dla osób dorosłych może okazać się wspaniałym pomysłem na odreagowanie stresów.

Dostępne różne warianty: różnorodny zakres tematyczny, ilustracje czarno-białe lub częściowo kolorowe, zróżnicowane formaty, oprawy.

Nie wycofuję się z tego co napisałam na Instagramie. Blogerzy książkowi są chyba najbardziej zestresowaną grupą społeczną, bo chyba każdy z nas ma już kolorowanki dla dorosłych. Czy śpiewamy sobie podczas kolorowania "więc chodź pomaluj mój świat"? Nie wiem. Ja oglądam Chirurgów.  A, że uzależnia to strasznie... inne prace cierpią.

"Znaki szczególne" - Paulina Wilk

Najnowsza książka Pauliny Wilk, autorki nagradzanego debiutu „Lalki w ogniu. Opowieści z Indii”

„Znaki szczególne” to prywatny zapis dorastania w czasie demokratycznych przemian. Osobista i poruszająca historia do rodzinnego czytania. Współczesna Polska ujęta w autobiograficznej opowieści trzydziestolatki, która razem z rówieśnikami przeżywała zachwyty i rozczarowania nową rzeczywistością.

Ukształtowani w okresie gwałtownych przemian i entuzjastycznej atmosferze wolności, stworzyli różnorodne pokolenie. Autorka, jak wszystkie dzieci transformacji, nosi własne znaki szczególne.

Od lat osiemdziesiątych XX wieku do dziś. Od socjalistycznych podwórek do open space i przestrzeni wirtualnej. Od pożyczanych rowerów i kapsli do kupionych na kredyt mieszkań i samochodów. Od pomysłowych zabaw na dywanie do schematycznych zadań w koncernach. I od baśniowej wizji demokracji do realnej, gorzkiej polityki.

„Znaki szczególne” są zapisem dorastania w wolności, która także dzieciom i nastolatkom postawiła zaskakujące wyzwania. Ostatni obywatele PRL, a jednocześnie pierwsi obywatele wolnej Polski – są generacją szczególną. Przecięci na pół, starzy i nowi zarazem. Wychowani w poczuciu równości i oswojeni z niedostatkiem, ale dorastający w atmosferze rywalizacji i wielkich szans. Nie w pełni nowocześni, bo także nieco staromodni.

Urodzona w 1980 roku autorka była jednym z dzieci porwanych przez wir przemian. Teraz ogląda własne dzieciństwo, dorastanie i dorosłość, opisuje też losy rodziny, sąsiadów i bliskich, by zrozumieć, jak głęboka, wszechobecna – i niezakończona – jest transformacja życia w Polsce. Powrót na podwórko to okazja, by z przeszłości zabrać wszystko, co potrzebne teraz w nowym, ale niekoniecznie lepszym świecie: czas wolny, wspólną przestrzeń, zdolność bycia razem i budowania kompromisów.

Premiera tej książki jakoś mi umknęła, gdyby nie to, że wybieram się na DKK w mieście mego urodzenia, pewnie długo nie sięgnęłabym po tę książkę. Chociaż to moja biografia. Pierwsza biografia dzieci z lat osiemdziesiątych, całego pokolenia. W sumie nie do końca zgadzam się z tym tytułem. Dziesięć lat to dużo, autorka urodziła się w 1980, ja siedem lat później, mój kuzyn i sąsiadka dwa lata po mnie. Czy osoba urodzona w pierwszym roku tej dekady i ostatnim mają coś wspólnego? Wszyscy jeszcze urodziliśmy się w czasach nieboszczki PRL i PZPR. Nie da się napisać biografii dzieci socjalizmu, dzieci lat `80, można – co czyni w sposób bardzo udany Paulina Wilk – opisać pewne doświadczenia wspólne dla większości. My jesteśmy tym pokoleniem, które zdradziło ideały swojego dzieciństwa. O tych chwilach radosnych, komicznych, trudnych i gorzkich pisze autorka. Ja odnalazłam w tej książce moje dzieciństwo, uświadomiłam sobie swoją zdradę.

