"Obietnica Łucji" - Dorota Gąsiorowska

Kiedy Łucja pierwszy raz zobaczyła pałac rodziny Kreiwetsów, od razu poczuła, że w starych komnatach zdarzyło się coś wyjątkowego. Małe miasteczko, urokliwy Różany Gaj, nad którym górowały malownicze ruiny, także skrywało niejeden sekret. Tajemnice aż prosiły się o odkrycie.

Łucja uciekła od zgiełku wielkiego miasta, od bolesnych wspomnień, by ukojenie odnaleźć właśnie tam. Przeprowadzka miała być próbą odzyskania siebie. Nie mogła wiedzieć, że w czarującym zaciszu na prowincji będzie musiała zmierzyć się z poważnymi wyzwaniami. Kiedy umierająca przyjaciółka prosi ją, aby odnalazła ojca jej małej córeczki, Łucja nie podejrzewa, że zadanie to zaprowadzi ją w nieoczekiwanym kierunku.

Okazuje się, że miłość czeka na nas tam, gdzie nigdy byśmy się jej nie spodziewali.

Poruszająca powieść Doroty Gąsiorowskiej to przesycona emocjami, pełna nieoczekiwanych zwrotów akcji, magiczna historia, od której nie można się oderwać.

W Polskiej, ale nie tylko, literaturze wciąż modna jest ucieczka z wielkiego miasta, jako remedium. Zwykle model jest ten sam, kobieta w średnim wieku, znudzona swoją karierą, małżeństwem, które nie wyszło, ucieka gdzieś na zapadłą więc, rodem z Reymonta i zaczyna tam nieść kaganek oświaty, niczym Siłaczka. Na zapadłej wsi, są ludzie którzy mówią dziwnym akcentem, są dzieci z problemami, albo dorośli zagubieni w życiu. Misją uciekinierki jest naprostowania im życia. Problem jest taki, że: albo dlatego że nie jestem w średnim wieku, albo dlatego że mieszkam na wsi i wiem jak to wygląda, nie mogę jakoś przekonać się do takiej wizji jaką przedstawiają autorki.

Łucja spełnia wymogi. Jest zamożna, z wykształcenia nauczyciel historii, z krótkim epizodem w nauczaniu, marzyła o otwarciu biura podróży, dzięki mężowi udało się spełnić te zachciankę, jednak po latach kobieta przestaje czerpać z tego radość. Nie udało jej urodzić dziecka, oddala się od męża. W końcu się rozstają, mąż uczciwie się z nią rozlicza a Łucja zgłasza się do pracy w miejscowości Różany Gaj, gdzie chociaż było sporo kandydatów, zostaje wybrana w ciemno bo lubi zabytki. Przyjeżdża do miejscowości, zamieszkuje u emerytowanej nauczycielki i zaczyna działać.  Autorka sięga po wiele sprawdzonych chwytów, tajemnica, pałac który popadł w ruinę, ale nosi w sobie długą i tragiczną historię, ciężka choroba, wielka miłość, zagubione dziecko.

To nie jest zła książka i czyta się ją piorunem. Akurat zima sobie o nas przypomniała, więc z butelką cydru w dłoni(pycha! ale dla pełnoletnich!!) patrzyłam w okno za którym padał deszcz ze śniegiem i kartka za kartką mijały szybko, bardzo szybko. Wiem, że moja Mama będzie zauroczona książką.

Książkę czytało mi się dobrze, bo autorka naprawdę sprawnie operuje piórem, jej opisy są plastyczne, łatwo wczuć się i zobaczyć to co opisuje, zresztą nie katuje opisami przyrody. Wieś nie jest aż tak schematyczna, chociaż będę konsekwentna, nie lubię oddawania w piśmie gwary, mazurzenia. Nie lubię i już, bolą mnie od tego oczy. Co jeszcze… mam zastrzeżenia do konstrukcji bohaterów. Autorka konstruuje ich tak, aby wszystko pasowało do akcji, ale moim skromnym zdaniem bez dbania o realizm. Sięgnę do przykładu jaki znam. Dzieci ze wsi, nie nienawidzą rodziców za zabijanie zwierząt, w wieku kilku lat. Uwierzcie mi pochodzę z rodziny wrażliwych na los zwierząt ludzi. Kilkuletnie dziecko wychowane na wsi, traktuje wycieczkę „do pieńka” jako coś normalnego. Na wsi ludzie nie przywiązują się do kur, kaczek, gęsi, królików. Później postrzeganie tego, owszem – może się zmienić, ale w wieku kilku lat na wsi nie jest to jakaś trauma. Tak samo dziecko nie postrzegało czterdzieści lat temu, wsi jako brudną i śmierdzącą, nie miało punktu odniesienia. Po prostu. To jedne z kilku zarzutów jakie stawiam autorce jeśli chodzi o konstrukcję psychiczną  bohaterów.

Nie wszyscy jednak są tak czepliwi, ale ja naprawdę mieszkam od dziecka na wsi i może nie wiem wszystkiego(któż bowiem, wie?), ale wiem i widziałam sporo.

Jeśli ktoś nie jest zapalonym wsiologiem, to może lekturą się rozkoszować. Książka ma rozgrzewać od środka, być bajką dla pań w pewnym wieku, że nigdy nie jest za późno na pewne rzeczy. Dobro tryumfuje, zło przegrywa. Tak jak powinno być.

Czekam na kolejną książkę autorki, wydaje mi się, że ma duży potencjał i możemy się spodziewać po Niej wielu dobrych książek.

Do czytania tej też zachęcam, okładka, styl, treść tworzą ciekawą kompozycję, owszem nie jest ona idealna, bez skazy, ale spróbujcie – ciekawa jestem jak odbierzecie tę książkę!