"Dzieci z Bullerbyn" - Astrid Lindgren

W tej książce, która podbiła cały świat, każdy najzwyczajniejszy dzień sześciorga dzieci z małej szwedzkiej wioski przedstawiony jest jak najciekawsza przygoda. Łowienie raków i chodzenie do szkoły, pielenie rzepy i Gwiazdka wszystko staje się okazją do zabawy i umocnienia przyjaźni

Jak wieść gminna głosi dziś dzień książki dziecięcej, więc uznałam, że to dobry moment, aby napisać o książce do której niedawno wróciłam. Napiszę o „Dzieciach z Bullerbyn”.

Mam swój egzemplarz od wielu lat. Wydaje mi się, że już dwie dekady, ponad towarzyszą mi te historyjki. Nie pamiętam dokładnie od kiedy… tak jak nie pamiętam czasów gdy nie umiałam czytać. Jestem z tej patologicznej rodziny, w której nie czytano dziecku, a dziecko czytało sobie samo ; ) żartuję po trosze, czasami Mama mi czytała. Częściej to ja sama zaszywałam się z książkami i gazetami, lub kontemplowałam domową biblioteczkę, zupełnie, jakby ktoś uchylił mi drzwi do skarbca, mogłam podpatrywać przez szparę i miałam obietnicę i nadzieję, że kiedyś będę mogła tam wejść i dotknąć tych skarbów, czerpać garściami z wielkich szkatuł.

Teraz już mogę czerpać  i tarzać się w tym bogactwie, ale wciąż wracam do starych przyjaciół. Takimi są „Dzieci z Bullerbyn”.

Pamiętam, jak Mama kupiła mi mój egzemplarz tych opowieści. Nie rozstawałam się z nim, połknąwszy go błyskawicznie. Później z Siostrą kolorowałyśmy obrazki ilustrujące opowieści. Wprawdzie moja koślawa ręka, raczej ubrzydziła, niż upiększyła, ale dzięki temu książka nabrała indywidualnych sznytów.

Ostatnio miałam okazję przekonać się, że te opowiastki wciąż są mi bliskie i wciąż czytam je z przyjemnością. Przygody Lisy, Anny, Britty, Lassego, Bossego i Ollego. Wciąż mnie bawią, dostrzegam wyraźniej ich dydaktyzm, morały z opowiastek. Zachwyca mnie i wzrusza szewc Grzeczny, śmieszą Tatusiowie zjeżdżający na sankach. Porusza mnie Dziadziuś.  Nie mogę zdecydować się na ulubioną historię. Bardzo dobrze mi się czytało, gdy za oknem szalała śnieżyca, historię o ostatnim dniu w szkole i o Gwiazdce, a z racji na porę roku o Wielkanocy.

Zastanawiałam się jakie były losy tych dzieci, czy spełniły się ich marzenia, plany. Czy faktycznie ich małżeństwa wyglądały tak jak w dziecinnych planach, a więc Britta z Lasse`m, Lisa z Ollem itd.? Nie mówcie mi, że to głupota i marnotrawstwo czasu myśleć o dalszych losach fikcyjnych postaci. Dla mnie to byty realne. Przyjaciele z mojego dzieciństwa : ).

Mam nadzieję, że nigdy nie zestarzeję się tak, że będę uważała, że czytanie tej książki jest niedopuszczalne, w moim wieku.

Chyba teraz czas na powrót do Ani Shirley.