"Wołynianki. Mieszkanki Wołynia. Tułaczki po PRL" - Piotr Jaźwiński, Aleksander Jażwiński

Książka Piotra Jaźwińskiego, zabiera nas do PRLu. Autor wspomina swoją rodzinę, a dokładnie rzecz biorąc Wołynianki: swoją babcię, mamę i ciocię. Narracja książki rozpoczyna się w 1939 roku ucieczką z Wołynia, a następnie przenosi się do lat 1959-68 do czasów gomułkowskiej małej stabilizacji. To opis zmagań inteligencji wychowanej w II RP z systemem komunistycznym w codziennej, żmudnej walce o ocalenie tego co było dla nich najcenniejsze: pamięci, kultury, honoru. Wołynianki to książka trochę sentymentalna, trochę smutna ale momentami wesoła, pisana z perspektywy kilku, a potem kilkunastoletniego chłopca, a w końcu dorosłego mężczyzny. Przewija się przez nią galeria przeróżnych typów ludzkich od cwaniaka z Radości, przez partyjnego aparatczyka, księdza-prałata, po rotmistrza kawalerii.

Pierwszego Marca obchodzimy w Polsce Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych, od niedawna możemy oddać cześć tym, którzy walczyli, chociaż zawarto już traktaty kończące II wojnę, ci którzy nie mogli pogodzić się z jarzmem niewoli, którym honor kazał wciąż trwać na posterunku. Dopiero transformacja ustrojowa pozwoliła głośno wymawiać ich nazwiska. Dzięki przemianom możemy pisać też o czasach głębokiego komunizmu, możemy pisać i czytać prawdę a nie tylko propagandowy bełkot. Taką książką jest książka ojca i syna: Piotra i Aleksandra Jaźwińskich, wywodzących się z Kresów, ze szlacheckiej rodziny, którą wojna rzuciła z Wołynia do Warszawy i zmusiła do odnalezienia miejsca w świecie, który był da nich nowy i zadawał kłam wszystkim zasadom, które im wpajano.

poszedł luty - zdejmij buty

Luty przeminął z wiatrem, który intensywnie hulał po Polsce. To już klasyka, przełom stycznia i lutego jest okresem wichur, zrywa dachy, uszkadza linie, napędza stracha. Jednak już koniec miesiąca jest ciepły, wychodzimy z domu, spotykamy się ze znajomymi na powietrzu, spacerujemy, tęsknie i pewniej wyglądamy wiosny. Zaczyna się najbardziej zdradliwy miesiąc. Marzec, który potrafi załatwić nas porządną grypą, bo pogoda jest zdradliwa.

"Dobry ojciec" - Diane Chamberlain

Ukochana córka. Rozpaczliwy wybór. Droga, z której nie ma odwrotu…

Nowość w klubie KOBIETY TO CZYTAJĄ!

Przed czterema laty dziewiętnastoletni Travis Brown dokonał wyboru: sam wychowa nowo narodzoną córkę. Kiedy większość jego przyjaciół imprezowała i chodziła na randki, Travis siedział w domu, zmieniał pieluszki i martwił się o pieniądze na życie, nigdy jednak nie żałował tej decyzji. Bella jest światłem jego życia. Kiedy jednak Travis traci pracę i dom, bezpieczeństwo – które z takim trudem stworzył dla Belli – zaczyna się chwiać.

A potem następuje cud. Praca w Raleigh może poprawić ich los. Musi. Ale gdy Travis przyjeżdża do miasta, przekonuje się, że nie chodzi o pracę, a udział w przestępstwie, które zapewni szybkie pieniądze bez żadnych konsekwencji. Czy aby na pewno?

Co sprawia, że stajemy się dobrymi rodzicami? Czy dobro dziecka może usprawiedliwić działania poza prawem? Jak daleko mogłabyś się posunąć, chcąc chronić swoje dziecko?

No i zapeszyłam. Nie chwal dnia przed zachodem słońca, teściowej za życia i autora – za wcześnie. Ostatnia książka lutego okazała się kryzysogenna, a ja przekonałam się, że nawet Chamberlain nie zawsze mnie zachwyci. Pomimo magnetyzującej okładki, autorka która do tej pory przykuwała mnie do swoich powieści, tym razem uśpiła mnie trzy razu(przez pierwsze dwadzieścia stron), a gdy akcja wydawała się porządnie rozwijać… zawiodła mnie stokrotnie.

"Nad Jeziorem Białym" - John Borrell

John Borrell był jednym z pierwszych cudzoziemców, którzy na stałe osiedlili się w Polsce po upadku komunizmu.

