"Zaginięcie" - Remigiusz Mróz [czy spotkanie z autorem, może zabić obiektywizm?]

Trzyletnia dziewczynka znika bez śladu z domku letniskowego bogatych rodziców. Alarm przez całą noc był włączony, a okna i drzwi zamknięte. Śledczy nie odnajdują żadnych poszlak świadczących o porwaniu i podejrzewają, że dziecko nie żyje.
Doświadczona prawniczka, Joanna Chyłka, i jej początkujący podopieczny, Kordian Oryński, podejmują się obrony małżeństwa, któremu prokuratura stawia zarzut zabójstwa. Proces ma charakter poszlakowy, mimo to wszystko zdaje się wskazywać na winę rodziców – wszak gdy wyeliminuje się to, co niemożliwe, cokolwiek pozostanie, musi być prawdą…

Ufff, strasznie ciężko wraca się do rzeczywistości po tak Intensywnych Targach Książki, niestety dziś dopadła mnie grypa, czy inna zaraza, przegapiłam jej początek, chociaż objawy były silne i powinny mnie zastanowić. Mianowicie w piątek, chodząc po Targach, wcale nie miałam ochoty na kupno książki, już to powinno mi dać do myślenia i skłonić do udania się na najbliższą intensywną terapię… niestety… Plus tego jest taki, że dziś cały dzień spędziłam w pieleszach na czytaniu Zaginięcia, drugiego tomu o przygodach Chyłki Zorodona, znanych mi już z Kasacji, walcząc ze snem, który bynajmniej nie był ściągany przez nudną akcję, a raczej przez drobnoustroje, doczytałam, no i… No i zobaczcie. Powiem tak, Zaginięcie było pierwszą książką jaką kupiłam i jeśli pozostałe nabytki będą chociaż w połowie tak dobre, to przed końcem tygodnia umrę z powodu czytelniczej ekstazy.

Joannę Chyłkę ze snu wyrywa telefon od znajomej z lat szkolnych. Kobieta zawiadamia ją o zniknięciu córki i  prosi o pomoc, jako że wyszła bogato za mąż, ma twarde argumenty emitowane przez NBP. Chyłka dzwoni po swego sługę Zordona, chociaż po pierwszej, spektakularnej i wspólnej sprawie ich kontakty nieco się rozluźniły. Jadą na północy-wschód, na prowincję w którym warszawskie kancelaryjne numery na niewiele się zdają i trafiają w bagno. Niestety sprawa zabójstwa Madzi z Sosnowca sprawiła, że rodzic którego dziecko zniknęło staje się pierwszym podejrzanym, a tej sprawie nic nie jest pewne, prócz tego, że wszystko jest nielogiczne. Policja jest bezradna i z radością spycha winę na rodziców. Jeden krok do przodu, dwa do tyłu. Ciężko fabułę opisać bo dzieje się wiele, a że każde pomniejsze zaskoczono jest ważne nie chcę .

Na Targach gęsto było od uwielbienia i zachwytów nad prozą Remigiusza Mroza, ja tam oczywiście jestem zawsze w kontrze i uznałam, że swoje i tak wyczytam, później trochę głupio mi się zrobiło, jak Autora poznałam, bo ciężej się krytykuje tak ułożonego, sympatycznego i nieśmiałego człowieka. No ale blogerska rzetelność rządzi i żadnej taryfy ulgowej nie będzie.

Jeden błąd odnotowałam, w tej mojej malignie, ale to drobizna. Serio – wspominam o tem z kronikarskiego obowiązku. Bowiem czepiać się nie mogę, nie mam czego nawet, gdyż książkę przeczytałam jednym tchem. Dałam się porwać intrydze i podążałam krok w krok za prawnikami zmierzającymi do rozwiązania sprawy. Nie ma tu jakowegoś dysonansu, autor bowiem równie sprawnie konstruuje tak wątek kryminalny, jak i obyczajowy. I chociaż chciałabym się do czegoś doczepić, to naprawdę nie mam czego, bo ani autor nie usypia nas doktrynalnymi dyskursami, ani nie cytuje tłustych akapitów ustaw, które sprawiają, że emocjonują się tylko starsi przedstawiciele doktryny.

Miałam obawy, że zapowiadana zmiana w relacji Chyłka-Zordon wywoła mój sprzeciw, jak powtarzam wszystkim, Zordon z pierwszego tomu niebezpiecznie przypominał mi mojego znajomego i jego uwielbienie do pracy i patrona, więc nie byłam sobie w stanie wyobrazić go sobie w związku z patronem, który jest facetem… Na szczęście podczas lektury tej części wiele się zmieniło, bo Zordon, jakkolwiek jest strasznie sympatyczny to jest tak niedouczony, że gdyby był moim studentem wisiałby już głową w dół wystawiony z okna mojej katedry. O ile w Kasacji tłumaczyłam braki wiedzy tym iż był nowicjuszem i faktycznie tajniki skargi kasacyjnej są już z wyższego poziomu zaawansowania(chociaż przesłanki jej dopuszczalności są już elementem wiedzy koniecznej i podstawowej), tak brak znajomości podstaw procedury u aplikanta adwokackiego, który ukończył studia i zdał na aplikacje, sprawia, że słabo mi się robi. Gdyby Kordian był moim studentem, pozostawałoby mi jeno popełnić harakiri. W związku z tym za grosz nie przypomina mojego kolegi-kujona i może sobie smalić cholewki do patronki. Już moje oczy nie krwawią : P

To co zrobił autor sprawia, że boję się, że nie dożyję kolejnej części, a JUŻ chciałabym przeczytać. Już!!! Ja nie chcę czekać!

Naprawdę szczerze polecam Wam lekturę Zaginięcia!! Nie pożałujecie.