"Nigdy się nie poddam" - Barbara Wysoczańska [ warto się przełamać]

Przypadki rzekomo nie istnieją. Mam jedna książkę Barbary Wysoczańskiej, ale leży i czeka na swoją kolej, bo Narzeczona nazisty, którą ongi czytałam, była taka sobie. Pamiętam, że nie do końca odpowiadał mi styl. Kilka razy widziałam nowe książki autorki, ale świadomie je omijałam, aż w ostatnią środę wybierałam się na saunę i okazało się, ze nie mam w torebce książki, a przecież nie pojadę zmarnować godziny bez lektury. Zajechałam przeto do biedronki i przy koszyku z książkami, akurat w tej nie miałam zbyt wielkiego wyboru. A przecież nie mogłam kupić Mroza. Zaczęłam czytać i byłam zdziwiona.

 

Tego roku winobranie było inne. W powietrzu czuć atmosferę wojny. Niby wszystkich rozpiera duma, że nasz naród jest wielki, że Führer jest wielki, ale ja się boję. Nie chcę wojny. Wolę mój mały świat, tu, w mojej winnicy, gdzie nie dociera zło. Bo nie mam wątpliwości, że (…) wojna jest złem najgorszym.

Rok 1934

Gerhard Vogel, właściciel winnicy w Grünbergu na Śląsku, zapada na ciężką chorobę. Opiekę nad nim i rodzinnym interesem przejmuje jego córka Gretel. Wbrew żądaniom rodziny dziewczyna postanawia zachować winnicę i na wzór ojca uprawiać winorośl. Gdy Gretel walczy o swoją niezależność, na jej drodze stają bracia Hans i Erich Gehlerowie, obaj powiązani z nazistami oraz Hitlerem. Kiedy, w 1939 roku, wydaje się, że niepozornej dziewczynie ciężką pracą i determinacją uda się wreszcie odnieść sukces, wybucha wojna, która zmienia wszystko.

Rok 2024

Po tragicznej śmierci męża Alicja kupuje zabytkowy dworek z winnicą pod Zieloną Górą. Odkrywa w nim starą skrzynkę, a w niej drobne przedmioty winiarskie i akt własności winnicy z lat trzydziestych. Zaintrygowana postanawia poznać historię miejsca, które kupiła, i spotyka się z Thomasem Ritterem, prawnukiem dawnej właścicielki Winnicy Vogel

Alicja dwa lata temu owdowiała, jej mąż zginął w wypadku a ona nie może od poczucia winy, że wtedy się z nim pokłóciła. Aby czymś się zająć kupuje w przetargu dom pod Zieloną Górą, ten zabytek był przed wojną dobrze prosperującą winnicą. Alicja oddaje się z zapałem remontowi, aż napotyka na ślady Gretel, w skrzynce jest obrączka i pakiet listów. Chęć poznania historii domu i jego właścicieli sprawia, że Alicja jedzie aż do Monachium, by móc się dowiedzieć czegoś więcej o Gretel, chociaż nie jest łatwo, bo jej prawnuk Thomas jest zdystansowany i nie chce grzebać w historii rodu, ale finalnie daje się przekonać i nawet zabiera ją do swojej matki, która od samej Gretel zaraziła się miłością do winnicy.

Jest rok 1934, właściciel winnicy Gerhard Vogel dostaje wylewu i nie może zajmować się winnicą, jego córka Gretel zostaje z całą posiadłością na głowie i całkowitym brakiem wiedzy. Gdy jej starsza, piękna siostra wychodziła za mąż ojciec zapowiedział jej, że Gretel poświęci się opiece nad ojcem, ale nie traktował jej dobrze, trzymał ja w domu i nie liczył się z nią w żadnym aspekcie. Rodzeństwo Gretel namawia ją na sprzedaż majątku i równy podział środków, ale ona jest przywiązana do tej ziemi, chce prowadzić dalej interes, chociaż nie ma pojęcia o prowadzeniu winnicy, a sąsiedzi już robią zakusy na ten majątek. A w międzyczasie do władzy dochodzą do władzy.

 

Zapomniałam jak lubię książki, które dzieją się w dwóch wymiarach czasowych. Zwykle jest tak, że jeden wymiar jest zauważalnie lepszy, ale tutaj tak nie jest, chociaż początkowo cały wątek wyprowadzki Alicji na wieś, remont domu był taki mało rzeczywisty i trochę mi się dłużył, ale nim się spostrzegłam wciągnęłam się w tę historię. Chociaż nie ukrywam, ze ten wątek lat trzydziestych jest napisany wprost perfekcyjnie. Niby wszystko było takie oczywiste, niby przewidywalne, ale finalnie nie mogłam zasnąć do trzeciej dopóki nie dowiem się jak to się skończyło. Pęka mi serce, że finalnie tak mamy mało Gretel i Hansa, bo chociaż Barbara Wysoczańska jest nader oszczędna w słowach to czuć niesamowitą chemię i kibicowałam im z całego serca, chociaż tak czułam, ze nie będzie to proste. W którymś momencie, gdy wracaliśmy do współczesności, nie mogłam pohamować rozczarowania, bo jednak losy Gretel bardzo mnie ciekawiły. To co irytowało mnie, a pamiętam to jak przez mgłę, w Narzeczonej nazisty, jakaś naiwność w opisach, dziwne zbiegi okoliczności, siermiężna niekiedy narracja, tutaj zupełnie nie istnieją, wszystko jest w idealnych proporcjach. Cieszę się, że dałam drugą szansę autorce, ale z drugiej strony… teraz będę chciała kupić pozostałe jej książki.