Rzucił pracę korespondenta zagranicznego „Time’a”, by założyć rodzinę (i przedsiębiorstwo) na brzegu krystalicznie czystego polskiego jeziora. Budując dom i pensjonat w ubogim regonie potrzebującym inwestycji i miejsc pracy, musiał stawić czoła urzędnikom w czasie, gdy w kraju szerzyła się korupcja, a żeby uzyskać kolejne pozwolenia, trzeba było wręczyć łapówkę.

Zapewne większość z Was słyszała o serialu Ranczo, opowiadającym losy Amerykanki, która przyjeżdża na wieś na krańcu świata i próbuje sobie ułożyć życie. Przybywająca z Zachodu jest dla mieszkańców ucieleśnieniem Imperialistycznego wroga, z którym przez lata socjalizmu nakazywano walczyć. Na dodatek, przybywając z innej kultury kobieta nie rozumie wielu, powszechnie obowiązujących nałogów, złych zasad i próbuje je zwalczać. Ponieważ Ranczo jest komedią, to jednak Lucy odnosi sukcesy, jest mimo wszystko lubiana i prędko staje się dawną dziedziczką, rozsądza spory, pomaga. Ranczo to tylko serial, komedia, fikcja, życie jest jednak inne. I  to, życie opisuje John Borrel w swojej książce „Nad Jeziorem Białym”.

"Dziewiętnaście minut" - Jodi Picoult

Być sobą i narazić się na wykluczenie ze społeczności? Czy udawać, że jest się kimś innym? Poruszająca opowieść o tym, jak trudno poznać kogoś do końca i jak bolesna bywa utrata niewinności. 

Siedemnastoletni Peter Houghton, od lat poniżany psychicznie i fizycznie przez szkolnych kolegów, zostaje doprowadzony do ostateczności. Feralnego ranka wyrusza do szkoły z plecakiem wypchanym bronią. Dziewiętnaście minut – tyle wystarczy, żeby dopełnić zemsty i na zawsze zmienić życie mieszkańców Sterling. 

Alexandra Cormier, sędzia przypisana do sprawy Petera, a prywatnie matka Josie, jego najlepszej przyjaciółki i świadka dramatycznych zdarzeń, znajduje się w dość trudnej sytuacji – czy biorąc udział w tej najpoważniejszej sprawie w swojej karierze, zburzy i tak kruche relacje z córką? Tymczasem Josie zeznaje, że nie pamięta, co się tak naprawdę stało, a rodzice Petera bezustannie badają przeszłość, by dociec, czy w jakikolwiek sposób natchnęli syna do zbrodni.

Powoli odzyskuję książki, które poszły do ludzi. Niedawno wróciła do mnie powieść „Dziewiętnaście minut”, już jakiś czas temu miałam ochotę zrobić sobie powtórkę, chociaż wydawało mi się, że Jodi nie pisze książek wielokrotnego czytania, wszak ogromnym atutem jej powieści jest zaskakujące zakończenie… Gdy spojrzałam na datę wydania, uświadomiłam sobie, że mija właśnie 6!! Lat od chwili gdy ją czytałam. Pamiętam moment premiery, jechałam na zlot do Warszawy, wszystkie półki Empiku były nią zastawione a gazety prześcigały się w reklamach. Pamiętam też jak ją czytałam, złożona chorobą… pamiętam też że wywarła na mnie ogromny efekt, okazało się jednak, że sporo szczegółów jednak uleciało. Usiadłam i zaczęłam czytać, bo nic tak dobrze nie robi na kryzys czytelniczy jak dobra książka.

Uwikłanie - 2011

Jakiś czas temu oglądnęłam… no właśnie,  na potrzeby tego wstępu uznajmy, że była to ekranizacja powieści Zygmunta Miłoszewskiego – „Uwikłanie”. Pierwszy tom serii o prokuratorze Szackim został przeniesiony na ekran, w tak specyficzny sposób że naprawdę wszystko we mnie buntuje się gdy próbuję go nazwać ekranizacją.

