"Mistrz" - Katarzyna Michalak

Dopiero skończyłam lekturę "Mistrza" podzielę się z Wami moimi refleksjami "tuz po" bo gdy okrzepną, to już nie będzie to samo :P

Znacie mnie, jestem chamska i bezczelna, jak mi się nie podoba coś walę prosto z mostu. Dlatego kiedy dostałam do przeczytania książkę o której kiedyś wspomniano, że ma być Polską odpowiedzią na Greya* pomyślałam, kurczę znowu trzeba będzie pokazać się jako chamidło.  Ileś twarzy Greya dla mnie jest książką poniżej krytyki. Nie dlatego że jestem pruderyjna, tylko dlatego że tam naprawdę nie ma co oceniać. Więc sobie pomyślałam Polski Grey, albo ktoś nie wie co pisze, albo książka jest tak słaba.

Ale zaczęłam czytać. Pierwszy fragment, drugi, trzeci pochłonęłam w całości. Nie bacząc na zmęczenie. Powiem Wam jedno, dla niektórych to będzie moje powtórzenie, dla innych truizm. Książka jest jak wir(mieszkam blisko Sanu, który słynie ze zdradzieckich wirów), niespodziewanie wciąga, nie ma też szans żeby się wyrwać, trzeba przeczytać. Rzadko daję książce maksimum punktów i dodaję do ulubionych ta tam trafi.

Staram się „Mistrza” porównać do jakiejś innej książki. I nie mogę jest jedyna w swoim rodzaju.

Opowiada o dwóch kobietach, które trafiają w sam środek, centrum dowodzenia mafijnego biznesu.  Wokół nich krążą mafiosi, ułożeni, eleganccy ale wiadomo ciemne interesy, panny nie za lekkich obyczajów. Tylko… poznacie jedną z najgenialniejszych męskich postaci. Cztery litery R A U L  zapamiętajcie to imię, zapamiętacie je bez mojego podkreślenia, bo facet wkrada się do serca od pierwszego momentu, a później. No później jest tylko, tylko lepiej. Jak wiecie lubię bohaterów, którzy wzbudzają różne emocje, Raul dokładnie taki jest, niejednoznaczny, przystojny, seksowny ale budzi sprzeczne uczucia. Raul Ma brata Vincenta, który jest zupełnie różny, taki duży rozwydrzony dzieciak i playboy, to on będzie raczej siał zgorszenie. Będzie jedna dziewczyna – Andżela, która sama pakuje się w kłopoty, ale jest niesamowicie pewna siebie, piękna i przekonana o tym, że swoimi wdziękami zawojuje świat. Kolejna dziewczyna – Sonia – to zupełne przeciwieństwo Andżeli, grzeczna dziewczyna, ale na pewno nie idealna są momenty gdy jest rozkapryszona, gdy czytelnika zdenerwuje. Ostatnią ważną postacią jest Paweł… Paweł jest kolejną postacią, która poruszy niewieście serca.

To niesamowite, że powieść tocząca się niemalże w całości w pięknych sceneriach Cypru tak człowieka wytłucze uczuciowo, przeżywa się każdy akapit, każdą stronę. Stawia się pytania – co będzie dalej,  są emocje – jak w najlepszym kryminale. I jak w fenomenalnym romansie jest piękne uczucie. Takie które nie jest łatwe,  rozwiązanie jest niby oczywiste, ale przecież zawsze coś może zaskoczyć i jest cała ławica motylków szalejących tu i ówdzie.

Jest erotyka, ale moim zdaniem z dużym smakiem, to nie jest epatowanie seksem pod byle pretekstem, to nie jest, że napiszę brzydko, bzykanie się bohatera i bohaterki przez kilkadziesiąt stron z przerwą na płytki dialog. Wbrew pozorom taki puściutki ero tyczek, upstrzony wulgaryzmami napisać jest prosto. Ale napisać o seksie tak jak napisała to Katarzyna Michalak, trzeba być wrażliwą kobietą, zobaczycie ze opisy są tak świetnie zrobione, że nawet w scenach miłosnych będzie widać charakter postaci, która w danej scenie występuje, owszem nie zostawiono wszystkiego w alkowie, za zamkniętymi drzwiami, książka zawiera rzeczone wstawki i na pewno niepełnoletni czytelnicy i niepełnoletnie czytelniczki będą z lekturą musieli poczekać aż dojdą do pełnoletniości, ale ludzi dorosłych nie powinno to szokować czy oburzać. Moim zdaniem pierwszy lepszy film amerykański serwuje nam sceny bardziej wyuzdanie  i puste. Tutaj  moim zdaniem nie jest to pisanie o seksie, dla samego pisania, wstawianie opisów igraszek, żeby zapełnić strony.

A już na pewno nie jest to porno dla niewyżytych gospodyń domowych.

Minęło kilka kwadransów od momentu gdy zakończyłam lekturę, a wciąż buzują we mnie emocje. Ciągle tą książkę przeżywam. Jeśli będę ją przeżywała tak długo jak „Nadzieję” to chwilę jeszcze będę roztrząsała wiele scen i sytuacji.

Sądziłam, że „Nadzieja” jest fenomenalna(bo jest!!) ale nie wiem jak w związku z tym nazwać „Mistrza”? Arcy-fenomen?  Wiecie, że nie jestem znawcą prozy Katarzyny Michalak mam zaledwie kilka książek przeczytanych, ale „Mistrz” zapowiada się na hit zapowiedzi, nie tylko dla fanek Pani Katarzyny, ale dla zwykłego czytelnika, człowieka rozmiłowanego w słowie pisanym.

Polecam Wam z całego, przepełnionymi burzliwymi emocjami ser ducha.

To pierwszy tom!! W okolicach drugiego pewnie padnę na zawał, jak Autorka dalej będzie grała tak na emocjach!!

Wiem, ze o gustach się nie dyskutuje, ale moim zdaniem okładka jest klimatyczna, morczna, ale bardzo ładna  Moim skromnym zdaniem ;]

* widze po okładce, ze z takiego hasła zrezygnowano. I słusznie, "Mistrz" wybroni się sam! Jest tak dobry!!