"Nie mów nic, kocham Cię" - Mhairi McFarlane

Ciepła opowieść o prawdziwej miłości, którą niektórzy mylą z przyjaźnią.

Romantyczna jak Pamiętnik Nicholasa Sparksa

Zabawna jak Dziennik Bridget Jones

Urocza jak Notting Hill

Co byś zrobiła, gdyby nagle w drzwiach pojawiła się twoja niespełniona miłość sprzed lat? Mężczyzna, o którym bardzo chciałaś zapomnieć…

Manchester. Miasto na tyle duże, żeby się w nim nie nudzić, ale i wystarczająco małe, by natknąć się za rogiem na ducha z przeszłości.

Rachel. Trzydziestolatka na rozdrożu. Świeżo upieczona singielka.

Ben. Początkujący prawnik. Właśnie przeprowadził się z żoną do miasta.

Rachel i Ben. Kiedyś najlepsi przyjaciele, nierozłączni na studiach. On był jej rycerzem, ona jego głosem rozsądku. A potem coś poszło nie tak...

Dziesięć lat później wpadają na siebie w bibliotece. Odżywają stare wspomnienia i ciepłe uczucia. Ich znajomość dostaje drugą szansę.

Ale czy można przyjaźnić się z kimś, kto był miłością twojego życia? Oboje zadają sobie to samo pytanie.

Mhairi McFarlane urodziła się w Szkocji w 1976 roku i do tej pory wyjaśnia, jak należy wymawiać jej imię (zaczyna się od „V”, nie od „M”. Tak, to my, walnięci Celtowie…). Pracowała jako dziennikarka. Jest blogerką, co, jak wiadomo, jest kodem oznaczającym, że tak naprawdę obija się na Twitterze. Lubi pić wino, jeść i kupować ubrania; same imponujące hobby… Mieszka w Nottingham z mężczyzną i kotem. Nie mów nic, kocham cię to jej pierwsza książka.

„Bridget Jones, miej się na baczności! Nadchodzi nowa bohaterka, gotowa wziąć życie we własne ręce i... skomplikować je sobie w imię miłości i przyjaźni. Zabawna, lekka lektura na wolne popołudnie!”.

Anna Mucha

Ktoś  może powiedzieć, że blogsfera książkowa to Kółko Wzajemnej Adoracji,  że jeśli  komentujemy wpisy to na zasadzie „super wpis, zapraszam do siebie”. Weszłam sobie do Klaudyny na bloga aby przeczytać o TOP10 książkach które zmieniły Jej blogowe życie i wśród tych książek znalazłam pozycję, która zbierała kurz u mnie na biurku. Kupiłam ją w promocji 3 w cenie 2.  Razem z nią kupiłam „Obietnicę gwiezdnego pyłu” i „Gołębiarki” obie przeczytałam dawno temu. A za ta nawet się brałam i czytałam – pamiętam w poczekalni u lekarza, ale przyszły inne książki i ta wylądowała znowu na stosie na biurku. Gdyby nie Klaudyna, czekałaby na Godota.

Klaudyś dziękuję!! Uratowałaś mi dzień!!

Rachel jest na rozdrożu, po trzynastu latach, tuż przed ślubem rozstaje się z narzeczonym. Poszło o drobiazg, kłótnia – w sumie o nic. Wiele wskazuje, że ta awantura o nic, była odruchem obronnym organizmu. Problemy się nawarstwiały i to w końcu wybuchło.  Z tym rozstaniem zbiegło się w czasie jeszcze jedno wydarzenie. Po latach w pobliżu Rachel pojawia się jej przyjaciel z czasów studiów – Ben. Dziś doskonale zapowiadający się prawnik, niestety żonaty. Przez lata studiów jego i Rachel połączyła głęboka przyjaźń, czy naprawdę tych dwojga nie łączyło nic więcej? Chemia po między nimi, aż bulgocze, jak w burzliwej chemicznej reakcji. Oboje przechodzą ważne chwile w swoim życiu, a my będziemy mogli obserwować teraźniejszość i dzięki Rachel również będziemy mieli retrospekcje z ich wspólnej przeszłości…

Rzadko trafiam na tak idealne komedie romantyczne w wersji książkowej, po przeczytaniu tej książki mam ochotę natychmiast oglądnąć film, chociaż z tego co wiem, niestety nie została ta powieść zekranizowana. A szkoda. Klaudyna porównała książkę do „Jednego dnia” i faktycznie coś w tym jest, podobny wątek, czyli odwieczny dylemat czy może istnieć damsko-męska przyjaźń bez wątku łóżkowego, prawdziwego, lub urojonego. Odpowiedź zostawiam Wam, a swoje zdanie(jak zwykle) mam.

Książka jest pełna ciepła, urocza z masą dobrych emocji.  Jest bardzo motylkowa, rozczulająca. Napełnia czytelnika ciepłem, jak łyk gorącej herbaty w słotny dzień. Moim zdaniem to jedna z lepszych książek jakie przeczytałam w maju i w całym tym roku. Fajna opowieść o miłości, która nie jest  przewidywalna od samego początku. Właściwie do samego końca nie wiedziałam jakie będzie zakończenie, chociaż pewne elementy rozszyfrowałam.

Bohaterka jest porównywana do Bridget Jones… nie wiem czy każda książka o samotnej kobiecie w pewnym wieku mająca przyjaciółki, niewyparzony język jest już z góry skazana na bycie kolejną Bridget? Rachel polubiłam bardziej… jej riposty są cięte, na dodatek tłumaczka się przyłożyła i zadała sobie trud, aby gry słów były dla polskiego czytelnika zrozumiałe. Dobra robota.

Reasumując… książka jest zabawna i wzruszająca, ciepła… i naprawdę bardzo, bardzo dobra. Polecam Wam bardzo! Sięgnijcie po tę książkę. Naprawdę warto.