Pierwsze co się rzuca w oczy – akcja została przeniesiona do Krakowa, czytałam że dlatego iż Królewski Gród zapłacił sporo za promocję, ponieważ Warszawa nie grała w akcji takiej roli, jak już chociażby Sandomierz w drugim tomie, aż tak bardzo zmiana lokalizacji nie uwierała. O wiele bardziej gryzł fakt, że twórcy chyba naoglądali się Seksmisji i doszli do wnioski, że Szacki była kobietą. Tak moi Państwo, Teodor Szacki, będący w książce doświadczonym prokuratorem, mizantropem, dostał porcelanową urodę Ostaszewskiej i stał się babeczką, która została przeniesiona z Tarnowa, gdzie pracowała w tak zawalonym dziale, że aż go zamknęli. Tak jak Szacki, tak jego damska wersja ma rodzinę – męża i córkę, mąż nie jest też prawnikiem, ale bodajże lekarzem, a Szacka córka profesora prawa, dostaje sprawę dziwnego morderstwa i musi pracować ze swoim dawnym chłopakiem. Gdyby aktor grający komisarza Smolara został Szackim nie byłoby problemu. Zresztą, producenci filmu popłynęli dalej z przeróbkami i w efekcie z całkiem niezłego kryminału zrobił się dramat, skrzyżowany z romansem i traktatem o problemach z rodzicami.

Nie dano szansy dobrym aktorom, żeby się wykazać, bo cały film jest taką papką, miałką i bezsensowną… oglądałam ten film i nie mogłam uwierzyć jak można zepsuć tak dobrą książkę. I co najważniejsze – dlaczego?

Nawet gdybym chciała nie mogę słowem zachęcić do oglądnięcia… naprawdę – nie mogę!

"W drodze do domu. Opowieści wigilijne z Norwegii" - Levi Henriksen

Dookoła płoną już świeczki na choinkach, wkrótce Wigilia. Udręczeni codziennością ludzie pragną spokoju. Rozwiedziony ojciec tęskni za dziećmi. Mały chłopiec chce, by jego samotna matka w te święta znalazła partnera. Sprzedawczyni choinek wśród świerków widzi dawnego kochanka. Pani pastor podczas wigilijnego nabożeństwa traci wiarę, a muzyk przebiera się za Mikołaja, by sprawić radość dziecku kobiety, której prawie nie zna.
Wszystkie zawarte w książce opowiadania mają związek z niewielką fikcyjną miejscowością Skogli, a ich akcja rozgrywa się w okresie Bożego Narodzenia, który dla wielu osób jest najtrudniejszy do przetrwania w całym roku, zmusza do refleksji i uświadomienia sobie swojego miejsca w życiu. Bohaterów różni wiek, sytuacja życiowa, charakter, stosunek do świąt. Opowiadania Leviego Henriksena łączy niezwykłe ciepło i otwarcie na ludzi, którzy znaleźli się na marginesie życia. Opisują momenty, w których ludzie przez krótką chwilę czują szczęście, albo nagle zaczynają rozumieć, czego im do szczęścia potrzeba. Tragizm i melancholia mieszają się z humorem i beztroską. Znakomity obraz męskiego sentymentalizmu i zagubienia we współczesnym świecie, tęsknoty za bliskością drugiego człowieka. Nastrojowe opowiadania świąteczne trafiają prosto do serca, to idealna lektura dla wszystkich, którzy chcą przydać świętom prawdziwej treści.
Na podstawie wybranych opowiadań ze zbioru powstał w roku 2010 film w reżyserii Benta Hamera, w Polsce znany pod tytułem W drodze do domu (sam autor zagrał w nim rolę ochroniarza).

Wiem, już długo, długo po Świętach, a ja tutaj wyskakuję z opowieściami Wigilijnymi, powód jest prozaiczny, spodziewałam się czegoś innego, byłam pewna, że przeczytam je prędko, tymczasem okazało się, że ze względu na ładunek emocjonalny, książką się trzeba delektować, czyta się ją bardzo powoli. Na pewno w tym roku zacznę ją czytać z początkiem adwentu, akurat wtedy wyrobię się do Świąt, chociaż ona jest uniwersalna. Pomimo choinki na okładce, świątecznego podtytułu jest uniwersalna, opowiada o tak ponadczasowych problemach i ludzkich bolączkach, że naprawdę nie trzeba czekać na Gwiazdkę.

rzecz o... szkarłatnych tulipanach

Byłam w Lublinie, wąchałam tulipany w świecy i jakoś mnie nie zachwyciły. Ucieszyłam się, że mam tylko małego samplera, a nie całą świecę. Chociaż etykieta taka wiosenna, to jednak zapach taki... no taki se. 

W niedzielę, gdy wracałam do domu, Mama postanowiła zrobić mi pachnącą niespodziankę i odpaliła samplera - dokładnie tak jak pali się świeczki. Wiele nie upaliła, ale jak zobaczyłam - prawie zeszłam na atak serca. W sumie odlanie wosku z palącej się świecy nie jest takim głupim pomysłem. Lepszym i mniej pracochłonnym niż moja wcześniejsza metoda... I tak zaczęła się moja przygoda z tulipanami.

"Biegaczka" - Carrie Snyder

Aganetha Smart, zwana niegdyś Aggie, ma 104 lata i mieszka w domu opieki. Przeżyła wszystkich członków swojej licznej rodziny i przyjaciół.Coraz częściej zawodzi ją pamięć, język wypowiada posłuszeństwo myślom, a nieodłącznym towarzyszem staje się wózek. Pewnego dnia spokojne, przewidywalne życie starszej pani zostaje zakłócone wizytą dwojga młodych ludzi, którzy deklarują chęć wzięcia jej na przejażdżkę. Rzekomy spacer okazuje się zaplanowaną od dawna, dłuższą wycieczką, w której nieznajomi mają swój cel.Podróż przeplata się ze wspomnieniami Aggie o swoim życiu – o licznym rodzeństwie, życiu na farmie, rodzinnych sekretach, zdobywaniu samodzielności, a przede wszystkim o jej wielkiej pasji do biegania, która dawno temu zaowocowała zdobyciem dla Kanady złotego medalu na igrzyskach olimpijskich.

Nadeszła pora cyklicznej wizyty u fryzjera, obowiązek ani krótki, ani przyjemny, ale niestety konieczny. Do fryzjera wzięłam książkę którą zaczęłam jeszcze na weekendzie. Przez kilka dni nie przeczytałam tyle, co podczas metamorfozy. Książka o biegaczce, czyli temat dla mnie bardzo abstrakcyjny, bo ja i bieganie to dwa różne, nomen omen, bieguny. Kroku przyspieszam, gdy autobus ma mi odjechać sprzed nosa. Idea biegania – sama w sobie jest mi obca. Tym chętniej czytam o ludziach, którzy z jakiegoś powodu wybrali pęd na twarzy jako swoją filozofię życiową, zwłaszcza, że książka pisana jest z bardzo ciekawej perspektywy i intryguje od pierwszego akapitu.

rzecz o... czasie na herbatę

Doskonale pamiętam kiedy zakochałam się w celebrowaniu chwil z herbatą i książką. Wcześniej było mi wszystko jedno czy piję coś podczas lektury. Byłam w Liceum, było zimno i nieprzyjemnie a ja wróciłam do domu a Mama wręczyła mi, okrutnie modny wtedy "Kod Leonarda da Vici", kupiła też pyszną herbatę Ear Grey. Książka tak mnie wciągnęła, że nie mogłam się oderwać, w ten sposób dwie moje wielkie miłości spotkały się i od tylu już lat mi towarzyszą. Niezmiennie. 

"Bez mojej zgody" - Jodi Picoult

Annie nic nie dolega, a mimo to żyje tak, jakby była obłożnie chora. W wieku trzynastu lat ma już za sobą niejedną operację, wielokrotnie oddawała krew, żeby utrzymać przy życiu swoją starszą siostrę Kate, która we wczesnym dzieciństwie zapadła na białaczkę. Annie została poczęta w sztuczny sposób, tak aby jej tkanki wykazywały pełną zgodność z tkankami siostry. Choć przez całe życie postrzegano ją wyłącznie przez pryzmat siostry i tego, co dla niej robi, aż do tej pory Annie akceptowała tę swoją życiową rolę. Teraz jednak, wzorem większości nastolatków, zadaje sobie pytania dotyczące tego, kim jest naprawdę. Wreszcie Annie dojrzewa do podjęcia decyzji, która dla wielu osób byłaby nie do pomyślenia, decyzji, która podzieli jej rodzinę, a dla ukochanej siostry będzie wyrokiem śmierci.

Książka „Bez mojej zgody” była moim pierwszym kontaktem z twórczością Jodi Picoult. Wiem, że nie jestem osamotniona w takim podejściu do prozy Picoult. Wiele osób słyszało o filmie i sięgnęło po książkę, ja powieść przeczytałam sporo wcześniej, pamiętam, że tak mnie ruszyła, że od tej chwili zaczął się mój długi romans z Jodi i polowanie na każdą jej książkę. „Bez mojej zgody” zajmowało w moim sercu miejsce szczególne, dostałam je od przyjaciółki i dzieliłam się książką często. W końcu jakaś obraza człowieczeństwa nie oddała mojej książki a ja musiałam załatwić sobie następny egzemplarz… no mam nauczkę i miałam pretekst do powtórki powieści.